به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا چشم بود به جام جمشید ترا
کی آب دهد چشمه خورشید را
تا بر سر سدره پا به همت ننهی
کی دست رسد به شاخ امید ترا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا 2شمارهٔ ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا 3شمارهٔ ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا 4شمارهٔ ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا 5شمارهٔ ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا 6شمارهٔ ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،7شمارهٔ ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا 8شمارهٔ ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟9شمارهٔ ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا 10شمارهٔ ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را 11شمارهٔ ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا 12شمارهٔ ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما 13شمارهٔ ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب 14شمارهٔ ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب 15شمارهٔ ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب 16شمارهٔ ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب 17شمارهٔ ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب 18شمارهٔ ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب 19شمارهٔ ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب 20شمارهٔ ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است 21شمارهٔ ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است 22شمارهٔ ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست 23شمارهٔ ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است 24شمارهٔ ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست 25شمارهٔ ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است 26شمارهٔ ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت 27شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟28شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 29شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 30شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 31شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 32شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 33شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 34شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 35شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 36شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 37شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 38شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 39شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 40شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 41شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 42شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 43شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 44شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 45شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 46شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 47شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 48شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 49شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 50شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 51شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 52شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 53شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 54شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 55شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 56شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 57شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 58شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 59شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 60شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 61شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 62شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...63شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 64شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 65شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 66شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 67شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 68شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 69شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 70شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 71شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 72شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 73شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 74شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 75شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 76شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 77شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 78شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 79شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 80شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 81شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 82شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 83شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 84شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 85شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 86شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 87شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 88شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 89شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 90شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 91شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 92شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 93شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 94شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 95شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 96شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...97شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 98شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 99شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 100شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 101شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 102شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 103شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 104شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 105شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 106شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 107شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 108شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 109شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 110شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...111شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 112شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 113شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...114شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 115شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 116شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 117شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 118شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 119شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 120شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 121شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 122شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 123شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 124شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 125شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 126شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 127شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 128شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 129شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 130شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 131شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 132شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 133شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 134شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 135شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 136شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 137شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 138شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 139شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 140شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 141شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 142شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 143شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 144شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 145شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 146شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 147شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 148شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 149شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...150شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 151شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 152شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 153شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 154شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 155شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 156شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 157شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 158شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 159شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 160شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 161شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 162شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 163شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 164شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 165شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 166شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 167شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 168شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 169شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 170شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 171شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 172شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 173شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 174شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 175شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 176شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 177شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 178شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 179شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 180شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 181شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 182شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 183شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 184شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 185شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...186شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 187شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 188شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 189شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 190شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 191شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 192شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 193شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 194شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 195شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 196شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 197شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 198شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 199شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 200شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 201شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 202شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 203شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 204شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 205شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 206شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 207شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 208شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 209شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 210شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 211شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 212شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 213شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 214شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 215شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 216شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 217شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 218شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 219شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 220شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 221شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 222شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 223شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 224شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 225شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 226شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 227شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 228شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 229شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 230شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 231شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 232شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 233شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 234شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 235شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 236شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 237شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 238شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 239شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 240شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟241شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...242شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 243شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 244شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 245شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 246شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 247شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 248شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 249شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 250شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 251شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 252شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 253شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 254شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 255شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 256شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 257شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 258شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 259شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 260شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 261شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 262شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 263شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 264شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 265شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 266شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 267شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 268شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 269شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 270شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 271شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 272شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 273شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 274شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 275شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 276شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 277شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 278شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 279شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 280شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 281شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 282شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 283شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 284شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 285شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 286شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 287شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 288شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 289شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 290شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 291شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 292شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 293شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 294شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 295شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 296شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 297شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 298شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 299شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 300شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 301شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 302شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 303شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 304شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 305شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 306شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 307شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 308شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 309شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 310شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 311شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 312شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 313شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 314شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 315شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 316شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 317شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 318شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 319شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 320شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 321شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 322شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 323شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 324شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 325شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 326شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 327شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 328شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 329شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 330شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 331شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 332شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 333شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 334شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 335شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 336شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 337شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 338شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 339شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 340شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 341شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 342شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 343شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 344شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 345شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 346شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 347شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 348شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 349شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 350شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 351شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 352شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 353شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 354شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 355شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 356شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 357شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 358شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 359شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 360شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 361شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 362شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 363شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 364شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 365شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 366شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 367شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 368شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 369شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 370شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 371شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 372شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 373شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 374شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 375شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 376شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 377شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 378شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 379شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 380شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 381شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 382شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 383شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 384شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 385شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 386شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 387شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 388شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 389شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 390شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 391شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 392شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 393شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 394شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 395شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 396شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 397شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 398شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 399شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 400شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 401شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 402شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 403شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 404شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 405شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 406شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 407شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 408شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 409شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 410شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 411شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 412شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 413شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 414شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 415شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 416شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 417شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 418شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 419شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 420شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 421شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 422شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 423شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 424شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 425شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 426شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 427شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 428شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 429شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 430شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 431شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 432شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 433شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 434شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 435شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 436شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 437شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 438شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 439شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 440شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 441شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 442شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 443شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 444شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 445شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 446شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 447شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 448شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 449شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 450شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 451شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 452شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 453شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 454شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 455شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 456شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 457شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 458شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 459شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 460شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 461شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 462شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 463شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 464شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 465شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 466شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 467شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 468شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 469شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 470شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 471شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟472شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 473شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 474شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 475شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 476شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 477شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 478شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 479شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 480شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 481شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 482شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 483شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 484شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 485شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟486شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 487شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 488شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 489شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 490شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 491شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 492شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 493شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 494شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 495شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 496شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟497شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 498شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 499شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 500شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 501شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 502شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 503شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 504شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 505شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 506شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 507شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 508شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 509شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 510شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 511شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 512شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 513شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 514شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 515شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 516شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 517شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 518شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 519شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 520شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 521شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 522شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 523شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 524شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 525شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 526شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 527شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 528شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 529شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 530شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 531شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 532شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 533شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 534شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 535شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 536شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 537شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 538شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 539شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 540شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 541شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 542شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 543شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 544شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 545شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 546شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 547شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 548شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 549شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 550شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 551شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 552شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 553شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 554شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 555شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 556شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 557شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 558شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 559شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 560شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 561شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 562شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 563شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 564شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 565شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 566شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 567شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 568شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 569شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 570شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 571شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 572شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 573شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 574شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 575شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 576شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 577شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 578شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 579شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 580شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 581شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 582شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 583شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 584شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 585شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 586شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 587شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 588شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 589شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 590شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 591شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 592شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 593شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 594شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 595شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 596شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 597شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 598شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 599شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 600شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 601شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 602شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 603شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 604شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 605شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 606شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 607شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 608شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 609شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 610شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 611شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 612شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 613شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 614شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 615شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 616شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 617شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 618شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 619شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 620شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 621شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 622شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 623شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ