به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا

2170عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا
وانگه بگدا بگو که دامن بگشا
تا چند بود قفل غمم بر در دل
این قفل غم از در دل من بگشا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟2شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 3شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 4شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 5شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 6شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 7شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 8شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 9شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 10شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 11شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 12شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 13شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 14شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 15شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 16شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 17شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 18شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 19شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 20شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟21شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 22شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 23شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 24شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 25شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 26شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 27شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 28شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 29شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 30شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 31شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 32شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 33شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 34شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 35شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 36شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 37شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 38شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 39شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 40شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 41شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 42شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 43شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 44شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 45شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 46شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 47شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 48شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 49شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 50شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 51شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 52شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 53شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 54شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 55شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...56شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 57شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 58شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 59شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 60شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 61شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 62شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 63شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 64شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 65شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 66شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 67شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 68شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 69شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 70شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 71شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 72شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 73شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 74شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 75شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 76شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 77شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 78شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 79شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 80شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 81شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 82شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 83شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 84شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 85شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 86شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 87شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 88شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 89شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...90شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 91شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 92شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 93شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 94شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 95شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 96شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 97شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 98شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 99شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 100شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 101شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 102شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 103شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...104شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 105شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 106شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...107شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 108شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 109شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 110شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 111شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 112شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 113شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 114شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 115شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 116شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 117شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 118شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 119شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 120شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 121شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 122شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 123شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 124شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 125شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 126شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 127شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 128شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 129شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 130شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 131شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 132شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 133شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 134شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 135شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 136شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 137شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 138شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 139شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 140شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 141شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 142شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...143شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 144شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 145شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 146شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 147شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 148شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 149شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 150شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 151شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 152شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 153شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 154شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 155شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 156شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 157شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 158شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 159شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 160شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 161شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 162شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 163شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 164شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 165شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 166شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 167شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 168شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 169شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 170شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 171شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 172شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 173شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 174شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 175شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 176شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 177شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 178شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...179شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 180شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 181شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 182شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 183شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 184شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 185شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 186شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 187شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 188شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 189شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 190شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 191شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 192شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 193شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 194شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 195شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 196شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 197شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 198شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 199شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 200شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 201شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 202شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 203شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 204شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 205شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 206شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 207شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 208شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 209شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 210شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 211شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 212شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 213شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 214شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 215شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 216شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 217شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 218شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 219شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 220شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 221شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 222شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 223شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 224شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 225شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 226شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 227شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 228شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 229شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 230شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 231شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 232شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 233شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟234شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...235شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 236شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 237شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 238شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 239شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 240شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 241شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 242شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 243شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 244شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 245شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 246شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 247شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 248شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 249شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 250شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 251شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 252شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 253شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 254شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 255شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 256شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 257شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 258شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 259شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 260شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 261شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 262شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 263شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 264شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 265شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 266شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 267شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 268شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 269شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 270شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 271شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 272شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 273شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 274شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 275شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 276شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 277شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 278شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 279شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 280شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 281شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 282شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 283شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 284شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 285شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 286شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 287شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 288شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 289شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 290شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 291شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 292شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 293شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 294شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 295شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 296شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 297شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 298شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 299شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 300شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 301شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 302شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 303شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 304شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 305شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 306شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 307شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 308شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 309شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 310شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 311شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 312شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 313شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 314شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 315شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 316شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 317شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 318شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 319شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 320شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 321شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 322شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 323شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 324شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 325شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 326شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 327شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 328شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 329شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 330شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 331شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 332شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 333شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 334شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 335شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 336شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 337شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 338شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 339شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 340شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 341شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 342شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 343شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 344شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 345شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 346شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 347شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 348شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 349شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 350شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 351شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 352شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 353شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 354شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 355شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 356شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 357شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 358شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 359شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 360شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 361شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 362شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 363شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 364شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 365شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 366شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 367شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 368شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 369شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 370شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 371شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 372شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 373شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 374شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 375شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 376شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 377شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 378شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 379شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 380شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 381شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 382شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 383شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 384شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 385شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 386شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 387شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 388شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 389شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 390شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 391شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 392شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 393شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 394شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 395شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 396شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 397شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 398شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 399شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 400شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 401شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 402شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 403شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 404شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 405شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 406شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 407شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 408شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 409شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 410شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 411شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 412شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 413شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 414شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 415شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 416شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 417شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 418شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 419شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 420شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 421شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 422شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 423شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 424شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 425شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 426شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 427شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 428شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 429شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 430شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 431شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 432شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 433شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 434شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 435شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 436شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 437شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 438شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 439شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 440شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 441شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 442شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 443شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 444شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 445شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 446شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 447شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 448شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 449شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 450شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 451شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 452شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 453شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 454شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 455شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 456شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 457شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 458شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 459شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 460شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 461شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 462شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 463شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 464شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟465شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 466شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 467شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 468شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 469شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 470شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 471شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 472شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 473شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 474شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 475شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 476شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 477شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 478شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟479شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 480شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 481شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 482شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 483شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 484شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 485شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 486شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 487شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 488شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 489شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟490شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 491شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 492شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 493شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 494شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 495شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 496شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 497شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 498شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 499شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 500شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 501شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 502شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 503شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 504شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 505شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 506شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 507شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 508شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 509شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 510شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 511شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 512شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 513شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 514شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 515شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 516شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 517شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 518شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 519شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 520شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 521شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 522شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 523شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 524شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 525شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 526شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 527شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 528شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 529شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 530شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 531شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 532شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 533شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 534شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 535شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 536شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 537شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 538شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 539شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 540شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 541شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 542شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 543شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 544شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 545شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 546شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 547شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 548شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 549شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 550شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 551شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 552شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 553شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 554شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 555شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 556شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 557شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 558شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 559شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 560شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 561شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 562شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 563شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 564شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 565شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 566شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 567شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 568شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 569شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 570شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 571شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 572شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 573شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 574شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 575شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 576شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 577شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 578شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 579شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 580شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 581شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 582شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 583شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 584شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 585شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 586شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 587شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 588شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 589شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 590شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 591شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 592شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 593شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 594شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 595شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 596شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 597شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 598شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 599شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 600شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 601شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 602شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 603شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 604شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 605شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 606شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 607شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 608شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 609شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 610شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 611شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 612شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 613شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 614شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 615شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 616شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ