به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست

2180عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

سبز شکرین که نیشکر بنده اوست
صد جان بفدای یک شکر خنده اوست
در دور لبش آب حیات است نهان
پیداست که آب خضر شرمنده اوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 2شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 3شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 4شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 5شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 6شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 7شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 8شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 9شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 10شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 11شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 12شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 13شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 14شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 15شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 16شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 17شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 18شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 19شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 20شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 21شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 22شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 23شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 24شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 25شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 26شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 27شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 28شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 29شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 30شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 31شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 32شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...33شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 34شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 35شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 36شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 37شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 38شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 39شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 40شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 41شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 42شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 43شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 44شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 45شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 46شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...47شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 48شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 49شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...50شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 51شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 52شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 53شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 54شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 55شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 56شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 57شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 58شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 59شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 60شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 61شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 62شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 63شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 64شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 65شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 66شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 67شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 68شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 69شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 70شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 71شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 72شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 73شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 74شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 75شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 76شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 77شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 78شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 79شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 80شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 81شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 82شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 83شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 84شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 85شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...86شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 87شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 88شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 89شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 90شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 91شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 92شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 93شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 94شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 95شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 96شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 97شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 98شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 99شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 100شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 101شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 102شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 103شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 104شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 105شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 106شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 107شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 108شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 109شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 110شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 111شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 112شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 113شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 114شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 115شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 116شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 117شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 118شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 119شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 120شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 121شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...122شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 123شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 124شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 125شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 126شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 127شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 128شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 129شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 130شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 131شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 132شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 133شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 134شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 135شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 136شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 137شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 138شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 139شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 140شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 141شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 142شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 143شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 144شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 145شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 146شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 147شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 148شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 149شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 150شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 151شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 152شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 153شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 154شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 155شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 156شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 157شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 158شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 159شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 160شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 161شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 162شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 163شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 164شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 165شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 166شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 167شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 168شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 169شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 170شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 171شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 172شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 173شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 174شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 175شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 176شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟177شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...178شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 179شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 180شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 181شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 182شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 183شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 184شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 185شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 186شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 187شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 188شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 189شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 190شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 191شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 192شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 193شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 194شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 195شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 196شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 197شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 198شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 199شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 200شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 201شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 202شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 203شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 204شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 205شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 206شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 207شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 208شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 209شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 210شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 211شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 212شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 213شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 214شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 215شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 216شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 217شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 218شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 219شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 220شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 221شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 222شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 223شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 224شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 225شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 226شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 227شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 228شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 229شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 230شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 231شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 232شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 233شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 234شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 235شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 236شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 237شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 238شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 239شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 240شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 241شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 242شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 243شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 244شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 245شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 246شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 247شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 248شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 249شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 250شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 251شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 252شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 253شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 254شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 255شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 256شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 257شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 258شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 259شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 260شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 261شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 262شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 263شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 264شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 265شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 266شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 267شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 268شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 269شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 270شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 271شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 272شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 273شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 274شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 275شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 276شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 277شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 278شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 279شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 280شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 281شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 282شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 283شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 284شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 285شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 286شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 287شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 288شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 289شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 290شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 291شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 292شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 293شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 294شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 295شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 296شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 297شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 298شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 299شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 300شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 301شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 302شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 303شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 304شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 305شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 306شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 307شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 308شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 309شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 310شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 311شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 312شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 313شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 314شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 315شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 316شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 317شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 318شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 319شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 320شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 321شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 322شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 323شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 324شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 325شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 326شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 327شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 328شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 329شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 330شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 331شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 332شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 333شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 334شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 335شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 336شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 337شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 338شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 339شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 340شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 341شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 342شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 343شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 344شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 345شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 346شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 347شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 348شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 349شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 350شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 351شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 352شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 353شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 354شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 355شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 356شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 357شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 358شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 359شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 360شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 361شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 362شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 363شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 364شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 365شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 366شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 367شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 368شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 369شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 370شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 371شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 372شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 373شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 374شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 375شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 376شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 377شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 378شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 379شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 380شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 381شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 382شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 383شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 384شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 385شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 386شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 387شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 388شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 389شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 390شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 391شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 392شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 393شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 394شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 395شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 396شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 397شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 398شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 399شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 400شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 401شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 402شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 403شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 404شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 405شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 406شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 407شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟408شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 409شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 410شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 411شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 412شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 413شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 414شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 415شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 416شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 417شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 418شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 419شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 420شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 421شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟422شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 423شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 424شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 425شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 426شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 427شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 428شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 429شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 430شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 431شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 432شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟433شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 434شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 435شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 436شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 437شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 438شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 439شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 440شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 441شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 442شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 443شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 444شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 445شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 446شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 447شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 448شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 449شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 450شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 451شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 452شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 453شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 454شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 455شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 456شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 457شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 458شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 459شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 460شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 461شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 462شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 463شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 464شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 465شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 466شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 467شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 468شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 469شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 470شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 471شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 472شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 473شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 474شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 475شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 476شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 477شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 478شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 479شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 480شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 481شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 482شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 483شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 484شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 485شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 486شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 487شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 488شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 489شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 490شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 491شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 492شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 493شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 494شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 495شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 496شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 497شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 498شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 499شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 500شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 501شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 502شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 503شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 504شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 505شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 506شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 507شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 508شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 509شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 510شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 511شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 512شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 513شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 514شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 515شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 516شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 517شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 518شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 519شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 520شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 521شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 522شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 523شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 524شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 525شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 526شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 527شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 528شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 529شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 530شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 531شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 532شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 533شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 534شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 535شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 536شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 537شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 538شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 539شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 540شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 541شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 542شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 543شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 544شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 545شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 546شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 547شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 548شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 549شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 550شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 551شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 552شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 553شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 554شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 555شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 556شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 557شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 558شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 559شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ