به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا

1750عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای گل که غم تو خار ره گشت مرا
بی سرو قدت عمر تبه گشت مرا
از بسکه بدل چو لاله ناخن زده ام
خون در بنه ناخنان سیه گشت مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا 2شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا 3شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 4شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،5شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 6شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟7شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 8شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 9شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 10شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 11شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 12شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 13شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 14شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 15شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 16شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 17شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 18شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 19شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 20شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 21شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 22شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 23شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 24شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 25شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟26شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 27شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 28شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 29شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 30شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 31شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 32شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 33شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 34شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 35شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 36شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 37شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 38شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 39شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 40شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 41شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 42شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 43شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 44شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 45شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 46شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 47شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 48شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 49شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 50شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 51شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 52شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 53شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 54شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 55شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 56شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 57شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 58شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 59شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 60شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...61شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 62شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 63شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 64شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 65شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 66شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 67شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 68شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 69شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 70شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 71شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 72شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 73شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 74شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 75شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 76شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 77شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 78شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 79شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 80شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 81شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 82شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 83شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 84شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 85شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 86شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 87شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 88شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 89شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 90شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 91شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 92شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 93شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 94شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...95شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 96شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 97شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 98شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 99شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 100شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 101شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 102شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 103شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 104شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 105شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 106شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 107شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 108شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...109شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 110شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 111شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...112شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 113شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 114شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 115شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 116شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 117شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 118شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 119شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 120شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 121شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 122شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 123شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 124شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 125شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 126شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 127شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 128شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 129شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 130شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 131شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 132شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 133شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 134شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 135شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 136شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 137شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 138شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 139شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 140شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 141شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 142شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 143شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 144شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 145شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 146شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 147شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...148شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 149شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 150شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 151شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 152شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 153شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 154شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 155شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 156شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 157شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 158شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 159شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 160شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 161شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 162شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 163شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 164شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 165شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 166شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 167شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 168شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 169شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 170شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 171شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 172شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 173شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 174شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 175شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 176شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 177شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 178شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 179شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 180شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 181شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 182شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 183شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...184شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 185شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 186شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 187شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 188شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 189شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 190شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 191شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 192شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 193شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 194شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 195شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 196شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 197شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 198شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 199شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 200شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 201شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 202شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 203شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 204شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 205شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 206شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 207شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 208شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 209شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 210شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 211شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 212شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 213شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 214شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 215شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 216شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 217شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 218شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 219شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 220شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 221شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 222شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 223شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 224شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 225شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 226شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 227شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 228شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 229شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 230شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 231شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 232شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 233شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 234شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 235شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 236شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 237شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 238شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟239شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...240شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 241شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 242شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 243شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 244شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 245شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 246شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 247شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 248شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 249شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 250شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 251شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 252شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 253شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 254شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 255شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 256شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 257شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 258شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 259شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 260شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 261شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 262شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 263شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 264شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 265شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 266شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 267شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 268شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 269شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 270شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 271شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 272شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 273شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 274شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 275شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 276شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 277شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 278شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 279شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 280شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 281شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 282شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 283شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 284شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 285شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 286شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 287شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 288شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 289شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 290شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 291شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 292شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 293شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 294شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 295شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 296شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 297شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 298شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 299شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 300شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 301شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 302شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 303شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 304شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 305شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 306شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 307شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 308شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 309شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 310شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 311شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 312شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 313شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 314شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 315شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 316شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 317شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 318شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 319شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 320شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 321شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 322شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 323شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 324شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 325شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 326شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 327شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 328شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 329شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 330شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 331شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 332شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 333شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 334شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 335شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 336شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 337شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 338شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 339شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 340شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 341شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 342شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 343شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 344شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 345شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 346شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 347شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 348شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 349شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 350شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 351شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 352شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 353شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 354شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 355شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 356شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 357شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 358شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 359شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 360شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 361شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 362شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 363شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 364شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 365شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 366شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 367شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 368شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 369شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 370شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 371شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 372شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 373شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 374شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 375شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 376شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 377شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 378شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 379شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 380شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 381شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 382شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 383شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 384شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 385شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 386شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 387شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 388شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 389شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 390شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 391شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 392شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 393شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 394شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 395شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 396شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 397شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 398شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 399شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 400شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 401شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 402شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 403شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 404شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 405شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 406شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 407شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 408شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 409شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 410شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 411شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 412شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 413شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 414شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 415شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 416شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 417شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 418شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 419شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 420شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 421شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 422شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 423شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 424شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 425شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 426شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 427شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 428شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 429شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 430شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 431شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 432شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 433شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 434شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 435شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 436شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 437شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 438شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 439شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 440شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 441شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 442شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 443شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 444شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 445شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 446شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 447شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 448شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 449شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 450شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 451شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 452شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 453شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 454شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 455شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 456شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 457شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 458شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 459شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 460شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 461شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 462شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 463شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 464شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 465شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 466شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 467شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 468شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 469شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟470شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 471شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 472شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 473شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 474شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 475شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 476شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 477شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 478شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 479شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 480شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 481شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 482شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 483شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟484شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 485شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 486شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 487شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 488شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 489شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 490شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 491شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 492شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 493شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 494شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟495شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 496شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 497شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 498شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 499شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 500شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 501شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 502شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 503شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 504شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 505شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 506شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 507شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 508شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 509شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 510شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 511شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 512شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 513شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 514شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 515شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 516شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 517شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 518شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 519شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 520شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 521شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 522شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 523شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 524شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 525شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 526شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 527شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 528شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 529شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 530شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 531شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 532شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 533شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 534شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 535شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 536شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 537شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 538شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 539شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 540شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 541شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 542شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 543شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 544شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 545شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 546شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 547شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 548شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 549شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 550شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 551شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 552شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 553شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 554شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 555شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 556شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 557شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 558شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 559شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 560شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 561شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 562شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 563شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 564شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 565شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 566شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 567شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 568شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 569شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 570شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 571شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 572شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 573شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 574شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 575شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 576شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 577شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 578شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 579شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 580شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 581شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 582شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 583شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 584شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 585شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 586شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 587شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 588شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 589شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 590شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 591شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 592شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 593شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 594شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 595شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 596شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 597شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 598شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 599شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 600شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 601شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 602شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 603شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 604شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 605شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 606شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 607شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 608شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 609شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 610شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 611شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 612شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 613شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 614شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 615شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 616شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 617شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 618شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 619شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 620شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 621شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ