به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست

1780عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست
آن آب حیات و جان لب تشنه ماست
سیراب کجا شوم از آن آب حیات
یک دیدن سیر خواهم او نیز کجاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 2شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 3شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 4شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 5شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 6شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 7شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 8شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 9شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 10شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 11شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 12شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 13شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 14شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 15شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 16شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 17شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 18شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...19شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 20شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 21شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 22شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 23شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 24شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 25شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 26شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 27شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 28شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 29شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 30شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 31شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 32شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 33شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 34شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 35شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 36شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 37شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 38شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 39شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 40شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 41شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 42شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 43شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 44شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 45شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 46شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 47شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 48شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 49شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 50شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 51شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 52شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...53شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 54شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 55شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 56شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 57شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 58شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 59شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 60شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 61شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 62شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 63شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 64شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 65شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 66شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...67شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 68شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 69شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...70شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 71شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 72شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 73شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 74شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 75شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 76شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 77شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 78شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 79شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 80شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 81شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 82شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 83شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 84شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 85شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 86شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 87شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 88شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 89شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 90شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 91شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 92شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 93شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 94شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 95شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 96شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 97شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 98شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 99شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 100شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 101شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 102شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 103شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 104شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 105شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...106شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 107شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 108شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 109شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 110شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 111شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 112شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 113شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 114شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 115شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 116شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 117شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 118شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 119شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 120شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 121شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 122شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 123شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 124شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 125شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 126شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 127شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 128شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 129شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 130شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 131شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 132شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 133شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 134شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 135شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 136شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 137شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 138شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 139شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 140شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 141شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...142شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 143شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 144شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 145شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 146شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 147شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 148شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 149شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 150شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 151شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 152شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 153شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 154شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 155شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 156شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 157شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 158شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 159شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 160شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 161شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 162شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 163شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 164شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 165شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 166شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 167شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 168شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 169شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 170شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 171شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 172شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 173شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 174شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 175شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 176شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 177شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 178شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 179شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 180شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 181شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 182شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 183شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 184شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 185شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 186شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 187شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 188شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 189شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 190شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 191شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 192شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 193شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 194شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 195شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 196شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟197شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...198شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 199شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 200شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 201شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 202شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 203شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 204شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 205شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 206شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 207شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 208شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 209شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 210شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 211شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 212شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 213شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 214شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 215شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 216شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 217شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 218شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 219شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 220شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 221شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 222شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 223شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 224شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 225شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 226شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 227شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 228شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 229شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 230شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 231شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 232شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 233شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 234شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 235شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 236شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 237شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 238شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 239شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 240شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 241شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 242شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 243شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 244شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 245شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 246شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 247شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 248شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 249شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 250شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 251شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 252شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 253شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 254شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 255شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 256شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 257شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 258شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 259شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 260شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 261شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 262شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 263شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 264شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 265شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 266شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 267شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 268شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 269شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 270شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 271شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 272شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 273شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 274شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 275شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 276شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 277شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 278شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 279شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 280شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 281شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 282شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 283شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 284شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 285شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 286شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 287شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 288شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 289شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 290شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 291شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 292شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 293شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 294شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 295شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 296شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 297شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 298شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 299شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 300شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 301شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 302شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 303شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 304شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 305شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 306شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 307شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 308شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 309شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 310شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 311شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 312شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 313شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 314شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 315شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 316شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 317شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 318شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 319شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 320شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 321شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 322شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 323شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 324شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 325شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 326شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 327شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 328شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 329شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 330شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 331شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 332شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 333شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 334شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 335شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 336شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 337شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 338شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 339شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 340شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 341شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 342شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 343شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 344شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 345شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 346شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 347شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 348شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 349شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 350شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 351شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 352شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 353شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 354شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 355شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 356شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 357شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 358شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 359شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 360شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 361شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 362شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 363شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 364شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 365شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 366شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 367شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 368شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 369شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 370شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 371شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 372شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 373شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 374شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 375شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 376شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 377شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 378شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 379شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 380شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 381شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 382شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 383شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 384شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 385شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 386شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 387شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 388شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 389شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 390شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 391شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 392شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 393شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 394شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 395شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 396شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 397شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 398شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 399شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 400شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 401شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 402شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 403شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 404شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 405شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 406شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 407شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 408شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 409شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 410شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 411شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 412شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 413شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 414شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 415شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 416شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 417شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 418شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 419شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 420شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 421شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 422شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 423شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 424شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 425شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 426شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 427شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟428شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 429شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 430شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 431شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 432شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 433شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 434شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 435شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 436شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 437شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 438شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 439شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 440شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 441شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟442شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 443شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 444شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 445شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 446شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 447شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 448شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 449شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 450شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 451شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 452شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟453شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 454شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 455شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 456شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 457شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 458شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 459شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 460شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 461شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 462شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 463شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 464شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 465شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 466شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 467شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 468شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 469شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 470شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 471شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 472شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 473شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 474شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 475شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 476شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 477شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 478شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 479شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 480شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 481شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 482شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 483شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 484شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 485شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 486شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 487شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 488شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 489شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 490شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 491شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 492شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 493شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 494شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 495شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 496شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 497شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 498شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 499شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 500شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 501شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 502شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 503شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 504شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 505شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 506شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 507شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 508شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 509شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 510شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 511شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 512شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 513شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 514شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 515شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 516شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 517شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 518شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 519شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 520شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 521شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 522شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 523شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 524شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 525شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 526شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 527شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 528شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 529شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 530شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 531شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 532شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 533شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 534شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 535شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 536شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 537شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 538شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 539شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 540شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 541شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 542شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 543شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 544شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 545شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 546شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 547شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 548شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 549شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 550شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 551شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 552شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 553شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 554شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 555شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 556شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 557شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 558شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 559شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 560شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 561شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 562شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 563شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 564شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 565شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 566شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 567شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 568شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 569شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 570شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 571شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 572شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 573شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 574شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 575شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 576شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 577شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 578شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 579شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ