به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،

1840عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،
با چین خط تو ذکر مشکست خطا
ما را بجز از هجر و وصال تو بکس
نی خوف عتابست و نه امید عطا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 2شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،3شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 4شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟5شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 6شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 7شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 8شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 9شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 10شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 11شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 12شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 13شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 14شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 15شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 16شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 17شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 18شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 19شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 20شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 21شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 22شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 23شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟24شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 25شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 26شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 27شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 28شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 29شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 30شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 31شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 32شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 33شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 34شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 35شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 36شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 37شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 38شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 39شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 40شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 41شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 42شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 43شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 44شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 45شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 46شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 47شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 48شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 49شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 50شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 51شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 52شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 53شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 54شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 55شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 56شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 57شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 58شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...59شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 60شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 61شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 62شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 63شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 64شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 65شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 66شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 67شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 68شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 69شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 70شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 71شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 72شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 73شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 74شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 75شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 76شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 77شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 78شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 79شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 80شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 81شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 82شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 83شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 84شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 85شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 86شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 87شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 88شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 89شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 90شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 91شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 92شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...93شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 94شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 95شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 96شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 97شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 98شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 99شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 100شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 101شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 102شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 103شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 104شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 105شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 106شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...107شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 108شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 109شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...110شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 111شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 112شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 113شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 114شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 115شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 116شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 117شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 118شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 119شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 120شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 121شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 122شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 123شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 124شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 125شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 126شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 127شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 128شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 129شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 130شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 131شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 132شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 133شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 134شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 135شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 136شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 137شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 138شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 139شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 140شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 141شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 142شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 143شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 144شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 145شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...146شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 147شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 148شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 149شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 150شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 151شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 152شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 153شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 154شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 155شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 156شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 157شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 158شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 159شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 160شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 161شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 162شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 163شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 164شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 165شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 166شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 167شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 168شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 169شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 170شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 171شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 172شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 173شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 174شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 175شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 176شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 177شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 178شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 179شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 180شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 181شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...182شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 183شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 184شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 185شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 186شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 187شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 188شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 189شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 190شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 191شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 192شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 193شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 194شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 195شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 196شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 197شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 198شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 199شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 200شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 201شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 202شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 203شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 204شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 205شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 206شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 207شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 208شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 209شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 210شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 211شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 212شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 213شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 214شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 215شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 216شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 217شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 218شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 219شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 220شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 221شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 222شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 223شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 224شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 225شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 226شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 227شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 228شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 229شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 230شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 231شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 232شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 233شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 234شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 235شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 236شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟237شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...238شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 239شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 240شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 241شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 242شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 243شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 244شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 245شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 246شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 247شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 248شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 249شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 250شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 251شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 252شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 253شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 254شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 255شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 256شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 257شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 258شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 259شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 260شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 261شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 262شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 263شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 264شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 265شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 266شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 267شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 268شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 269شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 270شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 271شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 272شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 273شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 274شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 275شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 276شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 277شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 278شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 279شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 280شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 281شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 282شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 283شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 284شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 285شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 286شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 287شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 288شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 289شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 290شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 291شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 292شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 293شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 294شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 295شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 296شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 297شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 298شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 299شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 300شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 301شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 302شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 303شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 304شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 305شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 306شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 307شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 308شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 309شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 310شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 311شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 312شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 313شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 314شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 315شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 316شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 317شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 318شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 319شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 320شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 321شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 322شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 323شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 324شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 325شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 326شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 327شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 328شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 329شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 330شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 331شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 332شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 333شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 334شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 335شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 336شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 337شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 338شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 339شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 340شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 341شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 342شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 343شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 344شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 345شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 346شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 347شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 348شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 349شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 350شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 351شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 352شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 353شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 354شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 355شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 356شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 357شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 358شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 359شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 360شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 361شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 362شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 363شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 364شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 365شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 366شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 367شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 368شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 369شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 370شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 371شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 372شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 373شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 374شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 375شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 376شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 377شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 378شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 379شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 380شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 381شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 382شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 383شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 384شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 385شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 386شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 387شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 388شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 389شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 390شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 391شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 392شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 393شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 394شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 395شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 396شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 397شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 398شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 399شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 400شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 401شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 402شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 403شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 404شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 405شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 406شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 407شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 408شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 409شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 410شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 411شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 412شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 413شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 414شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 415شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 416شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 417شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 418شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 419شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 420شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 421شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 422شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 423شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 424شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 425شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 426شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 427شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 428شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 429شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 430شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 431شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 432شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 433شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 434شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 435شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 436شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 437شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 438شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 439شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 440شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 441شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 442شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 443شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 444شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 445شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 446شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 447شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 448شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 449شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 450شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 451شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 452شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 453شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 454شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 455شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 456شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 457شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 458شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 459شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 460شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 461شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 462شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 463شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 464شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 465شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 466شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 467شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟468شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 469شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 470شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 471شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 472شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 473شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 474شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 475شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 476شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 477شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 478شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 479شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 480شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 481شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟482شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 483شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 484شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 485شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 486شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 487شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 488شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 489شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 490شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 491شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 492شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟493شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 494شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 495شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 496شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 497شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 498شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 499شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 500شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 501شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 502شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 503شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 504شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 505شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 506شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 507شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 508شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 509شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 510شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 511شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 512شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 513شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 514شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 515شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 516شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 517شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 518شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 519شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 520شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 521شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 522شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 523شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 524شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 525شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 526شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 527شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 528شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 529شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 530شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 531شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 532شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 533شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 534شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 535شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 536شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 537شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 538شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 539شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 540شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 541شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 542شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 543شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 544شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 545شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 546شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 547شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 548شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 549شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 550شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 551شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 552شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 553شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 554شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 555شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 556شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 557شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 558شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 559شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 560شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 561شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 562شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 563شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 564شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 565شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 566شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 567شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 568شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 569شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 570شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 571شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 572شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 573شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 574شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 575شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 576شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 577شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 578شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 579شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 580شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 581شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 582شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 583شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 584شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 585شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 586شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 587شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 588شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 589شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 590شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 591شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 592شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 593شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 594شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 595شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 596شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 597شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 598شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 599شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 600شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 601شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 602شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 603شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 604شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 605شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 606شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 607شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 608شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 609شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 610شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 611شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 612شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 613شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 614شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 615شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 616شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 617شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 618شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 619شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ