به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست

1840عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر سوخته پخته کی بود در ره دوست
بس سوخته یی که خامی طبع در اوست
ای زاهد خشک عشوه مفروش که تو
ناپخته درون چو ناری و سوخته پوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 2شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 3شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 4شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 5شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 6شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 7شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 8شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 9شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 10شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 11شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 12شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...13شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 14شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 15شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 16شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 17شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 18شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 19شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 20شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 21شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 22شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 23شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 24شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 25شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 26شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...27شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 28شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 29شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...30شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 31شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 32شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 33شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 34شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 35شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 36شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 37شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 38شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 39شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 40شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 41شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 42شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 43شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 44شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 45شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 46شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 47شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 48شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 49شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 50شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 51شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 52شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 53شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 54شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 55شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 56شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 57شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 58شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 59شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 60شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 61شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 62شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 63شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 64شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 65شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...66شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 67شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 68شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 69شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 70شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 71شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 72شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 73شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 74شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 75شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 76شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 77شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 78شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 79شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 80شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 81شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 82شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 83شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 84شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 85شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 86شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 87شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 88شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 89شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 90شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 91شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 92شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 93شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 94شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 95شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 96شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 97شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 98شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 99شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 100شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 101شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...102شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 103شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 104شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 105شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 106شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 107شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 108شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 109شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 110شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 111شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 112شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 113شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 114شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 115شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 116شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 117شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 118شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 119شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 120شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 121شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 122شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 123شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 124شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 125شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 126شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 127شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 128شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 129شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 130شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 131شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 132شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 133شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 134شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 135شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 136شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 137شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 138شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 139شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 140شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 141شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 142شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 143شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 144شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 145شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 146شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 147شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 148شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 149شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 150شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 151شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 152شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 153شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 154شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 155شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 156شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟157شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...158شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 159شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 160شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 161شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 162شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 163شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 164شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 165شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 166شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 167شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 168شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 169شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 170شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 171شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 172شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 173شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 174شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 175شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 176شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 177شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 178شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 179شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 180شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 181شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 182شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 183شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 184شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 185شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 186شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 187شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 188شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 189شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 190شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 191شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 192شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 193شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 194شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 195شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 196شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 197شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 198شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 199شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 200شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 201شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 202شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 203شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 204شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 205شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 206شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 207شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 208شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 209شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 210شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 211شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 212شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 213شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 214شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 215شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 216شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 217شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 218شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 219شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 220شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 221شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 222شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 223شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 224شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 225شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 226شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 227شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 228شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 229شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 230شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 231شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 232شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 233شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 234شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 235شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 236شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 237شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 238شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 239شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 240شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 241شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 242شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 243شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 244شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 245شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 246شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 247شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 248شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 249شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 250شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 251شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 252شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 253شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 254شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 255شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 256شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 257شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 258شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 259شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 260شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 261شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 262شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 263شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 264شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 265شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 266شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 267شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 268شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 269شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 270شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 271شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 272شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 273شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 274شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 275شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 276شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 277شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 278شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 279شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 280شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 281شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 282شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 283شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 284شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 285شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 286شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 287شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 288شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 289شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 290شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 291شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 292شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 293شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 294شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 295شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 296شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 297شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 298شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 299شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 300شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 301شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 302شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 303شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 304شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 305شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 306شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 307شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 308شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 309شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 310شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 311شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 312شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 313شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 314شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 315شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 316شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 317شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 318شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 319شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 320شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 321شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 322شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 323شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 324شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 325شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 326شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 327شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 328شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 329شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 330شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 331شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 332شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 333شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 334شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 335شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 336شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 337شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 338شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 339شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 340شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 341شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 342شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 343شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 344شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 345شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 346شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 347شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 348شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 349شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 350شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 351شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 352شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 353شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 354شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 355شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 356شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 357شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 358شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 359شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 360شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 361شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 362شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 363شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 364شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 365شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 366شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 367شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 368شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 369شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 370شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 371شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 372شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 373شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 374شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 375شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 376شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 377شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 378شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 379شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 380شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 381شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 382شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 383شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 384شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 385شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 386شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 387شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟388شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 389شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 390شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 391شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 392شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 393شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 394شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 395شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 396شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 397شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 398شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 399شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 400شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 401شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟402شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 403شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 404شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 405شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 406شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 407شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 408شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 409شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 410شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 411شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 412شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟413شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 414شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 415شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 416شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 417شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 418شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 419شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 420شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 421شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 422شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 423شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 424شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 425شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 426شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 427شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 428شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 429شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 430شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 431شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 432شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 433شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 434شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 435شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 436شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 437شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 438شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 439شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 440شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 441شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 442شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 443شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 444شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 445شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 446شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 447شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 448شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 449شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 450شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 451شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 452شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 453شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 454شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 455شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 456شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 457شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 458شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 459شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 460شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 461شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 462شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 463شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 464شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 465شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 466شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 467شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 468شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 469شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 470شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 471شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 472شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 473شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 474شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 475شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 476شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 477شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 478شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 479شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 480شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 481شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 482شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 483شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 484شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 485شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 486شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 487شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 488شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 489شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 490شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 491شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 492شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 493شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 494شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 495شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 496شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 497شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 498شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 499شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 500شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 501شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 502شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 503شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 504شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 505شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 506شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 507شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 508شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 509شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 510شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 511شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 512شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 513شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 514شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 515شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 516شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 517شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 518شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 519شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 520شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 521شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 522شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 523شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 524شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 525شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 526شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 527شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 528شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 529شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 530شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 531شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 532شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 533شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 534شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 535شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 536شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 537شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 538شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 539شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ