به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست

1620عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست
از می نبود نیک و بد از عادت و خوست
می آتش محض است و چون آتش افروخت
در هر چه فتد همان دهد بو که دروست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 2شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 3شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 4شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 5شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 6شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 7شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 8شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 9شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 10شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 11شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 12شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 13شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 14شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 15شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 16شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 17شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...18شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 19شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 20شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 21شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 22شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 23شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 24شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 25شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 26شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 27شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 28شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 29شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 30شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 31شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 32شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 33شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 34شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 35شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 36شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 37شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 38شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 39شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 40شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 41شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 42شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 43شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 44شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 45شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 46شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 47شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 48شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 49شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 50شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 51شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...52شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 53شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 54شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 55شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 56شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 57شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 58شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 59شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 60شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 61شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 62شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 63شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 64شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 65شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...66شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 67شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 68شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...69شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 70شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 71شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 72شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 73شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 74شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 75شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 76شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 77شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 78شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 79شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 80شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 81شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 82شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 83شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 84شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 85شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 86شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 87شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 88شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 89شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 90شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 91شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 92شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 93شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 94شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 95شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 96شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 97شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 98شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 99شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 100شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 101شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 102شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 103شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 104شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...105شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 106شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 107شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 108شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 109شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 110شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 111شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 112شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 113شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 114شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 115شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 116شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 117شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 118شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 119شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 120شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 121شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 122شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 123شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 124شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 125شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 126شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 127شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 128شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 129شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 130شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 131شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 132شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 133شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 134شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 135شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 136شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 137شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 138شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 139شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 140شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...141شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 142شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 143شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 144شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 145شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 146شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 147شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 148شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 149شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 150شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 151شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 152شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 153شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 154شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 155شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 156شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 157شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 158شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 159شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 160شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 161شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 162شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 163شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 164شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 165شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 166شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 167شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 168شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 169شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 170شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 171شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 172شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 173شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 174شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 175شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 176شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 177شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 178شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 179شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 180شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 181شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 182شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 183شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 184شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 185شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 186شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 187شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 188شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 189شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 190شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 191شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 192شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 193شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 194شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 195شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟196شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...197شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 198شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 199شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 200شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 201شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 202شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 203شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 204شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 205شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 206شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 207شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 208شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 209شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 210شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 211شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 212شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 213شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 214شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 215شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 216شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 217شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 218شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 219شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 220شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 221شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 222شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 223شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 224شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 225شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 226شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 227شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 228شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 229شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 230شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 231شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 232شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 233شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 234شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 235شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 236شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 237شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 238شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 239شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 240شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 241شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 242شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 243شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 244شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 245شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 246شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 247شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 248شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 249شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 250شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 251شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 252شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 253شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 254شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 255شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 256شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 257شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 258شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 259شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 260شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 261شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 262شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 263شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 264شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 265شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 266شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 267شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 268شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 269شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 270شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 271شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 272شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 273شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 274شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 275شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 276شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 277شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 278شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 279شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 280شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 281شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 282شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 283شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 284شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 285شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 286شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 287شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 288شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 289شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 290شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 291شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 292شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 293شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 294شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 295شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 296شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 297شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 298شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 299شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 300شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 301شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 302شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 303شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 304شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 305شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 306شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 307شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 308شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 309شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 310شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 311شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 312شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 313شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 314شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 315شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 316شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 317شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 318شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 319شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 320شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 321شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 322شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 323شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 324شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 325شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 326شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 327شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 328شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 329شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 330شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 331شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 332شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 333شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 334شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 335شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 336شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 337شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 338شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 339شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 340شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 341شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 342شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 343شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 344شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 345شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 346شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 347شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 348شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 349شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 350شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 351شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 352شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 353شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 354شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 355شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 356شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 357شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 358شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 359شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 360شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 361شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 362شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 363شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 364شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 365شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 366شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 367شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 368شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 369شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 370شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 371شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 372شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 373شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 374شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 375شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 376شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 377شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 378شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 379شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 380شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 381شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 382شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 383شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 384شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 385شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 386شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 387شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 388شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 389شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 390شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 391شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 392شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 393شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 394شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 395شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 396شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 397شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 398شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 399شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 400شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 401شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 402شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 403شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 404شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 405شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 406شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 407شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 408شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 409شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 410شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 411شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 412شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 413شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 414شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 415شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 416شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 417شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 418شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 419شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 420شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 421شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 422شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 423شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 424شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 425شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 426شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟427شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 428شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 429شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 430شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 431شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 432شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 433شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 434شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 435شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 436شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 437شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 438شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 439شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 440شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟441شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 442شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 443شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 444شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 445شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 446شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 447شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 448شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 449شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 450شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 451شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟452شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 453شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 454شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 455شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 456شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 457شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 458شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 459شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 460شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 461شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 462شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 463شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 464شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 465شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 466شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 467شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 468شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 469شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 470شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 471شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 472شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 473شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 474شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 475شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 476شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 477شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 478شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 479شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 480شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 481شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 482شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 483شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 484شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 485شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 486شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 487شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 488شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 489شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 490شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 491شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 492شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 493شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 494شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 495شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 496شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 497شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 498شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 499شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 500شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 501شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 502شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 503شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 504شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 505شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 506شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 507شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 508شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 509شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 510شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 511شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 512شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 513شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 514شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 515شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 516شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 517شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 518شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 519شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 520شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 521شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 522شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 523شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 524شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 525شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 526شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 527شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 528شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 529شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 530شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 531شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 532شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 533شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 534شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 535شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 536شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 537شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 538شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 539شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 540شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 541شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 542شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 543شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 544شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 545شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 546شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 547شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 548شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 549شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 550شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 551شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 552شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 553شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 554شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 555شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 556شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 557شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 558شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 559شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 560شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 561شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 562شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 563شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 564شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 565شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 566شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 567شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 568شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 569شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 570شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 571شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 572شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 573شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 574شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 575شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 576شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 577شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 578شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ