کتابخانه دیجیتال

قاسم انوار

قاسم انواردیوان اشعار | انوارغزل ها

328

شمارهٔ ۱: ای آسیا، ای آسیا، سرگشته ای چون ما چرا؟
شمارهٔ ۲: ای دل و جان عاشقان خسته تیغ مرحبا
شمارهٔ ۳: ای صبح سعادت ز جبین تو هویدا
شمارهٔ ۴: ایهاالصابرون فی البلوا
شمارهٔ ۵: برافشان زلف مشکین را، که خوش حالیم ازین سودا
شمارهٔ ۶: بس بمساجد شدیم بهر تولا
شمارهٔ ۷: بلبل بوقت صبح بدرگاه کبریا
شمارهٔ ۸: تا پریشان نکند زلف ترا باد صبا
شمارهٔ ۹: جگر پردرد و دل پرخون و جان سرمست و ناپروا
شمارهٔ ۱۰: چند پرسی ز کجایی و کجایی و کجا؟
شمارهٔ ۱۱: خدا را، ای مذکر، رحم فرما
شمارهٔ ۱۲: خوش خاطرم که یار مرا گفت: مرحبا
شمارهٔ ۱۳: زهی شوق و زهی شوق، زهی عشق و تمنا!
شمارهٔ ۱۴: شراب آتشین آمد ز دست ساقی جانها
شمارهٔ ۱۵: طلوع پرتو حسنست در جهان، اما
شمارهٔ ۱۶: عقل از عقیله خیزد، عشق از جنون و سودا
شمارهٔ ۱۷: «کل من رام تف بوجه سما»
شمارهٔ ۱۸: گر صفات خدا کنی بسزا
شمارهٔ ۱۹: گر عشق نباشد نرسد قطره بدریا
شمارهٔ ۲۰: گریبان می درم هر دم که: دامان در مکش از ما
شمارهٔ ۲۱: «نون گفت » و «قلم » گفت تقدس و تعالا
شمارهٔ ۲۲: هرچه آن می رود از حد سمک تا بسما
شمارهٔ ۲۳: ساقی، ز کرم پر کن این جام مصفا را
شمارهٔ ۲۴: نمی دانم چه افتادست قسمت از قدر ما را
شمارهٔ ۲۵: هر صبح دم پیغام خود گویم بزاری باد را
شمارهٔ ۲۶: ساقی بیار باده و بنواز عود را
شمارهٔ ۲۷: مست از شراب عشق کن این عقل دوراندیش را
شمارهٔ ۲۸: دمادم می دهد ساقی لبالب ساغر جان را
شمارهٔ ۲۹: ساقی بمن آور قدح پیر مغانرا
شمارهٔ ۳۰: وقت آن شد که می ناب دهی مستانرا
شمارهٔ ۳۱: بسوخت آتش عشق تو زهد و تقوی را
شمارهٔ ۳۲: هزار بار نمک ریخت بر جراحت ما
شمارهٔ ۳۳: باده می ریزند صافی دم بدم در جام ما
شمارهٔ ۳۴: از حد گذشت قصه درد نهان ما
شمارهٔ ۳۵: ای چشم تو در شوخی سر فتنه دورانها
شمارهٔ ۳۶: بیادت زنده ام، اینست مشرب
شمارهٔ ۳۷: لب عالم منم،چه لب؟لب لب
شمارهٔ ۳۸: «اسمعوا منی، یا اولی الالباب »:
شمارهٔ ۳۹: ای از جمال روی تو تابنده آفتاب
شمارهٔ ۴۰: ای رخ زیبای تو رشک مه و آفتاب
شمارهٔ ۴۱: باده ارزان شد و زهاد خرابند و یباب
شمارهٔ ۴۲: چند ازین افسانهای خاک و آب؟
شمارهٔ ۴۳: سخنی می رود به صدق و صواب
شمارهٔ ۴۴: سخنی می رود بوجه صواب
شمارهٔ ۴۵: شب، همه شب به هوای تو چنین مست خراب
شمارهٔ ۴۶: عاشقم، خسته ام، خراب و یباب
شمارهٔ ۴۷: «لن ترانی » می رسد از طور موسی را جواب
شمارهٔ ۴۸: یار همسایه تو شد، دریاب
شمارهٔ ۴۹: ای از جمال روی تو تابنده آفتاب
شمارهٔ ۵۰: ای پرتو جمال ترا بنده آفتاب
شمارهٔ ۵۱: عدیل نیست ترا در جهان حسن و ملاحت
شمارهٔ ۵۲: ای مظهر جمال تو مرآت کاینات
شمارهٔ ۵۳: پیش از بنای مدرسه و دیر سومنات
شمارهٔ ۵۴: دلم رابرد عشقت، «فات مافات »
شمارهٔ ۵۵: «ستة ایام » گفت و «سبع سماوات »
شمارهٔ ۵۶: مرآت اوست جمله ذرات کاینات
شمارهٔ ۵۷: عشق ما را هزار فن آموخت
شمارهٔ ۵۸: از ما خبر برید بدان عاشقان مست :
شمارهٔ ۵۹: گر زاهدست جانم، اگر رند می پرست
شمارهٔ ۶۰: ما پیش شمع روی تو پروانه وار مست
شمارهٔ ۶۱: ای دوست، دلم راهوس باده حمراست
شمارهٔ ۶۲: این همه موج بی کران ز چه خاست؟
شمارهٔ ۶۳: بآفتاب جمالت، که نور دیده ماست
شمارهٔ ۶۴: جان عالم تو و این قصه ز جانت پیداست
شمارهٔ ۶۵: چون صبح سعادت ز جبین تو هویداست
شمارهٔ ۶۶: چون نور رخت از همه سو ظاهر و پیداست
شمارهٔ ۶۷: خورشید منور ز جمال تو هویداست
شمارهٔ ۶۸: دوست در مجلس جان آمد و محفل آراست
شمارهٔ ۶۹: دین هر کس بقدر صدق و صفاست
شمارهٔ ۷۰: رنگ رز رنگ خمی کرد و نیامد خم راست
شمارهٔ ۷۱: ز درد عشق اگر جان غریق بحر بلاست
شمارهٔ ۷۲: عشق و مستوری و مستی چو نمی آید راست
شمارهٔ ۷۳: معراج عاشقی، که فنا در پی فناست
شمارهٔ ۷۴: مهربان یار وفاپیشه کجا رفت و کجاست؟
شمارهٔ ۷۵: «و هو معکم » گفت از این معنی چه خواست؟
شمارهٔ ۷۶: یک سخن از قول اخوان الصفاست:
شمارهٔ ۷۷: در همه روی زمین یک دل هشیار کجاست؟
شمارهٔ ۷۸: جان گنه کار است و مجرم، رحمت جانان کجاست؟
شمارهٔ ۷۹: در خاکدان دهر دلی شادمان کجاست؟
شمارهٔ ۸۰: دلدار یار ماست، غمش غمگسار ماست
شمارهٔ ۸۱: مقصود ما ز ملک جهان وصل یار ماست
شمارهٔ ۸۲: از لطف دوست سکه دولت بنام ماست
شمارهٔ ۸۳: شور جهان ز شکر آن دلستان ماست
شمارهٔ ۸۴: دیده ام تا بر رخ آن گل عذار افتاده است
شمارهٔ ۸۵: بر ما بناز می گذری، این چه عادتست؟
شمارهٔ ۸۶: دستم بدست گیر، که دل توبه کارتست
شمارهٔ ۸۷: گر دل برفت، مسکن جانها بکوی تست
شمارهٔ ۸۸: جاودان، هرکه ترا دید بعالم شادست
شمارهٔ ۸۹: شفای جان مرا چیست؟ کز من آزردست
شمارهٔ ۹۰: دل چه دیدست؟ که دیوانه آن یار شدست
شمارهٔ ۹۱: روی زمین لعل بدخشان شدست
شمارهٔ ۹۲: ای خواجه، درین کوی چه عیشست و چه بودست؟
شمارهٔ ۹۳: بازم نمکی بر جگر ریش رسیدست
شمارهٔ ۹۴: آن را که قبله اش رخ خورشید انورست
شمارهٔ ۹۵: از هرچه هست ذکر جمال تو خوشترست
شمارهٔ ۹۶: اگر در مغز، اگر در پوست یارست
شمارهٔ ۹۷: هلاک عاشقان در انتظارست
شمارهٔ ۹۸: یحبهم و یحبونه چه اقرارست؟
شمارهٔ ۹۹: دلم از غصه هجران تو اندر شورست
شمارهٔ ۱۰۰: من اگر توبه شکستم کرمش موفورست
شمارهٔ ۱۰۱: امروز بهرحال به از دی و پریرست
شمارهٔ ۱۰۲: بگذار ره صومعه، کان دور و درازست
شمارهٔ ۱۰۳: گر دیر سومنات بود، گر صوامعست
شمارهٔ ۱۰۴: ره بیابانست و شب تاریک و پایم در گلست
شمارهٔ ۱۰۵: در مذهب ما باده مباحست و حلالست
شمارهٔ ۱۰۶: بهر کجا که رسد عشق شاه محترمست
شمارهٔ ۱۰۷: جگرم گرم و دل خسته ندیم ندمست
شمارهٔ ۱۰۸: غم تو بر دل و بر جان امیر و محتشمست
شمارهٔ ۱۰۹: تو ساقی جان بخشی و عالم همه جامست
شمارهٔ ۱۱۰: موسی صفتان را، که درین طور مقامست
شمارهٔ ۱۱۱: خرد مستست و دل مستست و جان مست
شمارهٔ ۱۱۲: دلم از عشق تو مستست و جان مست
شمارهٔ ۱۱۳: گر دردمند گردد دل، دولتی عظیمست
شمارهٔ ۱۱۴: ملامت را بمان، چه جای بیمست؟
شمارهٔ ۱۱۵: بنده را هست سؤالی و نه آن حد منست
شمارهٔ ۱۱۶: آن ماه دل افروز، که محبوب جهانست
شمارهٔ ۱۱۷: آن ماه شب افروز، که در پرده نهانست
شمارهٔ ۱۱۸: امشب شب آدینه و فردا رمضانست
شمارهٔ ۱۱۹: ای بی خبران، مصلحت کار در آنست
شمارهٔ ۱۲۰: ای ساقی جان بخش، که در جام تو جانست
شمارهٔ ۱۲۱: بگوش سرو چه گفتی؟ که پای کوبانست
شمارهٔ ۱۲۲: درد تو، که سرمایه ملک دو جهانست
شمارهٔ ۱۲۳: در دیده صاحب نظران کشف عیانست :
شمارهٔ ۱۲۴: در نهان خانه وحدت قمری پنهان است
شمارهٔ ۱۲۵: دلم از زلف تو آشفته و سرگردانست
شمارهٔ ۱۲۶: صبا چه گفت بگوش چمن که خندانست؟
شمارهٔ ۱۲۷: فروغ نور رخت آفتاب تابانست
شمارهٔ ۱۲۸: مرا پیوند او پیوند جانست
شمارهٔ ۱۲۹: مرا چون عاشقی دارالامانست
شمارهٔ ۱۳۰: مرا نور یقین همراه جانست
شمارهٔ ۱۳۱: مرا هوای تو اندر میانه جانست
شمارهٔ ۱۳۲: همه صحرا گلست و ارغوانست
شمارهٔ ۱۳۳: دلم از شوق تو خونست و ندانم چونست
شمارهٔ ۱۳۴: شریعت در طریقت مستعینست
شمارهٔ ۱۳۵: آفتابیست جمالت که جهان پرتو اوست
شمارهٔ ۱۳۶: باد صبا برگرفت پرده ز رخسار دوست
شمارهٔ ۱۳۷: برآمد آفتاب طلعت دوست
شمارهٔ ۱۳۸: بوی جان میآید از باد صبا، این بو چه بوست؟
شمارهٔ ۱۳۹: بیار جان طلب کار را بحضرت دوست
شمارهٔ ۱۴۰: دل من شیوه شیرین ترا دارد دوست
شمارهٔ ۱۴۱: ز پیدایی چو پنهانست آن دوست
شمارهٔ ۱۴۲: عاشق بمرگ مایل و عاقل بهانه جوست
شمارهٔ ۱۴۳: عرصه عالم بما پیداست، ما پیدا بدوست
شمارهٔ ۱۴۴: نمی توان خبری دادن از حقیقت دوست
شمارهٔ ۱۴۵: دل ما بصد جان طلب کار اوست
شمارهٔ ۱۴۶: قمری دارم کین چشم نهان خانه اوست
شمارهٔ ۱۴۷: در سویدای دلم سودای اوست
شمارهٔ ۱۴۸: سر بلندی بین، که دایم در سرم سودای اوست
شمارهٔ ۱۴۹: ای دل و دلدار من، راه بوصل از چه روست؟
شمارهٔ ۱۵۰: آن یار جفا پیشه، که پشتست و پناهست
شمارهٔ ۱۵۱: برون ز راه خدا راهرو نه در راهست
شمارهٔ ۱۵۲: در فهم همین نکته بسی عزت و جاهست
شمارهٔ ۱۵۳: زان یار جفا پیشه، که پشتست و پناهست
شمارهٔ ۱۵۴: مگو ز سختی این ره، چو دوست همراهست
شمارهٔ ۱۵۵: هرچند اگر سرخ و سفیدست و سیاهست
شمارهٔ ۱۵۶: همچو خورشید، که او را نظری با ما هست
شمارهٔ ۱۵۷: عاشق قرین مهر و وفا هرکجا که هست
شمارهٔ ۱۵۸: بکوی عاشقان بت خانه ای هست
شمارهٔ ۱۵۹: زان یار سفر کرده کسی را خبری هست؟
شمارهٔ ۱۶۰: براه پیر مغان رو، که راه سرمستیست
شمارهٔ ۱۶۱: در جمله ذرات جهان لمعه حسنیست
شمارهٔ ۱۶۲: رخسار تو چون آینه صورت و معنیست
شمارهٔ ۱۶۳: رخسار تو چون آینه صورت و معنیست
شمارهٔ ۱۶۴: طریق عشق سپردن طریق بوالعجبیست
شمارهٔ ۱۶۵: چون روی تو ز مصحف تنزیه آیتیست
شمارهٔ ۱۶۶: گر جمله تویی تو، نیک و بد چیست؟
شمارهٔ ۱۶۷: ای بت عیار من، نام تو امروز چیست؟
شمارهٔ ۱۶۸: ای دوست، حکایت نهان چیست؟
شمارهٔ ۱۶۹: همه دردست درین واقعه، پس درمان چیست؟
شمارهٔ ۱۷۰: بخون آغشته ام، درمان من چیست؟
شمارهٔ ۱۷۱: آنکه دل بر دست و دارد قصد جان پیداست کیست
شمارهٔ ۱۷۲: عاشق روی ترا خرقه و زنار یکیست
شمارهٔ ۱۷۳: پیوسته دلم در غم آن یار گرامیست
شمارهٔ ۱۷۴: میان مجلس رندان حدیث فردا نیست
شمارهٔ ۱۷۵: بیا، بیا، که مرا با تو نسبت جا نیست
شمارهٔ ۱۷۶: حلقه بر در مزن، که بارت نیست
شمارهٔ ۱۷۷: حلقه بر در مزن، که راهت نیست
شمارهٔ ۱۷۸: همه کار و بار جهان هیچ نیست
شمارهٔ ۱۷۹: تا با خودم از خودم خبر نیست
شمارهٔ ۱۸۰: در بزم یار باده ناخوشگوار نیست
شمارهٔ ۱۸۱: از تو بمقصود ره دور نیست
شمارهٔ ۱۸۲: بی جمالت بوستان عیش ما را نور نیست
شمارهٔ ۱۸۳: بی یاد دوست در دل مستان سرور نیست
شمارهٔ ۱۸۴: عاشقان در جمع با یارند و این بس دور نیست
شمارهٔ ۱۸۵: دل را ز جان گزیر وز جانان گزیر نیست
شمارهٔ ۱۸۶: جان ما را دولت عشق رخت امروز نیست
شمارهٔ ۱۸۷: شکی نماند که جز دوست در جهان کس نیست
شمارهٔ ۱۸۸: بی جام عشق عیش دل ما تمام نیست
شمارهٔ ۱۸۹: پیر ما جامیست، اما در خور این جام نیست
شمارهٔ ۱۹۰: از دولت دیدار تو دل را غم جان نیست
شمارهٔ ۱۹۱: بجز وصلت حیات جاودان نیست
شمارهٔ ۱۹۲: چو رویت تازه گل در بوستان نیست
شمارهٔ ۱۹۳: بپیش مردم نادیده این سخن شینیست
شمارهٔ ۱۹۴: خلق گویند که: در عشق بلیاتی نیست
شمارهٔ ۱۹۵: هرکه را نفی فراوان شد و اثباتی نیست
شمارهٔ ۱۹۶: از یار سفر کرده کسی را خبری نیست
شمارهٔ ۱۹۷: در صومعه و دیر مغان هیچ سری نیست
شمارهٔ ۱۹۸: ز بحر عشق تو هر قطره ای چو دریاییست
شمارهٔ ۱۹۹: چراغ مرد معنی آشناییست
شمارهٔ ۲۰۰: هرکجا در دو جهان عاشق روشن راییست
شمارهٔ ۲۰۱: مرا با روی تو پیوسته روییست
شمارهٔ ۲۰۲: باغبانا، بجهان تخم نکو باید کاشت
شمارهٔ ۲۰۳: باز شوری بمحلت زد، ازین کو بگذشت
شمارهٔ ۲۰۴: در شرح آن جمال بیانها ز حد گذشت
شمارهٔ ۲۰۵: دردم ز اشتیاق تو ز اندازه در گذشت
شمارهٔ ۲۰۶: چشم سرمست تو ما را بستم کاری کشت
شمارهٔ ۲۰۷: ناگهان در تاخت عشقت، ملک جان یغما گرفت
شمارهٔ ۲۰۸: ذکر جمیل یار جهان را فرو گرفت
شمارهٔ ۲۰۹: هرگز هوای وصل تو از جان ما نرفت
شمارهٔ ۲۱۰: جان ببوی وصل یار از کعبه تا بتخانه رفت
شمارهٔ ۲۱۱: دیدمش دوش که :سرمست و خرامان میرفت
شمارهٔ ۲۱۲: اسرار تو با خاطر هشیار توان گفت
شمارهٔ ۲۱۳: با عشق ز تسبیح و مصلا نتوان گفت
شمارهٔ ۲۱۴: در حسن و جمالی که تو داری چه توان گفت؟
شمارهٔ ۲۱۵: بحق صحبت دیرین مرا مران بخجالت
شمارهٔ ۲۱۶: ای رهنمای ملک معانی، چه گویمت؟
شمارهٔ ۲۱۷: ای پرتو جمال الهی،چه گویمت؟
شمارهٔ ۲۱۸: ای دل، چو پیش آمد غمی،آن را فرج دان،نه حرج
شمارهٔ ۲۱۹: من و معشوق و جام ناب صباح
شمارهٔ ۲۲۰: عشق تو مرا از هر دو جهان ساخت مجرد
شمارهٔ ۲۲۱: ای دل و جان گرامی به تمنای تو شاد
شمارهٔ ۲۲۲: بسودای تو خوش حالیم و دلشاد
شمارهٔ ۲۲۳: بسیار سعی کردم و بسیار اجتهاد
شمارهٔ ۲۲۴: جام در پای صراحی سر نهاد
شمارهٔ ۲۲۵: دریغ باشد ازین چار سوی کون و فساد
شمارهٔ ۲۲۶: سفر گزیدم ازین آستان کون و فساد
شمارهٔ ۲۲۷: ما همه شیداییان بودیم و مستان وداد
شمارهٔ ۲۲۸: هزار شکر که سلطان عشق جان را داد
شمارهٔ ۲۲۹: بنده پیر مغانیم، که جاویدان باد
شمارهٔ ۲۳۰: حدم آن کس زند که بادم داد
شمارهٔ ۲۳۱: ساقیم باده داد و بادم داد
شمارهٔ ۲۳۲: نگین سلیمان بدیوان که داد؟
شمارهٔ ۲۳۳: ساقی مرا ز باده ناب مغانه داد
شمارهٔ ۲۳۴: تو آن دری که در عمان نگنجد
شمارهٔ ۲۳۵: ابر سودای تو آن لحظه که توفان بارد
شمارهٔ ۲۳۶: دلم از جور تو بسیار شکایت دارد
شمارهٔ ۲۳۷: ز ذوق عالم عرفان کجا خبر دارد
شمارهٔ ۲۳۸: دیده مشتاق و دلم میل فراوان دارد
شمارهٔ ۲۳۹: نقاره سحری قصه ای نهان دارد
شمارهٔ ۲۴۰: آن خواجه سر بشر ندارد
شمارهٔ ۲۴۱: مرا سودای او دیوانه دارد
شمارهٔ ۲۴۲: بپیش اهل سیادت سعادتی دارد
شمارهٔ ۲۴۳: دلم از شیوه شیرین تو شوری دارد
شمارهٔ ۲۴۴: هر دلی در دو جهان چشم و چراغی دارد
شمارهٔ ۲۴۵: جانم از نرگس مخمور تو جاهی دارد
شمارهٔ ۲۴۶: جانم از دولت درد تو دوایی دارد
شمارهٔ ۲۴۷: در ولای تو دلم حسن وفایی دارد
شمارهٔ ۲۴۸: من رند خرابات مغانم چه توان کرد؟
شمارهٔ ۲۴۹: تا که از جور زمان بر جگرم ریش رسد؟
شمارهٔ ۲۵۰: چو عکس مشرق صبح ازل هویدا شد
شمارهٔ ۲۵۱: تا به کی این دل من واله و شیدا باشد؟
شمارهٔ ۲۵۲: تا به کی خاطر من واله و شیدا باشد؟
شمارهٔ ۲۵۳: در قیامت همه کس طالب و جویا باشد
شمارهٔ ۲۵۴: طور سینا چه بود؟ سینه دانا باشد
شمارهٔ ۲۵۵: گر همه میل دلت جانب سلما باشد
شمارهٔ ۲۵۶: هر کرا در دل و جان عشق و تولا باشد
شمارهٔ ۲۵۷: هر که او را هوس منصب اعلا باشد
شمارهٔ ۲۵۸: مرا گر اندرون پر نار باشد
شمارهٔ ۲۵۹: ارنی و لن ترانی راز و نیاز باشد
شمارهٔ ۲۶۰: مست و مستور ندیدیم و گر هم باشد
شمارهٔ ۲۶۱: مظهر ذات و صفت آدم و عالم باشد
شمارهٔ ۲۶۲: تا دل آشفته آن زلف پریشان باشد
شمارهٔ ۲۶۳: عاشقی را،که دل از عشق پریشان باشد
شمارهٔ ۲۶۴: گرترا میل دلی سوی دل و جان باشد
شمارهٔ ۲۶۵: گر دلم عید ترا لایق قربان باشد
شمارهٔ ۲۶۶: کسی که روی تو بیند چگونه شاد نباشد؟
شمارهٔ ۲۶۷: نه از خطاست که در ابروی تو چین باشد
شمارهٔ ۲۶۸: بپیش درد من درمان چه باشد؟
شمارهٔ ۲۶۹: رنگرز و رنگرزی دیر شد
شمارهٔ ۲۷۰: از دولت وصال تو کارم بکام شد
شمارهٔ ۲۷۱: آیینه سبب گشت که روی تو عیان شد
شمارهٔ ۲۷۲: درمان طلب کردم بسی،این درد را درمان نشد
شمارهٔ ۲۷۳: باز دست عشق عقلم را گریبان میکشد
شمارهٔ ۲۷۴: شوری از شیوه شیرین تو پیدا آمد
شمارهٔ ۲۷۵: روی هرکس که باندازه مرآت آمد
شمارهٔ ۲۷۶: باده از خم ارادت بسعادت آمد
شمارهٔ ۲۷۷: بر دلم بار غم عشق بغایت آمد
شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه دل افروز که رشک قمر آمد
شمارهٔ ۲۷۹: امروز بار دیگر آن ماه دلبر آمد
شمارهٔ ۲۸۰: باز آفتاب دولت از بام ما بر آمد
شمارهٔ ۲۸۱: نهال دولتم را گل بر آمد
شمارهٔ ۲۸۲: چشم بیدار مرا نوبت دیدار آمد
شمارهٔ ۲۸۳: شاد باش،ای دل من،نوبت دیدار آمد
شمارهٔ ۲۸۴: باز، ز خم باده های ناب بر آمد
شمارهٔ ۲۸۵: یار ببازار کاینات برآمد
شمارهٔ ۲۸۶: آن یار چو ناگاه ببازار برآمد
شمارهٔ ۲۸۷: چون ماه من از مشرق انوار بر آمد
شمارهٔ ۲۸۸: چون ماه نو از مشرق انوار برآمد
شمارهٔ ۲۸۹: دلدار من از خانه ببازار برآمد
شمارهٔ ۲۹۰: دمید صبح سعادت،که یار باز آمد
شمارهٔ ۲۹۱: ازکف ساقی جان باده چو در جام آمد
شمارهٔ ۲۹۲: آخر،ای شوخ جهان،عشوه گری با ما چند؟
شمارهٔ ۲۹۳: در هوایت عاشقان مستمند
شمارهٔ ۲۹۴: چنانکه چشم تو در غمزه دلبری داند
شمارهٔ ۲۹۵: مرا اگر تو ندانی حبیب می داند
شمارهٔ ۲۹۶: حالت جان مرا پیر مغان میداند
شمارهٔ ۲۹۷: در آن چمن که تو دیدی گلی ببار نماند
شمارهٔ ۲۹۸: منگر بعاشقان،که ز صد یک نشان نماند
شمارهٔ ۲۹۹: در هیچ زمان غیر بدل راه ندادند
شمارهٔ ۳۰۰: چند در مسجد و در صومعه غارت کردند
شمارهٔ ۳۰۱: عاشقان را چو صلا جانب می خانه زدند
شمارهٔ ۳۰۲: اندرین دور، که مستان طریقت خوارند
شمارهٔ ۳۰۳: هر گه که یار شیوه ناز ابتدی کند
شمارهٔ ۳۰۴: آنان که بجز روی تو جایی نگرانند
شمارهٔ ۳۰۵: خرده بینان طریقت همه صرافانند
شمارهٔ ۳۰۶: آب حیوان،که سکندر طلبش میفرمود
شمارهٔ ۳۰۷: ای عشق توام در دو جهان مقصد و مقصود
شمارهٔ ۳۰۸: بر کهن دیر جهان دوست تجلی فرمود
شمارهٔ ۳۰۹: بیمن دولت محبوب عاقبت محمود
شمارهٔ ۳۱۰: تویی،که مرهم ریشی و غایت مقصود
شمارهٔ ۳۱۱: دل آینه صورت و معنیست عجب بود
شمارهٔ ۳۱۲: رنگ رز خواست که خمی کند از کور و کبود
شمارهٔ ۳۱۳: ز سوز و شوق تو از جان و دل بر آمد دود
شمارهٔ ۳۱۴: زلفت شب قدرست،زهی سایه ممدود!
شمارهٔ ۳۱۵: ساقیا،نور صبح روی نمود
شمارهٔ ۳۱۶: سرمایه سعادت ما در دیار بود
شمارهٔ ۳۱۷: صدبار فکر کردم و صد راه آزمود
شمارهٔ ۳۱۸: عشقش بخاک بردم و گفتم که: یا ودود
شمارهٔ ۳۱۹: «علم القرآن » ز «الرحمن » چه بود؟
شمارهٔ ۳۲۰: فتنه در خواب قیامت خفته بود
شمارهٔ ۳۲۱: فرو ریختی باز در جام جود
شمارهٔ ۳۲۲: کسی که شیوه حکمت گرفت گوی ربود
شمارهٔ ۳۲۳: «یحبه و یحبونم » چنین فرمود:
شمارهٔ ۳۲۴: این عشق و مودت اثر لطف خدا بود
شمارهٔ ۳۲۵: گیسوی تو هر چند کمندی زبلا بود
شمارهٔ ۳۲۶: روی زیبای تو چون شمع صفا خواهد بود
شمارهٔ ۳۲۷: مقام ما بسر کوی یار خواهد بود
شمارهٔ ۳۲۸: تا جهاندار، جهاندار جهان خواهد بود
شمارهٔ ۳۲۹: هرکجا می گذرد دوست، فغان خواهد بود
شمارهٔ ۳۳۰: بعد ازین دلبر ما عربده جو خواهد بود
شمارهٔ ۳۳۱: گر با تو دمی محرم اسرار توان بود
شمارهٔ ۳۳۲: صاحب قلاده اهل نزاع و غلو بود
شمارهٔ ۳۳۳: چون حسن دلاویز تو در جلوه گری بود
شمارهٔ ۳۳۴: گاهی درون پرده عزت نهان شود
شمارهٔ ۳۳۵: از افق مکرمت صبح سعادت دمید
شمارهٔ ۳۳۶: تعینات جهان در میان بیم و امید
شمارهٔ ۳۳۷: دل ما باده طلب کرد و شرابش برسید
شمارهٔ ۳۳۸: صبح ازل ز مشرق انوار بردمید
شمارهٔ ۳۳۹: منم و چشم رمد دیده و نور خورشید
شمارهٔ ۳۴۰: نعم الفقیه، حال مدرس کجا رسید؟
شمارهٔ ۳۴۱: «یحبهم » ز چه رو گشت آن مراد مرید؟
شمارهٔ ۳۴۲: طریق توبه و تقوی شکستم تا چه پیش آید؟
شمارهٔ ۳۴۳: بانگ مستان خرابات فنا می آید
شمارهٔ ۳۴۴: بوی سنبل ز دم باد صبا می آید
شمارهٔ ۳۴۵: بوی عشق از نفس باد صبا می آید
شمارهٔ ۳۴۶: از خم صفا جام می ناب بیارید
شمارهٔ ۳۴۷: از خم صفا باده چون قند بیارید
شمارهٔ ۳۴۸: خانه ما روضه شد،چون مقدم رضوان رسید
شمارهٔ ۳۴۹: درد مرا نوبت درمان رسید
شمارهٔ ۳۵۰: موسی بکوه طور بنور عیان رسید
شمارهٔ ۳۵۱: دل ز داروخانه دردت دوا دارد امید
شمارهٔ ۳۵۲: هر کرا جرعه می داد بسر گردانید
شمارهٔ ۳۵۳: صفیر مرغ جان اسرار گوید
شمارهٔ ۳۵۴: دلم از قصه هجران چه گوید؟
شمارهٔ ۳۵۵: در پس آیینه چیست باز نمایید
شمارهٔ ۳۵۶: با ما سخن از خرقه و سجاده مگویید
شمارهٔ ۳۵۷: از باده گلگون قدری هست بگویید
شمارهٔ ۳۵۸: از پیر مغان گر خبری هست بگویید
شمارهٔ ۳۵۹: در مجلس ما جز سخن یار مگویید
شمارهٔ ۳۶۰: گدایی می کنم زان یار دلبر
شمارهٔ ۳۶۱: هله! ای دوست بیا باده بخور، غصه مخور
شمارهٔ ۳۶۲: اول ثبوت عرش، پس آنگه جلوس یار
شمارهٔ ۳۶۳: ای جان جهان، ساقی جان، رطل گران دار
شمارهٔ ۳۶۴: بیا، بیا، که غریبیم و عاشقیم و نزار
شمارهٔ ۳۶۵: جام جمست این دل بیچاره، گوش دار
شمارهٔ ۳۶۶: در داستان عشق تفصی نمود یار
شمارهٔ ۳۶۷: درد سری میدهد زحمت رنج خمار
شمارهٔ ۳۶۸: رو خرقه گرو کن، دل و دلدار بدست آر
شمارهٔ ۳۶۹: ساقیا، مست خرابیم، بما جامی آر
شمارهٔ ۳۷۰: ساقی، بیار باده، که تلخست انتظار
شمارهٔ ۳۷۱: ساقی، بیار باده گل رنگ خوشگوار
شمارهٔ ۳۷۲: سینه مجروحست و عقل آشفته، خاطر بی قرار
شمارهٔ ۳۷۳: عزت عشق بود غیرت یار
شمارهٔ ۳۷۴: غلطی نیست در حساب و شمار
شمارهٔ ۳۷۵: قصه ای نو رسید از اسرار:
شمارهٔ ۳۷۶: لاف عرفان می زند آن زاهد لاغر شکار
شمارهٔ ۳۷۷: ماییم و جام باده و سودای آن نگار
شمارهٔ ۳۷۸: مشربم عذبست و مطرب عشق و ساقی یار غار
شمارهٔ ۳۷۹: مشکین کلاله را چو برافکند آن نگار
شمارهٔ ۳۸۰: منم و عشق سرکش عیار
شمارهٔ ۳۸۱: هر که هشیار درین دیر مغانش مگذار
شمارهٔ ۳۸۲: اگرچه خسرو عالم شوی و گر فغفور
شمارهٔ ۳۸۳: پیش ما قصه شوقست و شهودست و حضور
شمارهٔ ۳۸۴: در کهن دیر زمان جمله فریبست و غرور
شمارهٔ ۳۸۵: کار بی همکار سخت و راه بی همراه دور
شمارهٔ ۳۸۶: امکان صبر نیست، ز سر گیرم این نفیر
شمارهٔ ۳۸۷: چو نازنین جهانی بحسن خویش بناز
شمارهٔ ۳۸۸: ماییم و حضرت تو و صد سوز و صد نیاز
شمارهٔ ۳۸۹: با زلف و رخت مست مدامیم شب و روز
شمارهٔ ۳۹۰: فکر عقل از حد گذشت، ای عشق، آتش برفروز
شمارهٔ ۳۹۱: دلم در عشق ناپرواست امروز
شمارهٔ ۳۹۲: از لب لعل توام کار بکامست امروز
شمارهٔ ۳۹۳: سید سادات عالم غیر انسان نیست کس
شمارهٔ ۳۹۴: ز چشم گوشه نشینان نشان سودا پرس
شمارهٔ ۳۹۵: گر کسی مست و خرابست ز مستانش پرس
شمارهٔ ۳۹۶: از ما حکایت می و پیر و مغانه پرس
شمارهٔ ۳۹۷: دلی دارم ز سودایش پر آتش
شمارهٔ ۳۹۸: تو شمع مجلسی در بزم جان باش
شمارهٔ ۳۹۹: جان هوادار تو شد، فاش مکن اسرارش
شمارهٔ ۴۰۰: خواجه مستست، ببین در سر و در دستارش
شمارهٔ ۴۰۱: بر کنار طاس گردون زد هلال انگشت دوش
شمارهٔ ۴۰۲: بنده از دوست سئوالی بصفا کردم دوش
شمارهٔ ۴۰۳: پهلوی خوانان غزل می خواند دوش
شمارهٔ ۴۰۴: واردات عاشقان کز عشق می آید بگوش
شمارهٔ ۴۰۵: باده ام صافست و مطرب صاف و ساقی صاف صاف
شمارهٔ ۴۰۶: بنادانان مگو سر حقایق
شمارهٔ ۴۰۷: متمادی شدست یوم فراق
شمارهٔ ۴۰۸: بآرزوی تو در خاک می روم، در خاک
شمارهٔ ۴۰۹: چه بود قصه لیلی درین نشیمن خاک؟
شمارهٔ ۴۱۰: رندیم و عاشقیم و جهان سوز و جامه چاک
شمارهٔ ۴۱۱: ای زلف و رخت میگون، ای دوست سلام علیک
شمارهٔ ۴۱۲: نور ولایت تویی، شاه سلام علیک
شمارهٔ ۴۱۳: در تو عجب مانده ام ای عشق شنگ
شمارهٔ ۴۱۴: از شبستان ازل، تا بامداد آب و گل
شمارهٔ ۴۱۵: بلبل آشفته حال، از سرمستی بنال
شمارهٔ ۴۱۶: بیار، ساقی عشاق، جام مالامال
شمارهٔ ۴۱۷: خاطرم آشفته و جان در ملال
شمارهٔ ۴۱۸: ما گنج قدیمیم درین دیر کهن سال
شمارهٔ ۴۱۹: مقررست و معین، برای اهل کمال
شمارهٔ ۴۲۰: خدای را چو ندانی، چه فقه و چه معقول؟
شمارهٔ ۴۲۱: این چه حدیثست که کرد آن صنم؟
شمارهٔ ۴۲۲: بهیچ یار و دیاری اگر چه دل ننهادم
شمارهٔ ۴۲۳: خوش وقت من، که آینه کردار روشنم
شمارهٔ ۴۲۴: سلطان دلنواز چو باز آمد از کرم
شمارهٔ ۴۲۵: طلب گاری ز حد بگذشت و ما محروم و نامحرم
شمارهٔ ۴۲۶: نی چو بنالید، بگفتا: نیم
شمارهٔ ۴۲۷: از ما مپیچ رو، که غریبیم و تلخ کام
شمارهٔ ۴۲۸: یک جام بجانی دهد آن ساقی خودکام
شمارهٔ ۴۲۹: بیا، که نوبت رندیست، عاشقم، مستم
شمارهٔ ۴۳۰: دوش آن مه دو هفته دستم گرفت، دستم
شمارهٔ ۴۳۱: سوی می خانه میکشی دستم
شمارهٔ ۴۳۲: من از سودای جانان نیم مستم
شمارهٔ ۴۳۳: اگر بر خاک کویت گرد گردم
شمارهٔ ۴۳۴: سفر گزیدم و آهنگ آن جهان کردم
شمارهٔ ۴۳۵: دوش بر اوج لا مکان خیمه اصطفا زدم
شمارهٔ ۴۳۶: بدوستی، که ترا نیک دوست می دارم
شمارهٔ ۴۳۷: دینار نمی خواهم، من عاشق دیدارم
شمارهٔ ۴۳۸: گر بنالم من از این درد که در دل دارم
شمارهٔ ۴۳۹: منت از دل بصد جان دوست دارم
شمارهٔ ۴۴۰: نه تنها من خراب و مست یارم
شمارهٔ ۴۴۱: باده می نوشم و سودای تو در سر دارم
شمارهٔ ۴۴۲: سرم سبزست و لب خندان و عیش جاودان دارم
شمارهٔ ۴۴۳: عاشق یارم، بغیر یار ندارم
شمارهٔ ۴۴۴: جگر گر مست و دل گر مست و آه آتشین دارم
شمارهٔ ۴۴۵: از نایره شوقت در دل شرری دارم
شمارهٔ ۴۴۶: در ملک وصال او ظل شجری دارم
شمارهٔ ۴۴۷: چشم گریان و دل زار و نزاری دارم
شمارهٔ ۴۴۸: عیسی بظهور آمد، من مرده چرا باشم؟
شمارهٔ ۴۴۹: خیالست این که: من بی یار باشم
شمارهٔ ۴۵۰: ای دوای درد بیماران، سلام علیکم
شمارهٔ ۴۵۱: بحمدالله من از دردی کشانم
شمارهٔ ۴۵۲: فقر می گفت که: من خسرو جاویدانم
شمارهٔ ۴۵۳: من بیچاره سودا زده سرگردانم
شمارهٔ ۴۵۴: من ز سودای تو سرگشته و سرگردانم
شمارهٔ ۴۵۵: مشرب عذب مرا هر نفس از خم قدیم
شمارهٔ ۴۵۶: میان آتش سوزان علم فراخته ایم
شمارهٔ ۴۵۷: ما در هوای عشق تو سرمست باده ایم
شمارهٔ ۴۵۸: پهلوی خوان بسر کوی حبیب آمده ایم
شمارهٔ ۴۵۹: گرنه آنست که جوینده یار آمده ایم؟
شمارهٔ ۴۶۰: مست بودیم بگلبانگ تو هشیار شدیم
شمارهٔ ۴۶۱: اقبال عشق بود، که ما مقبل آمدیم
شمارهٔ ۴۶۲: ما در جهان کون برای تو آمدیم
شمارهٔ ۴۶۳: این عنایت ازلی بود که ره پرسیدیم
شمارهٔ ۴۶۴: در مسجد و در کعبه و بت خانه دویدیم
شمارهٔ ۴۶۵: ما در طلب دوست فراوان بدویدیم
شمارهٔ ۴۶۶: در دور رخت یک دل هشیار ندیدیم
شمارهٔ ۴۶۷: در کعبه و بت خانه بجز یار ندیدیم
شمارهٔ ۴۶۸: هزاران بحر در دردانه دیدیم
شمارهٔ ۴۶۹: جانا، بجز از تو کس نداریم
شمارهٔ ۴۷۰: عمریست که سودای سر زلف تو داریم
شمارهٔ ۴۷۱: غیر از تو کس دگر نداریم
شمارهٔ ۴۷۲: ما در دل و جان آتش سودای تو داریم
شمارهٔ ۴۷۳: ما عاشق و رند و پاکبازیم
شمارهٔ ۴۷۴: ماییم که چون باده گل رنگ بجوشیم
شمارهٔ ۴۷۵: با روی تو ز سبزه و گلزار فارغیم
شمارهٔ ۴۷۶: گرچه در طور شریعت همه مأمورانیم
شمارهٔ ۴۷۷: لب مگز، عشوه مده باز، که ما مستانیم
شمارهٔ ۴۷۸: ما و این عشق دل افروز، که جان در جانیم
شمارهٔ ۴۷۹: ما نه امروزست کز عشق و ولا دم می زنیم
شمارهٔ ۴۸۰: تو جان و دل مایی، من وصف تو چون گویم؟
شمارهٔ ۴۸۱: چه گویم؟ ای مسلمانان، چه گویم؟
شمارهٔ ۴۸۲: ماه عیانست روی یار چه گویم؟
شمارهٔ ۴۸۳: عجب رعنا و زیبایی، چه گویم؟
شمارهٔ ۴۸۴: من معدن اسرارم، اما بنمی گویم
شمارهٔ ۴۸۵: این سخن نیست باندازه که من میگویم
شمارهٔ ۴۸۶: ما سوز عشق را بدو عالم نمیدهیم
شمارهٔ ۴۸۷: ما عشق یار را بدو عالم نمیدهیم
شمارهٔ ۴۸۸: بیا، بیا، که فقیریم و خاکسار توییم
شمارهٔ ۴۸۹: بر سر راهم بدید و گفت:«هی سن کیم سن؟»
شمارهٔ ۴۹۰: بصلاح آمد از اوصاف خدای ذوالمن
شمارهٔ ۴۹۱: بفضل و رحمت و توفیق ذوالمن
شمارهٔ ۴۹۲: دوش آن مه دو هفته من با هزار فن
شمارهٔ ۴۹۳: ساقی جان، لطف فرما کاسه دردی بمن
شمارهٔ ۴۹۴: سامان عیش نیست درین دار پر فتن
شمارهٔ ۴۹۵: طالبانی که اسیرند درین حبس بدن
شمارهٔ ۴۹۶: من بجانان زنده ام، گر باز دانی این سخن
شمارهٔ ۴۹۷: یارم ز در در آمو، وشتن کنید وشتن
شمارهٔ ۴۹۸: آن ماه مسافر سفری کرد ز کرمان
شمارهٔ ۴۹۹: ای ساقی دل و جان، ای نور چشم اعیان
شمارهٔ ۵۰۰: ای عاشقان، ای عاشقان، هنگام آن شد کز جهان
شمارهٔ ۵۰۱: این چنین مست و معربد بکجا؟ ای دل و جان
شمارهٔ ۵۰۲: ای نور دل و دیده وای زبده اعیان
شمارهٔ ۵۰۳: با هیچ رسید این صفت باده فروشان
شمارهٔ ۵۰۴: بس عجب طرفه حدیثیست که: آن شاه جهان
شمارهٔ ۵۰۵: بشنو ز عشق رمزی، حیران مباش، حیران
شمارهٔ ۵۰۶: بقدر جام بود شور و حالت مستان
شمارهٔ ۵۰۷: بیا، ای یار سودایی، بیا، ای جان سرگردان
شمارهٔ ۵۰۸: بیا، که عشق برافراخت سنجق سلطان
شمارهٔ ۵۰۹: تربیت میکند مرا جانان
شمارهٔ ۵۱۰: تن زنده بجان آمد و جان زنده بجانان
شمارهٔ ۵۱۱: جانم بلب رسید ز غم، ساقی، الامان
شمارهٔ ۵۱۲: چندان که گفتم: خاطر مرنجان
شمارهٔ ۵۱۳: حیات تن ز جان آمد، حیات جان ز جان جان
شمارهٔ ۵۱۴: خبری دهید جان را، که ز دوست چیست فرمان؟
شمارهٔ ۵۱۵: دل با تو نظر دارد، اما نظری پنهان
شمارهٔ ۵۱۶: دوست در مجلسست و جان در جان
شمارهٔ ۵۱۷: ز خوبان عربده خوش باشد، ای جان
شمارهٔ ۵۱۸: ساقی چو تو باشی، همه جا باده پرستان
شمارهٔ ۵۱۹: سرگشته ایم و حیران در کوی مهرورزان
شمارهٔ ۵۲۰: عشق و معشوق و عاشق حیران
شمارهٔ ۵۲۱: «فوز النجات » می طلبی؟ جام می ستان
شمارهٔ ۵۲۲: «کن فکان » جان را خبر گوید ز «کان »
شمارهٔ ۵۲۳: «کل یوم هو فی شان » چه نشانست و چه شان؟
شمارهٔ ۵۲۴: «کل یوم هو فی شان » ز چه کردند بیان؟
شمارهٔ ۵۲۵: گر ره بتو هست، چیست فرمان؟
شمارهٔ ۵۲۶: گر شیر نه ای، بگذر ازین بیشه شیران
شمارهٔ ۵۲۷: گفت حق: «کل من علیها فان »
شمارهٔ ۵۲۸: ما که مستان خرابیم درین دیر مغان
شمارهٔ ۵۲۹: مقررست و معین بحجت و برهان
شمارهٔ ۵۳۰: میان باطن جانی و جان تویی، ای جان
شمارهٔ ۵۳۱: همه بودند که گفتند بپیدا و نهان
شمارهٔ ۵۳۲: همه جا اوست شاه جاویدان
شمارهٔ ۵۳۳: جگر پردرد و دل پر خونم، ای جان
شمارهٔ ۵۳۴: یار همان، درد همان، دل همان
شمارهٔ ۵۳۵: «حصل ما فی الصدور» لذت جان یافتن
شمارهٔ ۵۳۶: در دل از شوق تو شوریست که نتوان گفتن
شمارهٔ ۵۳۷: چه باشد شیوه عاشق؟ بمعشوقان نظر کردن
شمارهٔ ۵۳۸: مرا از زخم شمشیرت نمی شاید حذر کردن
شمارهٔ ۵۳۹: خواهی بجهان شوری، بنیاد قیامت کن
شمارهٔ ۵۴۰: نیم مستان ترا سرگشته چون پرگار کن
شمارهٔ ۵۴۱: بیتی همی سرایم و زاریست کار من
شمارهٔ ۵۴۲: ناوک غمزه می زند بر دل من نگار من
شمارهٔ ۵۴۳: بسامان آمد احوال دل من
شمارهٔ ۵۴۴: بسودایت سرشت آب و گل من
شمارهٔ ۵۴۵: عید و بر قندان تویی، ای جان جان جان من
شمارهٔ ۵۴۶: جگر گرمست و آهم سرد و دل خون
شمارهٔ ۵۴۷: دل آشفته دارم، چشم پر خون
شمارهٔ ۵۴۸: ما را هوای باده نابست در درون
شمارهٔ ۵۴۹: از عیان گر واقفی، بگذر ز عین
شمارهٔ ۵۵۰: الا! ای نفس، خودکامی و خودبین
شمارهٔ ۵۵۱: ای یار، ندانم که چه رسمست و چه آیین؟
شمارهٔ ۵۵۲: بجان آمد ز هجران جان مسکین
شمارهٔ ۵۵۳: پیر مغان کجاست؟ که آن مرد دوربین
شمارهٔ ۵۵۴: جعل را چند ازین تحسین و تمکین؟
شمارهٔ ۵۵۵: «حمدلله » گفت رب العالمین
شمارهٔ ۵۵۶: گفت: نور آسمانست و زمین
شمارهٔ ۵۵۷: ما داغ آرزوی تو داریم بر جبین
شمارهٔ ۵۵۸: منت خدای را، که در اطوار ما و طین
شمارهٔ ۵۵۹: هله! ای ساقی جانها، بده آن باده رنگین
شمارهٔ ۵۶۰: ای دل و جانت بهواها گرو
شمارهٔ ۵۶۱: باده کهنه گیر و شیشه نو
شمارهٔ ۵۶۲: ای ساقی جان بخش ما،یک لحظه ما را بازجو
شمارهٔ ۵۶۳: تو محیطی و دیگران همه جو
شمارهٔ ۵۶۴: چه شنیدی که دل از دست بدادی،تو عمو؟
شمارهٔ ۵۶۵: زان نکهت مشکین،که همی آید از آن سو
شمارهٔ ۵۶۶: «ستر الله علینا» چه علالاست درین کو؟
شمارهٔ ۵۶۷: دل شوریده را تمنا تو
شمارهٔ ۵۶۸: ای دل، اگر تو عاشقی، با عاشقان هم خانه شو
شمارهٔ ۵۶۹: از لعل یار اگر شکری یافتی بگو
شمارهٔ ۵۷۰: پیش ما قصه جام و جم و جمشید مگو
شمارهٔ ۵۷۱: «الا یاایهاالساقی »، مرا جام مصفا ده
شمارهٔ ۵۷۲: «کان الله » گفت و «کان الله له »
شمارهٔ ۵۷۳: ای آفتاب روی ترا پرده دار ماه
شمارهٔ ۵۷۴: بر بیدلان گذشت و نکرد اینطرف نگاه
شمارهٔ ۵۷۵: پیش از بنای مدرسه و رسم خانقاه
شمارهٔ ۵۷۶: «عز من قائل » چه گفت اله؟
شمارهٔ ۵۷۷: گم کرده ایم راه و ندانیم پیشگاه
شمارهٔ ۵۷۸: مرا یاریست، اندر گاه و بیگاه
شمارهٔ ۵۷۹: در میان همه خوبان بت ما از همه به
شمارهٔ ۵۸۰: آتش عشق تو شوری در جهان انداخته
شمارهٔ ۵۸۱: ای آتش سودای تو در کن فکان انداخته
شمارهٔ ۵۸۲: ای خیالت عقل کل را در گمان انداخته
شمارهٔ ۵۸۳: ای کمالت نعت عزت در جهان انداخته
شمارهٔ ۵۸۴: روی مه را جلوه دادی، زلف میگون تاب ده
شمارهٔ ۵۸۵: ای کوس کبریای تو در لامکان زده
شمارهٔ ۵۸۶: هله!ای ساقی جانها، قدح باده بمن ده
شمارهٔ ۵۸۷: ساقیا، عذر مگو، باده بسر مستان ده
شمارهٔ ۵۸۸: گرم از طالع فرخ رخ جانان شود دیده
شمارهٔ ۵۸۹: گر تو از مستان عشقی در وله
شمارهٔ ۵۹۰: بجانان زنده ام، الحمدلله
شمارهٔ ۵۹۱: از مسجد و می خانه وز کعبه و بت خانه
شمارهٔ ۵۹۲: بیا، ای ماه کنعانی، بیا ای شاه فرزانه
شمارهٔ ۵۹۳: پر گشت جهان از می گل رنگ مغانه
شمارهٔ ۵۹۴: مرآت دل شکستی، ای گنج جاودانه
شمارهٔ ۵۹۵: می کشد آن حبیب فرزانه
شمارهٔ ۵۹۶: آیینه تیره شد، ز چه تیره است آینه؟
شمارهٔ ۵۹۷: تا گرد ماه سنبل مشکین نهاده ای
شمارهٔ ۵۹۸: همه لذت، همه شهوت، همگی رد شده ای
شمارهٔ ۵۹۹: این شناسی که: از آن شهر و دیار آمده ای
شمارهٔ ۶۰۰: خطاب «لن ترانی » چیست؟ یعنی
شمارهٔ ۶۰۱: «هدی للمتقین » گفتند: یعنی
شمارهٔ ۶۰۲: هر لحظه مرا میرسد انوار تجلی
شمارهٔ ۶۰۳: بجان تو، که خمارم بغایت، ای چلبی
شمارهٔ ۶۰۴: دل ز من برداشت یار مهربان، واحسرتی
شمارهٔ ۶۰۵: با یاد خدا باش، بهر جای که هستی
شمارهٔ ۶۰۶: چو با تست مقصود، هرجا که هستی
شمارهٔ ۶۰۷: چه ذوق نیستی یابی؟ که هستی
شمارهٔ ۶۰۸: السلام علیک، یا سندی
شمارهٔ ۶۰۹: ای دل عشاق را بروی تو شادی
شمارهٔ ۶۱۰: دلم از غصه هجران تو دارد دردی
شمارهٔ ۶۱۱: گر گلی از گلشن حسنش ببازار آمدی
شمارهٔ ۶۱۲: گر نسیم رحمتی از کوی جانان آمدی
شمارهٔ ۶۱۳: فرودی باشد و ننگ و جودی
شمارهٔ ۶۱۴: گر جان بهوای تو گرفتار نبودی
شمارهٔ ۶۱۵: جان نوروز و جان صد عیدی
شمارهٔ ۶۱۶: ای آفتاب روی ترا ماه مشتری
شمارهٔ ۶۱۷: ای عشق دل فروز، که شاه مظفری
شمارهٔ ۶۱۸: وصال یار بصد جان بخر، اگر نخری
شمارهٔ ۶۱۹: مرا از پرتو روی تو هر لمعه است دیداری
شمارهٔ ۶۲۰: ای دوست، بگو باری تا: عزم کجا داری؟
شمارهٔ ۶۲۱: روی دل را بسوی جان داری
شمارهٔ ۶۲۲: حکایتی دو سه دارم، بشرط دستوری
شمارهٔ ۶۲۳: ز حد گذشت حکایت ز قصه دوری
شمارهٔ ۶۲۴: شب عیدست و ما عاشق، چه گویم قصه دوری؟
شمارهٔ ۶۲۵: من قبله بدل کردم، تا کی بود این کوری؟
شمارهٔ ۶۲۶: میسرت نشود عاشقی و مستوری
شمارهٔ ۶۲۷: نه مست جام خدایی، نه مرد مستوری
شمارهٔ ۶۲۸: گر زانکه بگویند: گدایی و فقیری
شمارهٔ ۶۲۹: اگر ز مصر جهانی و گر ز تبریزی
شمارهٔ ۶۳۰: تو همچو عقل شریفی و همچو روح عزیزی
شمارهٔ ۶۳۱: تا سر الهی ز ملاهی نشناسی
شمارهٔ ۶۳۲: من عشقم و عشق من چه پرسی؟
شمارهٔ ۶۳۳: دلا، ز باده و خم خانه که میپرسی؟
شمارهٔ ۶۳۴: زمانی یار شو، گر یار باشی
شمارهٔ ۶۳۵: چه غمست آخر از غم؟ چو تو در میانه باشی
شمارهٔ ۶۳۶: امروز بجد دارم با تو سر دشنامی
شمارهٔ ۶۳۷: ای قطب جامی، شاه انامی
شمارهٔ ۶۳۸: ای ماه معربد، ز کجایی و چه نامی؟
شمارهٔ ۶۳۹: زنهار! درین کوی بغفلت نخرامی
شمارهٔ ۶۴۰: گر شمس منیر آمدی، ار بدر تمامی
شمارهٔ ۶۴۱: هله! ای جان گرامی، ز کجایی و چه نامی؟
شمارهٔ ۶۴۲: پیش از بنای مدرسه و دیر ارمنی
شمارهٔ ۶۴۳: سخنی می رود، ای دوست، مسلم سخنی
شمارهٔ ۶۴۴: سؤال میکنم، ار هست رخصت سخنی
شمارهٔ ۶۴۵: گر بر حدیث اهل دل انکار می کنی
شمارهٔ ۶۴۶: ای آتش سودای تو در جان جهانی
شمارهٔ ۶۴۷: ای خواجه، جمالست و جهانست و جوانی
شمارهٔ ۶۴۸: با روی دل فروزت عیشیست جاودانی
شمارهٔ ۶۴۹: بتو جان کجا برد پی؟ که تو شاه بی نشانی
شمارهٔ ۶۵۰: بدرویشی دلی گر بود و جانی
شمارهٔ ۶۵۱: بیابان را بپیمودی، ولیکن بس ویاوانی
شمارهٔ ۶۵۲: تا بکی شیوه تقلید و ره آسانی؟
شمارهٔ ۶۵۳: تو جام جمی، اما در جام نمیدانی
شمارهٔ ۶۵۴: تو محبوب جانی و جان جهانی
شمارهٔ ۶۵۵: تو مرهم دل ریشی و راحت جانی
شمارهٔ ۶۵۶: جراحات دلم را تازه کرد آن یار روحانی
شمارهٔ ۶۵۷: جراحت دل من تازه کرد دلبر جانی
شمارهٔ ۶۵۸: خوشدل شدم که دادم دل را بدلستانی
شمارهٔ ۶۵۹: ز نور روی تو پیداست سر سبع مثانی
شمارهٔ ۶۶۰: صلای کافری و غارت مسلمانی
شمارهٔ ۶۶۱: فداک عقلی و روحی، که راحت جانی
شمارهٔ ۶۶۲: هله ای دوست، چه گویم؟ که تو محبوب جهانی
شمارهٔ ۶۶۳: هله! ای ماه وفاپیشه، که محبوب جهانی
شمارهٔ ۶۶۴: هله! ای یار گرانمایه،سبک روح جهانی
شمارهٔ ۶۶۵: روسیه را، گر ببینی، رد کنی
شمارهٔ ۶۶۶: تراست ناز، که سلطان حسن و تمکینی
شمارهٔ ۶۶۷: هله! ای عشق کهن سال، که هر روز نوی
شمارهٔ ۶۶۸: یار میگوید ببانگ پهلوی :
شمارهٔ ۶۶۹: سخن در سر عاشق کمترک گوی
شمارهٔ ۶۷۰: مسئله مشکل و آسان توی
شمارهٔ ۶۷۱: در خاکدان مباش، که خوار جهان شوی
شمارهٔ ۶۷۲: بسیار طالبی، که مگر ذو فنون شوی
شمارهٔ ۶۷۳: اگر در طاعتی، گر در گناهی
شمارهٔ ۶۷۴: تو شاه جهانی و ندانم که چه شاهی؟
شمارهٔ ۶۷۵: تو نور یقین آمدی و رهبر راهی
شمارهٔ ۶۷۶: در وصف جمال تو توان گفت که: ماهی
شمارهٔ ۶۷۷: درمانده ام از غم جدایی
شمارهٔ ۶۷۸: دل ما بغمزه بردی، رخ مه نمی نمایی
شمارهٔ ۶۷۹: زلف را شانه زن، که رعنایی
شمارهٔ ۶۸۰: سؤالی دارم، ای جان، کز کجایی
شمارهٔ ۶۸۱: غرق آن بحر محیطست دل شیدایی
شمارهٔ ۶۸۲: چو زنان،مباش قانع،ز جهان برنگ و بویی
شمارهٔ ۶۸۳: هله! عاشقان، که راهست بهو،زنید هویی

قاسم انوار

آمارگیر وبلاگ