به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت

1820عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت
با اینهمه زهد در گناه افکندت
گیرم ملکی بعشوه آن زهره جبین
از اوج فلک بقعر چاه افکندت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 2شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 3شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 4شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 5شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 6شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 7شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 8شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...9شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 10شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 11شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 12شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 13شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 14شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 15شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 16شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 17شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 18شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 19شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 20شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 21شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 22شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...23شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 24شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 25شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...26شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 27شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 28شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 29شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 30شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 31شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 32شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 33شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 34شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 35شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 36شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 37شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 38شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 39شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 40شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 41شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 42شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 43شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 44شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 45شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 46شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 47شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 48شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 49شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 50شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 51شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 52شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 53شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 54شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 55شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 56شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 57شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 58شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 59شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 60شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 61شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...62شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 63شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 64شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 65شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 66شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 67شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 68شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 69شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 70شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 71شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 72شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 73شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 74شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 75شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 76شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 77شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 78شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 79شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 80شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 81شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 82شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 83شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 84شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 85شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 86شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 87شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 88شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 89شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 90شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 91شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 92شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 93شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 94شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 95شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 96شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 97شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...98شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 99شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 100شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 101شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 102شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 103شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 104شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 105شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 106شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 107شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 108شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 109شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 110شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 111شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 112شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 113شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 114شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 115شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 116شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 117شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 118شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 119شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 120شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 121شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 122شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 123شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 124شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 125شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 126شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 127شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 128شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 129شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 130شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 131شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 132شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 133شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 134شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 135شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 136شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 137شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 138شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 139شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 140شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 141شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 142شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 143شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 144شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 145شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 146شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 147شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 148شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 149شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 150شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 151شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 152شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟153شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...154شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 155شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 156شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 157شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 158شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 159شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 160شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 161شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 162شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 163شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 164شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 165شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 166شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 167شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 168شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 169شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 170شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 171شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 172شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 173شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 174شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 175شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 176شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 177شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 178شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 179شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 180شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 181شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 182شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 183شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 184شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 185شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 186شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 187شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 188شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 189شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 190شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 191شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 192شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 193شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 194شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 195شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 196شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 197شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 198شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 199شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 200شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 201شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 202شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 203شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 204شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 205شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 206شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 207شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 208شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 209شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 210شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 211شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 212شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 213شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 214شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 215شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 216شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 217شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 218شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 219شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 220شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 221شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 222شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 223شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 224شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 225شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 226شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 227شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 228شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 229شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 230شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 231شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 232شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 233شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 234شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 235شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 236شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 237شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 238شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 239شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 240شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 241شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 242شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 243شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 244شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 245شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 246شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 247شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 248شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 249شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 250شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 251شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 252شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 253شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 254شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 255شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 256شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 257شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 258شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 259شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 260شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 261شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 262شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 263شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 264شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 265شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 266شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 267شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 268شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 269شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 270شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 271شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 272شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 273شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 274شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 275شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 276شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 277شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 278شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 279شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 280شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 281شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 282شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 283شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 284شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 285شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 286شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 287شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 288شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 289شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 290شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 291شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 292شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 293شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 294شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 295شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 296شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 297شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 298شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 299شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 300شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 301شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 302شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 303شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 304شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 305شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 306شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 307شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 308شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 309شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 310شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 311شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 312شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 313شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 314شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 315شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 316شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 317شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 318شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 319شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 320شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 321شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 322شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 323شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 324شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 325شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 326شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 327شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 328شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 329شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 330شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 331شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 332شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 333شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 334شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 335شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 336شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 337شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 338شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 339شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 340شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 341شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 342شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 343شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 344شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 345شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 346شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 347شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 348شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 349شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 350شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 351شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 352شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 353شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 354شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 355شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 356شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 357شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 358شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 359شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 360شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 361شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 362شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 363شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 364شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 365شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 366شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 367شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 368شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 369شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 370شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 371شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 372شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 373شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 374شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 375شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 376شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 377شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 378شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 379شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 380شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 381شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 382شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 383شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟384شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 385شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 386شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 387شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 388شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 389شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 390شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 391شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 392شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 393شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 394شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 395شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 396شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 397شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟398شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 399شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 400شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 401شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 402شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 403شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 404شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 405شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 406شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 407شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 408شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟409شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 410شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 411شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 412شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 413شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 414شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 415شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 416شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 417شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 418شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 419شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 420شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 421شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 422شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 423شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 424شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 425شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 426شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 427شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 428شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 429شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 430شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 431شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 432شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 433شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 434شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 435شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 436شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 437شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 438شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 439شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 440شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 441شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 442شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 443شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 444شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 445شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 446شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 447شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 448شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 449شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 450شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 451شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 452شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 453شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 454شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 455شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 456شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 457شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 458شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 459شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 460شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 461شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 462شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 463شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 464شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 465شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 466شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 467شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 468شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 469شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 470شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 471شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 472شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 473شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 474شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 475شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 476شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 477شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 478شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 479شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 480شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 481شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 482شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 483شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 484شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 485شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 486شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 487شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 488شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 489شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 490شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 491شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 492شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 493شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 494شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 495شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 496شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 497شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 498شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 499شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 500شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 501شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 502شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 503شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 504شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 505شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 506شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 507شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 508شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 509شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 510شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 511شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 512شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 513شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 514شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 515شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 516شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 517شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 518شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 519شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 520شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 521شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 522شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 523شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 524شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 525شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 526شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 527شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 528شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 529شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 530شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 531شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 532شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 533شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 534شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 535شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ