به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا

2190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هرچند ز غصه دل فکار است مرا
وز آتش دل دو دیده زار است مرا
در عشق کباب خام سوزست دلم
تا پخته شوم هنوز کار است مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 2شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 3شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 4شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 5شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 6شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 7شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 8شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 9شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 10شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 11شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 12شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 13شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 14شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 15شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 16شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 17شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 18شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟19شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 20شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 21شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 22شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 23شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 24شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 25شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 26شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 27شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 28شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 29شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 30شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 31شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 32شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 33شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 34شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 35شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 36شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 37شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 38شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 39شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 40شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 41شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 42شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 43شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 44شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 45شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 46شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 47شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 48شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 49شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 50شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 51شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 52شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 53شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...54شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 55شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 56شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 57شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 58شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 59شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 60شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 61شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 62شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 63شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 64شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 65شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 66شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 67شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 68شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 69شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 70شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 71شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 72شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 73شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 74شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 75شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 76شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 77شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 78شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 79شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 80شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 81شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 82شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 83شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 84شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 85شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 86شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 87شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...88شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 89شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 90شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 91شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 92شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 93شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 94شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 95شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 96شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 97شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 98شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 99شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 100شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 101شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...102شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 103شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 104شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...105شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 106شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 107شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 108شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 109شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 110شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 111شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 112شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 113شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 114شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 115شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 116شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 117شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 118شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 119شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 120شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 121شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 122شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 123شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 124شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 125شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 126شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 127شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 128شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 129شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 130شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 131شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 132شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 133شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 134شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 135شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 136شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 137شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 138شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 139شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 140شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...141شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 142شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 143شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 144شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 145شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 146شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 147شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 148شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 149شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 150شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 151شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 152شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 153شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 154شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 155شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 156شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 157شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 158شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 159شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 160شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 161شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 162شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 163شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 164شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 165شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 166شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 167شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 168شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 169شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 170شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 171شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 172شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 173شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 174شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 175شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 176شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...177شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 178شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 179شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 180شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 181شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 182شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 183شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 184شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 185شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 186شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 187شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 188شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 189شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 190شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 191شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 192شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 193شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 194شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 195شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 196شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 197شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 198شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 199شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 200شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 201شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 202شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 203شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 204شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 205شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 206شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 207شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 208شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 209شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 210شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 211شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 212شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 213شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 214شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 215شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 216شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 217شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 218شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 219شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 220شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 221شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 222شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 223شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 224شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 225شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 226شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 227شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 228شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 229شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 230شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 231شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟232شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...233شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 234شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 235شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 236شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 237شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 238شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 239شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 240شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 241شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 242شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 243شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 244شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 245شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 246شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 247شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 248شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 249شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 250شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 251شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 252شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 253شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 254شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 255شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 256شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 257شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 258شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 259شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 260شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 261شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 262شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 263شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 264شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 265شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 266شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 267شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 268شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 269شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 270شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 271شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 272شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 273شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 274شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 275شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 276شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 277شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 278شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 279شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 280شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 281شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 282شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 283شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 284شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 285شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 286شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 287شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 288شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 289شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 290شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 291شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 292شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 293شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 294شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 295شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 296شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 297شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 298شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 299شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 300شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 301شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 302شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 303شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 304شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 305شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 306شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 307شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 308شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 309شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 310شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 311شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 312شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 313شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 314شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 315شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 316شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 317شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 318شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 319شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 320شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 321شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 322شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 323شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 324شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 325شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 326شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 327شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 328شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 329شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 330شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 331شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 332شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 333شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 334شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 335شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 336شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 337شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 338شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 339شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 340شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 341شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 342شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 343شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 344شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 345شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 346شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 347شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 348شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 349شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 350شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 351شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 352شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 353شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 354شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 355شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 356شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 357شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 358شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 359شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 360شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 361شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 362شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 363شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 364شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 365شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 366شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 367شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 368شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 369شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 370شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 371شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 372شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 373شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 374شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 375شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 376شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 377شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 378شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 379شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 380شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 381شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 382شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 383شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 384شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 385شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 386شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 387شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 388شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 389شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 390شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 391شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 392شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 393شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 394شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 395شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 396شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 397شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 398شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 399شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 400شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 401شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 402شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 403شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 404شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 405شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 406شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 407شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 408شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 409شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 410شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 411شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 412شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 413شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 414شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 415شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 416شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 417شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 418شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 419شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 420شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 421شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 422شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 423شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 424شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 425شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 426شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 427شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 428شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 429شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 430شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 431شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 432شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 433شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 434شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 435شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 436شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 437شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 438شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 439شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 440شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 441شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 442شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 443شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 444شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 445شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 446شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 447شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 448شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 449شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 450شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 451شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 452شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 453شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 454شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 455شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 456شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 457شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 458شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 459شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 460شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 461شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 462شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟463شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 464شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 465شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 466شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 467شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 468شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 469شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 470شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 471شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 472شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 473شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 474شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 475شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 476شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟477شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 478شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 479شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 480شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 481شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 482شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 483شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 484شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 485شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 486شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 487شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟488شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 489شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 490شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 491شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 492شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 493شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 494شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 495شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 496شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 497شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 498شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 499شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 500شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 501شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 502شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 503شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 504شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 505شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 506شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 507شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 508شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 509شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 510شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 511شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 512شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 513شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 514شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 515شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 516شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 517شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 518شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 519شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 520شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 521شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 522شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 523شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 524شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 525شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 526شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 527شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 528شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 529شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 530شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 531شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 532شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 533شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 534شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 535شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 536شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 537شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 538شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 539شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 540شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 541شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 542شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 543شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 544شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 545شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 546شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 547شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 548شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 549شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 550شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 551شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 552شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 553شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 554شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 555شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 556شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 557شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 558شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 559شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 560شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 561شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 562شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 563شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 564شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 565شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 566شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 567شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 568شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 569شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 570شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 571شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 572شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 573شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 574شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 575شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 576شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 577شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 578شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 579شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 580شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 581شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 582شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 583شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 584شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 585شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 586شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 587شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 588شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 589شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 590شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 591شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 592شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 593شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 594شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 595شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 596شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 597شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 598شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 599شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 600شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 601شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 602شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 603شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 604شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 605شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 606شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 607شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 608شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 609شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 610شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 611شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 612شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 613شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 614شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ