به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است

2260عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

این حسرت و غم که با من درویش است
بی سلسله یی نیست که بیش از پیش است
یا صبح سعادتم پس از شام غمست
یا محنت روز واپسینم پیش است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 2شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 3شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 4شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 5شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 6شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 7شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 8شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 9شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 10شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 11شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 12شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 13شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 14شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 15شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 16شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 17شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 18شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 19شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 20شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 21شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...22شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 23شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 24شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 25شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 26شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 27شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 28شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 29شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 30شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 31شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 32شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 33شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 34شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 35شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 36شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 37شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 38شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 39شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 40شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 41شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 42شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 43شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 44شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 45شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 46شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 47شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 48شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 49شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 50شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 51شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 52شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 53شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 54شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 55شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...56شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 57شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 58شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 59شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 60شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 61شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 62شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 63شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 64شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 65شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 66شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 67شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 68شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 69شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...70شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 71شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 72شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...73شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 74شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 75شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 76شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 77شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 78شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 79شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 80شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 81شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 82شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 83شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 84شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 85شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 86شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 87شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 88شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 89شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 90شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 91شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 92شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 93شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 94شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 95شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 96شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 97شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 98شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 99شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 100شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 101شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 102شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 103شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 104شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 105شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 106شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 107شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 108شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...109شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 110شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 111شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 112شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 113شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 114شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 115شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 116شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 117شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 118شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 119شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 120شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 121شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 122شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 123شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 124شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 125شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 126شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 127شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 128شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 129شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 130شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 131شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 132شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 133شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 134شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 135شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 136شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 137شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 138شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 139شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 140شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 141شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 142شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 143شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 144شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...145شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 146شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 147شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 148شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 149شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 150شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 151شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 152شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 153شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 154شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 155شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 156شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 157شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 158شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 159شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 160شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 161شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 162شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 163شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 164شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 165شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 166شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 167شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 168شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 169شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 170شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 171شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 172شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 173شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 174شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 175شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 176شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 177شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 178شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 179شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 180شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 181شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 182شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 183شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 184شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 185شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 186شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 187شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 188شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 189شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 190شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 191شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 192شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 193شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 194شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 195شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 196شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 197شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 198شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 199شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟200شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...201شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 202شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 203شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 204شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 205شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 206شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 207شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 208شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 209شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 210شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 211شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 212شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 213شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 214شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 215شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 216شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 217شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 218شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 219شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 220شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 221شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 222شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 223شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 224شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 225شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 226شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 227شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 228شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 229شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 230شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 231شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 232شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 233شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 234شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 235شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 236شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 237شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 238شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 239شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 240شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 241شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 242شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 243شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 244شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 245شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 246شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 247شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 248شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 249شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 250شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 251شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 252شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 253شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 254شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 255شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 256شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 257شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 258شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 259شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 260شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 261شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 262شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 263شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 264شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 265شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 266شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 267شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 268شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 269شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 270شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 271شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 272شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 273شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 274شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 275شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 276شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 277شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 278شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 279شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 280شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 281شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 282شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 283شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 284شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 285شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 286شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 287شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 288شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 289شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 290شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 291شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 292شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 293شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 294شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 295شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 296شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 297شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 298شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 299شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 300شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 301شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 302شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 303شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 304شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 305شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 306شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 307شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 308شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 309شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 310شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 311شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 312شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 313شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 314شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 315شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 316شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 317شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 318شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 319شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 320شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 321شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 322شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 323شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 324شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 325شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 326شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 327شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 328شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 329شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 330شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 331شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 332شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 333شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 334شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 335شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 336شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 337شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 338شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 339شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 340شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 341شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 342شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 343شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 344شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 345شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 346شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 347شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 348شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 349شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 350شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 351شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 352شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 353شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 354شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 355شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 356شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 357شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 358شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 359شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 360شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 361شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 362شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 363شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 364شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 365شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 366شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 367شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 368شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 369شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 370شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 371شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 372شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 373شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 374شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 375شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 376شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 377شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 378شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 379شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 380شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 381شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 382شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 383شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 384شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 385شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 386شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 387شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 388شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 389شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 390شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 391شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 392شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 393شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 394شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 395شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 396شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 397شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 398شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 399شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 400شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 401شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 402شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 403شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 404شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 405شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 406شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 407شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 408شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 409شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 410شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 411شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 412شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 413شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 414شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 415شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 416شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 417شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 418شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 419شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 420شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 421شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 422شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 423شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 424شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 425شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 426شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 427شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 428شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 429شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 430شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟431شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 432شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 433شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 434شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 435شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 436شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 437شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 438شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 439شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 440شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 441شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 442شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 443شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 444شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟445شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 446شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 447شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 448شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 449شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 450شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 451شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 452شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 453شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 454شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 455شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟456شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 457شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 458شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 459شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 460شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 461شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 462شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 463شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 464شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 465شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 466شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 467شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 468شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 469شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 470شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 471شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 472شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 473شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 474شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 475شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 476شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 477شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 478شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 479شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 480شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 481شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 482شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 483شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 484شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 485شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 486شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 487شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 488شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 489شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 490شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 491شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 492شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 493شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 494شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 495شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 496شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 497شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 498شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 499شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 500شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 501شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 502شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 503شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 504شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 505شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 506شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 507شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 508شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 509شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 510شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 511شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 512شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 513شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 514شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 515شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 516شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 517شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 518شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 519شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 520شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 521شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 522شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 523شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 524شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 525شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 526شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 527شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 528شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 529شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 530شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 531شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 532شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 533شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 534شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 535شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 536شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 537شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 538شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 539شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 540شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 541شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 542شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 543شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 544شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 545شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 546شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 547شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 548شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 549شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 550شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 551شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 552شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 553شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 554شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 555شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 556شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 557شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 558شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 559شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 560شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 561شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 562شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 563شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 564شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 565شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 566شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 567شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 568شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 569شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 570شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 571شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 572شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 573شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 574شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 575شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 576شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 577شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 578شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 579شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 580شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 581شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 582شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ