به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است

1770عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

پروانه صفت سوز دلم پنهان است
کارم نه چو بلبل از غمت افغان است
ما را نه که در همان زبان نیست ولی
فریاد زدن نه شیوه مردان است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 2شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 3شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 4شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 5شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 6شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 7شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 8شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 9شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 10شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 11شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 12شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 13شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 14شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 15شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 16شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 17شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 18شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 19شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 20شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 21شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 22شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 23شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 24شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 25شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 26شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 27شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 28شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 29شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 30شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 31شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 32شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 33شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...34شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 35شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 36شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 37شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 38شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 39شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 40شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 41شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 42شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 43شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 44شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 45شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 46شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 47شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...48شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 49شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 50شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...51شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 52شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 53شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 54شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 55شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 56شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 57شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 58شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 59شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 60شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 61شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 62شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 63شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 64شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 65شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 66شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 67شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 68شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 69شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 70شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 71شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 72شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 73شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 74شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 75شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 76شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 77شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 78شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 79شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 80شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 81شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 82شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 83شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 84شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 85شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 86شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...87شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 88شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 89شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 90شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 91شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 92شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 93شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 94شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 95شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 96شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 97شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 98شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 99شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 100شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 101شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 102شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 103شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 104شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 105شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 106شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 107شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 108شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 109شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 110شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 111شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 112شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 113شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 114شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 115شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 116شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 117شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 118شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 119شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 120شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 121شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 122شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...123شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 124شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 125شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 126شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 127شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 128شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 129شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 130شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 131شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 132شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 133شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 134شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 135شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 136شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 137شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 138شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 139شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 140شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 141شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 142شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 143شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 144شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 145شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 146شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 147شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 148شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 149شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 150شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 151شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 152شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 153شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 154شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 155شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 156شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 157شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 158شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 159شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 160شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 161شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 162شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 163شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 164شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 165شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 166شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 167شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 168شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 169شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 170شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 171شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 172شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 173شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 174شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 175شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 176شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 177شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟178شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...179شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 180شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 181شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 182شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 183شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 184شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 185شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 186شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 187شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 188شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 189شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 190شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 191شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 192شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 193شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 194شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 195شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 196شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 197شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 198شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 199شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 200شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 201شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 202شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 203شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 204شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 205شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 206شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 207شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 208شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 209شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 210شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 211شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 212شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 213شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 214شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 215شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 216شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 217شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 218شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 219شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 220شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 221شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 222شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 223شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 224شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 225شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 226شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 227شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 228شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 229شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 230شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 231شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 232شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 233شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 234شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 235شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 236شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 237شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 238شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 239شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 240شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 241شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 242شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 243شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 244شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 245شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 246شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 247شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 248شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 249شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 250شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 251شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 252شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 253شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 254شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 255شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 256شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 257شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 258شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 259شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 260شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 261شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 262شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 263شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 264شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 265شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 266شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 267شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 268شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 269شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 270شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 271شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 272شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 273شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 274شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 275شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 276شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 277شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 278شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 279شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 280شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 281شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 282شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 283شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 284شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 285شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 286شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 287شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 288شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 289شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 290شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 291شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 292شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 293شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 294شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 295شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 296شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 297شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 298شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 299شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 300شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 301شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 302شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 303شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 304شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 305شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 306شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 307شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 308شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 309شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 310شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 311شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 312شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 313شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 314شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 315شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 316شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 317شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 318شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 319شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 320شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 321شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 322شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 323شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 324شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 325شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 326شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 327شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 328شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 329شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 330شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 331شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 332شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 333شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 334شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 335شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 336شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 337شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 338شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 339شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 340شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 341شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 342شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 343شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 344شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 345شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 346شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 347شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 348شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 349شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 350شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 351شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 352شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 353شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 354شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 355شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 356شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 357شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 358شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 359شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 360شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 361شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 362شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 363شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 364شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 365شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 366شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 367شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 368شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 369شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 370شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 371شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 372شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 373شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 374شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 375شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 376شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 377شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 378شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 379شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 380شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 381شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 382شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 383شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 384شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 385شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 386شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 387شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 388شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 389شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 390شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 391شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 392شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 393شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 394شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 395شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 396شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 397شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 398شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 399شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 400شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 401شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 402شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 403شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 404شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 405شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 406شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 407شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 408شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟409شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 410شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 411شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 412شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 413شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 414شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 415شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 416شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 417شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 418شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 419شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 420شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 421شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 422شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟423شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 424شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 425شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 426شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 427شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 428شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 429شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 430شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 431شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 432شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 433شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟434شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 435شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 436شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 437شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 438شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 439شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 440شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 441شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 442شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 443شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 444شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 445شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 446شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 447شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 448شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 449شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 450شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 451شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 452شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 453شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 454شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 455شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 456شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 457شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 458شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 459شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 460شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 461شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 462شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 463شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 464شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 465شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 466شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 467شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 468شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 469شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 470شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 471شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 472شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 473شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 474شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 475شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 476شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 477شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 478شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 479شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 480شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 481شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 482شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 483شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 484شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 485شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 486شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 487شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 488شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 489شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 490شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 491شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 492شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 493شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 494شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 495شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 496شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 497شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 498شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 499شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 500شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 501شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 502شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 503شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 504شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 505شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 506شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 507شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 508شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 509شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 510شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 511شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 512شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 513شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 514شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 515شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 516شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 517شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 518شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 519شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 520شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 521شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 522شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 523شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 524شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 525شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 526شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 527شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 528شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 529شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 530شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 531شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 532شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 533شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 534شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 535شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 536شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 537شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 538شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 539شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 540شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 541شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 542شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 543شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 544شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 545شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 546شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 547شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 548شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 549شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 550شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 551شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 552شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 553شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 554شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 555شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 556شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 557شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 558شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 559شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 560شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ