به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت

1820عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای سرو که هرگز نبود درد و غمت
پرسیدن خسته نیست دور از کرمت
عذر قدمت چه خواهم ای سرو بلند
جان در قدمت دهم بعذر قدمت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 2شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 3شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 4شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 5شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 6شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 7شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 8شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 9شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 10شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 11شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 12شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 13شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 14شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 15شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 16شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 17شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 18شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 19شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...20شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 21شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 22شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 23شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 24شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 25شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 26شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 27شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 28شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 29شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 30شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 31شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 32شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 33شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...34شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 35شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 36شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...37شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 38شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 39شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 40شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 41شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 42شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 43شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 44شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 45شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 46شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 47شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 48شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 49شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 50شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 51شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 52شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 53شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 54شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 55شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 56شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 57شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 58شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 59شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 60شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 61شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 62شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 63شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 64شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 65شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 66شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 67شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 68شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 69شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 70شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 71شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 72شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...73شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 74شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 75شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 76شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 77شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 78شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 79شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 80شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 81شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 82شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 83شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 84شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 85شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 86شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 87شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 88شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 89شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 90شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 91شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 92شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 93شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 94شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 95شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 96شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 97شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 98شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 99شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 100شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 101شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 102شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 103شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 104شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 105شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 106شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 107شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 108شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...109شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 110شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 111شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 112شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 113شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 114شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 115شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 116شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 117شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 118شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 119شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 120شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 121شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 122شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 123شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 124شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 125شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 126شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 127شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 128شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 129شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 130شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 131شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 132شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 133شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 134شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 135شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 136شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 137شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 138شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 139شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 140شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 141شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 142شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 143شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 144شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 145شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 146شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 147شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 148شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 149شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 150شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 151شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 152شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 153شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 154شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 155شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 156شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 157شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 158شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 159شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 160شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 161شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 162شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 163شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟164شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...165شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 166شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 167شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 168شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 169شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 170شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 171شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 172شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 173شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 174شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 175شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 176شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 177شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 178شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 179شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 180شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 181شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 182شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 183شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 184شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 185شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 186شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 187شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 188شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 189شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 190شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 191شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 192شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 193شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 194شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 195شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 196شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 197شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 198شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 199شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 200شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 201شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 202شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 203شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 204شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 205شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 206شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 207شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 208شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 209شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 210شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 211شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 212شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 213شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 214شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 215شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 216شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 217شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 218شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 219شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 220شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 221شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 222شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 223شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 224شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 225شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 226شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 227شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 228شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 229شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 230شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 231شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 232شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 233شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 234شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 235شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 236شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 237شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 238شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 239شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 240شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 241شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 242شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 243شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 244شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 245شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 246شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 247شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 248شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 249شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 250شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 251شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 252شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 253شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 254شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 255شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 256شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 257شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 258شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 259شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 260شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 261شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 262شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 263شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 264شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 265شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 266شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 267شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 268شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 269شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 270شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 271شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 272شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 273شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 274شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 275شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 276شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 277شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 278شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 279شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 280شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 281شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 282شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 283شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 284شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 285شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 286شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 287شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 288شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 289شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 290شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 291شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 292شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 293شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 294شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 295شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 296شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 297شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 298شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 299شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 300شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 301شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 302شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 303شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 304شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 305شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 306شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 307شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 308شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 309شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 310شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 311شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 312شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 313شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 314شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 315شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 316شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 317شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 318شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 319شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 320شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 321شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 322شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 323شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 324شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 325شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 326شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 327شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 328شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 329شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 330شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 331شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 332شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 333شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 334شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 335شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 336شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 337شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 338شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 339شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 340شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 341شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 342شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 343شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 344شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 345شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 346شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 347شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 348شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 349شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 350شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 351شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 352شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 353شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 354شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 355شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 356شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 357شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 358شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 359شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 360شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 361شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 362شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 363شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 364شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 365شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 366شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 367شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 368شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 369شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 370شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 371شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 372شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 373شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 374شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 375شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 376شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 377شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 378شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 379شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 380شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 381شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 382شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 383شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 384شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 385شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 386شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 387شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 388شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 389شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 390شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 391شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 392شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 393شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 394شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟395شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 396شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 397شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 398شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 399شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 400شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 401شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 402شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 403شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 404شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 405شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 406شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 407شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 408شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟409شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 410شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 411شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 412شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 413شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 414شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 415شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 416شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 417شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 418شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 419شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟420شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 421شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 422شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 423شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 424شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 425شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 426شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 427شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 428شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 429شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 430شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 431شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 432شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 433شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 434شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 435شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 436شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 437شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 438شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 439شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 440شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 441شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 442شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 443شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 444شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 445شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 446شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 447شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 448شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 449شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 450شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 451شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 452شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 453شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 454شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 455شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 456شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 457شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 458شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 459شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 460شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 461شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 462شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 463شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 464شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 465شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 466شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 467شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 468شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 469شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 470شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 471شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 472شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 473شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 474شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 475شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 476شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 477شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 478شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 479شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 480شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 481شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 482شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 483شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 484شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 485شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 486شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 487شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 488شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 489شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 490شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 491شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 492شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 493شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 494شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 495شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 496شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 497شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 498شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 499شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 500شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 501شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 502شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 503شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 504شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 505شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 506شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 507شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 508شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 509شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 510شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 511شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 512شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 513شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 514شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 515شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 516شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 517شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 518شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 519شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 520شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 521شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 522شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 523شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 524شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 525شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 526شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 527شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 528شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 529شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 530شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 531شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 532شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 533شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 534شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 535شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 536شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 537شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 538شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 539شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 540شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 541شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 542شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 543شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 544شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 545شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 546شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ