به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا

2200عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا
گم شد ز جفای چرخ سر رشته مرا
باری چو رهم بگلشن وصل تو نیست
در وادی غم مدار سرگشته مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸: زان روز که آب و گل سرشتند مرا 2شمارهٔ ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا 3شمارهٔ ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا 4شمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا 5شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا 6شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا 7شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 8شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،9شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 10شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟11شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 12شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 13شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 14شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 15شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 16شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 17شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 18شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 19شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 20شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 21شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 22شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 23شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 24شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 25شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 26شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 27شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 28شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 29شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟30شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 31شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 32شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 33شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 34شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 35شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 36شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 37شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 38شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 39شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 40شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 41شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 42شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 43شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 44شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 45شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 46شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 47شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 48شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 49شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 50شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 51شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 52شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 53شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 54شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 55شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 56شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 57شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 58شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 59شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 60شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 61شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 62شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 63شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 64شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...65شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 66شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 67شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 68شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 69شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 70شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 71شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 72شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 73شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 74شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 75شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 76شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 77شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 78شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 79شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 80شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 81شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 82شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 83شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 84شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 85شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 86شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 87شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 88شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 89شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 90شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 91شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 92شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 93شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 94شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 95شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 96شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 97شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 98شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...99شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 100شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 101شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 102شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 103شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 104شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 105شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 106شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 107شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 108شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 109شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 110شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 111شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 112شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...113شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 114شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 115شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...116شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 117شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 118شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 119شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 120شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 121شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 122شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 123شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 124شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 125شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 126شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 127شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 128شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 129شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 130شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 131شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 132شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 133شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 134شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 135شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 136شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 137شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 138شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 139شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 140شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 141شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 142شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 143شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 144شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 145شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 146شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 147شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 148شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 149شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 150شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 151شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...152شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 153شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 154شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 155شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 156شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 157شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 158شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 159شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 160شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 161شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 162شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 163شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 164شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 165شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 166شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 167شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 168شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 169شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 170شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 171شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 172شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 173شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 174شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 175شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 176شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 177شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 178شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 179شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 180شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 181شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 182شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 183شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 184شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 185شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 186شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 187شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...188شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 189شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 190شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 191شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 192شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 193شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 194شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 195شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 196شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 197شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 198شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 199شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 200شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 201شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 202شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 203شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 204شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 205شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 206شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 207شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 208شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 209شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 210شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 211شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 212شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 213شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 214شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 215شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 216شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 217شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 218شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 219شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 220شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 221شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 222شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 223شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 224شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 225شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 226شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 227شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 228شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 229شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 230شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 231شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 232شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 233شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 234شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 235شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 236شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 237شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 238شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 239شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 240شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 241شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 242شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟243شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...244شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 245شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 246شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 247شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 248شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 249شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 250شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 251شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 252شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 253شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 254شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 255شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 256شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 257شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 258شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 259شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 260شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 261شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 262شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 263شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 264شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 265شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 266شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 267شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 268شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 269شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 270شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 271شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 272شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 273شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 274شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 275شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 276شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 277شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 278شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 279شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 280شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 281شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 282شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 283شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 284شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 285شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 286شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 287شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 288شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 289شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 290شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 291شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 292شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 293شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 294شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 295شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 296شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 297شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 298شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 299شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 300شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 301شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 302شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 303شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 304شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 305شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 306شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 307شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 308شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 309شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 310شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 311شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 312شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 313شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 314شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 315شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 316شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 317شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 318شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 319شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 320شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 321شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 322شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 323شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 324شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 325شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 326شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 327شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 328شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 329شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 330شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 331شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 332شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 333شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 334شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 335شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 336شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 337شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 338شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 339شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 340شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 341شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 342شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 343شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 344شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 345شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 346شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 347شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 348شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 349شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 350شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 351شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 352شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 353شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 354شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 355شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 356شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 357شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 358شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 359شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 360شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 361شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 362شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 363شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 364شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 365شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 366شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 367شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 368شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 369شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 370شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 371شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 372شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 373شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 374شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 375شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 376شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 377شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 378شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 379شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 380شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 381شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 382شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 383شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 384شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 385شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 386شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 387شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 388شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 389شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 390شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 391شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 392شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 393شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 394شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 395شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 396شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 397شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 398شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 399شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 400شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 401شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 402شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 403شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 404شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 405شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 406شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 407شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 408شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 409شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 410شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 411شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 412شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 413شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 414شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 415شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 416شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 417شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 418شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 419شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 420شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 421شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 422شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 423شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 424شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 425شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 426شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 427شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 428شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 429شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 430شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 431شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 432شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 433شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 434شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 435شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 436شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 437شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 438شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 439شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 440شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 441شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 442شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 443شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 444شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 445شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 446شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 447شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 448شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 449شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 450شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 451شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 452شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 453شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 454شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 455شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 456شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 457شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 458شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 459شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 460شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 461شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 462شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 463شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 464شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 465شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 466شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 467شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 468شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 469شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 470شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 471شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 472شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 473شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟474شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 475شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 476شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 477شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 478شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 479شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 480شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 481شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 482شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 483شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 484شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 485شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 486شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 487شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟488شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 489شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 490شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 491شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 492شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 493شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 494شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 495شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 496شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 497شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 498شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟499شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 500شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 501شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 502شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 503شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 504شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 505شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 506شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 507شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 508شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 509شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 510شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 511شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 512شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 513شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 514شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 515شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 516شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 517شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 518شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 519شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 520شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 521شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 522شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 523شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 524شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 525شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 526شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 527شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 528شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 529شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 530شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 531شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 532شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 533شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 534شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 535شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 536شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 537شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 538شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 539شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 540شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 541شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 542شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 543شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 544شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 545شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 546شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 547شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 548شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 549شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 550شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 551شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 552شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 553شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 554شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 555شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 556شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 557شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 558شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 559شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 560شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 561شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 562شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 563شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 564شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 565شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 566شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 567شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 568شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 569شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 570شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 571شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 572شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 573شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 574شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 575شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 576شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 577شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 578شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 579شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 580شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 581شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 582شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 583شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 584شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 585شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 586شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 587شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 588شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 589شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 590شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 591شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 592شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 593شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 594شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 595شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 596شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 597شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 598شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 599شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 600شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 601شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 602شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 603شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 604شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 605شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 606شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 607شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 608شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 609شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 610شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 611شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 612شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 613شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 614شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 615شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 616شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 617شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 618شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 619شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 620شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 621شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 622شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 623شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 624شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 625شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ