به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است

2310عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

صد خانه ز خوناب دلم ویران است
وز گریه زار بیم صد چندان است
ازهر مژه ناودان خونیست روان
گر من مژه را بهم زنم طوفان است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 2شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 3شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 4شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 5شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 6شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 7شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 8شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟9شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 10شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 11شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 12شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 13شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 14شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 15شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 16شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 17شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 18شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 19شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 20شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 21شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 22شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 23شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 24شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 25شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 26شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 27شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 28شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 29شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 30شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 31شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 32شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 33شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 34شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 35شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 36شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 37شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 38شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 39شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 40شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 41شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 42شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 43شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...44شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 45شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 46شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 47شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 48شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 49شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 50شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 51شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 52شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 53شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 54شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 55شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 56شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 57شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 58شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 59شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 60شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 61شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 62شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 63شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 64شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 65شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 66شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 67شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 68شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 69شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 70شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 71شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 72شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 73شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 74شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 75شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 76شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 77شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...78شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 79شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 80شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 81شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 82شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 83شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 84شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 85شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 86شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 87شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 88شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 89شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 90شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 91شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...92شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 93شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 94شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...95شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 96شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 97شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 98شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 99شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 100شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 101شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 102شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 103شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 104شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 105شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 106شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 107شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 108شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 109شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 110شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 111شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 112شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 113شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 114شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 115شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 116شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 117شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 118شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 119شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 120شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 121شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 122شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 123شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 124شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 125شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 126شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 127شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 128شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 129شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 130شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...131شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 132شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 133شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 134شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 135شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 136شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 137شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 138شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 139شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 140شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 141شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 142شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 143شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 144شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 145شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 146شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 147شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 148شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 149شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 150شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 151شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 152شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 153شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 154شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 155شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 156شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 157شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 158شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 159شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 160شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 161شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 162شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 163شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 164شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 165شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 166شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...167شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 168شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 169شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 170شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 171شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 172شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 173شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 174شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 175شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 176شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 177شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 178شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 179شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 180شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 181شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 182شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 183شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 184شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 185شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 186شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 187شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 188شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 189شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 190شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 191شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 192شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 193شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 194شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 195شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 196شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 197شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 198شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 199شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 200شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 201شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 202شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 203شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 204شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 205شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 206شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 207شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 208شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 209شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 210شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 211شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 212شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 213شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 214شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 215شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 216شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 217شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 218شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 219شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 220شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 221شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟222شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...223شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 224شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 225شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 226شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 227شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 228شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 229شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 230شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 231شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 232شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 233شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 234شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 235شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 236شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 237شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 238شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 239شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 240شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 241شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 242شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 243شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 244شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 245شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 246شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 247شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 248شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 249شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 250شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 251شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 252شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 253شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 254شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 255شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 256شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 257شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 258شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 259شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 260شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 261شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 262شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 263شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 264شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 265شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 266شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 267شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 268شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 269شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 270شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 271شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 272شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 273شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 274شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 275شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 276شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 277شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 278شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 279شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 280شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 281شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 282شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 283شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 284شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 285شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 286شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 287شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 288شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 289شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 290شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 291شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 292شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 293شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 294شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 295شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 296شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 297شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 298شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 299شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 300شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 301شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 302شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 303شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 304شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 305شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 306شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 307شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 308شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 309شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 310شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 311شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 312شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 313شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 314شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 315شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 316شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 317شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 318شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 319شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 320شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 321شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 322شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 323شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 324شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 325شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 326شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 327شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 328شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 329شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 330شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 331شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 332شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 333شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 334شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 335شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 336شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 337شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 338شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 339شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 340شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 341شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 342شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 343شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 344شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 345شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 346شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 347شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 348شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 349شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 350شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 351شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 352شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 353شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 354شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 355شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 356شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 357شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 358شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 359شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 360شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 361شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 362شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 363شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 364شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 365شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 366شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 367شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 368شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 369شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 370شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 371شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 372شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 373شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 374شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 375شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 376شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 377شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 378شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 379شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 380شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 381شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 382شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 383شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 384شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 385شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 386شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 387شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 388شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 389شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 390شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 391شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 392شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 393شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 394شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 395شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 396شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 397شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 398شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 399شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 400شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 401شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 402شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 403شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 404شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 405شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 406شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 407شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 408شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 409شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 410شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 411شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 412شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 413شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 414شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 415شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 416شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 417شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 418شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 419شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 420شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 421شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 422شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 423شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 424شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 425شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 426شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 427شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 428شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 429شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 430شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 431شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 432شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 433شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 434شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 435شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 436شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 437شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 438شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 439شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 440شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 441شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 442شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 443شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 444شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 445شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 446شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 447شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 448شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 449شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 450شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 451شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 452شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟453شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 454شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 455شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 456شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 457شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 458شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 459شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 460شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 461شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 462شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 463شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 464شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 465شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 466شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟467شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 468شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 469شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 470شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 471شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 472شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 473شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 474شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 475شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 476شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 477شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟478شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 479شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 480شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 481شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 482شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 483شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 484شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 485شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 486شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 487شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 488شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 489شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 490شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 491شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 492شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 493شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 494شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 495شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 496شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 497شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 498شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 499شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 500شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 501شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 502شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 503شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 504شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 505شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 506شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 507شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 508شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 509شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 510شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 511شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 512شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 513شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 514شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 515شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 516شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 517شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 518شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 519شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 520شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 521شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 522شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 523شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 524شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 525شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 526شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 527شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 528شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 529شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 530شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 531شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 532شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 533شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 534شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 535شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 536شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 537شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 538شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 539شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 540شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 541شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 542شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 543شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 544شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 545شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 546شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 547شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 548شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 549شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 550شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 551شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 552شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 553شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 554شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 555شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 556شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 557شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 558شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 559شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 560شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 561شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 562شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 563شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 564شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 565شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 566شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 567شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 568شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 569شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 570شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 571شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 572شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 573شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 574شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 575شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 576شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 577شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 578شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 579شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 580شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 581شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 582شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 583شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 584شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 585شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 586شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 587شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 588شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 589شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 590شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 591شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 592شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 593شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 594شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 595شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 596شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 597شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 598شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 599شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 600شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 601شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 602شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 603شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 604شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ