به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب

2200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خوشباش که بر دوزخیان روز حساب
از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب
چون رشته نور آفتاب از سر مهر
ذرات جهان برکشد از چاه عذاب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 2شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 3شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 4شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 5شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 6شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 7شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 8شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 9شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 10شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 11شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟12شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 13شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 14شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 15شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 16شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 17شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 18شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 19شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 20شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 21شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 22شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 23شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 24شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 25شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 26شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 27شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 28شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 29شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 30شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 31شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 32شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 33شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 34شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 35شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 36شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 37شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 38شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 39شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 40شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 41شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 42شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 43شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 44شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 45شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 46شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...47شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 48شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 49شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 50شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 51شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 52شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 53شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 54شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 55شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 56شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 57شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 58شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 59شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 60شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 61شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 62شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 63شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 64شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 65شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 66شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 67شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 68شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 69شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 70شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 71شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 72شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 73شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 74شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 75شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 76شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 77شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 78شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 79شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 80شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...81شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 82شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 83شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 84شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 85شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 86شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 87شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 88شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 89شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 90شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 91شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 92شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 93شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 94شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...95شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 96شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 97شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...98شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 99شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 100شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 101شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 102شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 103شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 104شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 105شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 106شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 107شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 108شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 109شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 110شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 111شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 112شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 113شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 114شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 115شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 116شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 117شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 118شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 119شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 120شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 121شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 122شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 123شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 124شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 125شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 126شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 127شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 128شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 129شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 130شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 131شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 132شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 133شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...134شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 135شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 136شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 137شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 138شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 139شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 140شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 141شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 142شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 143شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 144شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 145شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 146شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 147شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 148شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 149شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 150شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 151شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 152شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 153شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 154شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 155شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 156شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 157شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 158شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 159شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 160شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 161شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 162شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 163شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 164شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 165شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 166شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 167شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 168شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 169شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...170شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 171شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 172شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 173شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 174شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 175شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 176شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 177شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 178شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 179شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 180شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 181شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 182شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 183شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 184شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 185شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 186شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 187شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 188شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 189شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 190شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 191شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 192شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 193شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 194شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 195شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 196شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 197شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 198شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 199شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 200شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 201شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 202شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 203شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 204شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 205شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 206شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 207شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 208شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 209شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 210شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 211شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 212شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 213شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 214شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 215شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 216شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 217شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 218شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 219شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 220شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 221شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 222شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 223شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 224شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟225شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...226شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 227شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 228شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 229شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 230شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 231شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 232شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 233شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 234شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 235شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 236شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 237شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 238شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 239شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 240شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 241شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 242شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 243شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 244شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 245شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 246شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 247شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 248شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 249شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 250شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 251شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 252شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 253شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 254شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 255شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 256شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 257شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 258شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 259شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 260شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 261شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 262شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 263شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 264شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 265شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 266شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 267شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 268شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 269شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 270شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 271شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 272شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 273شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 274شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 275شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 276شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 277شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 278شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 279شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 280شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 281شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 282شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 283شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 284شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 285شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 286شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 287شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 288شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 289شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 290شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 291شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 292شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 293شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 294شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 295شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 296شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 297شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 298شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 299شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 300شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 301شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 302شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 303شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 304شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 305شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 306شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 307شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 308شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 309شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 310شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 311شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 312شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 313شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 314شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 315شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 316شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 317شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 318شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 319شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 320شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 321شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 322شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 323شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 324شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 325شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 326شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 327شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 328شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 329شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 330شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 331شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 332شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 333شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 334شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 335شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 336شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 337شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 338شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 339شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 340شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 341شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 342شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 343شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 344شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 345شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 346شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 347شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 348شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 349شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 350شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 351شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 352شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 353شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 354شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 355شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 356شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 357شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 358شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 359شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 360شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 361شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 362شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 363شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 364شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 365شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 366شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 367شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 368شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 369شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 370شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 371شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 372شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 373شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 374شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 375شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 376شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 377شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 378شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 379شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 380شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 381شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 382شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 383شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 384شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 385شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 386شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 387شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 388شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 389شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 390شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 391شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 392شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 393شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 394شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 395شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 396شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 397شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 398شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 399شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 400شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 401شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 402شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 403شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 404شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 405شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 406شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 407شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 408شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 409شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 410شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 411شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 412شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 413شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 414شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 415شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 416شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 417شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 418شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 419شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 420شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 421شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 422شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 423شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 424شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 425شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 426شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 427شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 428شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 429شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 430شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 431شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 432شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 433شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 434شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 435شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 436شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 437شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 438شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 439شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 440شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 441شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 442شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 443شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 444شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 445شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 446شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 447شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 448شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 449شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 450شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 451شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 452شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 453شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 454شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 455شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟456شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 457شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 458شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 459شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 460شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 461شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 462شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 463شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 464شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 465شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 466شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 467شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 468شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 469شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟470شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 471شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 472شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 473شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 474شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 475شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 476شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 477شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 478شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 479شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 480شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟481شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 482شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 483شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 484شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 485شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 486شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 487شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 488شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 489شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 490شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 491شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 492شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 493شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 494شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 495شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 496شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 497شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 498شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 499شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 500شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 501شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 502شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 503شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 504شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 505شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 506شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 507شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 508شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 509شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 510شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 511شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 512شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 513شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 514شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 515شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 516شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 517شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 518شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 519شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 520شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 521شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 522شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 523شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 524شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 525شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 526شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 527شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 528شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 529شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 530شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 531شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 532شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 533شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 534شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 535شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 536شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 537شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 538شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 539شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 540شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 541شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 542شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 543شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 544شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 545شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 546شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 547شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 548شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 549شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 550شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 551شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 552شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 553شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 554شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 555شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 556شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 557شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 558شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 559شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 560شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 561شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 562شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 563شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 564شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 565شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 566شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 567شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 568شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 569شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 570شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 571شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 572شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 573شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 574شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 575شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 576شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 577شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 578شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 579شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 580شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 581شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 582شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 583شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 584شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 585شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 586شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 587شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 588شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 589شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 590شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 591شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 592شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 593شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 594شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 595شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 596شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 597شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 598شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 599شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 600شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 601شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 602شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 603شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 604شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 605شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 606شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 607شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ