به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست

2510عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای مه که رخت آینه هر نظریست
مغرور مشود اگر ز خویشت خبریست
فانوس صفت بحسن خود گرم مشو
چون پرتو حسن تو ز نور دگریست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 2شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 3شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 4شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 5شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 6شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 7شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 8شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 9شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 10شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 11شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 12شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 13شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 14شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 15شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 16شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 17شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 18شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 19شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 20شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 21شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 22شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 23شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 24شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 25شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 26شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 27شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 28شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 29شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 30شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 31شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...32شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 33شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 34شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 35شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 36شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 37شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 38شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 39شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 40شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 41شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 42شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 43شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 44شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 45شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 46شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 47شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 48شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 49شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 50شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 51شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 52شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 53شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 54شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 55شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 56شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 57شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 58شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 59شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 60شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 61شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 62شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 63شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 64شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 65شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...66شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 67شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 68شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 69شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 70شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 71شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 72شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 73شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 74شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 75شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 76شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 77شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 78شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 79شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...80شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 81شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 82شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...83شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 84شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 85شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 86شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 87شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 88شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 89شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 90شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 91شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 92شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 93شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 94شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 95شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 96شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 97شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 98شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 99شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 100شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 101شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 102شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 103شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 104شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 105شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 106شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 107شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 108شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 109شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 110شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 111شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 112شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 113شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 114شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 115شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 116شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 117شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 118شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...119شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 120شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 121شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 122شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 123شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 124شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 125شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 126شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 127شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 128شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 129شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 130شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 131شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 132شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 133شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 134شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 135شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 136شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 137شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 138شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 139شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 140شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 141شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 142شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 143شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 144شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 145شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 146شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 147شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 148شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 149شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 150شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 151شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 152شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 153شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 154شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...155شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 156شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 157شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 158شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 159شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 160شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 161شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 162شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 163شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 164شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 165شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 166شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 167شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 168شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 169شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 170شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 171شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 172شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 173شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 174شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 175شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 176شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 177شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 178شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 179شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 180شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 181شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 182شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 183شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 184شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 185شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 186شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 187شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 188شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 189شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 190شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 191شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 192شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 193شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 194شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 195شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 196شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 197شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 198شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 199شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 200شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 201شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 202شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 203شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 204شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 205شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 206شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 207شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 208شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 209شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟210شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...211شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 212شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 213شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 214شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 215شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 216شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 217شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 218شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 219شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 220شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 221شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 222شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 223شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 224شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 225شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 226شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 227شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 228شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 229شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 230شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 231شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 232شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 233شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 234شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 235شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 236شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 237شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 238شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 239شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 240شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 241شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 242شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 243شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 244شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 245شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 246شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 247شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 248شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 249شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 250شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 251شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 252شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 253شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 254شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 255شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 256شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 257شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 258شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 259شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 260شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 261شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 262شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 263شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 264شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 265شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 266شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 267شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 268شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 269شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 270شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 271شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 272شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 273شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 274شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 275شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 276شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 277شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 278شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 279شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 280شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 281شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 282شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 283شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 284شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 285شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 286شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 287شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 288شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 289شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 290شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 291شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 292شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 293شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 294شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 295شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 296شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 297شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 298شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 299شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 300شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 301شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 302شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 303شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 304شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 305شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 306شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 307شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 308شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 309شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 310شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 311شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 312شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 313شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 314شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 315شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 316شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 317شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 318شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 319شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 320شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 321شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 322شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 323شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 324شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 325شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 326شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 327شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 328شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 329شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 330شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 331شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 332شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 333شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 334شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 335شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 336شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 337شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 338شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 339شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 340شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 341شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 342شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 343شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 344شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 345شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 346شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 347شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 348شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 349شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 350شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 351شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 352شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 353شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 354شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 355شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 356شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 357شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 358شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 359شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 360شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 361شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 362شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 363شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 364شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 365شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 366شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 367شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 368شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 369شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 370شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 371شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 372شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 373شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 374شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 375شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 376شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 377شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 378شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 379شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 380شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 381شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 382شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 383شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 384شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 385شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 386شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 387شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 388شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 389شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 390شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 391شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 392شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 393شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 394شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 395شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 396شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 397شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 398شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 399شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 400شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 401شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 402شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 403شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 404شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 405شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 406شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 407شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 408شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 409شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 410شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 411شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 412شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 413شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 414شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 415شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 416شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 417شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 418شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 419شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 420شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 421شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 422شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 423شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 424شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 425شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 426شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 427شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 428شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 429شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 430شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 431شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 432شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 433شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 434شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 435شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 436شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 437شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 438شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 439شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 440شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟441شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 442شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 443شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 444شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 445شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 446شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 447شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 448شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 449شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 450شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 451شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 452شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 453شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 454شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟455شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 456شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 457شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 458شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 459شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 460شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 461شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 462شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 463شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 464شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 465شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟466شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 467شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 468شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 469شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 470شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 471شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 472شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 473شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 474شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 475شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 476شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 477شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 478شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 479شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 480شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 481شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 482شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 483شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 484شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 485شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 486شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 487شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 488شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 489شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 490شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 491شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 492شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 493شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 494شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 495شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 496شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 497شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 498شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 499شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 500شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 501شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 502شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 503شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 504شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 505شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 506شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 507شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 508شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 509شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 510شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 511شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 512شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 513شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 514شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 515شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 516شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 517شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 518شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 519شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 520شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 521شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 522شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 523شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 524شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 525شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 526شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 527شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 528شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 529شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 530شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 531شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 532شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 533شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 534شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 535شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 536شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 537شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 538شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 539شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 540شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 541شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 542شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 543شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 544شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 545شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 546شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 547شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 548شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 549شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 550شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 551شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 552شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 553شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 554شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 555شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 556شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 557شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 558شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 559شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 560شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 561شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 562شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 563شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 564شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 565شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 566شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 567شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 568شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 569شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 570شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 571شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 572شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 573شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 574شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 575شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 576شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 577شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 578شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 579شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 580شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 581شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 582شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 583شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 584شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 585شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 586شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 587شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 588شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 589شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 590شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 591شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 592شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ