به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب

1750عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب
تا بوی ترا بشنوم از عالم غیب
عیبم مکن از بیهنری کاهوی چین
از عین هنر شهره شهر است بعیب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 2شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 3شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 4شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 5شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 6شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 7شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 8شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 9شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 10شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 11شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 12شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 13شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 14شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 15شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 16شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟17شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 18شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 19شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 20شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 21شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 22شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 23شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 24شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 25شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 26شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 27شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 28شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 29شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 30شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 31شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 32شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 33شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 34شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 35شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 36شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 37شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 38شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 39شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 40شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 41شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 42شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 43شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 44شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 45شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 46شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 47شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 48شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 49شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 50شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 51شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...52شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 53شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 54شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 55شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 56شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 57شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 58شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 59شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 60شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 61شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 62شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 63شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 64شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 65شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 66شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 67شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 68شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 69شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 70شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 71شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 72شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 73شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 74شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 75شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 76شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 77شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 78شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 79شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 80شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 81شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 82شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 83شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 84شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 85شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...86شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 87شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 88شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 89شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 90شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 91شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 92شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 93شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 94شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 95شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 96شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 97شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 98شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 99شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...100شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 101شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 102شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...103شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 104شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 105شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 106شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 107شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 108شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 109شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 110شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 111شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 112شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 113شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 114شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 115شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 116شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 117شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 118شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 119شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 120شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 121شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 122شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 123شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 124شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 125شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 126شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 127شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 128شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 129شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 130شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 131شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 132شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 133شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 134شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 135شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 136شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 137شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 138شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...139شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 140شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 141شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 142شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 143شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 144شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 145شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 146شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 147شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 148شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 149شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 150شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 151شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 152شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 153شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 154شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 155شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 156شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 157شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 158شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 159شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 160شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 161شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 162شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 163شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 164شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 165شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 166شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 167شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 168شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 169شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 170شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 171شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 172شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 173شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 174شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...175شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 176شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 177شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 178شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 179شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 180شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 181شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 182شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 183شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 184شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 185شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 186شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 187شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 188شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 189شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 190شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 191شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 192شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 193شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 194شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 195شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 196شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 197شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 198شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 199شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 200شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 201شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 202شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 203شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 204شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 205شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 206شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 207شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 208شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 209شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 210شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 211شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 212شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 213شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 214شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 215شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 216شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 217شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 218شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 219شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 220شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 221شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 222شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 223شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 224شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 225شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 226شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 227شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 228شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 229شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟230شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...231شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 232شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 233شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 234شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 235شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 236شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 237شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 238شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 239شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 240شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 241شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 242شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 243شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 244شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 245شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 246شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 247شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 248شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 249شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 250شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 251شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 252شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 253شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 254شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 255شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 256شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 257شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 258شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 259شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 260شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 261شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 262شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 263شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 264شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 265شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 266شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 267شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 268شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 269شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 270شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 271شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 272شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 273شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 274شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 275شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 276شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 277شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 278شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 279شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 280شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 281شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 282شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 283شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 284شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 285شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 286شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 287شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 288شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 289شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 290شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 291شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 292شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 293شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 294شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 295شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 296شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 297شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 298شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 299شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 300شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 301شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 302شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 303شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 304شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 305شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 306شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 307شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 308شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 309شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 310شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 311شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 312شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 313شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 314شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 315شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 316شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 317شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 318شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 319شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 320شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 321شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 322شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 323شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 324شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 325شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 326شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 327شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 328شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 329شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 330شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 331شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 332شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 333شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 334شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 335شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 336شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 337شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 338شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 339شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 340شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 341شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 342شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 343شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 344شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 345شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 346شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 347شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 348شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 349شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 350شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 351شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 352شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 353شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 354شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 355شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 356شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 357شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 358شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 359شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 360شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 361شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 362شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 363شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 364شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 365شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 366شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 367شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 368شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 369شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 370شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 371شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 372شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 373شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 374شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 375شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 376شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 377شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 378شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 379شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 380شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 381شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 382شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 383شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 384شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 385شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 386شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 387شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 388شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 389شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 390شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 391شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 392شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 393شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 394شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 395شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 396شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 397شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 398شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 399شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 400شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 401شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 402شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 403شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 404شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 405شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 406شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 407شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 408شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 409شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 410شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 411شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 412شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 413شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 414شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 415شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 416شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 417شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 418شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 419شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 420شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 421شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 422شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 423شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 424شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 425شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 426شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 427شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 428شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 429شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 430شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 431شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 432شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 433شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 434شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 435شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 436شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 437شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 438شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 439شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 440شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 441شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 442شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 443شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 444شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 445شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 446شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 447شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 448شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 449شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 450شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 451شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 452شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 453شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 454شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 455شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 456شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 457شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 458شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 459شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 460شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟461شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 462شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 463شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 464شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 465شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 466شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 467شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 468شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 469شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 470شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 471شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 472شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 473شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 474شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟475شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 476شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 477شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 478شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 479شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 480شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 481شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 482شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 483شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 484شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 485شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟486شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 487شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 488شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 489شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 490شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 491شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 492شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 493شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 494شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 495شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 496شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 497شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 498شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 499شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 500شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 501شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 502شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 503شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 504شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 505شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 506شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 507شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 508شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 509شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 510شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 511شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 512شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 513شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 514شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 515شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 516شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 517شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 518شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 519شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 520شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 521شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 522شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 523شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 524شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 525شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 526شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 527شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 528شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 529شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 530شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 531شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 532شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 533شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 534شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 535شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 536شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 537شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 538شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 539شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 540شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 541شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 542شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 543شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 544شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 545شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 546شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 547شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 548شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 549شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 550شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 551شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 552شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 553شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 554شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 555شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 556شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 557شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 558شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 559شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 560شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 561شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 562شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 563شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 564شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 565شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 566شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 567شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 568شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 569شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 570شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 571شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 572شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 573شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 574شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 575شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 576شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 577شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 578شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 579شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 580شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 581شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 582شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 583شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 584شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 585شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 586شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 587شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 588شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 589شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 590شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 591شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 592شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 593شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 594شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 595شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 596شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 597شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 598شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 599شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 600شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 601شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 602شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 603شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 604شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 605شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 606شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 607شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 608شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 609شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 610شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 611شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 612شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ