به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۶: گر درد دل از غم حبیب است مرا

2050عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر درد دل از غم حبیب است مرا
غم نیست که هم غمش طبیب است مرا
از فخر جهانیان مرا عار بود
گر فقر محمدی نصیب است مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵: یارب نظر لطف بسویم بگشا 2شمارهٔ ۶: گر درد دل از غم حبیب است مرا 3شمارهٔ ۷: گر نیست کلید بخت در پنجه ما 4شمارهٔ ۸: زان روز که آب و گل سرشتند مرا 5شمارهٔ ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا 6شمارهٔ ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا 7شمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا 8شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا 9شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا 10شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 11شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،12شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 13شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟14شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 15شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 16شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 17شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 18شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 19شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 20شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 21شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 22شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 23شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 24شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 25شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 26شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 27شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 28شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 29شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 30شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 31شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 32شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟33شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 34شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 35شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 36شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 37شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 38شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 39شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 40شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 41شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 42شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 43شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 44شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 45شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 46شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 47شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 48شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 49شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 50شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 51شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 52شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 53شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 54شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 55شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 56شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 57شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 58شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 59شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 60شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 61شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 62شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 63شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 64شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 65شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 66شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 67شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...68شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 69شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 70شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 71شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 72شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 73شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 74شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 75شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 76شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 77شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 78شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 79شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 80شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 81شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 82شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 83شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 84شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 85شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 86شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 87شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 88شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 89شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 90شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 91شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 92شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 93شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 94شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 95شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 96شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 97شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 98شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 99شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 100شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 101شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...102شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 103شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 104شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 105شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 106شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 107شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 108شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 109شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 110شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 111شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 112شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 113شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 114شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 115شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...116شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 117شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 118شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...119شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 120شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 121شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 122شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 123شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 124شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 125شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 126شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 127شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 128شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 129شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 130شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 131شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 132شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 133شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 134شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 135شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 136شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 137شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 138شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 139شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 140شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 141شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 142شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 143شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 144شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 145شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 146شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 147شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 148شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 149شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 150شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 151شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 152شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 153شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 154شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...155شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 156شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 157شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 158شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 159شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 160شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 161شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 162شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 163شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 164شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 165شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 166شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 167شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 168شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 169شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 170شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 171شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 172شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 173شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 174شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 175شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 176شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 177شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 178شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 179شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 180شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 181شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 182شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 183شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 184شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 185شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 186شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 187شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 188شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 189شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 190شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...191شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 192شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 193شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 194شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 195شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 196شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 197شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 198شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 199شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 200شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 201شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 202شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 203شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 204شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 205شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 206شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 207شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 208شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 209شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 210شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 211شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 212شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 213شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 214شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 215شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 216شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 217شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 218شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 219شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 220شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 221شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 222شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 223شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 224شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 225شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 226شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 227شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 228شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 229شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 230شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 231شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 232شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 233شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 234شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 235شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 236شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 237شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 238شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 239شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 240شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 241شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 242شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 243شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 244شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 245شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟246شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...247شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 248شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 249شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 250شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 251شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 252شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 253شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 254شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 255شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 256شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 257شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 258شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 259شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 260شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 261شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 262شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 263شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 264شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 265شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 266شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 267شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 268شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 269شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 270شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 271شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 272شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 273شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 274شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 275شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 276شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 277شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 278شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 279شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 280شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 281شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 282شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 283شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 284شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 285شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 286شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 287شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 288شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 289شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 290شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 291شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 292شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 293شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 294شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 295شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 296شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 297شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 298شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 299شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 300شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 301شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 302شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 303شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 304شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 305شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 306شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 307شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 308شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 309شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 310شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 311شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 312شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 313شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 314شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 315شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 316شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 317شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 318شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 319شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 320شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 321شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 322شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 323شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 324شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 325شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 326شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 327شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 328شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 329شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 330شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 331شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 332شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 333شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 334شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 335شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 336شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 337شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 338شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 339شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 340شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 341شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 342شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 343شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 344شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 345شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 346شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 347شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 348شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 349شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 350شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 351شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 352شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 353شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 354شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 355شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 356شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 357شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 358شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 359شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 360شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 361شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 362شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 363شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 364شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 365شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 366شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 367شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 368شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 369شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 370شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 371شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 372شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 373شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 374شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 375شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 376شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 377شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 378شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 379شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 380شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 381شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 382شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 383شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 384شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 385شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 386شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 387شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 388شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 389شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 390شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 391شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 392شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 393شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 394شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 395شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 396شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 397شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 398شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 399شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 400شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 401شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 402شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 403شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 404شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 405شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 406شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 407شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 408شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 409شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 410شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 411شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 412شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 413شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 414شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 415شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 416شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 417شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 418شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 419شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 420شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 421شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 422شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 423شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 424شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 425شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 426شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 427شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 428شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 429شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 430شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 431شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 432شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 433شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 434شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 435شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 436شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 437شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 438شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 439شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 440شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 441شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 442شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 443شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 444شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 445شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 446شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 447شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 448شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 449شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 450شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 451شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 452شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 453شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 454شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 455شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 456شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 457شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 458شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 459شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 460شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 461شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 462شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 463شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 464شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 465شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 466شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 467شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 468شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 469شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 470شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 471شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 472شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 473شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 474شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 475شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 476شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟477شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 478شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 479شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 480شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 481شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 482شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 483شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 484شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 485شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 486شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 487شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 488شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 489شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 490شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟491شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 492شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 493شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 494شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 495شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 496شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 497شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 498شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 499شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 500شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 501شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟502شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 503شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 504شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 505شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 506شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 507شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 508شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 509شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 510شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 511شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 512شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 513شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 514شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 515شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 516شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 517شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 518شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 519شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 520شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 521شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 522شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 523شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 524شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 525شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 526شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 527شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 528شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 529شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 530شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 531شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 532شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 533شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 534شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 535شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 536شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 537شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 538شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 539شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 540شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 541شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 542شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 543شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 544شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 545شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 546شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 547شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 548شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 549شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 550شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 551شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 552شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 553شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 554شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 555شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 556شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 557شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 558شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 559شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 560شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 561شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 562شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 563شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 564شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 565شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 566شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 567شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 568شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 569شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 570شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 571شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 572شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 573شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 574شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 575شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 576شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 577شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 578شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 579شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 580شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 581شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 582شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 583شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 584شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 585شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 586شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 587شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 588شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 589شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 590شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 591شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 592شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 593شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 594شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 595شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 596شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 597شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 598شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 599شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 600شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 601شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 602شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 603شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 604شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 605شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 606شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 607شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 608شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 609شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 610شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 611شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 612شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 613شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 614شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 615شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 616شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 617شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 618شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 619شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 620شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 621شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 622شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 623شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 624شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 625شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 626شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 627شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 628شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ