کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 4001 - 5000

279

غزل شمارهٔ ۴۰۰۱: ز راه صلح مهیای جنگ می آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۲: به پرسش من در خون نشسته می آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۳: ز ماه نو سفرم تا خبر نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۴: ز دل خیال میانش بدر نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۵: خیال روی تو از دل بدر نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۶: خرد به زور می ناب برنمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۷: برون ز کیسه ممسک درم نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۸: گل از عذار تو چیدن ز من نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۹: ز سینه ام نفس خوش برون نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۰: ز گل محافظت رنگ وبو نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۱: ز مغز پوچ برون آرزو نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۲: تردد از دل بی آرزو نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۳: مدام چشم تو مست شراب می باید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۴: اسیر بند قضا رو گشاده می باید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۵: دو چشم شوخ ترا دیده بان نمی باید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۶: زبان شکوه به خشم زمانه افزاید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۷: ز روی نو خط دلدار جان بیاساید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۸: دل گرفته کی از لاله زار بگشاید
غزل شمارهٔ ۴۰۱۹: دل از مشاهده لاله زار نگشاید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۰: شکسته حالی من پیش یار باید دید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۱: لطافت رخ ازین بیشتر نمی باشد
غزل شمارهٔ ۴۰۲۲: چه شد که دامن یار از کفم رها گردید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۳: خطش دمید وبه عشاق مهربان گردید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۴: رسید جان به لبم تا به لب شراب رسید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۵: به زلف او دلم از برق گوشواره رسید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۶: بهار می رسد آماده جنون باشید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۷: خط تو تیغ به رخسار آفتاب کشید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۸: خط عذارتو خورشید رابه دام کشید
غزل شمارهٔ ۴۰۲۹: توان به صبر سر سرکشان به دام کشید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۰: کنون که ناخن تدبیر من شکسته دمید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۱: دمید صبح تجلی به جان شتاب کنید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۲: حذر ز فتنه آن چشم نیم باز کنید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۳: که با تو حرف شهیدان عشق می گوید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۴: سیه دلی که ز دوران حضور می جوید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۵: عرق ز شرم تو بر روی آفتاب دوید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۶: کجا ز سینه من غم شراب می شوید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۷: اگر چو رشته تن خود به پیچ وتاب دهید
غزل شمارهٔ ۴۰۳۸: دنبال دل کمند نگاه کسی مباد
غزل شمارهٔ ۴۰۳۹: خط را گذار برلب آن سیمبر فتاد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۰: کو سرو قامتی که دل من ز جا برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۱: روی تو صبر از دل بیتاب می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۲: عاشق ز رفتن دل بیتاب می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۳: پیغام بیکسان که به دلدار می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۴: از شرم ناله ام که دل از کار می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۵: زخمی که ره به لذت ناسور می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۶: عشاق را خرام تو از خویش می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۷: دیوانه را به دامن صحرا که می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۸: هشیار را به مجلس مستان که می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۴۹: مکتوب من به خدمت جانان که می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۰: سودا کدورت از دیوانه می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۱: از بهر دل چه رنج عبث سینه می برد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۲: چشم تو دل به شیوه پنهان نمی برد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۳: پروانه ای که گرد تو یک بار می پرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۴: راهی که مرغ عقل به یک سال می پرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۵: از چشم ودل کی آن گل سیراب بگذرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۶: از کوچه ای که آن گل بی خار بگذرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۷: زان قامت بلند نظر باز نگذرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۸: آن راکه چشم مست تو بی اختیارکرد
غزل شمارهٔ ۴۰۵۹: پیش نسیم صبح گل آغوش باز کرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۰: تیغ ستم ببین چه به زلف ایاز کرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۱: مجنون نظر به شوخی چشم غزال کرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۲: داغی که کوه را جگر گرم لاله کرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۳: خرم کسی که قصر اقامت بنا نکرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۴: خوش وقت قطره ای که زدریا سفر نکرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۵: دل آب گشت وتربیت دانه ای نکرد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۶: هر کس ز قید تن دل روشن برآورد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۷: روزی که خط سر از لب دلبر برآورد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۸: کی غم مرا ز دل می احمر برآورد
غزل شمارهٔ ۴۰۶۹: روی تو اشک را ز چکیدن برآورد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۰: تنها ز باغ خود چمن آرا ثمر خورد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۱: پوشیده یار اگر نه می ناب می خورد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۲: کم کم دل مرا غم واندیشه می خورد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۳: حرف درشت بردل بی کینه می خورد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۴: زین نقش نو که روی تو از خط برآب زد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۵: لعل تو خنده بر گهر آفتاب زد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۶: عاقل ز فکر چون به در کبریا رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۷: زخم از هنر همیشه به صاحب هنر رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۸: آیینه کی به چهره شبنم فشان رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۷۹: عیسی دمی کجاست به درد سخن رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۰: عیسی دمی کجاست به درد سخن رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۱: نالان مباد هر که به فریاد من رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۲: فیضی که سهیل به خاک یمن رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۳: از گرد راه قاصد مطلوب می رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۴: دولت به لعل پاک گهر زود می رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۵: دل می تپد مگر خبر یار می رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۶: گردنکشی به سرو سرافراز می رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۷: هر ناله کی به خلوت جانانه می رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۸: شاهی به نشاه می احمر نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۸۹: از شعر بهره ای به سخنور نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۰: رهرو ز فکر پوچ به منزل نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۱: هر ساغری به آن لب خندان نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۲: عمری گذشت ونامه جانان نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۳: تا گردباد آه به گردون نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۴: هرگز به چشم شوخی ابرو نمی رسد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۵: از خط صفای روی تو پادر رکاب شد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۶: تا دیده محو روی تو شد کامیاب شد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۷: زین درد بی شمار که دل را نصیب شد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۸: تا آفتاب رایت گل آشکار شد
غزل شمارهٔ ۴۰۹۹: تا بهله محرم کمر آن نگار شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۰: لعل لبش ز سبزه خط دلنواز شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۱: تا چهره تو از می گلرنگ آل شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۲: مستانه سرو قامت او در خرام شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۳: از شب نشین هند دل من سیاه شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۴: انگور ما رسید و به خم رفت وباده شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۵: شوق می از بهار گل اندام تازه شد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۶: پیری که بار عشق به دوش رضاکشد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۷: تا چند دل ترا به هوا وهوس کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۸: اشکم به خاک چهره سیلاب می کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۰۹: کلفت ز چرخ دیده بیدار می کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۰: آیینه ام ز روشنی آزار می کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۱: از روی درد هر که ز دل آه می کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۲: از هیچ کس سپهر خجالت نمی کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۳: از سرگذشته سربه گریبان نمی کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۴: چون غنچه هر که سربه گریبان نمی کشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۵: یک دل ز ناوک مژه او رها نشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۶: خط ترا که دید که زیر و زبر نشد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۷: چون چشم خوابناک که شوخی ازو چکد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۸: شرم از نگاه آن گل سیراب می چکد
غزل شمارهٔ ۴۱۱۹: از جلوه تو برگ ز پیوند بگسلد
غزل شمارهٔ ۴۱۲۰: ساقی به یک پیاله که وقت سحر رساند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۱: دل را کجا به زلف رسا می توان رساند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۲: طی شد زمان پیری ودل داغدار ماند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۳: از همت بلند اثر در جهان نماند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۴: نه آسمان سبو کش میخانه تواند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۵: جمعی که دل به طره طرار بسته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۶: خوبان دلم به زلف گرهگیر بسته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۷: آنان که دل به معنی بیگانه بسته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۸: مستان چو غنچه بند قبا را نبسته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۲۹: در کوی عشق بر رخ کس در نبسته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۰: روی ترا به آتش دلها برشته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۱: مردان ز جان خویش نه آسان گذشته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۲: دلهاکه جا به زلف معنبر گرفته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۳: هوش از نظر به نرگس مستم گرفته اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۴: جمعی که هوش خود به می ناب داده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۵: جمعی که بوسه بر قدم دار داده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۶: آنان که دل به عقل خدا دور داده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۷: عیش جهان به رند می آشام داده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۸: هرگز عنان رشته به گوهر نداده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۳۹: جمعی که بار درد تو بر دل نهاده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۰: جمعی که ره به چشم و دل سیر برده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۱: جمعی که جان به لب گویا سپرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۲: آنان که دل ز کینه سبکبار کرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۳: گر خلق را به حرف دهن باز کرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۴: خال ترا ز دیده تر سبز کرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۵: این غافلان که جود فراموش کرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۶: جمعی که افسر از خرد خام کرده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۷: این آهوان که گردن دعوی کشیده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۸: مردم ز فیض عالم بالا چه دیده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۴۹: گوش از برای نغمه تر آفریده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۰: گر یار را غنی ز نیاز آفریده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۱: مردان اگر نفس به فراغت کشیده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۲: عشاق سر به جیب نه آسان کشیده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۳: عشاق دل به دیده روشن کشیده اند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۴: از آفتاب چاشنی صبح شد بلند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۵: جمعی که زیر خاک دل پاک می برند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۶: این غافلان که دست به پیمانه می برند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۷: قربانیان شکفته به قصاب برخورند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۸: آزادگان کجا غم دستار می خورند
غزل شمارهٔ ۴۱۵۹: چون حرف شکوه برق ز تیغ زبان زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۰: زیر سپهر دست دعا موج می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۱: داغ از حرارت جگرم داد می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۲: گلزار جوش حسن خداداد می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۳: ابر بهار سینه به گلزار می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۴: عاشق که حرف عشق به اغیار می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۵: فال وصال او دل رنجور می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۶: خط تو راه دین ودل وهوش می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۷: یاقوت با لب تودم از رنگ می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۸: زخم تو تیغ بر جگر ماه می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۶۹: زینسان که شیشه خنده مستانه می زند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۰: تا سالکان به آبله پایی نمی رسند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۱: جمعی که در لباس می ناب می کشند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۲: عاشق کجا به کعبه و دیر التجا کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۳: وقت است نوبهار در عیش وا کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۴: محبوس آسمان چه پروبال واکند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۵: آنجا که شوق دست حمایت بدر کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۶: آرام را خرام تو آتش عنان کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۷: مشکل دل رمیده هوای وطن کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۸: هشیار را خرام تو سر مست می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۷۹: هربلبلی که زمزمه بنیاد می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۰: معشوق کی زاهل هوس یاد می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۱: دل را سیاه آه غم آلود می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۲: بی حاصلی که تربیت بید می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۳: مخمور را نگاه توسرشار می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۴: از دور باش کی حذر اغیار می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۵: مست است وخنده بر من مهجور می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۶: پیمانه چاره سر پرشور می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۷: تقدیر قطع رشته تدبیر می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۸۸: بر باد می دهد سر بی مغز چون حباب
غزل شمارهٔ ۴۱۸۹: عاشق کجا به شکوه دهن باز می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۰: از نسبت عذار تو گل نازمی کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۱: هر غافلی که خنده به آوازمی کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۲: نازش کسی که بر پدر خویش می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۳: هردم نه بی سبب دل ما رقص می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۴: با مردم آنچه شعله ادراک می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۵: جان رمیده جسم گران را چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۶: با خاطر گرفته کدورت چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۷: حیران عشق او زر وگوهر چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۸: از کف عنان گذاشته منزل چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۱۹۹: تیغ زبان به عاشق حیران چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۰: با عاشقان عداوت گردون چه می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۱: با طفل آنچه جنبش گهواره می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۲: ریزش چو شیشه هرکه به آوازه می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۳: دل را نگاه گرم تو دیوانه می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۴: هر چند یار ما همه جا جلوه می کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۵: عاشق حذر ز آتش سودا نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۶: زاهد هوای عالم بالا نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۷: عاشق حذر ز دیده اختر نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۸: الفت به عاشقان سگ آن کو نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۲۰۹: آفت ز خودپسند جدایی نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۰: در موج خیز غم دل آزاد نشکند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۱: مهر لب مرا می منصور نشکند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۲: از پختگی است گر نشد آواز ما بلند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۳: بعد از فنا ز هستی ما شور شد بلند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۴: شد چون هدف سر که درین خاکدان بلند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۵: جمعی که زیر تیغ فنا دست وپا زنند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۶: آنها که در چمن قدح مل نمی زنند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۷: اول ثنای عشق فصیحان اداکنند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۸: حاشا که خلق کار برای خدا کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۱۹: گر یوسف مرا به دو عالم بها کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۰: جمعی که قطع راه به مژگان تر کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۱: مردان به آب تیغ شهادت وضو کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۲: روزی که زخم کاهکشان را رفوکنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۳: گیرم نقاب دور ز سیمای او کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۴: این ناکسان که فخر به اجداد می کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۵: مستان که رو در آینه جام می کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۶: یوسف رخان ز شوق سراغ تومی کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۷: نازک لبان سخن به زبان تو می کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۸: مردان نظر سیاه به دنیا نمیکنند
غزل شمارهٔ ۴۲۲۹: چشمی کز انتظار سفیدش نمی کنند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۰: آمد بهار وخلق به گلزار می روند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۱: کی دلبران زصحبت دل سیر می شوند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۲: چشم طمع ندوخته حرصم به مال هند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۳: توفیق درد وداغ به هر دل نمی دهند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۴: از عیب پاک شو که هنرها همی دهند
غزل شمارهٔ ۴۲۳۵: دولت ز دستگیری مردم بپا بود
غزل شمارهٔ ۴۲۳۶: دولت ز دستگیری مردم بپابود
غزل شمارهٔ ۴۲۳۷: اشکی که گوهرش ز نژاد جگر بود
غزل شمارهٔ ۴۲۳۸: از دل هرآنچه خاست دل آن را مکان بود
غزل شمارهٔ ۴۲۳۹: آن را که در جگر نفس آتشین بود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۰: آن راکه زخمی از دم شمشیر او بود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۱: غیر از دل دو نیم که خندان چوپسته بود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۲: زین پیشتر متاع سخن رایگان نبود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۳: بیرون ز خود کسی که پی مدعا رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۴: هر کس که در نماز به روی و ریا رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۵: هر جا حدیث خامه من بر زبان رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۶: چون غمزه تو بر سر بیداد می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۷: زاهد به کعبه با سر و دستار می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۸: آزاده چون مسیح بر افلاک می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۴۹: هوش من از نسیم سحرگاه می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۰: می در پیاله کن که گل و لاله می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۱: کی یاد زلفش از دل بی کینه می رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۲: یک شب نمی رود که دل از جا نمی رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۳: رفتی و خط و خال تو از دل نمی رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۴: حکم خرد به مردم مجنون نمی رود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۵: طغیان نفس بیش به وقت غنا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۶: چینی اگر ز سنبل زلف تو وا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۷: در گلشنی که بند قبای تو وا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۸: از خط فروغ روی تو پنهان کجا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۵۹: آلوده دردمند به درمان چرا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۰: دل از هجوم نشتر آزار وا شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۱: آنجا که خنده لعل ترا پرده در شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۲: دل چون کمال یافت سخن مختصر شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۳: از نور وحدت آن که دلش بهره ور شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۴: پهلوی چرب، دشمن روشن گهر شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۵: از آه دل سرآمد ارباب غم شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۶: در هر دلی که ریشه غم زعفران شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۷: وقت است از شکوفه چمن سیمتن شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۸: خلوت ز گفتگوی دو تن انجمن شود
غزل شمارهٔ ۴۲۶۹: آن آفتاب رو چو خریدار من شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۰: جوش درون کم از دو سه تبخال چون شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۱: سرو این چنین ز شرم تو گر آب می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۲: از روی آتشین تو دل آب می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۳: از می چو آن غزال، سیه مست می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۴: از ترکتاز غم دل من شاد می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۵: صد شکوه بجا ز دلم جوش می زند
غزل شمارهٔ ۴۲۷۶: گفتار صدق، مایه آزار می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۷: دل روشن از ریاضت بسیار می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۸: از یاد وصل، دیده من سیر می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۷۹: جان از وداع سبکتاز می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۰: در شوره زار دانه اگر سبز می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۱: دل بی غبار از لب خاموش می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۲: رخسار او ز می چو عرقناک می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۳: از جلوه تو سنگ سبکبال می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۴: روشن دلم ز باده گلفام می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۵: دستی ز روی لطف برآری چه می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۶: از خط نگاه پردگی دیده می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۷: از حسن نوخطان دل ما تازه می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۸: دل کی تهی ز خنده طفلانه می شود
غزل شمارهٔ ۴۲۸۹: بی روی دل گره ز زبان وا نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۰: تا غنچه شکایت من وا نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۱: تسکین دل به شور محبت نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۲: دل ساده در قلمرو صورت نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۳: پایندگی به زور میسر نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۴: بی صحبت تو عیش میسر نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۵: هر رهروی دچار به منزل نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۶: آزاده رو مقید عالم نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۷: در کوی عشق درد وبلا کم نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۸: از خط گرفته آن مه تابان نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۲۹۹: مژگان ز موج اشک گریزان نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۳۰۰: سیر از رخ تو دیده به دیدن نمی شود
غزل شمارهٔ ۴۳۰۱: یک بار رو به اهل وفا می توان نمود
غزل شمارهٔ ۴۳۰۲: هر بلبلی که بوی گل از خار نشنود
غزل شمارهٔ ۴۳۰۳: برقم ز خرمن از دل بیتاب می جهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۴: عشق غیور تن به نصیحت کجا دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۵: در دل کسی که راه هوا وهوس دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۶: گل داده هرزه نالی چمن دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۷: شوخی که عرض حسن به اغیار می دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۸: در پرده غنچه برگ سفر ساز می دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۰۹: هر کس سخن به دشمن انصاف می دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۱۰: مجنون عنان به مردم عاقل نمی دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۱۱: خالش خبر ز سر دهانم نمی دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۱۲: آن را که عشق بخت جوانی نمی دهد
غزل شمارهٔ ۴۳۱۳: نتوان ز عندلیب نسیمی به جان خرید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۴: از ناله عندلیب به برگ ونوارسید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۵: بی خواست حرف تلخی ازان نوش لب رسید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۶: از پیچ وتاب عمردرازم بسر رسید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۷: تا بوسه ای به من ز لب دلستان رسید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۸: پیرانه سر همای سعادت به من رسید
غزل شمارهٔ ۴۳۱۹: از بحر فیض قسمت دیگر به من رسید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۰: از نغمه پرده مطرب دستانسرا کشید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۱: صبح شکوفه از افق شاخ سر کشید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۲: با عشق انتقام توان ز آسمان کشید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۳: بر یاد عشق بار هوس می توان کشید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۴: هر کس نوایی از من آتش زبان شنید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۵: از زیر خاک ناله مامی توان شنید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۶: تا کی درین جهان مکرر به سر کنید
غزل شمارهٔ ۴۳۲۷: هر پرده که از چهره مقصود برافتاد
غزل شمارهٔ ۴۳۲۸: در مشرب من صبح چه گویم چه اثر داد
غزل شمارهٔ ۴۳۲۹: تا روشنی صدق به دل یار نگردد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۰: چشمی که مقید به نظر باز نگردد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۱: بی ابر گهربار چمن شسته نگردد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۲: در سینه نهان گریه مستانه نگردد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۳: کی دست کرم خواجه ز امساک برآرد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۴: کو عشق که دودم ز دل تنگ برآرد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۵: هر لحظه ترا حسن به صد رنگ برآرد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۶: آن کس که تمنای برو دوش تو دارد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۷: از گردش افلاک کجا دل گله دارد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۸: از گرمروان خار مغیلان گله دارد
غزل شمارهٔ ۴۳۳۹: از گرمی اشکم صف مژگان گله دارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۰: اندیشه ز کلفت دل بیتاب ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۱: سیری ز تپیدن دل بیتاب ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۲: طفل است وغم ناله ما هیچ ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۳: آزاده ما برگ سفر هیچ ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۴: از تفرقه پروا دل آزاد ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۵: تر دامنیم آه غم آلود ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۶: دل طاقت حیرانی دیدار ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۷: جویای تو با کعبه گل کار ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۸: پروای خط آن غنچه مستور ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۴۹: هر شیشه دلی حوصله شور ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۰: دل بردن ما اینهمه تدبیر ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۱: دل راه در آن زلف گرهگیر ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۲: چشم تو که پروای نظر باز ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۳: صبح ازل این طرف بنا گوش ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۴: بیگانه معنی لب خاموش ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۵: از تلخی می ساغر ما باک ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۶: آن سنگدل از شکوه ما باک ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۷: زهرازقدح صافدلان رنگ ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۸: پروای خط آن عارض گلفام ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۵۹: در سینه عشاق هوس راه ندارد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۰: مفت است اگر سنگدلیهای معلم
غزل شمارهٔ ۴۳۶۱: نتوان به فلک شکوه ز بیداد قضا برد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۲: تنها نه صفا خط ز لب لعل بتان برد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۳: آن شوخ چه گویم که دل از دست چسان برد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۴: از خال توان راه به آن کنج دهان برد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۵: آسایش تن غافلم از یاد خداکرد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۶: ساقی دهن شیشه ما باز به لب کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۷: از بس عرق از چهره گلفام تو گل کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۸: خط از لب لعل گهرافشان تو گل کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۶۹: رخسار جهانسوز تو بی پا و سرم کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۰: رخسار ترا خط نتوانست نهان کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۱: دل را چه خیال است به می شاد توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۲: دل چون تهی از دردوغم یار توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۳: از مستی چشم تو چه تقریر توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۴: شوریده تر از سیل بهارم چه توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۵: جانی که سر از روزن فتراک برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۶: چون پسته زبان در دهنم زنگ برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۷: از طوطی من روی سخن رنگ برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۸: گر غیر مرا از تو به نیرنگ برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۷۹: جان در بدن خاکی ما زنگ برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۰: نظاره خط توام از خال برآورد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۱: دل سخت چو گردید نصیحت نپذیرد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۲: گل مرتبه عارض جانانه نگیرد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۳: سرگرم تو با کشمکش دار نسازد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۴: از عود دل گرم من اخگربگریزد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۵: روزی که مرا موج نفس دام سخن شد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۶: از حسن غریب تو جهان صبح وطن شد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۷: تیغ تو می وساقی وپیمانه من شد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۸: یوسف شود آن کس که خریدار تو باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۸۹: در راه توهر کس دل ودین باخته باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۰: عاشق غم اسباب چرا داشته باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۱: چشم تو ز دلها چه خبر داشته باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۲: این اشک جگرگون چه اثرداشته باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۳: اندیشه چرا عشق ز کس داشته باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۴: زان سفله حذرکن که توانگرشده باشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۵: شرمی که بود ساخته مطلوب نباشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۶: با کعبه پرستار ترا کار نباشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۷: تا چنددلت برمن مهجور نبخشد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۸: زخمی که ز تیغ تو مرا برسپرآمد
غزل شمارهٔ ۴۳۹۹: تا خنده ازان غنچه مستور برآمد
غزل شمارهٔ ۴۴۰۰: آن آفت جان بر سر انصاف نیامد
غزل شمارهٔ ۴۴۰۱: کیفیت می زاهد فرزانه نداند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۲: فیض دم صبح از لب خندان تو یابند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۳: در خویش چو گردون نکنی تا سفری چند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۴: جمعی که دراندیشه آن چشم خمارند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۵: خوش وقت گروهی که در اندیشه یارند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۶: داغی که مرا بر دل دیوانه گذارند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۷: خون بهتر ازان می که چشیدن نگذارند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۸: هر نقطه کز این دایره بیکار شمارند
غزل شمارهٔ ۴۴۰۹: حکم است که کار شب آدینه بسازند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۰: از دشت به حی مردم دیوانه نسازند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۱: از دست رود خامه چو نام تو نویسند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۲: در کوی خرابات گروهی که خموشند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۳: آنها که به فردوس رخ یار فروشند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۴: تا حسن گلو سوز تو در جان شرر افکند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۵: غفلت زدگان دیده بیدار ندانند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۶: آنها که نظرباز به نو خط پسرانند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۷: چون شبنم می بر رخ جانان بنشیند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۸: سوز دل عاشق ز تماشا ننشیند
غزل شمارهٔ ۴۴۱۹: در کودکی از جبهه من عشق عیان بود
غزل شمارهٔ ۴۴۲۰: در زیر فلک چند خردمند توان بود
غزل شمارهٔ ۴۴۲۱: تامنزل من بادیه بیخبری بود
غزل شمارهٔ ۴۴۲۲: گر یار ز احوال من آگاه نمی بود
غزل شمارهٔ ۴۴۲۳: با روی تو آیینه روشن چه نماید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۴: داغ از جگر سوختگان دیر برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۵: سرمست چو آن شاخ گل از باغ برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۶: آن خرمن گل چون ز در باغ درآید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۷: خطی که ازان چهره روشن بدر آید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۸: آه از دل جویای تو بیتاب برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۲۹: حرفی که ازان لعل گهربار برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۰: تدبیر محال است به تقدیر برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۱: حسنی که به نور نظر پاک برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۲: کی پیچ وخم از طبع هوسناک برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۳: آهی که ز دلهای هوسناک برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۴: از سفره قسمت لب نانش لب گورست
غزل شمارهٔ ۴۴۳۵: گر چشم تر از پوست چو بادام برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۶: خوب است که بی رنج طلب کام برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۷: حاشا که زعاشق سخن کام برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۸: بیخواست ز دل ناله جانکاه برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۳۹: لعل از جگر سنگ گر از تیشه برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۰: هویی که مرا از دل دیوانه برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۱: خورشید اگر از چشم کسان آب گشاید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۲: مشکل که دل از ناله و فریاد گشاید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۳: از سیر چمن کی دل افگار گشاید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۴: با تنگدلی از لب خندان چه گشاید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۵: یک شعله شوخ است که دیدار نماید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۶: غفلت چه اثر در دل هشیارنماید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۷: با روی تو خورشید درخشان چه نماید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۸: با روی تو صبر از دل بیتاب نیاید
غزل شمارهٔ ۴۴۴۹: صحبت به حریفان سیه کار مدارید
غزل شمارهٔ ۴۴۵۰: از قید فلک برزده دامن بگریزید
غزل شمارهٔ ۴۴۵۱: فارغ بود از افسر زرین سر خورشید
غزل شمارهٔ ۴۴۵۲: طوفان گل و جوش بهارست ببینید
غزل شمارهٔ ۴۴۵۳: خشت از سرخم پنبه ز مینا بربایید
غزل شمارهٔ ۴۴۵۴: خال از دمیدن خط بی انتظارم گردد
غزل شمارهٔ ۴۴۵۵: شب زنده دار را دل روشن چو ماه گردد
غزل شمارهٔ ۴۴۵۶: خط سیه مبادا زان خال سربرآرد
غزل شمارهٔ ۴۴۵۷: شرم وحجاب مارا در پیچ وتاب دارد
غزل شمارهٔ ۴۴۵۸: از حلقه های زنجیر سودا چه باک دارد
غزل شمارهٔ ۴۴۵۹: پروای خط مشکین آن دلرباندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۰: پروای شکوه من آن سیمتن ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۱: سودای عشق ما را بی نام وبی نشان کرد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۲: دل را به زلف پرچین تسخیر می توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۳: هر چند ره در آن زلف پیدا نمی توان کرد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۴: خالت ز خط مشکین دست دگر برآورد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۵: خوش آن که خواب راحت برخودحرام سازد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۶: از ترک گفتگو دل با معنی آشنا شد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۷: از حلقه های آن زلف دل صاحب نظر شد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۸: در زلف ناامیدی روی امید باشد
غزل شمارهٔ ۴۴۶۹: چون آفتاب هر کس روشن ضمیر باشد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۰: دولت چونیست باقی بربادرفته باشد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۱: تن را اگر گذاری در عشق ما چه باشد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۲: گر بی طلب رسد رزق ما را عجب نباشد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۳: سر چون گران شد از می دستارگو نباشد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۴: کی از ستاره برمن سنگ ستم نیامد
غزل شمارهٔ ۴۴۷۵: از عشق یار نوخط دل زود می گشاید
غزل شمارهٔ ۴۴۷۶: از روی نو خط یار هر جا سخن برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۷۷: چون رنگ می زمینا بیرون دوید باید
غزل شمارهٔ ۴۴۷۸: آن چشم اگر چه خود را بیمارمی نماید
غزل شمارهٔ ۴۴۷۹: سفر گزین که سخن در وطن غریب نگردد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۰: سیاه چون دل رنگین سخن ز آه نگردد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۱: نظر به روی تو خورشید آب وتاب ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۲: زوعده های دروغش دل اضطراب ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۳: ستاره سوخته پروای اعتبار ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۴: گل همیشه بهار سخن زوال ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۵: همین نه سینه ما آه صبحگاه ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۶: دهان بوسه فریب ترا پیاله ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۷: رخ تو رنگ زگلگونه شراب نگیرد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۸: نگه ز چشم تو چون چنان نشأه مدام نگیرد
غزل شمارهٔ ۴۴۸۹: خوشا دلی که در اندیشه جمال تو باشد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۰: به جای سبزه چو ایام زندگی بسر آید
غزل شمارهٔ ۴۴۹۱: مباد روی تو از پرده حجاب بر آید
غزل شمارهٔ ۴۴۹۲: دل از تردد وخاطر ز انقلاب برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۹۳: بغیر خط که ز روی لطیف یار برآید
غزل شمارهٔ ۴۴۹۴: آتش عشق تو چون زبانه برآرد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۵: رتبه خال تو مشک ناب ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۶: در دل ما بخت سبز بارندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۷: قد ترا سرواعتدال ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۸: دولت روشندلی زوال ندارد
غزل شمارهٔ ۴۴۹۹: دامن دشت عدم گیاه ندارد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۰: مستی ما از می شبانه نباشد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۱: عشق مقید به خط وخال نگردد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۲: غنچه مستور از نقاب برآمد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۳: از کمرش کام دل چگونه برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۰۴: چون مه روی تو از حجاب برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۰۵: فتنه چشم تو چون ز خواب برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۰۶: سری راکه سودا ز سامان برآرد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۷: دل صاف پروای محشر ندارد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۸: چرا با دل من صفایی ندارد
غزل شمارهٔ ۴۵۰۹: دل از خاکساری بهشت خدا شد
غزل شمارهٔ ۴۵۱۰: چه گل از خودآن مرده دل چیده باشد
غزل شمارهٔ ۴۵۱۱: نشاط جهان را بقایی نباشد
غزل شمارهٔ ۴۵۱۲: سخن کی به جانهای غافل نشنید
غزل شمارهٔ ۴۵۱۳: مرا ناله از پرده دل برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۱۴: به همچون منی آسمان چون برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۱۵: چرا از خم می فلاطون برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۱۶: بس که در زلف تو دلها آب شد
غزل شمارهٔ ۴۵۱۷: تا به زانو پای من در خار شد
غزل شمارهٔ ۴۵۱۸: رنگ خط برلعل جانان ریختند
غزل شمارهٔ ۴۵۱۹: بخل ممسک از می افزونتر شود
غزل شمارهٔ ۴۵۲۰: ...
غزل شمارهٔ ۴۵۲۱: از غم گم کرده راهان فارغ است
غزل شمارهٔ ۴۵۲۲: برانگیزد غبار از مغز جان درد
غزل شمارهٔ ۴۵۲۳: نمی گردد به خاموشی نهان درد
غزل شمارهٔ ۴۵۲۴: درین عالم که جز وحشت نباشد
غزل شمارهٔ ۴۵۲۵: ترا چون صبح خندان آفریدند
غزل شمارهٔ ۴۵۲۶: چه کار از یاری دوران برآید
غزل شمارهٔ ۴۵۲۷: از ناله نی هر کس هشیار نمی گردد
غزل شمارهٔ ۴۵۲۸: هر ذره ازو در سر سودای دگر دارد
غزل شمارهٔ ۴۵۲۹: از بیم خط آن لب شد باریک وچنین باشد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۰: ازبیم خط آن لب شد باریک و چنین باشد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۱: می می چکد از چشمش جانانه چنین باید
غزل شمارهٔ ۴۵۳۲: از نمک تبسمت رنگ شراب می پرد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۳: جان غریب ازین جهان میل وطن نمی کند
غزل شمارهٔ ۴۵۳۴: شوخی حسن کی نهان زیر نقاب می شود
غزل شمارهٔ ۴۵۳۵: چه خوش است ناله من به نوا رسیده باشد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۶: چو خوش است اتحادی که حجاب تن نماند
غزل شمارهٔ ۴۵۳۷: هر که رنگ شکسته ای دارد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۸: دل ز سیر وسلوک بینا شد
غزل شمارهٔ ۴۵۳۹: محو تو بهشت جو نباشد
غزل شمارهٔ ۴۵۴۰: خوش آن که به گوشه ای نشیند
غزل شمارهٔ ۴۵۴۱: آتش لعل از رخت در عرق شرم مرد
غزل شمارهٔ ۴۵۴۲: خطی کان رخ تازه می آورد
غزل شمارهٔ ۴۵۴۳: خال او یک نظر از دیده ما دور نباشد
غزل شمارهٔ ۴۵۴۴: مورنه ای پیش قند تنگ میان را ببند
غزل شمارهٔ ۴۵۴۵: فلک از ناله ما نرم نشد
غزل شمارهٔ ۴۵۴۶: عشق تو ز دل بدر نمی آید
غزل شمارهٔ ۴۵۴۷: ای زیاد لعل میگون تو کام جان لذیذ
غزل شمارهٔ ۴۵۴۸: قلم ز بال سمندر کند مگرکاغذ
غزل شمارهٔ ۴۵۴۹: ز شور عشق مرا شد دل خراب لذیذ
غزل شمارهٔ ۴۵۵۰: از حب جاه خواری دنیا شود لذیذ
غزل شمارهٔ ۴۵۵۱: چندان که خواب صبح بود بر جوان لذیذ
غزل شمارهٔ ۴۵۵۲: پاک گوهر را سزوارست اوج اعتبار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۳: آب گوهر از تهی چشمان نمی شوید غبار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۴: برد دستم رابیاض گردن جانان ز کار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۵: زخم را آماده شو چون شد مساعد روزگار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۶: بیشتر گردد دل نازک ز غمخواران فگار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۷: مردمک را سیر کن در حلقه چشم نگار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۸: پرده مشکین به چشم شوخ بسته است آن نگار
غزل شمارهٔ ۴۵۵۹: می برد خواهی نخواهی دل زمردم خط یار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۰: ای دل غافل زمانی از گریبان سر برآر
غزل شمارهٔ ۴۵۶۱: پیچ وتاب خط برآن رخسار گلرنگ است بار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۲: برلب بام خطر باشد مکان اعتبار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۳: می پرستان رابه دل ننشیند از دشمن غبار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۴: پاس درد وداغ عشق از دیده های شوردار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۵: شوختر گردد شود چون خال از خط بالدار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۶: غیر عبرت هیچ چیز از دار دنیا برمدار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۷: از زمین برخاستن چشم از زمین داران مدار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۸: آرزو در دل بسوزان، عود در مجمر گذار
غزل شمارهٔ ۴۵۶۹: فارغ از دامند مرغان سبک پر در گذار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۰: دل چو شبنم آب کن رو در گلستانش گذار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۱: من نمی آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۲: اشک در چشم من بیتاب چون گیرد قرار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۳: دل کجا در سینه ویرانه می گیرد قرار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۴: بیقرار عشق در یک جا نمی گیرد قرار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۵: خون دل تا هست چشم تر نمی گیرد قرار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۶: هر که می داند که برگردد سخن درکوهسار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۷: اهل دل رایاری دوران نمی آید به کار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۸: تخم مهری گر به دلها می فشاند روزگار
غزل شمارهٔ ۴۵۷۹: می شود رنگین تر آن لعل سخنگودر خمار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۰: تا تو ای سرو روان از باغ بیرون رفته ای
غزل شمارهٔ ۴۵۸۱: از فروغ لاله آتش زیر پاداردبهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۲: از فروغ لاله آتش زیر پا دارد بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۳: از دل پرخون بلبل کی خبردارد بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۴: از خرام ناز منت بر زمین داردبهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۵: سنبل او می خرامد دست بر دوش بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۶: کوه سنگین را سبک جولان کند جام بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۷: بوی گل می آیداز چاک گریبان بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۸: خاک راجان کرد درتن ابر احسان بهار
غزل شمارهٔ ۴۵۸۹: نیست بی می باغ رانوری می روشن بیار
غزل شمارهٔ ۴۵۹۰: دل به آن زلف چلیپا می کشد بی اختیار
غزل شمارهٔ ۴۵۹۱: گلعذار من برون از پرده بوی خود میار
غزل شمارهٔ ۴۵۹۲: بی دل بیدار، سر از خرقه تن برمیار
غزل شمارهٔ ۴۵۹۳: شد خرابات مغان از توبه ام زیر و زبر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۴: ای بر روی تو از آینه گل صافتر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۵: ترک من کزپسته اش بی خواست می ریزد شکر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۶: بوسه ای در کار من کن زان لب همچون شکر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۷: از فروغ ماه می گردد به آب وتاب ابر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۸: حسن از چشم نظربازان شود شاداب تر
غزل شمارهٔ ۴۵۹۹: می شود در وسمه ابروی بتان خونخوارتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۰: از دم تیغ است آن موی کمر خونریزتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۱: هرکه وحشت می کند ز آمیزش ما بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۲: ناقص از کامل برد لذت ز دنیا بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۳: نیست بیصورت جدال زاهدان باصوفیان
غزل شمارهٔ ۴۶۰۴: دل ز خط بر عارض جانانه لرزد بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۵: خار و خس را چرخ گل برسرفشاند بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۶: تلخکام ایمن ز چشم شور ماند بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۷: یارنو خط زنگ از دل می زداید بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۸: می کشداز بی هنر کلفت هنرور بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۰۹: شورش دیوانه گردد از بیابان بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۰: می کشد عزت طلب خواری زدوران بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۱: دل بود مایل به خط عنبرافشان بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۲: جانب اغیار داردآن جفا جو بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۳: می شود مغلوب، خصم از بردباری بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۴: عشق راباشد به عاشق دلنوازی بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۵: گرچه از جان نیست چیزی بابدن نزدیکتر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۶: زاهد از آلوده دنیاست دنیا خواه تر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۷: خامشی سازد من بیتاب را دیوانه تر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۸: هرطرف صد راه پیما هست سر گردان خضر
غزل شمارهٔ ۴۶۱۹: یاسمینش لاله گون از تاب نظر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۰: لاله ها چشم غزالان می نماید در نظر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۱: نیست درظاهر مرا گر گلعذاری درنظر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۲: نیست رخساری زخال وخط نگارین اینقدر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۳: حسن را در کار نبود باده ناب دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۴: چشم مارا صبح پیری شد شکر خواب دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۵: از عزیزان با تو ما را هست پیوند دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۶: می برد دل حسن او هردم به نیرنگ دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۷: ای ز رویت هرنگاهی راگلستان دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۸: حسن دارد در سواری شوکت و شان دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۲۹: داده ام دل را به دست دشمن دین دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۰: چند روزی می دهم دل رابه دلجوی دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۱: می شود طی در ورق گرداندنی دیوان عمر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۲: سبزه خط می دمد از لعل جانان غم مخور
غزل شمارهٔ ۴۶۳۳: می شود از درد و داغ عشق دلها دیده ور
غزل شمارهٔ ۴۶۳۴: کی ز خواریهای غربت می کند پرواگهر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۵: تا نسازد پای خود از سر طلبکارگهر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۶: سود ندهد عامل بیدادگر را کارخیر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۷: از می گلرنگ می گردد اگر پیمانه سیر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۸: گر کند مادر زخشکی بخل دراعطای شیر
غزل شمارهٔ ۴۶۳۹: آنکه می آید زطفلی از دهانش بوی شیر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۰: زیرتیغ از مرغ بسمل پرفشانی یاد گیر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۱: برگ عیش خویش را چون گل زهم پاشیده گیر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۲: بوسه را کنج دهان یار دارد گوشه گیر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۳: می شوی آواره از عالم عنان ما مگیر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۴: به نادانی کند اقرارهرکس هست داناتر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۵: رخ گلرنگش از مژگان خونخوارست گیراتر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۶: خط سبز از دعای صبح خیزان است گیراتر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۷: شود از پرده پوشی سوز اهل حال رسواتر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۸: شراب زندگی درخاکساریهاست بی غش تر
غزل شمارهٔ ۴۶۴۹: زمهرخامشی شد خرده رازم پریشانتر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۰: زمی شد چهره آن مهرعالمتاب روشنتر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۱: سخن کز عشق شادابی ندارددردهان بهتر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۲: نمی دانند اهل غفلت انجام شراب آخر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۳: ترا درخواب غفلت رفت عمر خوش عنان آخر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۴: بیا ای محتسب از وادی دردی کشان بگذر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۵: فریب دل مخور از دیده شیرانه اخگر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۶: ندارد خاطر آگاه جز غفلت غم دیگر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۷: جز آن لبهای میگون دل راچاره دیگر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۸: نخواهد دردمند عشق او میخانه دیگر
غزل شمارهٔ ۴۶۵۹: نیست بی خار درین بادیه یک آبله وار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۰: باد دستانه مکن خرج نفس رازنهار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۱: گربه ما همسفری سلسله از پا بردار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۲: بر دل تازه خیالان مخور از زخم زبان
غزل شمارهٔ ۴۶۶۳: نیست بیرون ز تو مقصود، تکاپو بگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۴: کار دنیا کن و اندیشه عقبی مگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۵: نفس هرزه مرس رابه کشیدن مگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۶: ناله ای از ته دل کرد سپند آخر کار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۷: چین پیشانی ما شد مه عید آخر کار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۸: ای رخت شسته تر از دامن مهتاب بهار
غزل شمارهٔ ۴۶۶۹: دوسه روزی است صفای رخ گلپوش بهار
غزل شمارهٔ ۴۶۷۰: سینه ای چاک نکردیم درین فصل بهار
غزل شمارهٔ ۴۶۷۱: ای صبا برگی ازان گلشن بی خار بیار
غزل شمارهٔ ۴۶۷۲: جام در دور به اندازه مخمور بیار
غزل شمارهٔ ۴۶۷۳: این نه هاله است نمایان شده از دور قمر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۴: برفروز از می و زنگ از دل آگاه ببر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۵: ای دهان تو و گفتار ز هم شیرین تر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۶: الفت خلق عذاب دل فرزانه شمر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۷: چشم آرام مدارید ز سر منزل عمر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۸: تیغ الماس بر اطراف کمر دارد مهر
غزل شمارهٔ ۴۶۷۹: چند روزی چو قلم سربه ته انداخته گیر
غزل شمارهٔ ۴۶۸۰: گشاده رویی من برد دست خصم از کار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۱: به زندگی دل آزاده را ز تن بردار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۲: چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۳: ز طوطیان شکر ناب را دریغ مدار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۴: چو شمع، جان ز نسیم سحر دریغ مدار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۵: نخست کعبه و بتخانه رابجا بگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۶: ز آب تیغ اثر در گلوی ما بگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۷: دل رمیده به امید این جهان مگذار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۸: بیاکه عقده زکارجهان گشاد بهار
غزل شمارهٔ ۴۶۸۹: سخن دریغ مداراز سخن کشان زنهار
غزل شمارهٔ ۴۶۹۰: مبند دل به تماشای این جهان زنهار
غزل شمارهٔ ۴۶۹۱: ز حال تشنه لبان خنجر ترا چه خبر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۲: ترا لبی است ز چشم ستاره خندانتر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۳: اگر چه چهره بود بی نقاب روشنتر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۴: صفای یار به دیدن نمی شود آخر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۵: بهار دربغل غنچه ریخت پنهان زر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۶: ترا به هرگذری هست بیقراردگر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۷: ربوده خواب مرا حسن بی مثال دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۸: ربوده است مراذوق جستجوی دگر
غزل شمارهٔ ۴۶۹۹: درین جهان مزور به ترس وباک نگر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۰: مکن دلیر تماشای تاب موی کمر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۱: اگر چه دردلم از ترکش است افزون تیر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۲: فروغ دولت بیدار از شراب بگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۳: بهار می گذرد ساغر چو لاله بگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۴: ز داغ عشق مرا چون شودجگر دلگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۵: از انقلاب دهر نیفتم ز اعتبار
غزل شمارهٔ ۴۷۰۶: درویش را زخرقه صد پاره نیست عار
غزل شمارهٔ ۴۷۰۷: دل راز سینه درنظر دلستان برآر
غزل شمارهٔ ۴۷۰۸: در زیر خرقه شیشه می را نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۰۹: از بیغمان جمیله غم را نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۰: ای دل عنان توسن طاقت نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۱: ای دل عنان توسن طاقت نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۲: یارب مرا زپوتو منت نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۳: پیکان یار را به دل و جان نگاه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۴: از بوسه ظلم بر رخ جانان روا مدار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۵: سنجیدگی ز هیچ سبکسر طمع مدار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۶: عارف ز نه سپهر چو صرصر کند گذار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۷: خشتی به خیر چون خم می بر زمین گذار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۸: داغ است برگ عیش گلستان روزگار
غزل شمارهٔ ۴۷۱۹: بیرون میا ز گوشه میخانه در بهار
غزل شمارهٔ ۴۷۲۰: ای زلف و عارض تو ز هم دیده زیب تر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۱: ای زلفت از کمند تمنابلند تر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۲: از خط سبز چهره شود آبدارتر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۳: ویرانه های کهنه بود جای مور و مار
غزل شمارهٔ ۴۷۲۴: نادان ز حرص درتب و تاب است بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۵: از سعی، کار عشق شود خام بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۶: در سینه های تنگ بود آه بیشتر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۷: ای چشمت از غزال ختن خوش نگاه تر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۸: ای زلف و خط و خال تو از هم کشنده تر
غزل شمارهٔ ۴۷۲۹: ای زلف سرکش تو ز بالا کشید ه تر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۰: شد ناله ام به دور خطش عاشقانه تر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۱: معشوق در برابر و مهتاب درنظر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۲: ای هرنظر خیال ترا منزل دگر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۳: ای هر دل از خیال تو میخانه دگر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۴: از زیر چشم در رخ مستور می نگر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۵: برق سبک عنان نرسد در شتاب عمر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۶: از ره مرو به جلوه ناپایدار عمر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۷: صبح است ساقیا می چون آفتاب گیر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۸: منصوروار پختگی از چوب دار گیر
غزل شمارهٔ ۴۷۳۹: سرمایه جنون ز نسیم بهار گیر
غزل شمارهٔ ۴۷۴۰: فصل شباب رفت ره خانه پیش گیر
غزل شمارهٔ ۴۷۴۱: نخل خزان رسیده ما را فشانده گیر
غزل شمارهٔ ۴۷۴۲: جز گوشه قناعت ازین خاکدان مگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۴۳: از هیچ آفریده به دل گرد کین مگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۴۴: هرچند جهانسوز بود جلوه دلدار
غزل شمارهٔ ۴۷۴۵: از صحبت خامان، دل آگاه نگه دار
غزل شمارهٔ ۴۷۴۶: ای بیجگر از تلخی عالم گله بگذار
غزل شمارهٔ ۴۷۴۷: دارم ز تو ساده دلیها گله بسیار
غزل شمارهٔ ۴۷۴۸: اینطرفه که گنجایش غم می شود افزون
غزل شمارهٔ ۴۷۴۹: از درد بود پرسش اغیار گرانتر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۰: ای هر ورق گل زتو آیینه دیگر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۱: هر چند ترا دیده بدکرد زمن دور
غزل شمارهٔ ۴۷۵۲: کام دل ازان چهره افروخته برگیر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۳: مطرباچنگ را بکش به کنار
غزل شمارهٔ ۴۷۵۴: مطربا مهر از دهان بردار
غزل شمارهٔ ۴۷۵۵: از سنگلاخ دنیا ای شیشه بار بگذر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۶: مرو ز گوشه عزلت به هیچ منظر دیگر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۷: جوشن داودی قلمرو تدبیر
غزل شمارهٔ ۴۷۵۸: از شراب ارغوانی چهره را گلرنگ ساز
غزل شمارهٔ ۴۷۵۹: بهر روی خلق تاکی آرزو کردن نماز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۰: شد جدا از زخم من آن خنجر سیراب سبز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۱: کی شود کشت امید از دیده نمناک سبز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۲: شعله ای در مغز هست ازآتش سودا هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۳: با قیامت قامتش همدوش می گردد هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۴: حسنش از خط عالمی زیرو زبر دارد هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۵: چشم حیران را حجابش دام می داند هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۶: بی صفا از خط نگردیده است رخسارش هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۷: رخنه در دل می کند مژگان قتالش هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۸: خط برآورد وترو تازه است بستانش هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۶۹: درتن خود یک هدف واراستخوان دارم هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۰: غوطه خوردم درشراب ناب و مخمورم هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۱: خاک من بربادرفت ودردی آشامم هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۲: از سرشک گرم زرین است مژگانم هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۳: می دهد یادی ز چشمش نرگس پر فن هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۴: دشت بیرون نامده است از ماتم مجنون هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۵: می رود با قامت خم در پی دنیی هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۶: ریخت دندانهاو در فکر لب نانی هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۷: دل مکدر ز غم یار نگردد هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۸: محو رخسار تو دلگیر نگردد هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۷۹: صحبت عشق و خرد ساز نگردد هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۰: دل ما روشن از افلاک نگردد هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۱: عشق گرد دل فرزانه نگردد هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۲: نیست بی خون دل آن زلف پریشان هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۳: هیچ جا از خوشی آثار نمانده است امروز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۴: از جبینش عرق شرم روان است هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۵: لاله داغ است ازان عارض گلفام هنوز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۶: درآ به زمزمه ای مطرب غزال پرداز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۷: دگر که را کنم از اهل درد محرم راز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۸: نمی رسد به حقیقت کس از سرای مجاز
غزل شمارهٔ ۴۷۸۹: نخست دفتر هوش و خرد درآب انداز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۰: بگیر جام هلالی ز رخ نقاب انداز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۱: چو آفتاب به هر ذره ای نگاه انداز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۲: به یاد سنبل آن زلف با صبا می ساز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۳: ز خط چو یار رخ آل راکند سرسبز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۴: ز سروقدتو شد شوره زار امکان سبز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۵: نبسته ای گره عهد برقبا هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۶: حدیث عشق نگیرد به زاهدان هرگز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۷: که را به گوشه گلخن کشیده اند امروز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۸: مگر به فکر سواری است آن نگار امروز
غزل شمارهٔ ۴۷۹۹: بیا و تازه کن ایمان به نوبهار امروز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۰: نبرده خط ز عذار تو آب و تاب هنوز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۱: چه شد که یار خط آورد با صفاست هنوز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۲: نکرد در دل من کار، عشق شورانگیز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۳: سبک ز سینه ما ای غبار غم برخیز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۴: به اختیار ز نزهت سرای جان برخیز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۵: ترا که نور نظر نیست اعتبار آمیز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۶: در کاهش است از سخن خود سخن طراز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۷: زان چهره خط قیامتی انگیخته است باز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۸: اشکم ز دل به چهره دویدن گرفت باز
غزل شمارهٔ ۴۸۰۹: با عشق او ز هر دو جهانیم پاکباز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۰: باشد ز زلف آن رخ چون لاله بی نیاز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۱: منقار من ز صبح ازل بود دانه سوز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۲: بر شیشه و پیاله ظفر یافت دست ما
غزل شمارهٔ ۴۸۱۳: بالا نکرده ساعد او راحیا هنوز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۴: از کاوکاو آن مژه ام بیخبر هنوز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۵: از خود برون نیامده دیوانه ام هنوز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۶: تا دست دست توست میی در ایاغ ریز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۷: چون شمع اشک در طلب مدعا مریز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۸: چون غنچه ز جمعیت دل انجمنی ساز
غزل شمارهٔ ۴۸۱۹: پیغامی ازان غنچه دهن می رسد امروز
غزل شمارهٔ ۴۸۲۰: لب ساقی شکربارست امروز
غزل شمارهٔ ۴۸۲۱: به مژگان اشک پاشیدن میاموز
غزل شمارهٔ ۴۸۲۲: ای چشم تو پرده دار اعجاز
غزل شمارهٔ ۴۸۲۳: خضر راه حقیقت است مجاز
غزل شمارهٔ ۴۸۲۴: روز روشن را شب تارست پنهان درلباس
غزل شمارهٔ ۴۸۲۵: درد پیری را جوانی می کند درمان و بس
غزل شمارهٔ ۴۸۲۶: می کنم سیرگل از چاک گریبان قفس
غزل شمارهٔ ۴۸۲۷: شربت بیماری دل تیغ سیراب است وبس
غزل شمارهٔ ۴۸۲۸: گوهر کامل عیاران چشم نمناک است وبس
غزل شمارهٔ ۴۸۲۹: دوزخ ارباب معنی صحبت قال است وبس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۰: از دل آگاه در عالم همین نام است و بس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۱: میوه باغ امیدم داغ حرمان است و بس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۲: پامنه بیرون زحد خود کمال این است و بس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۳: یارب این جانهای غربت دیده را فریاد رس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۴: شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۵: هیچ کار از ما نمی آید ز کار ما مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۶: سر گرانیهای او رااز من حیران مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۷: حرف آن حسن بسامان ازمن مجنون مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۸: در جنون فکر سرو سامان ندارد هیچ کس
غزل شمارهٔ ۴۸۳۹: نیست ما را شکوه ای از تنگی جا در قفس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۰: دامگاه تازه ای پرواز را منظور بود
غزل شمارهٔ ۴۸۴۱: شد ز خط لعل تو ایمن ز شبیخون هوس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۲: طاق ابروی توازکون ومکان مارا بس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۳: حجت شور قیامت لب خندان تو بس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۴: داشت امروز رخ یار حجابی که مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۵: بازدارم به نظر خط غباری که مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۶: زپرده داری هستی است در حجاب، نفس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۷: دردی که سازگار تو گردد دواشناس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۸: از ما حدیث زلف و رخ دلستان مپرس
غزل شمارهٔ ۴۸۴۹: از زلف کافر تو نجسته است هیچ کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۰: از ناکسان وفانشنیده است هیچ کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۱: صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۲: بی نوش لبان آب بقا را چه کند کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۳: معشوق پریشان نظری راچه کند کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۴: حیف است که سر در سر مینانکند کس
غزل شمارهٔ ۴۸۵۵: صبح شد مطرب، قدح راپرکن از می زود باش
غزل شمارهٔ ۴۸۵۶: هیچ نوشی نیست بی نیش ای پسر هشیار باش
غزل شمارهٔ ۴۸۵۷: مرد صحبت نیستی، از دیده ها مستور باش
غزل شمارهٔ ۴۸۵۸: از تماشای پریشان جهان دلگیر باش
غزل شمارهٔ ۴۸۵۹: چون صدف در حلقه دریادلان خاموش باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۰: چون لب پیمانه زنهار از سخن خاموش باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۱: باده گلرنگ شو یا شیشه بیرنگ باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۲: از زمین دامن بیفشان همسفر با ماه باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۳: گاه در پای خم و گه بر سر سجاده باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۴: چشم و گوش و لب ببند، از شور و شر آسوده باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۵: روشناس اهل مشرب چون در میخانه باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۶: درگلستان بلبل و در انجمن پروانه باش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۷: پیش میخواران سبک چون پنبه مینا مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۸: تاتوان دزدید سر در جیب خود سرور مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۶۹: می کشی چون با حریفان باده لایعقل مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۰: از خدا در عهد پیری یک زمان غافل مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۱: ازخدنگ آه پیران ای جوان غافل مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۲: از هوسناکی گران برخاطر دوران مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۳: روح قدسی، بیش ازین درتنگنای تن مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۴: چون ترا مسکن میسر شد پی تزیین مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۵: چون ترا مسکن میسر شد تزیین مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۶: دل ز تن چون دور شد وامی شود غمگین مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۷: عاشقان رامغز درسر گرنباشد گومباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۸: ظاهر مردان به زیور گرنباشد گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۷۹: هست چون دلبر بجا، دل گر نباشد گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۰: شمع بر خاک شهیدان گر نباشد گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۱: خانه دنیا به سامان گر نباشد گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۲: خال بر رخسار جانان گرنباشد گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۳: دیده ما گرز خون رنگین نباشد گومباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۴: چهره زرین چو باشد مخزن زر گومباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۵: چون بود گلچهره ساقی باده رنگین گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۶: جسم اگر ازیکدگر ریزد غباری گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۷: گر نباشم من غبار آستانی گو مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۸: عقل اگر از سرپرد زاغ جگر خواری مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۸۹: یوسف من بیش ازین در چاه ظلمانی مباش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۰: ناز پروردی که من گردیده ام پروانه اش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۱: رنگ می بازد زنام بوسه یاقوت لبش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۲: هرکه وقت صبح درساغر شرابی نیستش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۳: هرکه درمد نظر نازک میانی نیستش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۴: گرنبیند همچو نرگس زیر پا می زیبدش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۵: هرکه زین گلشن لبی خندانتر از گل بایدش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۶: خیره می سازد نظر را در قبا سیمین برش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۷: در سر زینت خودآرا می رود آخر سرش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۸: هرکه از داغ نهان عشق سوزد پیکرش
غزل شمارهٔ ۴۸۹۹: گه درون خرقه گاهی درکفن می جویمش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۰: گر کنند از رشته جانها زه پیراهنش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۱: آن که دارم در نظر دامن به کف پیچیدنش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۲: می کند برتن گرانی سرچو می افتد ز جوش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۳: پوچ شد از دعوی بیهوده مغز خود فروش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۴: تا به همواری برآید کار درتندی مکوش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۵: می کند دست نوازش هم دل ما راخموش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۶: میکند جان درتن امید، لعل باده نوش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۷: باتن خاکی، نظر زان عالم روشن بپوش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۸: خون ما ازروی آتشناک می آید به جوش
غزل شمارهٔ ۴۹۰۹: می زدم با یاد ابرویش شراب ناب خوش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۰: می شود تعجیل عمر از غفلت سرشار بیش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۱: در غریبی تابه چند افتدکسی ازیادخویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۲: کاش می دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۳: برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۴: زیر یک پیراهن از یکرنگیم بایار خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۵: نیست رزقم تیر تخشی چون کمان ازتیر خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۶: جوهر ذاتی نمی خواهد ز کس اکسیر خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۷: کوته اندیشی که نفرستد به عقبی مال خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۸: برنمی آیم به تسکین دل خودکام خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۱۹: هر که می کوشد به تعمیر تن ویران خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۰: می تراشم رزق خود چون تیر از پهلوی خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۱: از غبار خط رخ آن ماه می بالد به خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۲: ز مستی در شکر خندست دایم لعل سیرابش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۳: یکی صد شد ز خط کیفیت چشم گرانخوابش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۴: ز سوز سینه پروانه من آب شد آتش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۵: کجا پروانه رابا خویش سازد همنشین آتش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۶: چه سازد صنعت مشاطه با حسن خدادادش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۷: نشد روشن چراغم از عذار آتش اندودش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۸: نمی تابد ز آتش روی، خط عنبر آلودش
غزل شمارهٔ ۴۹۲۹: سخن دارد به آب زندگی لعل گهر بارش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۰: همان یوسف که مصر آمد به تنگ ازبس خریدارش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۱: عرق رامی کند بی دست و پا لغزنده رخسارش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۲: حساب دین و دل راپاک کن باچشم عیارش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۳: من و عشقی که دست چرخ را چنبرکند زورش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۴: شرابی را که چون پروانه گردد گرد سر طورش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۵: ز شست صاف از دل می جهد گرم آنچنان تیرش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۶: شکارانداز صیادی که من هستم نظر بازش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۷: اگر صیدی برد جان از نگاه ناوک اندازش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۸: ازان از دست نگذارد قدح چشم فسونسازش
غزل شمارهٔ ۴۹۳۹: چه می پرسی ز احوال شرار ما و پروازش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۰: به خط است این نمایان گشته از طرف بناگوشش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۱: که حد دارد تواند شد طرف با حسن بیباکش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۲: گل اندامی که من دارم نظربرروی گلرنگش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۳: چسان دل رانگه دارد کسی از چشم قتالش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۴: چسان در بر کشم گستاخ چون پیراهن اندامش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۵: چسان گستاخ گیرم بوسه ازلعل می آشامش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۶: درآن محفل که از می برفروزد روی گلفامش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۷: اگر چه می زند آتش به عالم روی تابانش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۸: خوشا قزوین و باغ شاه و گلگشت خیابانش
غزل شمارهٔ ۴۹۴۹: بلا جویی که من دارم نظر برچشم فنانش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۰: چگونه جان برد صید از کمین چشم فتانش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۱: ز گرد سرمه نتوان دید درچشم سخندانش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۲: رگ ابری است آن لبهای نوخط، بوسه بارانش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۳: به سرخی می زند چون مشک خط عنبرافشانش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۴: به جوش آرد شراب شوق را رخسار گلگونش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۵: اگر باید درآتش رفت از رخسار گلگونش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۶: شراب لعل می سازد عرق راروی گلگونش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۷: اگر چه بی نیاز ست از دو عالم ناز تمکینش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۸: بهار آرزو گلگل شکفت ازروی رنگینش
غزل شمارهٔ ۴۹۵۹: شود دیوانه آخر هر که سودایی است همراهش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۰: به عاشق صید عاشق میکند قد دلارایش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۱: ندارد سرکشی ازاهل دل قد دلارایش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۲: به مژگان بر نمی گردد نگاه از چشم گیرایش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۳: به وحشت دل کجاگردد خلاص ازچشم شهلایش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۴: سهی سروی که من دارم نظر بر قد رعنایش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۵: چه نسبت بانسیم مصر دارد شوخی بویش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۶: رگ لعل است ازدلهای خونین قد دلجویش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۷: کجا چشم ترمن زهره دارد بنگرد سویش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۸: چنان افکنده است ازطاق دلها کعبه راکویش
غزل شمارهٔ ۴۹۶۹: ز جولان نظر مجروح می شد روی نیکویش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۰: برتو دوزخ شده از کثرت عصیان آتش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۱: بس که آمیخته ناز بود رفتارش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۲: عندلیبی که به دل هست ز غیرت خارش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۳: در نقاب است و نظر سوز بود دیدارش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۴: شد گلو سوزتر از خط لب همچون شکرش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۵: خواب چشم تو که ازناز بود تعبیرش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۶: حرف عقبی که درین نشأه کنی تقریرش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۷: آب گردد می گلرنگ ز رنگ آلش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۸: شوختر می شود ازخواب گران، مژگانش
غزل شمارهٔ ۴۹۷۹: خط دمیده است ز لعل لب شکرشکنش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۰: دلپذیرست چنان پسته شکرشکنش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۱: کم نگردید ز خط خوبی روز افزونش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۲: داغدار از عرق شرم شود نسرینش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۳: ای فلکها ز فروغ رخ زیبای تو خوش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۴: دین به دنیای دنی ای دل نادان مفروش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۵: لب خمیازه ما شد ز می ناب خموش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۶: سرو اگر جلوه کند پیش قد رعنایش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۷: سرو گلزار بهشت است قد دلجویش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۸: دل به دنیا نگذرد خرد دوراندیش
غزل شمارهٔ ۴۹۸۹: درکرم ساغر اگر هست زمینا در پیش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۰: چون برون آورم ازجیب سر خجلت خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۱: ساده لوحی که شکایت کند از قسمت خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۲: نکشیدیم شبی سیمبری در بر خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۳: رفته پایم به گل از پرتو چشم تر خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۴: ریخت از رعشه خجلت به زمین ساغر خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۵: خجلت از خرده جان می کشم از قاتل خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۶: کرد بیهوش مرا نعره مستانه خویش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۷: به دم چوآتش سوزان، به چهره چون زرباش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۸: به نوحه خانه ایام شاد و خرم باش
غزل شمارهٔ ۴۹۹۹: زخار زار تعلق کشیده دامان باش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۰: بپوش چشم ز عیب کسان، هنربین باش

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ