به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا

2130عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای رفته و در دام بلا هشته مرا
آتش زده در کشته و نا کشته مرا
کی رشته عافیت بدست آرم باز
کز زلف تو گم شدست سررشته مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،2شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 3شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟4شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 5شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 6شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 7شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 8شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 9شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 10شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 11شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 12شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 13شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 14شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 15شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 16شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 17شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 18شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 19شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 20شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 21شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 22شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟23شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 24شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 25شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 26شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 27شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 28شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 29شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 30شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 31شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 32شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 33شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 34شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 35شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 36شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 37شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 38شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 39شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 40شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 41شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 42شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 43شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 44شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 45شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 46شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 47شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 48شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 49شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 50شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 51شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 52شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 53شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 54شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 55شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 56شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 57شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...58شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 59شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 60شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 61شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 62شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 63شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 64شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 65شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 66شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 67شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 68شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 69شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 70شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 71شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 72شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 73شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 74شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 75شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 76شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 77شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 78شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 79شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 80شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 81شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 82شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 83شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 84شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 85شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 86شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 87شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 88شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 89شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 90شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 91شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...92شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 93شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 94شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 95شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 96شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 97شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 98شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 99شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 100شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 101شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 102شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 103شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 104شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 105شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...106شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 107شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 108شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...109شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 110شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 111شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 112شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 113شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 114شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 115شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 116شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 117شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 118شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 119شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 120شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 121شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 122شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 123شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 124شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 125شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 126شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 127شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 128شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 129شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 130شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 131شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 132شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 133شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 134شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 135شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 136شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 137شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 138شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 139شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 140شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 141شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 142شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 143شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 144شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...145شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 146شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 147شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 148شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 149شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 150شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 151شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 152شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 153شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 154شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 155شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 156شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 157شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 158شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 159شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 160شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 161شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 162شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 163شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 164شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 165شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 166شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 167شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 168شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 169شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 170شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 171شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 172شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 173شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 174شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 175شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 176شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 177شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 178شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 179شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 180شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...181شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 182شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 183شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 184شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 185شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 186شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 187شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 188شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 189شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 190شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 191شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 192شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 193شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 194شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 195شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 196شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 197شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 198شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 199شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 200شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 201شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 202شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 203شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 204شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 205شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 206شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 207شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 208شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 209شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 210شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 211شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 212شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 213شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 214شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 215شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 216شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 217شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 218شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 219شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 220شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 221شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 222شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 223شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 224شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 225شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 226شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 227شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 228شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 229شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 230شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 231شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 232شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 233شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 234شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 235شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟236شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...237شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 238شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 239شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 240شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 241شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 242شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 243شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 244شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 245شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 246شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 247شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 248شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 249شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 250شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 251شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 252شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 253شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 254شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 255شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 256شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 257شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 258شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 259شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 260شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 261شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 262شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 263شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 264شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 265شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 266شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 267شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 268شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 269شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 270شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 271شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 272شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 273شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 274شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 275شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 276شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 277شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 278شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 279شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 280شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 281شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 282شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 283شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 284شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 285شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 286شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 287شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 288شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 289شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 290شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 291شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 292شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 293شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 294شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 295شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 296شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 297شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 298شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 299شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 300شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 301شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 302شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 303شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 304شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 305شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 306شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 307شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 308شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 309شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 310شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 311شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 312شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 313شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 314شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 315شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 316شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 317شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 318شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 319شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 320شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 321شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 322شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 323شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 324شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 325شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 326شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 327شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 328شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 329شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 330شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 331شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 332شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 333شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 334شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 335شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 336شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 337شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 338شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 339شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 340شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 341شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 342شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 343شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 344شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 345شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 346شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 347شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 348شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 349شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 350شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 351شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 352شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 353شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 354شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 355شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 356شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 357شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 358شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 359شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 360شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 361شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 362شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 363شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 364شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 365شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 366شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 367شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 368شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 369شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 370شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 371شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 372شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 373شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 374شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 375شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 376شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 377شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 378شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 379شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 380شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 381شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 382شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 383شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 384شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 385شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 386شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 387شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 388شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 389شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 390شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 391شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 392شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 393شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 394شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 395شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 396شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 397شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 398شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 399شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 400شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 401شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 402شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 403شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 404شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 405شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 406شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 407شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 408شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 409شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 410شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 411شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 412شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 413شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 414شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 415شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 416شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 417شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 418شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 419شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 420شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 421شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 422شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 423شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 424شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 425شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 426شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 427شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 428شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 429شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 430شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 431شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 432شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 433شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 434شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 435شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 436شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 437شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 438شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 439شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 440شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 441شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 442شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 443شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 444شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 445شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 446شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 447شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 448شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 449شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 450شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 451شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 452شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 453شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 454شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 455شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 456شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 457شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 458شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 459شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 460شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 461شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 462شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 463شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 464شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 465شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 466شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟467شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 468شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 469شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 470شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 471شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 472شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 473شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 474شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 475شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 476شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 477شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 478شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 479شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 480شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟481شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 482شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 483شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 484شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 485شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 486شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 487شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 488شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 489شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 490شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 491شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟492شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 493شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 494شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 495شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 496شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 497شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 498شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 499شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 500شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 501شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 502شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 503شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 504شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 505شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 506شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 507شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 508شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 509شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 510شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 511شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 512شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 513شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 514شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 515شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 516شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 517شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 518شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 519شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 520شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 521شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 522شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 523شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 524شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 525شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 526شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 527شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 528شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 529شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 530شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 531شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 532شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 533شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 534شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 535شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 536شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 537شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 538شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 539شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 540شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 541شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 542شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 543شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 544شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 545شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 546شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 547شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 548شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 549شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 550شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 551شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 552شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 553شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 554شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 555شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 556شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 557شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 558شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 559شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 560شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 561شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 562شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 563شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 564شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 565شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 566شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 567شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 568شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 569شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 570شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 571شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 572شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 573شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 574شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 575شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 576شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 577شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 578شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 579شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 580شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 581شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 582شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 583شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 584شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 585شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 586شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 587شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 588شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 589شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 590شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 591شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 592شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 593شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 594شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 595شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 596شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 597شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 598شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 599شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 600شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 601شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 602شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 603شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 604شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 605شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 606شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 607شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 608شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 609شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 610شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 611شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 612شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 613شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 614شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 615شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 616شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 617شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 618شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ