کتابخانه دیجیتال

سیدای نَسَفی

سیدای نَسَفیدیوان اشعار | سیدای نسفیغزلیات

268

شمارهٔ ۱: خداوندا بشوی از گرد بدنامی جبینم را
شمارهٔ ۲: خداوندا رهایی ده ز بند درد پایم را
شمارهٔ ۳: یارب از پیمانه صحبت شرابی ده مرا
شمارهٔ ۴: ز رخ گر آن پری رو دور گرداند نقابش را
شمارهٔ ۵: شاد کن از وصل یارب جان افگار مرا
شمارهٔ ۶: به ابروی تو قسم یاد می کند دل ما
شمارهٔ ۷: ز بیتابی گریزانست جان دردمند ما
شمارهٔ ۸: ای محو رنگ و روی تو جان خراب ما
شمارهٔ ۹: غنچه خسبی باشد از سیر چمن آئین ما
شمارهٔ ۱۰: ز خون دل شده رنگین دو دیده تر ما
شمارهٔ ۱۱: دم صبح است ای ساقی ز رو بردار برقع را
شمارهٔ ۱۲: زهی فراش زلف عنبرینت طره شبها
شمارهٔ ۱۳: چشم یارم خواب و سنگین است بیداری مرا
شمارهٔ ۱۴: ای شمع سوی خانه من بی طلب بیا
شمارهٔ ۱۵: ز غنچه دل ما بی خبر بود گل ما
شمارهٔ ۱۶: نرم شد از خواب غفلت بستر سنگین ما
شمارهٔ ۱۷: ای فرش بوی سنبل زلفت دماغ ها
شمارهٔ ۱۸: ای بی لب تو خشک دهان پیاله ها
شمارهٔ ۱۹: مده چون بوالهوس در سینه جا عشق مجازی را
شمارهٔ ۲۰: به سوی کلبه ام ای آفت زمانه بیا
شمارهٔ ۲۱: اگر قامت برافرازی زمین را جان شود پیدا
شمارهٔ ۲۲: بی لبت شد سنگباران بر لب پیمانه ها
شمارهٔ ۲۳: بر سر بالینم ای خضر مسیحا دم بیا
شمارهٔ ۲۴: کوه پهلو بر زمین ماند ز بار درد ما
شمارهٔ ۲۵: ای بهارت را گل خودرو گریبان پاره ها
شمارهٔ ۲۶: گاهی به چشم لطف مه من بوبین مرا
شمارهٔ ۲۷: ز ناله منع مکن عاشق بلاکش را
شمارهٔ ۲۸: نیست آزار کسی در دل غم پیشه ما
شمارهٔ ۲۹: حرص افزون می شود از مرگ ما افلاک را
شمارهٔ ۳۰: سایه از بی تابیم سیلی زند مهتاب را
شمارهٔ ۳۱: می خورد خون جگر در بزم ما مهمان ما
شمارهٔ ۳۲: قبا کشیده به بر قامت بلند تو را
شمارهٔ ۳۳: چه باشد گر بگیری دست چون من ناتوانی را
شمارهٔ ۳۴: تا جلوه عنان تو برداست هوش ما
شمارهٔ ۳۵: خون می چکد چو غنچه گل از سخن مرا
شمارهٔ ۳۶: تیره بختی گفت در گوش خطش راز مرا
شمارهٔ ۳۷: ز بخت تیره بود تازه داغ لاله ما
شمارهٔ ۳۸: بر داغ غوطه زد دل عشرت سرشت ما
شمارهٔ ۳۹: می دهد هر دم فریب آن نرگس جادو مرا
شمارهٔ ۴۰: ای خط سبزت بهار محشر آواره ها
شمارهٔ ۴۱: هجرش آخر کرد خرم جان افگار مرا
شمارهٔ ۴۲: ای به یادت چشمه زمزم در کاشانه ها
شمارهٔ ۴۳: مشعل طور تجلیست دل انور ما
شمارهٔ ۴۴: جانب ما دیده را وا کرده پوشیدن چرا
شمارهٔ ۴۵: ز برق تیغ ابرویت فتاد آتش به کشورها
شمارهٔ ۴۶: ای ز رویت در گرفته شمع ها در خانه ها
شمارهٔ ۴۷: ماه من مست شراب ناب می بینم تو را
شمارهٔ ۴۸: ای خاکمال سرو روان تو آبها
شمارهٔ ۴۹: نیست از تسبیح سیری سبحه زهاد را
شمارهٔ ۵۰: خال لبت نشانده در آتش خلیل را
شمارهٔ ۵۱: در دل ما گر نمی آیی به چشم ما بیا
شمارهٔ ۵۲: نو خط من از پی دلهای بی حاصل بیا
شمارهٔ ۵۳: به حرف غیر می خواهی تو آزار دل ما را
شمارهٔ ۵۴: ز خونم بعد کشتن شورش محشر شود پیدا
شمارهٔ ۵۵: با بد و نیک جهان از بسکه همدوشیم ما
شمارهٔ ۵۶: فتاده گوشه چشم تو تا به خانه ما
شمارهٔ ۵۷: یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا
شمارهٔ ۵۸: رویت گل سرسبد لاله زارها
شمارهٔ ۵۹: خاک مجنون داد تا بر باد آه سرد ما
شمارهٔ ۶۰: هر شب از یادت منور می کنم کاشانه را
شمارهٔ ۶۱: تا به آن گلگون قبا چون سایه همدوشیم ما
شمارهٔ ۶۲: به گلشن چون برافروزد ز می رخسار چون گل را
شمارهٔ ۶۳: غبار گرد بادم توتیای چشم اخترها
شمارهٔ ۶۴: ای بهار لطف تو آبروی بستانها
شمارهٔ ۶۵: بود منعم عزیز کشور و آزاد خوار اینجا
شمارهٔ ۶۶: به شمع بزم امشب عرض کردم خامه خود را
شمارهٔ ۶۷: خدایا تازه کن چون شمع مغز استخوانم را
شمارهٔ ۶۸: خداوندا مده از جوی غفلت آب تاکم را
شمارهٔ ۶۹: در آغوشم چو میایی میان بهر خدا بگشا
شمارهٔ ۷۰: از خزان محفوظ کن یارب گلستان مرا
شمارهٔ ۷۱: ز داغ دل مزین ساختم پروانه خود را
شمارهٔ ۷۲: خط رخسار تو شبها برد از هوش مرا
شمارهٔ ۷۳: یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا
شمارهٔ ۷۴: دل را اسیر دام بلا می کنیم ما
شمارهٔ ۷۵: ای چمن آرا خزان گشتم بهاری ده مرا
شمارهٔ ۷۶: گرفتم گوشه یی امروز ازدرها دویدن ها
شمارهٔ ۷۷: ای نگاهت متکای جان به غارت داده ها
شمارهٔ ۷۸: ز چشمم قمریان دارند تعلیم پریدن ها
شمارهٔ ۷۹: ساقیا می ده که موج او برد از جا مرا
شمارهٔ ۸۰: زد بر زمین چو نقش قدم آسمان مرا
شمارهٔ ۸۱: غنچه خسبی ها در آغوش چمن دارد مرا
شمارهٔ ۸۲: بی قرار امروز آن سیمین بدن دارد مرا
شمارهٔ ۸۳: خانه بر دوشم پریشان کو وطن دارد مرا
شمارهٔ ۸۴: بی پر و بالی درین گلشن هوس باشد مرا
شمارهٔ ۸۵: مرغ بی بالم گلستان کی هوس باشد مرا
شمارهٔ ۸۶: ناله کردن بر سر کویش هوس باشد مرا
شمارهٔ ۸۷: سبزه خطش کشیده در کنار آئینه را
شمارهٔ ۸۸: در نظر روزی که آرد آن نگار آئینه را
شمارهٔ ۸۹: هر که آرد در نظر آن پر حجاب آئینه را
شمارهٔ ۹۰: خانه بر دوشم دو زانو متکا باشد مرا
شمارهٔ ۹۱: ای خرامت را ثناگو همچو قمری هوشها
شمارهٔ ۹۲: غنچه دارم در بغل گر مشت زر باشد مرا
شمارهٔ ۹۳: نرگس و بادام بی او چشم بد باشد مرا
شمارهٔ ۹۴: خانه بر دوشم کلید رزق ها باشد مرا
شمارهٔ ۹۵: مزرع خشکم نظر بر آسمان باشد مرا
شمارهٔ ۹۶: گردبادم دامن صحرا وطن باشد مرا
شمارهٔ ۹۷: گل نیم در بر لباس محترم باشد مرا
شمارهٔ ۹۸: شمعم و هرگز نمی سازد کسی روشن مرا
شمارهٔ ۹۹: پیرم و بار گران بر کف عصا باشد مرا
شمارهٔ ۱۰۰: در بهار از فاقه رنگ زعفران باشد مرا
شمارهٔ ۱۰۱: تیغ ابرویش اگر مد نظر باشد مرا
شمارهٔ ۱۰۲: بهر روزی آسمان کردست سرگردان مرا
شمارهٔ ۱۰۳: می کند سرو از حد غماز بازار مرا
شمارهٔ ۱۰۴: مکن از بهر روزی پیشه خود بینوایی را
شمارهٔ ۱۰۵: لطف کن یارب ازین سودا رهایی ده مرا
شمارهٔ ۱۰۶: در صدف آب شد از کسب هوا گوهر ما
شمارهٔ ۱۰۷: کدامین بزم از عکس رخت گلزار بود امشب
شمارهٔ ۱۰۸: ز رویش خانه ام لبریز بود از ماهتاب امشب
شمارهٔ ۱۰۹: پی صید افگنی بیرون شد از بزم شراب امشب
شمارهٔ ۱۱۰: جنت سپند سوز گلستان روی توست
شمارهٔ ۱۱۱: فلک گردباد ره کاروانت
شمارهٔ ۱۱۲: بر گلویم تیغ خون افشان چو آب کوثر است
شمارهٔ ۱۱۳: پیشانی ناز او از موج نگه چین بست
شمارهٔ ۱۱۴: دل مرا با داغ آن ناآشنا پیچیده است
شمارهٔ ۱۱۵: خال او در بند آن زلف چو شست افتاده است
شمارهٔ ۱۱۶: همره اغیار آن گل سر به صحرا کرد و رفت
شمارهٔ ۱۱۷: در برم دل عندلیب بوستان گم کرده است
شمارهٔ ۱۱۸: دست کلیم داغ دل شعله رنگ ماست
شمارهٔ ۱۱۹: دلم به پرده دریهای اشک خورسند است
شمارهٔ ۱۲۰: دلبر سوداگر من عزم کابل کرده است
شمارهٔ ۱۲۱: در دل خوبان به جای مهر دایم کینه است
شمارهٔ ۱۲۲: لعلی که منم تشنه او آب حیات است
شمارهٔ ۱۲۳: دل در چمن مبندید آتشزده سرائیست
شمارهٔ ۱۲۴: از غم دلی که آب نشد سد آهن است
شمارهٔ ۱۲۵: در باغ نخل خشک ز بادام مانده است
شمارهٔ ۱۲۶: خلعت شادی خزان از قامت گلشن گرفت
شمارهٔ ۱۲۷: کارم ز درد عشق به مردن رسیده است
شمارهٔ ۱۲۸: آمد بهار و غنچه به گلزار جا گرفت
شمارهٔ ۱۲۹ - قطعه از غزل: خسرو گیتی ستان سبحانقلی خان شاه عصر
شمارهٔ ۱۳۰: پیمانه یی که باده ندارد شکستنیست
شمارهٔ ۱۳۱: شبی که از دلم آه شرر فغان برخاست
شمارهٔ ۱۳۲: بر سر بالینم آن گل آمد و خندید و رفت
شمارهٔ ۱۳۳: آمد بهار و شعله به سنگی نمانده است
شمارهٔ ۱۳۴: در هیچ سینه یی گل داغی نمانده است
شمارهٔ ۱۳۵: ای مقدم تو قبله چشم تر من است
شمارهٔ ۱۳۶: لشکر خط آخر از ملک تو رو خواهد گرفت
شمارهٔ ۱۳۷: لشکر خط جا چو گرد آن دهان خواهد گرفت
شمارهٔ ۱۳۸: دور آن رخسار و جور آسمان خواهد گذشت
شمارهٔ ۱۳۹: بی تو در گلشن مرا فریاد بلبل آتش است
شمارهٔ ۱۴۰: تا در آغوش گلستان من آن سرو قد است
شمارهٔ ۱۴۱: روزیم هر روز دشنام از دهان تنگ توست
شمارهٔ ۱۴۲: از نظر تا ابروی او رفت دینم رفته است
شمارهٔ ۱۴۳: شمعم و پیوسته در رگهای جانم آتش است
شمارهٔ ۱۴۴: رفتی و از رفتنت مرهم ز داغم رفته است
شمارهٔ ۱۴۵: آمد بهار و سیر گلستان غنیمت است
شمارهٔ ۱۴۶: دلبر سوداگر من عزم کابل کرد و رفت
شمارهٔ ۱۴۷: فتنه جویی دوش تاراج دل و جان کرد و رفت
شمارهٔ ۱۴۸: دل در برم چو کعبه مقام محمد است
شمارهٔ ۱۴۹: سرگشته آسمان به هوای محمد است
شمارهٔ ۱۵۰: دل در برم چو کعبه دیار محمد است
شمارهٔ ۱۵۱: والشمس والضحی گل روی محمد است
شمارهٔ ۱۵۲: آنکه می گرید به حالم چشم خونین من است
شمارهٔ ۱۵۳: بیا به کلبه ام ای ماهرو صفا اینجاست
شمارهٔ ۱۵۴: تا هوایت بر سر باد صبا افتاده است
شمارهٔ ۱۵۵: دل به دام کاکل آن دلربا افتاده است
شمارهٔ ۱۵۶: در باغ اثر ز ناله بلبل نمانده است
شمارهٔ ۱۵۷: جود و سخا به مردم عالم نمانده است
شمارهٔ ۱۵۸: بهر خصم از خسروان امداد می باید گرفت
شمارهٔ ۱۵۹: آن شوخ اگر نمایدش از دور پشت دست
شمارهٔ ۱۶۰: از رفیق رهنما طبع گدا آسوده است
شمارهٔ ۱۶۱: آمد خزان و عیش و طرب از زمانه رفت
شمارهٔ ۱۶۲: لاله رویی آمد و آتش به داغم کرد و رفت
شمارهٔ ۱۶۳: آمد خزان و دور نشاط از پیاله رفت
شمارهٔ ۱۶۴: در گلشنی که مقدم آن گل رسیده است
شمارهٔ ۱۶۵: نسازم ز بانگ سگانت شکایت
شمارهٔ ۱۶۶: روزگاری شد که پشتم از غم دوران دوتاست
شمارهٔ ۱۶۷: چشم تو را طبیب کجا می کند علاج
شمارهٔ ۱۶۸: بیا و باده کش ای محتسب به پای قدح
شمارهٔ ۱۶۹: به جستجوی تو بیرون شد از چمن گل سرخ
شمارهٔ ۱۷۰: خلوتسرای رضوان کاشانه تو باشد
شمارهٔ ۱۷۱: از غمت در سینه دل صدنامه انشا می کند
شمارهٔ ۱۷۲: روزی که دام زلف تو در تاب می شود
شمارهٔ ۱۷۳: چو تیغ بر کمر آن باده نوش می آید
شمارهٔ ۱۷۴: شبی که بر سرم آن سبزپوش می آید
شمارهٔ ۱۷۵: در گلستان بی تو اشک از چشم بلبل می چکد
شمارهٔ ۱۷۶: بر سرم روزی که از زلف تو سودا گل کند
شمارهٔ ۱۷۷: به سیر گل مگر آن شوخ گلگون پوش می آید
شمارهٔ ۱۷۸: مرغ بی بال و پری دیدم دلم آمد به یاد
شمارهٔ ۱۷۹: غنچه ام آخر چو گل کام به عریانی بود
شمارهٔ ۱۸۰: خم تهی شد از می و دور قدح از پا فتاد
شمارهٔ ۱۸۱: ساقی بده آن می که ز دل شور برآید
شمارهٔ ۱۸۲: خون دل از دیده ام روزی که سر بیرون کند
شمارهٔ ۱۸۳: مبادا کار من با چشمت ای مژگان خدنگ افتد
شمارهٔ ۱۸۴: چو تیغ در کمر آن رشک آفتاب کند
شمارهٔ ۱۸۵: در گلستان سایه تازان قامت رعنا فتاد
شمارهٔ ۱۸۶: جلوه گر روزی که در گشن قد او می شود
شمارهٔ ۱۸۷: چو بهر پرسشم آن شهسوار می آید
شمارهٔ ۱۸۸: نگار من به دم چون مسیح می آید
شمارهٔ ۱۸۹: شمع با آتش مدارا تا قیامت می کند
شمارهٔ ۱۹۰: شمع ها جمله به فانوس وطن ساخته اند
شمارهٔ ۱۹۱: شمع بزمم از تماشای تو شاخ گل شود
شمارهٔ ۱۹۲: دیده چرخ به ظالم نگران خواهد بود
شمارهٔ ۱۹۳: زلف تو شام بوی و جبین صبحگاه عید
شمارهٔ ۱۹۴: چشم شوخش در گلستان آمد و خنجر کشید
شمارهٔ ۱۹۵: آمد خزان و سیر چمن آرزو نماند
شمارهٔ ۱۹۶: سبزه خط آب از رخسار جانان می خورد
شمارهٔ ۱۹۷: دماغ آشفتنی از بزم اهل جود می آید
شمارهٔ ۱۹۸: روزی که یار مست برون از چمن شود
شمارهٔ ۱۹۹: ز رشک کلبه من کعبه و بتخانه می سوزد
شمارهٔ ۲۰۰: دوستان چون شمع امشب جای در مجلس کنید
شمارهٔ ۲۰۱: رفتند اهل جود در ایام کس نماند
شمارهٔ ۲۰۲: ای مه شبی به خانه ام آیی چه می شود
شمارهٔ ۲۰۳: مرا ای بی مروت مهربان گردی چه خواهد شد
شمارهٔ ۲۰۴: ز من رنجیده یی صیاد هوش من که خواهد شد
شمارهٔ ۲۰۵: ز دنیا هر که شد لبریز عمرش بی بقا گردد
شمارهٔ ۲۰۶: آتشم روزی که از دامان صحرا گل کند
شمارهٔ ۲۰۷: از ملامت خانه ام آرامگاه گل شود
شمارهٔ ۲۰۸: به سوی بحر اگر سیلاب اشکم رهنمون افتد
شمارهٔ ۲۰۹: رنگینی رخ تو به رعنا نداده اند
شمارهٔ ۲۱۰: شیرینی لب تو به شکر نداده اند
شمارهٔ ۲۱۱: آهم امشب در چمن سرگشتگان را یاد کرد
شمارهٔ ۲۱۲: تسخیر عکس روی تو دل چون هوس کند
شمارهٔ ۲۱۳: تا به زلف خویش خوبان همنشینم کرده اند
شمارهٔ ۲۱۴: مرا در دیده همچون سرمه جا گردی چه خواهد شد
شمارهٔ ۲۱۵: درد و داغ غم ز جان عشقبازان برده اند
شمارهٔ ۲۱۶: اگر در خانه آئینه آن روح روان آید
شمارهٔ ۲۱۷: قبای لاله گون در بر چو آن سرو روان آید
شمارهٔ ۲۱۸: پیغام چشم من به عزیزان که می برد
شمارهٔ ۲۱۹: از رخت میخانه امشب آنقدر مسرور بود
شمارهٔ ۲۲۰: من دیوانه را ارواح مجنون چون به یاد آید
شمارهٔ ۲۲۱: چمن از رنگ و بو چون شد تهی بلبل فنا گردد
شمارهٔ ۲۲۲: ز جا چون سرو اگر از غیرت شمشاد برخیزد
شمارهٔ ۲۲۳: تکلم از دهانش گر ز تنگی دیر می ریزد
شمارهٔ ۲۲۴: ساقی مجلس ما آن بت بی باک نشد
شمارهٔ ۲۲۵: به سوی کلبه ام شامی که آن شمع وصال آید
شمارهٔ ۲۲۶: بی تو در چشمم نگه در شیشه چون سیماب بود
شمارهٔ ۲۲۷: غنچه ام خوبان غم خود دلنشینم کرده اند
شمارهٔ ۲۲۸: وقت شد خط پا بر آن گلبرگ تر خواهد نهاد
شمارهٔ ۲۲۹: چشم او خون دل عاشق دمادم می خورد
شمارهٔ ۲۳۰: کوه را افغانم آتش در جگر می افگند
شمارهٔ ۲۳۱: هر کس که زین محیط دم آب می خورد
شمارهٔ ۲۳۲: به دست سایلان آوازه احسان عصا گردد
شمارهٔ ۲۳۳: ز سودای رخت همیان زر گل بر سرم ریزد
شمارهٔ ۲۳۴: دست کوتاهم اگر منظور چشم او شود
شمارهٔ ۲۳۵: زلف با خال لبش تلقین ایمان میکند
شمارهٔ ۲۳۶: شعله خوبانی که هر یک آفت پروانه اند
شمارهٔ ۲۳۷: در محبت طفل اشکم گوهر دل می شود
شمارهٔ ۲۳۸: می شود هنگام پیری موی چون عنبر سفید
شمارهٔ ۲۳۹: ز دل پروانه آهم به لب مأیوس می آید
شمارهٔ ۲۴۰: به گلشن گل اگر از رنگ و بوی خود سخن سازد
شمارهٔ ۲۴۱: دل چو از پای فتد دست دعا می گردد
شمارهٔ ۲۴۲: رخت هستی دل سوی آن جامه گلگون می کشد
شمارهٔ ۲۴۳: میل خوبان ز اسیران به توانگر باشد
شمارهٔ ۲۴۴: دل چون مطیع گشت چراغ نظر شود
شمارهٔ ۲۴۵: به سیر باغ اگر آن شعله بالا بلند آید
شمارهٔ ۲۴۶: آنها که تکیه بر کرم کبریا کنند
شمارهٔ ۲۴۷: جبهه می خواهم که وقف سجده آن پا شود
شمارهٔ ۲۴۸: داغ را دل در کنار خویشتن می پرورد
شمارهٔ ۲۴۹: شبی که خانه ام از روی یار گلشن بود
شمارهٔ ۲۵۰: از رخت آئینه من دامن گلچین شود
شمارهٔ ۲۵۱: دم صبحی که در میخانه از بهر شراب آید
شمارهٔ ۲۵۲: عالم به چشم مستان چون آب می نماید
شمارهٔ ۲۵۳: چند روزی در محبت درد می باید کشید
شمارهٔ ۲۵۴: می پرستی های آن لبهای خندانت چه شد
شمارهٔ ۲۵۵: ز چاک سینه دود آه من گلگون برون آید
شمارهٔ ۲۵۶: خدای ذات تو را از بلا نگه دارد
شمارهٔ ۲۵۷: دلم در کوی او رفتست حیرانم که چون آید
شمارهٔ ۲۵۸: در خانه یی که وصف رخ یار بگذرد
شمارهٔ ۲۵۹: فلک به قامت پیر خمیده می ماند
شمارهٔ ۲۶۰: فلک از ناله شبهای من بی تاب می گردد
شمارهٔ ۲۶۱: بی تو امشب ساغر و پیمانه ام در جنگ بود
شمارهٔ ۲۶۲: امشب ای مژگان سیه چشمی که بر روی تو بود
شمارهٔ ۲۶۳: بهند غصه منعم عاقبت محبوس می گردد
شمارهٔ ۲۶۴: از دل دنیاپرستان ذوق صحبت برده اند
شمارهٔ ۲۶۵: به استقبال چشمت فتنه از هر سوی صف بندد
شمارهٔ ۲۶۶: خیر بادش می کنم دود از دماغم می رود
شمارهٔ ۲۶۷: ای پسر آنها که پیش از برگ بارت داده اند
شمارهٔ ۲۶۸: جهان پر شهد از لبهای خندان تو می گردد
شمارهٔ ۲۶۹: قامتش چون از بهار جلوه رعنا می شود
شمارهٔ ۲۷۰: در رهت چون نقش پا امشب دو چشمم چار بود
شمارهٔ ۲۷۱: دور از آن مژگان مرا دل سوی خنجر می رود
شمارهٔ ۲۷۲: نگه مست تو خون دل احباب خورد
شمارهٔ ۲۷۳: شنیدم زین دیار آن گل بسر عزم سفر دارد
شمارهٔ ۲۷۴: جان ز دنبالش ز جسم ناتوانم می رود
شمارهٔ ۲۷۵: آئینه را جمال تو صاحب نظر کند
شمارهٔ ۲۷۶: فصل خزان رسید ز گلها اثر نماند
شمارهٔ ۲۷۷: دوران تمام گشت اثر بر فلک نماند
شمارهٔ ۲۷۸: مرغ دلم چو ناله کشیدن هوس کند
شمارهٔ ۲۷۹: بی رخت گل به گلستان سر بی تن باشد
شمارهٔ ۲۸۰: سرو را شمشاد قدش محو چون تصویر کرد
شمارهٔ ۲۸۱: چو بیرون از چمن آن سرو یکتا گرد می آید
شمارهٔ ۲۸۲: گل به گلشن دعویی صاحب کمالی می کند
شمارهٔ ۲۸۳: مرا از طوف کویت شکوه ی در دل نمی باشد
شمارهٔ ۲۸۴: بی گفتگوی رزق مهیا نمی شود
شمارهٔ ۲۸۵: دل قمری سرو قد رعنای محمد
شمارهٔ ۲۸۶: دامن گلستانش تا مرا به چنگ آمد
شمارهٔ ۲۸۷: رفیق از کف مده دشمن اگر خواهی زبون گردد
شمارهٔ ۲۸۸: باغبانی کو که آید گل در آغوشم کند
شمارهٔ ۲۸۹: با من ز عرضحال زبان در دهان نماند
شمارهٔ ۲۹۰: در روزگار ما اثری از سخا نماند
شمارهٔ ۲۹۱: سرمه در چشمی نمی بینم که خاموشم کند
شمارهٔ ۲۹۲: نام و نشان به دهر ز اهل کرم نماند
شمارهٔ ۲۹۳: در عهد ما رواج به اهل هنر نماند
شمارهٔ ۲۹۴: با یار و دوست شیوه عهد و وفا نماند
شمارهٔ ۲۹۵: تا مرا بر سر کلاه در آستینم کرده اند
شمارهٔ ۲۹۶: تهیدستی چو روی آورد طالع واژگون افتد
شمارهٔ ۲۹۷: ترک هستی سالکان در زیر گردن کرده اند
شمارهٔ ۲۹۸: ماه رخسار تو امشب شمع بزم ناله بود
شمارهٔ ۲۹۹: آمد بهار و رفتن خود را خبر نداد
شمارهٔ ۳۰۰: فصل خزان رسید و نشاط و طرب نماند
شمارهٔ ۳۰۱: آمد خزان نسیم گل و یاسمن نماند
شمارهٔ ۳۰۲: فصل خزان رسید به گلشن صدا نماند
شمارهٔ ۳۰۳: ساقیا برخیز از طاق طرب مینا فتاد
شمارهٔ ۳۰۴: نوبهار آمد تماشای گل و سنبل کنید
شمارهٔ ۳۰۵: نگار جامه فروشم کلاه پوش آمد
شمارهٔ ۳۰۶: مگو در انجمن مینا ز دست چرخ دون گرید
شمارهٔ ۳۰۷: نگاهم بی رخش گردید اشک و غنچه گل شد
شمارهٔ ۳۰۸: مرا هر شب تب هجران آن بدخو بسوزاند
شمارهٔ ۳۰۹: عقل و هوشم رفت تا آن تندخو خنجر کشید
شمارهٔ ۳۱۰: مرا نگاه تو عالی جناب خواهد کرد
شمارهٔ ۳۱۱: رخ تو رونق گل در نقاب خواهد کرد
شمارهٔ ۳۱۲: شب چو آن شمع ز کاشانه برون می آید
شمارهٔ ۳۱۳: صدای مقدم گلچین چو در گلزار می آید
شمارهٔ ۳۱۴: مو سفیدی حرص دنیا دور نتوانست کرد
شمارهٔ ۳۱۵: نفس سرکش را مسخر عقل پرتدبیر کرد
شمارهٔ ۳۱۶: ز موج اشک آخر پای در زنجیر خواهم شد
شمارهٔ ۳۱۷: جنت لبالب است ز نام چهار یار
شمارهٔ ۳۱۸: ز مهر روی تو گشتیم خاکسار آخر
شمارهٔ ۳۱۹: از وصال او مرا شد ناتوانی بیشتر
شمارهٔ ۳۲۰: سبزه خط بخشد از لعل لب او جان به ابر
شمارهٔ ۳۲۱: مرا بر سر کلاه از سایه بال هما بهتر
شمارهٔ ۳۲۲: خط برآوردی و بر جا سرو چالاکت هنوز
شمارهٔ ۳۲۳: بهر قتل من زدی تیغ و فغان دارم هنوز
شمارهٔ ۳۲۴: چشم مست او ندانستست انجامم هنوز
شمارهٔ ۳۲۵: نمی رود ز دم یاد آن جوان هرگز
شمارهٔ ۳۲۶: صد بیابان طی شد و از کاروان دورم هنوز
شمارهٔ ۳۲۷: همرهان رفتند و من پا در وطن دارم هنوز
شمارهٔ ۳۲۸: خط برآورد و نشد خاطر ازو شاد هنوز
شمارهٔ ۳۲۹: فرهاد ناله می کند از تیشه ام هنوز
شمارهٔ ۳۳۰: مباش ای مه من پیرو دل همه کس
شمارهٔ ۳۳۱: سربلندان جهان را نام احسان است و بس
شمارهٔ ۳۳۲: پیر گشتیم ز غم یاد جوان ما را بس
شمارهٔ ۳۳۳: ای که خون کردی دل ما راز چشم ما مپرس
شمارهٔ ۳۳۴: می کنم چون شمع بهر سوختن امداد خویش
شمارهٔ ۳۳۵: با که روشن سازم احوال دل افگار خویش
شمارهٔ ۳۳۶: زین گلستان سرو قدی را نکردم رام خویش
شمارهٔ ۳۳۷: فگنده بر دلم عمریست مهر آن جبین آتش
شمارهٔ ۳۳۸: تا چو پروانه کشم شمع تو را در بر خویش
شمارهٔ ۳۳۹: بید مجنونم سر خود دیده ام در پای خویش
شمارهٔ ۳۴۰: تو و بدمستی و عاشق کشی و خنجر خویش
شمارهٔ ۳۴۱: تا تو آلوده به خون ساخته یی خنجر خویش
شمارهٔ ۳۴۲: روز محشر بزم دست سوی افسر خویش
شمارهٔ ۳۴۳: تا نمودی در گلستان زلف عنبربوی خویش
شمارهٔ ۳۴۴: ای دل مطیع آن بت مژگان فرنگ باش
شمارهٔ ۳۴۵: اگر بردارد از رخ پرده خورشید جهانتابش
شمارهٔ ۳۴۶: با اهل جاه ناخن زاغ و پلنگ باش
شمارهٔ ۳۴۷: گر کشم از سینه خود آه گردون سای خویش
شمارهٔ ۳۴۸: نو خط من می کند بر چرخ مینا فام رقص
شمارهٔ ۳۴۹: با پریشان روزگاران یار دارد اختلاط
شمارهٔ ۳۵۰: تفسیر سازد حسن را رویی که دارد خال و خط
شمارهٔ ۳۵۱: می زند عشق تو هر شب شعله در جانم چو شمع
شمارهٔ ۳۵۲: مه بود در کلبه ام چون در ته دامن چراغ
شمارهٔ ۳۵۳: صرف شد عمر من ای یار غلط کردم حیف
شمارهٔ ۳۵۴: حسنش آخر از هجوم خط تلف شد حیف حیف
شمارهٔ ۳۵۵: روزی که صبح حشر کند رو به یک طرف
شمارهٔ ۳۵۶: در صدف چون قطره افتد گردد او را دل ز سنگ
شمارهٔ ۳۵۷: دارم ز دست داغ دل سامانیان در بغل
شمارهٔ ۳۵۸: شهر و صحرا درگرفت از آتش رخسار گل
شمارهٔ ۳۵۹: افلاک را گداخت دل صبر پیشه ام
شمارهٔ ۳۶۰: پادشاها با تو جان دردمند آورده ام
شمارهٔ ۳۶۱: بر خاک ریخت جام شرابی که داشتم
شمارهٔ ۳۶۲: شب چو یاد عارض آن شعله قامت می کنم
شمارهٔ ۳۶۳: روی دلی ز مردم عالی نیافتم
شمارهٔ ۳۶۴: قبای خود چو گل امروز پاره پاره کنم
شمارهٔ ۳۶۵: موج جوهر شوم از تیغ زبانت گردم
شمارهٔ ۳۶۶: خم گشت قد و با لب نانی نرسیدیم
شمارهٔ ۳۶۷: بی تو امشب بوی خون می آید از کاشانه ام
شمارهٔ ۳۶۸: نفس عمریست می پیچد مرا در سینه می ترسم
شمارهٔ ۳۶۹: لب گشایی به تکلم ز کلامت گردم
شمارهٔ ۳۷۰: بنده مرحمت چشم سیاهت گردم
شمارهٔ ۳۷۱: می روم هر سو سراغ دل ز مردم می کنم
شمارهٔ ۳۷۲: صبا آورد دوش از میر عالی نامه یی سویم
شمارهٔ ۳۷۳: ز شهر از دست تو امروز ای گل پیرهن رفتم
شمارهٔ ۳۷۴: روی دلی از آن بت سرکش نیافتم
شمارهٔ ۳۷۵: اشکیم تازه شور ز زمزم کشیده ایم
شمارهٔ ۳۷۶: یار سرکش را به زور ناله همدم کرده ایم
شمارهٔ ۳۷۷: از آن روزی که دور افتاد زان زلف دو تا دستم
شمارهٔ ۳۷۸: پژمرده شد به دل گل داغی که داشتم
شمارهٔ ۳۷۹: گردبادم خاک در چشم چراغت می کنم
شمارهٔ ۳۸۰: یاد آن شبها که در بزمت فراغت داشتم
شمارهٔ ۳۸۱: بهر سوغای عزیزان جان ز تن بیرون کنم
شمارهٔ ۳۸۲: خشک است ز بی مهریی ایام دماغم
شمارهٔ ۳۸۳: تا به کوی آن نگار سیمبر جا کرده ام
شمارهٔ ۳۸۴: شده چون سایه از بس خاکساری جزو اعضایم
شمارهٔ ۳۸۵: شبی که بوی گلت از هوا سراغ کنم
شمارهٔ ۳۸۶: بر زمین مانند اشک از چشم تر افتاده ام
شمارهٔ ۳۸۷: چهره افروخت چو گل بهر تماشا رفتم
شمارهٔ ۳۸۸: به کویت از سر خود سجده مقبل نمی دانم
شمارهٔ ۳۸۹: از چمن افغان کنان بیرون چو بلبل می روم
شمارهٔ ۳۹۰: داغ هر جا گل کند پا تکیه دل می کنم
شمارهٔ ۳۹۱: یاد آن شبها که در بر گلعذاری داشتم
شمارهٔ ۳۹۲: دل دیوانه خود را نشان کردم ندانستم
شمارهٔ ۳۹۳: روم از جای با اندک نسیمی گرد را مانم
شمارهٔ ۳۹۴: به گلشن رفتم و بی رویت آغاز جنون کردم
شمارهٔ ۳۹۵: شکایت نامه آن روی چون گل بود در دستم
شمارهٔ ۳۹۶: به گلزاری که در وی سرو قدی نیست خاموشم
شمارهٔ ۳۹۷: خبر می گوید از راز درون لبهای خاموشم
شمارهٔ ۳۹۸: تا گرفتم خو به سحر نرگسش جادو شدم
شمارهٔ ۳۹۹: از سر کوی تو با صد حسرت ای گل می روم
شمارهٔ ۴۰۰: گر به کف مانند گل مشت زری می داشتم
شمارهٔ ۴۰۱: صبا از خنده آن گل حدیثی گفت در گوشم
شمارهٔ ۴۰۲: در دل امشب شورشی چون صبح محشر داشتیم
شمارهٔ ۴۰۳: از عدم جسم خراب و رنگ زرد آورده ام
شمارهٔ ۴۰۴: بی خود شدم از زلف دو تا کام گرفتم
شمارهٔ ۴۰۵: دل را اسیر خط بناگوش کرده ام
شمارهٔ ۴۰۶: خوش آن مستی که درد و داغ خود را چاره می کردم
شمارهٔ ۴۰۷: دری گشاده نگردد اگر گدای شوم
شمارهٔ ۴۰۸: امشب از مستی به پای خم چو خشت افتاده ام
شمارهٔ ۴۰۹: اشک چشم شبنمم در حسرت روی گلم
شمارهٔ ۴۱۰: بس که چون شبنم سری دارد به عریانی تنم
شمارهٔ ۴۱۱: می کند پهلو تهی کنج غم از تنهائیم
شمارهٔ ۴۱۲: در چمن از گریه آبی بر رخ گل می زنم
شمارهٔ ۴۱۳: گوشه چشم تو تا افتاد بر کاشانه ام
شمارهٔ ۴۱۴: بی تو امشب سوخت از تب استخوان پیکرم
شمارهٔ ۴۱۵: بی تو امشب بس که احوال خرابی داشتم
شمارهٔ ۴۱۶: ساقی ز حدیث می و پیمانه گذشتیم
شمارهٔ ۴۱۷: چون گل تمام داغم و خرم نشسته ام
شمارهٔ ۴۱۸: نسیم صبح پیامی رساند در گوشم
شمارهٔ ۴۱۹: شبنمم پهلو به روی بستر گل می زنم
شمارهٔ ۴۲۰: بی جمالت در گلستان چاک چون گل می زنم
شمارهٔ ۴۲۱: نگاه باده پرست تو برده از هوشم
شمارهٔ ۴۲۲: نمی شود دم پیری اجل فراموشم
شمارهٔ ۴۲۳: بیابان گردم و از کشور آرام بیرونم
شمارهٔ ۴۲۴: بس که دلگیر از تماشای گلستان گشته ام
شمارهٔ ۴۲۵: می روم در باغ و سر در پای سنبل می کنم
شمارهٔ ۴۲۶: خبر از زلف او با جان غم پیوسته آوردم
شمارهٔ ۴۲۷: بر درت همچون کمان پشت دو تا آورده ام
شمارهٔ ۴۲۸: شمعم و پروانه ام با شد دل بی کینه ام
شمارهٔ ۴۲۹: بس که خو کردست با کلفت دل غم پیشه ام
شمارهٔ ۴۳۰: شکایت نامه آن روی چون گل بود در دستم
شمارهٔ ۴۳۱: تا به سودای تو از خانه به بازار شدیم
شمارهٔ ۴۳۲: همنشین زنبورم خانه پر عسل دارم
شمارهٔ ۴۳۳: ز قتل عاشقان در سینه او غم نمی بینم
شمارهٔ ۴۳۴: به دام دلبری افتاده ام گمگشته تدبیرم
شمارهٔ ۴۳۵: نگاه یار با من بر سر جنگ است می دانم
شمارهٔ ۴۳۶: روزگاری شد که خون از دیده تر می خوریم
شمارهٔ ۴۳۷: از دهر بس که کلفت بسیار می کشم
شمارهٔ ۴۳۸: در دم خط آن پسر در جستجو خواهد شدن
شمارهٔ ۴۳۹: سرمه آن روزی که از چشمت جدا خواهد شدن
شمارهٔ ۴۴۰: وقت خط جان تو بیرون از بدن خواهد شدن
شمارهٔ ۴۴۱: اشک من گر اینچنین کز دل برون خواهد شدن
شمارهٔ ۴۴۲: تازه می سازم ز برق ناله داغ خویشتن
شمارهٔ ۴۴۳: چشم تا پوشیده ام از آرزوی خویشتن
شمارهٔ ۴۴۴: گر به طوف خاکم آن عاشق نواز آید برون
شمارهٔ ۴۴۵: دلم افسرده شد از گردش ارض و سما بیرون
شمارهٔ ۴۴۶: یارب از پیمانه صحت مرا سرشار کن
شمارهٔ ۴۴۷: تلخکامم از دل پر مدعای خویشتن
شمارهٔ ۴۴۸: ز آتش عشق تو آب شد جگر من
شمارهٔ ۴۴۹: به دستم کرد گل تا داغهای آتشین من
شمارهٔ ۴۵۰: بپوش از هستی خود چشم و عیش جاودانی کن
شمارهٔ ۴۵۱: ای شکر لب وقف ارباب هوس خواهی شدن
شمارهٔ ۴۵۲: از دل زارم نفس مأیوس می آید برون
شمارهٔ ۴۵۳: به دور خط رخسارت دو چندان گشت آه من
شمارهٔ ۴۵۴: از ریاضت نفس را کردم کباب خویشتن
شمارهٔ ۴۵۵: جنونم دشت پیما شد کن ای مجنون حذر از من
شمارهٔ ۴۵۶: این چه رنگ و رخسار است گلشن جمال است این
شمارهٔ ۴۵۷: نمی آیی به بالینم نمی گیری خبر از من
شمارهٔ ۴۵۸: خانه ام از روی او امشب چمن خواهد شدن
شمارهٔ ۴۵۹: کجا رفتی ز آغوش تماشا ای نگار من
شمارهٔ ۴۶۰: تا چراغ انجمن کردن زبان خویشتن
شمارهٔ ۴۶۱: تا به او روشن کنم سوز نهان خویشتن
شمارهٔ ۴۶۲ - قطعه: فلک رتبه سبحانقلی خان که باشد
شمارهٔ ۴۶۳: به دریا کرده ام خو موج آبم می توان گفتن
شمارهٔ ۴۶۴: نمی گردد صدای جود از اهل کرم بیرون
شمارهٔ ۴۶۵: کرده ام چون غنچه سر در آستین خویشتن
شمارهٔ ۴۶۶: کرده ام بالین آسایش ز دست خویشتن
شمارهٔ ۴۶۷: اگر یک دم شود خالی ز موج می سبوی من
شمارهٔ ۴۶۸: مسجد در آی و تکیه به غیر از خدا مکن
شمارهٔ ۴۶۹: از مربی بس که رم خورده دل بدخوی من
شمارهٔ ۴۷۰: شبی ای شمع در آغوش ما جا می توان کردن
شمارهٔ ۴۷۱: به خاک افتاده گرد سرمه چشم سیاهت من
شمارهٔ ۴۷۲: گذشتی مست با غیر و زدی آتش به داغ من
شمارهٔ ۴۷۳: غریبم نیست همچون لاله دلسوزی به داغ من
شمارهٔ ۴۷۴: خوش آن روزی که می نوشیده می رفتی به باغ من
شمارهٔ ۴۷۵: ای دل چو بلبل از پی آن بی وفا مرو
شمارهٔ ۴۷۶: خامه می پیچد به خود از خط چون زنجیر او
شمارهٔ ۴۷۷: مجلس افروزیی رخساره نیکویت کو
شمارهٔ ۴۷۸: ای سرمه صید کشته چشم سیاه تو
شمارهٔ ۴۷۹: وصف رخش گلست و ورق گلشن است ازو
شمارهٔ ۴۸۰: شوخ نقاشی که رنگم می کند تسخیر او
شمارهٔ ۴۸۱: نمی نهم به در باغ خلد پا بی تو
شمارهٔ ۴۸۲: نمی نهم به تماشای گل قدم بی تو
شمارهٔ ۴۸۳: تا کی چو گل نشینم در خون تپیده بی تو
شمارهٔ ۴۸۴: هر شب چو شمع دارم سوز و گداز بی تو
شمارهٔ ۴۸۵: گردیده شمع بزمم بی آب و تاب بی تو
شمارهٔ ۴۸۶: پیچیده با نگاهم از سیر باغ بی تو
شمارهٔ ۴۸۷: شبها بود چراغم از دود آه بی تو
شمارهٔ ۴۸۸: پریده رنگ ز گلها و لاله بی تو
شمارهٔ ۴۸۹: شبها چو شمع دارم حال خراب بی تو
شمارهٔ ۴۹۰: شد موسم خزان به گل و غنچه ناز کو
شمارهٔ ۴۹۱: آمد بهار و رونق گلهای باغ کو
شمارهٔ ۴۹۲: آمده بهار و نشاء و نمای زمانه کو
شمارهٔ ۴۹۳: افتاد بر سر من سودای کاکل تو
شمارهٔ ۴۹۴: آمد بهار و فیض نسیم بهار کو
شمارهٔ ۴۹۵: آمد بهار بر کف ساقی پیاله کو
شمارهٔ ۴۹۶: باشد به بام دیده من جای خواب تو
شمارهٔ ۴۹۷: ای گل به سیر باغ چو باد صبا مرو
شمارهٔ ۴۹۸: بیا که غنچه شد ای سرو من چمن بی تو
شمارهٔ ۴۹۹: ای گل نرگس فدای چشم چون بادام تو
شمارهٔ ۵۰۰: در خوان منعمان به امید عطا مرو
شمارهٔ ۵۰۱: برده ام امروز بوی خوش ز باغ تازه یی
شمارهٔ ۵۰۲: فصل نوروز است می آید هوای تازه یی
شمارهٔ ۵۰۳: برآرد از چمن گل را خزان آهسته آهسته
شمارهٔ ۵۰۴: ز بیم نرگس مستت پرید رنگ پیاله
شمارهٔ ۵۰۵: دل همچو اشک بر سر مژگان برآمده
شمارهٔ ۵۰۶: دل از خود رفته شوری بر من دیوانه افتاده
شمارهٔ ۵۰۷: دلبر سوداگرم از شهر کابل آمده
شمارهٔ ۵۰۸: تا ز پیش چشم من ای دشت پیما رفته یی
شمارهٔ ۵۰۹: پنجه ام هرگز نرفته بر در کاشانه یی
شمارهٔ ۵۱۰: تا تو رفتی انجمن گردید ماتمخانه یی
شمارهٔ ۵۱۱: نو خط من ز سفر تا به وطن آمده یی
شمارهٔ ۵۱۲: چهره افروخته همچون گل باغ آمده یی
شمارهٔ ۵۱۳: جانب کلبه ام ای ماه جبین آمده یی
شمارهٔ ۵۱۴: مرا در کشور تسلیم یارب تاج شاهی ده
شمارهٔ ۵۱۵: چهره افروخته از باده ناب آمده یی
شمارهٔ ۵۱۶: می کشم می هر سحر با می پرست تازه یی
شمارهٔ ۵۱۷: از شکایت دل نمی سازد ز ما اندیشه یی
شمارهٔ ۵۱۸: تا تو ای یوسف مصری ز سفر آمده یی
شمارهٔ ۵۱۹: برده دل را از بر من نونهال تازه یی
شمارهٔ ۵۲۰: در دلم افتاده همچون لاله داغ تازه یی
شمارهٔ ۵۲۱: برده در پیری دل از دستم جوان تازه یی
شمارهٔ ۵۲۲: جان به لب آمده و نیست ز جانان مددی
شمارهٔ ۵۲۳: ای سرو مایل قد دلجوی کیستی
شمارهٔ ۵۲۴: هر کوچه باغ دیده ام ای گل خوش آمدی
شمارهٔ ۵۲۵: ای شمع بر سر من گریان خوش آمدی
شمارهٔ ۵۲۶: رفتی و شوری به جان ناتوان انداختی
شمارهٔ ۵۲۷: سر مگو آنکه شود خم پی احسان کسی
شمارهٔ ۵۲۸: مرا امشب چو زلف خود پریشان کردی و رفتی
شمارهٔ ۵۲۹: مرا در بحر غم چون موج آب انداختی رفتی
شمارهٔ ۵۳۰: مرا آورده بر سر لشکر سودا شبیخونی
شمارهٔ ۵۳۱: مرا ای شعله خود در تاب و تب انداختی رفتی
شمارهٔ ۵۳۲: ز دستم می کشد دامن بهار افشان گریبانی
شمارهٔ ۵۳۳: کبابم کرده بی پروا خرامی چشم می پوشی
شمارهٔ ۵۳۴: مرا تا کی دواند آرزوی دل به هر سویی
شمارهٔ ۵۳۵: ز من دل برده رنگین جلوه شمشاد بالایی
شمارهٔ ۵۳۶: دلم را برده از جا سرو قد نازک اندامی
شمارهٔ ۵۳۷: دلم در سینه باشد در تنوری مرغ بریانی
شمارهٔ ۵۳۸: غنچه گردید گل قسمتم از کم سخنی
شمارهٔ ۵۳۹: ای خوش نگاه رخنه گر جان کیستی
شمارهٔ ۵۴۰: چه کرده ام که مرا همدم بلا کردی
شمارهٔ ۵۴۱: چون غنچه گر به جیب تأمل فرو روی
شمارهٔ ۵۴۲: شمع بزمی و چو یوسف به نظر می آیی
شمارهٔ ۵۴۳: کفر و دین یکسان بود در مذهب دیوانگی
شمارهٔ ۵۴۴: گر در خط بتان به تأمل فرو روی
شمارهٔ ۵۴۵: از کدامین چمن ای سرو روان می آیی
شمارهٔ ۵۴۶: گل به سر بر زده و پا به حنا می آیی
شمارهٔ ۵۴۷: همچو گل کیسه لبالب ز درم می آیی
شمارهٔ ۵۴۸: گل به سر برزده از سیر چمن می آیی
شمارهٔ ۵۴۹: به کوی انتظاری آرمیدن ها چه می دانی
شمارهٔ ۵۵۰: فلک از کهکشان چون سینه چاکست پنداری
شمارهٔ ۵۵۱: تا لبت نام برآورده به شیرین سخنی
شمارهٔ ۵۵۲: تا کی ای بلبل به دنبال هنر افتد کسی
شمارهٔ ۵۵۳: به سوی کلبه ام ای سیمبر نمی آیی
شمارهٔ ۵۵۴: چرا به کلبه ام ای دلربا نمی آیی
شمارهٔ ۵۵۵: به خواب آمد مرا لیلی وشی چون سرو موزونی
شمارهٔ ۵۵۶: دمید خط و در آغوش من نمی آیی
شمارهٔ ۵۵۷: چرا به کلبه ام ای لاله رو نمی آیی
شمارهٔ ۵۵۸: قدت در چشم خود جا کرده ام ای دوست می رنجی
شمارهٔ ۵۵۹: به سوی کلبه ام ای نازنین دوش آمدی رفتی
شمارهٔ ۵۶۰: چرا به کلبه ام مهربان نمی آیی

سیدای نَسَفی

آمارگیر وبلاگ