کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 5001 - 6000

253

غزل شمارهٔ ۵۰۰۱: زنوبهار خط یار ناامید مباش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۲: شکست رنگ مرا رنگ همچو مهتابش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۳: لطیفه ای عجب است این که لعل سیرابش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۴: خوشا سری که سرگشتگی رهانندش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۵: به خون تپیدن خورشید پر مکرر شد
غزل شمارهٔ ۵۰۰۶: نشد زسیلی خط چشم مست،هشیارش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۷: چنین که گم شده در زلف پای تا به سرش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۸: که می رهد زخم طره گرهگیرش
غزل شمارهٔ ۵۰۰۹: مگر ز موج شراب است رشته سازش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۰: نمانده زنده کس از دست و تیغ چالاکش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۱: توانگری که نباشد به خبر اقبالش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۲: کسی که دیدن روی تو کرد حیرانش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۳: مدار چشم مروت ز خضرو احسانش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۴: دلی که خانه زنبور شد ز پیکانش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۵: چنان ز دل گذرد صاف تیر مژگانش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۶: کراست تاب شکر خنده های پنهانش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۷: رسیده است به جایی لطافت بدنش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۸: جدا نمی شود از پیش لعل میگونش
غزل شمارهٔ ۵۰۱۹: گرفت ازسرخم خشت پیر باده فروش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۰: چراغ عشق نمی گردد از لحد خاموش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۱: الف قدی که منم سینه چاک بالایش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۲: گذشته است ز تعریف،قد رعنایش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۳: رود چگونه به این ضعف کار من از پیش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۴: مخور چو لاله و گل، روی دست ساغر عیش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۵: مده ز دست چو گل دربهار ساغر عیش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۶: به احتیاط نظر کن به چشم جادویش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۷: ز دل برون نرود چشم آشنا رویش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۸: نهفته چون گنه از خلق دار طاعت خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۲۹: چمن برید به مقراض رشک، سنبل خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۰: مکن خراش دل سنگ نیز پیشه خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۱: نمی روم به بهشت برین زخانه خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۲: به هر سیاه درون مشنوان ترانه خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۳: مکن به لهو و لعب صرف نوجوانی خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۴: با صبح روگشاده تر ازآفتاب باش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۵: فارغ ز دار و گیر جهان خراب باش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۶: چون سرو در مقام رضا پایدار باش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۷: گاهی رهین ظلمت و گه محو نور باش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۸: گوهر فروز دیده بیدار خویش باش
غزل شمارهٔ ۵۰۳۹: گوهر فروز دیده بیدار خویش باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۰: با خلق آشتی کن وبا خود به جنگ باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۱: ساقی ز میکشان خبری می گرفته باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۲: ای دل ازان جهان خبری می گرفته باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۳: در جلوه گاه حسن، سراپای دیده باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۴: تسلیم در کشاکش اهل زمانه باش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۵: غافل ز حال عاشق خونین جگر مباش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۶: غافل ز حال طوطی شیرین زبان مباش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۷: هرجا نمی خرند متاعت گران مباش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۸: در محفل که راه بیابی گران مباش
غزل شمارهٔ ۵۰۴۹: هردل که داغدار شود از نظاره اش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۰: حسن تو باده ای است که شرم است شیشه اش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۱: هر رهروی که شوق تو سازد روانه اش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۲: گر این چنین چکد می گلرنگ ازلبش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۳: صبح است ساقیا قدح خوشگوار بخش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۴: میخانه ای است باغ که گلهاست ساغرش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۵: گردون که زهر می چکد از روی شکرش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۶: از خط نگشته سبز لب روح پرورش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۷: شوخی که جلوه گاه بود دیده منش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۸: خوش باد سال و ماه وشب وروز میفروش
غزل شمارهٔ ۵۰۵۹: هر چند خط باطلم از تار وپود خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۰: ازآب بازی مژه اشکبار خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۱: درخون نشستم از نفس مشکبار خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۲: حرف سبک نمی بردم ازقرار خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۳: پیش ازخزان به خاک فشاندم بهار خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۴: همچون کمان سخت ز طبع غیور خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۵: سر سبز آن که سعی کنددر هلاک خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۶: چون ماهیان زفلس مده عرض مال خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۷: دلدارماست محو خط مشکفام خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۸: ازگفتگوی عشق گزیدم زبان خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۶۹: خود کرده ام به شکوه تراخصم جان خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۰: از بیقراری دل اندوهگین خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۱: از ترک مدعاست دل من به جای خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۲: از جا نمی روم چو سپند از نوای خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۳: تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۴: حسن توغافل است ز قدر و بهای خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۵: رستم کسی بود که برآید به خوی خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۶: سیراب درمحیط شدم ز آبروی خویش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۷: از صحبت افسرده روانان به حذر باش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۸: فارغ ز تمنای جهان گذران باش
غزل شمارهٔ ۵۰۷۹: چون غنچه نشکفته درین باغ غمین باش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۰: آن لاله عذاری که منم داغ و کبابش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۱: شوخی که مرا هست تمنای وصالش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۲: شد سرمه سویدای دل از نور جمالش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۳: آن کس که نشان داد برون از دو جهانش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۴: از رشته جان تاب برد موی میانش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۵: آن ترک که خون می چکد از تیغ نگاهش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۶: جز چشم توای شوخ جانهاست فدایش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۷: در دل اثر از تیغ کند زخم زبان بیش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۸: نریزد اگر آب لطف از جمالش
غزل شمارهٔ ۵۰۸۹: سری را که بالین شود آستانش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۰: سخن تانگردد چو موی میانش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۱: که یابد رهایی ز دام نگاهش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۲: اگر چشم کافر فتد برلقایش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۳: حضوری داشتم شب با خیالش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۴: شده است از شوق تیغ جان ستانش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۵: ز موج لطف ،آن سیمین بنا گوش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۶: در جهان دل مبند و اسبابش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۷: هرکه بیند به چشم بیمارش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۸: می ز شرم لب می آشامش
غزل شمارهٔ ۵۰۹۹: هر که خموش از شکایت است زبانش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۰: بس که زند موج نور سرو روانش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۱: برسر حرف آمده است چشم سیاهش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۲: از هر صدا نبازم چون کوه لنگر خویش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۳: بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۴: در خرابات مغان ستار باش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۵: از کفر توان رستن ای یار به آمیزش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۶: مهر لب هزره گو پرده آهستگی است
غزل شمارهٔ ۵۱۰۷: هر حلقه ز کاکل رسایش
غزل شمارهٔ ۵۱۰۸: از قناعت می رود بیرون ز سر سودای حرص
غزل شمارهٔ ۵۱۰۹: زاضطراب دل کند آن زلف عنبر فام رقص
غزل شمارهٔ ۵۱۱۰: محبت تو ز دل داد پیچ و تاب عوض
غزل شمارهٔ ۵۱۱۱: در رکاب برق دارد پای ،ایام نشاط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۲: ندارد صفحه رخسار خوبان اعتبار خط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۳: مکن با خاکساران سرکشی درروزگار خط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۴: پرست دفتر افلاک از حساب غلط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۵: چون برق زود می گذرد آب و تاب خط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۶: افتاد ماه عارض اودر وبال خط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۷: زلف تو نرم شانه شد از گوشمال خط
غزل شمارهٔ ۵۱۱۸: ز گنجهای گرانمایه بی نثار چه حظ
غزل شمارهٔ ۵۱۱۹: گر چه دارد تلخی زهر اجل جام وداع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۰: در عروج نشأه می می کند طوفان سماع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۱: می پرستان در سر کوی مغان گردند جمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۲: در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۳: سوز دل برداشت آخر پرده از کارم چو شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۴: روزها گر نیست نم درجویبارم همچو شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۵: می گدازد زین شراب آتشین مینای شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۶: آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۷: گر چه صاحب نظرانند تماشایی شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۸: هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۲۹: مابه خون جگریم از می گلگون قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۰: قرار و صبر ندارند عاشقان سماع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۱: ز سیر باغ نگردد دل پریشان جمع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۲: ز روشنی جگر داغدار دارد شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۳: ز سوز عشق بود خارخار گریه شمع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۴: منم به گوشه چشمی ز آشنا قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۵: به خط ازان رخ چون برگ لاله ام قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۶: منم به نکهت خشکی ز بوستان قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۷: مشو به دیدن خشک از سمنبران قانع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۸: دل مست حیرت و سر پرشور درسماع
غزل شمارهٔ ۵۱۳۹: دل چون شود جدا ز سر زلف یار جمع
غزل شمارهٔ ۵۱۴۰: این سرشک آتشین کز دیده می بارد چراغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۱: شعله ور گردد ز شور عشق آواز چراغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۲: هر سرایی راکه باشد ازدل روشن چراغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۳: دل چه باشد تا کسی از دلستان دارد دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۴: جان چرا عاشق ازان گل پیرهن دارد دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۵: به که نطق خویش ازاهل زمان دارم دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۶: عالم بالا ندارد فیض ازپاکان دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۷: می کند از مهربانی حفظ طفل نوسوار
غزل شمارهٔ ۵۱۴۸: سخن عشق مدار از دل افگار دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۴۹: چنان که بلبل مسکین بود خزان درباغ
غزل شمارهٔ ۵۱۵۰: شده است هرسو برتنم فتیله داغ
غزل شمارهٔ ۵۱۵۱: دمید صبح و نگشتیم آشنای چراغ
غزل شمارهٔ ۵۱۵۲: به فکر دل نفتادی به هیچ باب دریغ
غزل شمارهٔ ۵۱۵۳: چندان که بهارست و خزان است درین باغ
غزل شمارهٔ ۵۱۵۴: نیست برآیینه دردی کشان گرد خلاف
غزل شمارهٔ ۵۱۵۵: صد گره در دل ز بحر تلخرو دارد صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۵۶: نیست غمگین گوهرم ازتنگی جا در صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۵۷: تا شد از نیسان رهین منت احسان صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۵۸: گر کنی پنهان گهر را زیر دامان صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۵۹: نیست چون صاحبدلی تاگویم ازاسرار حرف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۰: غافلی از دردمندی ای دل بیمار حیف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۱: کجا روشن شود چشم زلیخا برتن یوسف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۲: زخط سبز شود بیش لعل دلبر صاف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۳: مدار چشم ازین کور باطنان انصاف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۴: ز تلخرویی دریاست بی نیاز صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۵: زده است شرم لبت مهر بردهان صدف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۶: ازبس که شد زلعل تو با آب و تاب حرف
غزل شمارهٔ ۵۱۶۷: معنی ز لفظ جوهر خود را عیان کند
غزل شمارهٔ ۵۱۶۸: هرکجا دلمرده ای را یافت احیا کرد عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۶۹: شوره زار خاک را یکسر گلستان کرد عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۰: می نماید صد گره را یک گره زنار عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۱: پر صدا شد چینی افلاک ازفغفور عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۲: از پس صد پرده می تابد فروغ را ز عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۳: آتشین شد چهره خاک ازمی گلرنگ عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۴: ازنقاب سنگ تابد شعله عریان عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۵: تیغ سیراب است موج بحر طوفان زای عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۶: نیست آب صافی خاطر روان در جوی خلق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۷: به هر طوفانی از جا در نیاید لنگر عاشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۸: چه غم ازکار فرو بسته ما دارد عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۷۹: فتنه روز جزا درته سردارد عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۰: مشرق سینه چاک است در خانه عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۱: آسمان کهنه سبویی است ز میخانه عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۲: پای گستاخ منه بر در کاشانه عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۳: زبان مار بود خار آشیان فراق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۴: دل شکسته بود گوهر یگانه عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۵: جان آرمیده می شود از اضطراب عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۶: جان تازه می شود ز نسیم بهارعشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۷: نتوان به پای سعی رسیدن به طور عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۸: قامت ز آه شرط بود در نماز عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۸۹: گردی است صبح ازنفس راستین عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۰: نقش و نگار مار بود سرنوشت خلق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۱: آزرده است گوشه نشین ازوداع خلق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۲: در دل خلد چو تیر قضا هر ادای خلق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۳: صبح قیامت بود چاک گریبان عشق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۴: در زلف تو آویخت دل از قید علایق
غزل شمارهٔ ۵۱۹۵: از ملامتگر ندارد یوسف بی جرم، باک
غزل شمارهٔ ۵۱۹۶: عاشق سرگشته را از گردش دوران چه باک
غزل شمارهٔ ۵۱۹۷: زلف کافر کیش راز آزار دین چه باک
غزل شمارهٔ ۵۱۹۸: می توان با تازه رویان شد قرین از چشم پاک
غزل شمارهٔ ۵۱۹۹: کیست آرد پشت گردون ستمگر را به خاک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۰: می شود خرج زمین چون میوه خام افتد به خاک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۱: زخمی تیغ شهادت زنده می خیزد زخاک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۲: بیشتر شد حسرتم از خط آن محبوب خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۳: نشأه می گرچه نتوان یافتن از جام خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۴: نیست نم در جوی من چون گردن مینای خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۵: غوره من شد مویز از سردی دنیای خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۶: زخم ما را بستر آرام باشد از نمک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۷: قیمت خاک ندارد به نمکزار نمک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۸: نه شبنم است چمن را به روی آتشناک
غزل شمارهٔ ۵۲۰۹: زبس که کرد نهان چرخ نقد جان درخاک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۰: کناره گیر ازین قوم بی مروت خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۱: بر من مریز اشک ترحم به زیر خاک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۲: از بس شدند زهره جبینان نهان به خاک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۳: جمعی که پیش خلق گذارند به خاک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۴: داده است بس که سینه صافم جلای اشک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۵: از خشک طینتان مطلب جز جواب خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۶: از ترزبانیم نشد آسوده کام خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۷: خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۸: دل را نکند گریه ز اندوه جهان پاک
غزل شمارهٔ ۵۲۱۹: از گرد خط آن غنچه مستور شود خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۲۰: زلف تو نفس در جگر باد کند مشک
غزل شمارهٔ ۵۲۲۱: ندامت بود بار مطلوب خشک
غزل شمارهٔ ۵۲۲۲: جلوه های مختلف دارد شراب لاله رنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۳: پای سعی دیگران آمد گر از صحرا به سنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۴: می کند بتگر اگر بت زمان حاصل ز سنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۵: می شود دایره خلق ز بیماری تنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۶: می زنم گرم زبس تیشه خود بر رگ سنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۷: پیش چشمی که ز کان لعل برون آورده است
غزل شمارهٔ ۵۲۲۸: جهان فروز چنان گشت باده گلرنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۲۹: به چشم راه شناسان بود بیابان تنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۳۰: آمد بهار و شد در و دیوار لاله رنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۳۱: از روی لاله گون تو در خون تپید رنگ
غزل شمارهٔ ۵۲۳۲: از تنک رویی شود همصحبت هر خار گل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۳: چون قفس پر رخنه شد دیوار باغ از جوش گل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۴: خنده کردی درگلستان تازه شد ایمان گل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۵: عندلیب ما ندارد تاب استغنای گل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۶: نیست امروزی چو شبنم عشق من باروی گل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۷: نتابد از شکست خلق رو گوهرشناس دل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۸: نمی گردند ارباب بصیرت از خدا غافل
غزل شمارهٔ ۵۲۳۹: بدر از روشنی عاریه گردید هلال
غزل شمارهٔ ۵۲۴۰: عشق را نغمه داود بود شیون دل
غزل شمارهٔ ۵۲۴۱: مکش ای سلسله مورو به هم از زاری دل
غزل شمارهٔ ۵۲۴۲: تووآوازه خوبی و من و زاری دل
غزل شمارهٔ ۵۲۴۳: دل شبها مشو از دیده گریان غافل
غزل شمارهٔ ۵۲۴۴: من که هرپاره دلم هست به صد جا مشغول
غزل شمارهٔ ۵۲۴۵: شکوه حسن فزون گردد از لباس جلال
غزل شمارهٔ ۵۲۴۶: خمار من نشکست از ایاغ چشم غزال
غزل شمارهٔ ۵۲۴۷: گرفته اوج ز بس فیض نوبهار امسال
غزل شمارهٔ ۵۲۴۸: نیم ز پرسش محشر به هیچ باب خجل
غزل شمارهٔ ۵۲۴۹: چراغ ماه خطر دارد از رمیدن دل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۰: نمی روم قدمی راه بی اشاره دل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۱: قدم برون منه از آستان خانه دل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۲: گذشت عمر ازین خاکدان برآ ای دل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۳: قدم برون منه از خلوت نهانی دل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۴: اگر شود زنی بوریا شکر حاصل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۵: ازان زمان که ترا دیده در گلستان گل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۶: زهی به جوش زرشکت شراب خنده گل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۷: مشو چو بیخبران غافل از نظاره گل
غزل شمارهٔ ۵۲۵۸: جدا ز دولت وصلش به گریه ام مشغول
غزل شمارهٔ ۵۲۵۹: رخسار همچو ماه تو از عنبرین هلال
غزل شمارهٔ ۵۲۶۰: دارم ز دست رفته عنانی ز دود دل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۱: از سوختن زیاده شود برگ و بار دل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۲: چرخ است حلقه در دولتسرای دل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۳: تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۴: آن کس که درد رابه دوا می کند بدل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۵: روزی که سوخت برق تجلی نقاب گل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۶: تا بدر شد ز دیده نهان شد هلال گل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۷: حیرت نگر که در بغل غنچه بوی گل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۸: تا چند کشم درد سر از رهگذر دل
غزل شمارهٔ ۵۲۶۹: از سرکشی و ناز ندارد سر ما گل
غزل شمارهٔ ۵۲۷۰: مرو بیرون ز عشرتخانه دل
غزل شمارهٔ ۵۲۷۱: چو خواهی عاقبت شد رزق موران
غزل شمارهٔ ۵۲۷۲: ز خلوت برنمی آیی چه حاصل
غزل شمارهٔ ۵۲۷۳: ای از رخت هر خار سامان بستان در بغل
غزل شمارهٔ ۵۲۷۴: گلبانگ به از زرست ای گل
غزل شمارهٔ ۵۲۷۵: گر تشنه اسراری پیش آر شراب اول
غزل شمارهٔ ۵۲۷۶: عاشق صادق نمی دارد تمناهای خام
غزل شمارهٔ ۵۲۷۷: سعی کن در عزت سی پاره ماه صیام
غزل شمارهٔ ۵۲۷۸: مو بمو دارم به خاطر خط جانان را تمام
غزل شمارهٔ ۵۲۷۹: روی گرم لاله شد برق کتان توبه ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۰: گر چه از دریا به ظاهر چون گهر بگسسته ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۱: از تحمل راه گفت و گو به دشمن بسته ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۲: گر چنین شوید غبار زهد از دل باده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۳: فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۴: چون قدح از عکس ساقی در بهشت افتاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۵: روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۶: در نمود نقشها بی اختیار افتاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۷: در ته یک پیرهن از یار دور افتاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۸: تا به فکر شبرویهای خیال افتاده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۸۹: بوالعجب مجموعه ها از کف به حسرت داده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۰: از جنون این عالم بیگانه را گم کرده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۱: ناف سوز لاله داغ مشکسود آورده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۲: سر چو دود از روزن اختر برون آورده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۳: ماه مصرم در حجاب چاه کنعان مانده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۴: بی تن خاکی چو نام نیکمردان زنده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۵: مدتی چون غنچه در خون جگر پیچیده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۶: تا شده است از دوربینی عاقبت بین دیده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۷: تا نظر از عارض گلفام او پوشیده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۸: این منم در دست زلف یار را پیچیده ام
غزل شمارهٔ ۵۲۹۹: اشک را در پرده های چشم تر پیچیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۰: گاه گاه از دیده عبرت با دنیا دیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۱: آب حیوان من نهان در ظلمت شب دیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۲: عشرت روی زمین در بردباری دیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۳: تا ز می قانع به خوناب جگر گردیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۴: سالها گرد زمین چون آسمان گردیده ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۵: می دود اشک یتیمی بس که بر رخساره ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۶: با کمال محرمی محرم ازان رخساره ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۷: داشت از طفلی جنون جا در دل آواره ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۸: نو خطان را بر سر نازآورد نظاره ام
غزل شمارهٔ ۵۳۰۹: آسمان نیلگون را سبز کرد اندیشه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۰: بر دل نازک گرانی می کند اندیشه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۱: چشم سوزن خیره گردد از صفای خرقه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۲: شد گل صد برگ خار از اشک خوش پرگاله ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۳: بس که باشد شکوه های آتشین در نامه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۴: بس که محکم کرده در سستی بنا کاشانه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۵: از سواد شهر وحشت می کند دیوانه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۶: مومنی را می کند آزاد از قید فرنگ
غزل شمارهٔ ۵۳۱۷: نیست از عزلت غباری بر دل دیوانه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۸: در نبندد چون کمان برروی مهمان خانه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۱۹: ساغر می کی بشوید گرد غم از سینه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۲۰: نیست از گردون غباری بردل بی کینه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۲۱: صاف چون صبح است با عالم دل بی کینه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۲۲: بس که از نادیدنی دارد غبار آیینه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۲۳: کم نگردد میهمان از خانه چون آیینه ام
غزل شمارهٔ ۵۳۲۴: شد جهان پر نور تا دل را مصفا ساختم
غزل شمارهٔ ۵۳۲۵: گفتگوی عشق را من در میان انداختم
غزل شمارهٔ ۵۳۲۶: زان لب جان بخش با خط معنبر ساختم
غزل شمارهٔ ۵۳۲۷: از فروغ حسن گل درآشیان می سوختم
غزل شمارهٔ ۵۳۲۸: از هوای تر بر افروزد چراغ عشرتم
غزل شمارهٔ ۵۳۲۹: راه حرفی پیش ان لب چون سخن می خواستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۰: من به آب و نان اگر چون بیغمان می زیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۱: گر چه در تعمیر جسمم غافل از دل نیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۲: گر نگردد بر مرادم چرخ در غم نیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۳: شهری عشقم چو مجنون در بیابان نیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۴: تا ز اهل حیرتم خاطر پریشان نیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۵: من حریف ننگ و عار بیوفایی نیستم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۶: چون صدف دستی که از بهر گهر برداشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۷: شب که آن آیینه رو را در برابر داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۳۸: در غریبی گشت صرف نامجویی چون عقیق
غزل شمارهٔ ۵۳۳۹: یاد ایامی که شور عشق بلبل داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۰: یاد ایامی که رو برروی جانان داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۱: گر چه زیر تیغ لنگردار مسکن داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۲: یاد ایامی که پیش او وجودی داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۳: یاد ایامی که در دل خار خاری داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۴: گر به ملک بیخودی امید جامی داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۵: از سر کوی تو گر عزم سفر می داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۶: می زدم بر قلب هجران گرجگر می داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۷: گر زخود بیرون کسی فریادرسی می داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۸: گر در اقلیم رضا کاشانه ای می داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۴۹: می شدم بیرون ز خود گر منزل می داشتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۰: سوختم تا ره در آن زلف معنبر یافتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۱: کعبه مقصود را در نقطه دل یافتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۲: خال را سرمایه زلف پریشان یافتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۳: برگ عیش بی خزان در بینوایی یافتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۴: از دل گم گشته خود گر نشان می یافتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۵: شیشه لرزد بر خود از روز شراب غفلتم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۶: تا به زانو رفته پای من به گل از لای خم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۷: داده ام دست ارادت با حنای لای خم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۸: جامه ای می خواست دل بر قامت رعنای زخم
غزل شمارهٔ ۵۳۵۹: حنظل افلاک شکر بار باشد صبحدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۰: غوطه در آتش زدم از آب حیوان سر زدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۱: ترک سر کردم زجیب آسمان سر برزدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۲: رفت آن عهدی که من بی یار ساغر می زدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۳: پیش چشمم شد روان گر تشنه دریا شدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۴: بی گل رخسار او هرگاه در بستان شدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۵: گرچه چون مجنون زشور عشق صحرایی شدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۶: هر که می آید به ملک هستی از کوی عدم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۷: شد ز بیقدری غبار دیده ها شعر ترم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۸: شست نقش انجم از افلاک مژگان ترم
غزل شمارهٔ ۵۳۶۹: نیست امروز از جنون این شور و غوغا بر سرم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۰: می شود از اشک چشم عاشق دیوانه گرم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۱: تا به کی بر دل زغیرت زخم پنهانی خورم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۲: دل به رغبت چون نمالد خط خوبان را به چشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۳: گر فروغ مهر تابان آب می آرد به چشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۴: بیغمان را دود دل ابر بهار آید به چشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۵: سرو چون با آن قد استاده می آید به چشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۶: تا به کی بار دل از گردون بی حاصل کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۷: تیغ کوه همتم دامن ز صحرا می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۸: شیوه های یوسف از اخوان دنیا می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۷۹: پرده از حسن عمل بر دامن تر می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۰: خاک صحرای جنون در چشم گریان می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۱: با تجرد چون مسیح آزار سوزن می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۲: رخت ازین دنیای پر وحشت به یک سومی کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۳: از سبکروحی ز بوی گل گرانی می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۴: از دل چون سرمه خود میل آهی می کشم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۵: خار دیوارم که از برگ و نوا بی طالعم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۶: سیر چشم فقرم از تحصیل دنیا فارغم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۷: با زبان گندمین از بینوایی فارغم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۸: خط نمی سازد طراوت زان سمن رخسار کم
غزل شمارهٔ ۵۳۸۹: داغ عالمسوز برگ عیش گردد در دلم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۰: عافیت زان غمزه خونخوار می خواهد دلم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۱: با فقیری در سخاوت بی نظیر عالمم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۲: شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۳: یوسفستان گشت دنیا از نظر پوشیدنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۴: خنده بر حال گرانباران دنیا می زنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۵: چند روزی از در میخانه سروا می زنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۶: مشت آبی بر رخ از اشک ندامت می زنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۷: تیغ سیرابم دم از پاکی گوهر می زنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۸: همتی یاران که جوشی از ته دل می زنم
غزل شمارهٔ ۵۳۹۹: چند روزی بر در صبر و تحمل می زنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۰: رشته امید را تا چند پیوندم به خلق
غزل شمارهٔ ۵۴۰۱: می کنم دل خرج تا سیمین بری پیدا کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۲: جرأتی کو تا ز خواب ناز بیدارش کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۳: جرأتی کو تا تماشای گلستانش کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۴: من نه آن نقشم که هر ساعت نگینی خوش کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۵: چند چون تن پروران تعمیر آب و گل کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۶: چند اوقات گرامی صرف آب و گل کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۷: برق آهی کو که رو در خرمن گردون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۸: جذبه ای کوتا سر از زندان تن بیرون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۰۹: رو به هر صحرا که بااین شور چون مجنون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۰: دل اسیر طره عنبرفشانش چون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۱: ترک تن دل را نگردانیده روشن چون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۲: دعوی گردن فرازی با اسیری چون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۳: گر کند آن بیوفا از من جدایی، چون کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۴: جسم خاکی را زغفلت چند معماری کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۵: در سماع بیخودی چون دست بالامی کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۶: رشته جسم گرانجان را ز سر وا می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۷: از تحمل خصم را چین از جبین وا می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۱۸: درریاض آفرینش صد دل بی برگ را
غزل شمارهٔ ۵۴۱۹: پرتو مه را قیاس از نور انجم می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۰: خاک را از آب روی خود گلستان می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۱: گر ز دلتنگی لبی چون غنچه خندان می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۲: چشم می پوشم نظر بر روی جانان می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۳: قبله را تغییر ازان محراب ابرو می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۴: پرده شرم حجاب امروز یک سو می کنم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۵: می شود پرشور هروادی که مجنونش منم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۶: چند از غفلت به عیب دیگران گویاشوم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۷: سوختم چند از هوای نفس بی لنگر شوم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۸: هرکه ادراک زلف و روی جانان را به هم
غزل شمارهٔ ۵۴۲۹: تاخط شیرنگ آورد از دو جانب سر به هم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۰: ساده لوحان غافلند از الفت بیجای هم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۱: معنی بسیار را از لفظ کم جان می دهم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۲: خاکمال دشمن سرکش به تمکین می دهم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۳: از حجاب عشق محروم از گل روی توایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۴: ما ز حرف پوچ مانند صدف لب بسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۵: ما ز فیض بیخودی از خودپرستی رسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۶: ما رگ جان را به آن زلف پریشان بسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۷: ما ز بیکاری ز فکر کار فارغ گشته ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۸: در ره باطل ز پا چون نقش پا افتاده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۳۹: ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۰: ما چو موج خوش عنان در بحر و بر افتاده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۱: ما وفاداری به اسباب جهان نسپرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۲: زیر سقف چرخ بیدردانه پا افشرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۳: ما به اکسیر قناعت خاک را زر کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۴: رانده درگاه حق را داغ محرومی سزاست
غزل شمارهٔ ۵۴۴۵: ما به روی تلخ صلح از اهل عالم کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۶: عشق را در تنگنای سینه پنهان کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۷: ما دماغ خشک را از باده گلشن کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۸: ما ز سر بیرون هوای سیر گردون کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۴۹: چون سبو تا ما ز دست خویش بالین کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۰: چهره از عشق جوانان ارغوانی کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۱: ما که سطر کهکشان از لوح گردون خوانده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۲: ما چو سرو از راستی دامن به بار افشانده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۳: ما به چشم انجم و افلاک خار افشانده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۴: لطف کن مطرب رهی سر کن که بر جا مانده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۵: گر چه ما سر پیش از جوش ثمر افکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۶: عشق را در بند جسم از پیچ و تاب افکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۷: روزگاری در رگ جان پیچ و تاب افکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۸: ما ز وری آتشین او نقاب افکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۵۹: ما دل خود را ز غفلت در گناه افکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۰: ما به چشم کوته اندیشان چنین آسوده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۱: ما به بوی گل ز قرب گلستان آسوده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۲: در دل صد پاره عیش جاودان پوشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۳: ما ز شغل آب و گل آیینه را پرداختیم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۴: ما نفس بر لب به صد رنج و تعب می آوریم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۵: از شکست آرزو قند مکرر می خوریم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۶: ما ز حیرت در حریم وصل هجران می کشیم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۷: ما به دشنام از لب شیرین دلبر قانعیم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۸: ما ز اهل عالمیم اما ز عالم فارغیم
غزل شمارهٔ ۵۴۶۹: ما چو صبح از راست گفتاری علم در عالمیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۰: گرد باد دامن صحرای بی سامانیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۱: چند چون اخگر نفس در زیر خاکستر زنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۲: در وصالیم و زهجران دست برسر می زنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۳: مستیی کو تا ره صحرای محشر سرکنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۴: عشق کو همچو گل با خون خود بازی کنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۵: ما کجا دست آشنا با مهره گل می کنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۶: ما پریشان حاصل خود را زمستی می کنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۷: دست اگر کوتاه باشد آرزویی می کنیم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۸: دل درون سینه و ما رو به صحرا می رویم
غزل شمارهٔ ۵۴۷۹: گر چه ما راه طلب را پای در گل می رویم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۰: گر چنین از کف عنان توسن دل می دهیم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۱: حدیث تلخ ناصح کرد بیخود چون می نابم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۲: ز کوشش حاصلی غیر از غبار دل نمی یابم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۳: نظر تا باز کردم بر رخش بار سفر بستم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۴: ز گیرایی چنان گشته است بی برگ و نوا دستم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۵: در آن شبها که از یاد تو ساغر بود در دستم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۶: ز شور عشق اگر گل بر سر دستار می بستم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۷: نه آن جنسم که در قحط خریدار از بها افتم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۸: به یاد آتشین رخساره ای در انجمن رفتم
غزل شمارهٔ ۵۴۸۹: به پای خفته دایم حرف از شبگیر می گفتم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۰: زبیتابی عنان خواهش دل را چسان پیچم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۱: گر چه بی ثمر مانند سرو و بید و شمشادم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۲: به رغبت نقد جان به یار سیمبر دارم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۳: به ناکامی ز خاک آستانت دردسر بردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۴: غبار هستی خود سرمه چشم فنا کردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۵: نظر را تا چراغ گوشه محراب خود کردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۶: زغفلت عمر خود را چون قلم صرف سخن کردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۷: نخوردم نیش خاری تا وداع رنگ و بو کردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۸: نه از خامی در آتش ناله و فریاد می کردم
غزل شمارهٔ ۵۴۹۹: اگر بی پرده در گلزار افغان ساز می کردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۰: اگر می داشتم بال و پری پرواز می کردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۱: اگر دل را ز خاشاک علایق پاک می کردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۲: سواد شهر را از گریه گرهامون نمی کردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۳: به هر حالی که باشد گرد گل همچون صبا گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۴: پریشان چند در وحشت سرای آب و گل کردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۵: نه بهر آب از سوز دل بیتاب می گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۶: شبی صدبار برگرد دل افکار می گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۷: به من گر درد و داغی می رسد خوشحال می گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۸: ز گفت و گو سبک چون موج طوفان دیده می گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۰۹: به قدر آشنایان از خرد بیگانه می گردم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۰: نیم نومید از عقبی گر از دنیا گره خوردم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۱: برآن می داردم همت که از افغان دهن بندم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۲: دل صد پاره خود را به زلف یار می بندم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۳: به پیغام زبانی از دهان یار خرسندم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۴: نمی خوردم غم دنیا اگر دیندار می بودم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۵: زبان تا بود گویا، تیغ می بارید بر فرقم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۶: ندیدم روز خوش تا چون قلم روی سخن دیدم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۷: ز دست خشک مرجان ناامید از بحر گردیدم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۸: بر آن پای حنایی روی زرد خویش مالیدم
غزل شمارهٔ ۵۵۱۹: پس از عمری ز چشمت یک نگاه آشنا دیدم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۰: نبرد از سینه جام باده گلرنگ زنگارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۱: چنان سرگرمیی از شوق آن گلگون قبا دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۲: زبان شکوه فرسودی ز چرخ بیوفا دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۳: به ظاهر گر چه مهری بر لب خاموش خود دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۴: ز خوی نازک آن سیمبر چندان حذر دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۵: دل پر رخنه ای چون سبحه از صدر رهگذر دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۶: پریشان خاطری آماده از صد رهگذر دارد
غزل شمارهٔ ۵۵۲۷: به دل زخم نمایانی چو پرگار از دو سر دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۸: به صورت گر چه بر رخسار مه رویان نظر دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۲۹: حریفی کو که راه خانه خمار بردارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۰: برو ساقی که من در جام صهبای دگر دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۱: امید چرب نرمی از خسیسان جهان دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۲: شبستان جهان را روش از صدق بیان دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۳: هزاران معنی پیچیده در زلف سخن دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۴: من از گلبانگ رنگین روی گلهای چمن دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۵: نمی دانم چه نسبت با نسیم پیرهن دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۶: شد افزون از شهادت شوق بیتابی که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۷: چه سازد گرد کلفت با دل شادی که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۸: به قلب عشق می تازد دل زاری که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۳۹: ز دامن نگذرد پای زمین گیری که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۰: نمی آید برون از پرده آوازی که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۱: زند پهلو به گردون کوه عصیانی که من دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۲: دم گرمی طمع از ناله های آتشین دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۳: اگر چه چون دعا از دست خود یک کف زمین دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۴: غبار خط یارم توتیا در آستین دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۵: به دست بسته دستی در سخاوت چون سبو دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۶: اگر چه دورم از درگاه راه یاربی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۷: نگاه گرم را سرده به جانم تا دلی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۸: لب خشک و دل خونین و چشم پر نمی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۴۹: نیم بیدرد دایم پیچ و تاب ساکنی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۰: نیم غمگین چو سرو از بی بریها شادیی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۱: به دنیا دست از دامان عقبی برنمی دارم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۲: از آن چون زلف ماتم دیدگان ژولیده زنجیرم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۳: خوشا روزی که منزل در سواد اصفهان سازم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۴: نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می لرزم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۵: به دور خط از آن چاه زنخدان بیش می لرزم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۶: ز جام بیخودی چون لاله مست از خاک بر خیزم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۷: ز خال عنبرین افزون ز زلف یار می ترسم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۸: من از دشمن فزون از نفس کافر کیش می ترسم
غزل شمارهٔ ۵۵۵۹: همان بیگانه ام با خلق هر چند آشنا باشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۰: اگر با ماه کنعان در ته یک پیرهن باشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۱: چنان برد اختیار از دست آن سرو قباپوشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۲: نشد سروی درین بستانسرا یک بار همدوشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۳: به دامن می دود اشکم گریبان می درد هوشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۴: ز پند ناصحان بی نمک پرشور شد گوشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۵: دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۶: ز جوش سینه حرف آفرین میخانه خویشم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۷: غبار آلود عصیان بس که شد جان هوسناکم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۸: نیم خارج درین بستانسرا هر چند غمناکم
غزل شمارهٔ ۵۵۶۹: دل آسوده ای داری مپرس از صبر و آرامم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۰: نه از جام دگر هر دم درین میخانه سرگرمم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۱: نه امروز ست سودای جنون را ریشه درجانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۲: اگر آرد برون آن دلستان سراز گریبانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۳: کجا مایل به هر دل گردد ابرویی که من دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۴: ز رخسار که گل را در جگر خارست می دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۵: ترا از خواندن مکتوب من تنگ است می دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۶: شکوه حسن را از دورباش ناز می دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۷: خط شبرنگ را خوشتر ز زلف و خال می دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۸: سیه مست جنونم وادی و منزل نمی دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۷۹: ز خود دور آن پریرو را نمی دانم نمی دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۰: چو بیدردان به روی سبزه غلطیدن نمی دانم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۱: بیا در جلوه ای سرو روان تا جان برافشانم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۲: ز پستی بر فلک از پاکی گوهر شود شبنم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۳: قضا روزی که کرد از چار عنصر خشت بالینم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۴: گر آن خورشید رو را همسفر خویشتن بینم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۵: فروغ مهر در پیشانی دیوار می بینم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۶: تمتع با کمال قرب از آن رعنا نمی بینم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۷: ز ناکامی گل از همصحبتان یار می چینم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۸: ز تیغش خونبهای دل به صد امید می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۵۸۹: نه رنگ و بو درین گلشن، نه برگ و بار می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۰: دل پر خون از آن زلف شکار انداز می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۱: نوای عندلیبان را زهم نگسسته می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۲: رخی در ماتم مطلب به خون اندوده می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۳: زمین کان نمک گردیده است از شور سودایم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۴: ز بی ظرفی به روی گرم جانان برنمی آیم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۵: نشست از آسیای چرخ گرد شیب بر رویم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۶: گهی از دل، گهی از دیده، گاه از جان ترا جویم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۷: به اشک از اطلس افلاک داغ شام می شویم
غزل شمارهٔ ۵۵۹۸: اشک در دیده غم دیده نگیرد آرام
غزل شمارهٔ ۵۵۹۹: در بهاران دل دیوانه نگیرد آرام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۰: از نهانخانه عصمت به تماشا بخرام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۱: من که از وسعت مشرب به فلک ساخته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۲: به نظر بازی از آن تنگ شکر ساخته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۳: تا نظر از گل رخسار تو برداشته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۴: تا ز بی حاصلی خویش خبر یافته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۵: دست بر زلف پریشان سخن یافته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۶: غوطه در بحر گهر ز آبله پا زده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۷: دست در دامن آن زلف معنبر زده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۸: گر چه از مشق جنون خواب پریشان شده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۰۹: گر شوی با خبر از سوز دل بیتابم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۰: رفت آن روز که دامان بهار از دستم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۱: به فلک از تن خاکی چو مسیحا رفتم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۲: سوختم بس که به دنبال تمنا رفتم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۳: عالم بیخبری بود بهشت آبادم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۴: بیخودی داشت ز فکر دو جهان آزادم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۵: اگر چه چندی به زمین همچو غبار افتادم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۶: عمرها تربیت دیده بینا کردم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۷: در مصافی که من از آه علم وا کردم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۸: قطع امید ز هجران و وصالش کردم
غزل شمارهٔ ۵۶۱۹: مدتی صبر چو زنجیر به زندان کردم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۰: یاد آن عهد که در بحر سفر می کردم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۱: دست در دامن رنگین بهاری نزدم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۲: فیض در بیخبری بود چو هشیار شدم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۳: چند امید به خوی تو ستمگر بندم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۴: شفق آلود شراب است مگر دستارم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۵: طمع بوسه از آن لعل شکر خا دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۶: قطره بی سرو پایم دل دریا دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۷: جگری تشنه تر از وادی محشر دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۸: چند از ساده دلی زخم هوس بردارم
غزل شمارهٔ ۵۶۲۹: از دل سوخته اخگر به گریبان دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۰: جگری سوخته چون لاله ایمن دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۱: از سری کوی تو آهنگ جدایی دارم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۲: کرده ام نذر که از دست سبو نگذارم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۳: چند در خاک وطن غنچه بود بال و پرم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۴: چند خود را زخیال تو به خواب اندازم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۵: تا به کی افتم و تا چند بپا برخیزم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۶: جذبه ای کو که ز خود دست فشان برخیزم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۷: چند در دایره مردم عاقل باشم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۸: من که از داغ جنون ساغر سرشار باشم
غزل شمارهٔ ۵۶۳۹: منم آن سیل که دریا نکند خاموشم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۰: تاخت از سینه به مژگان دل بازیگوشم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۱: بس که چون برگ خزان دیده پریشان حالم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۲: گوش ناز تو به فریاد حزین می مالم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۳: شوق کرده است ز بس گرم سفر چون قلمم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۴: چشم بیمار بلایی است که من می دانم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۵: کیستم من که ز فرمان تو سرگردانم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۶: هردم از شوق عدم ناله و فریاد زنم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۷: من نه آنم که چو گلچین در گلزار زنم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۸: چه شکایت ز تو ای خانه برانداز کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۴۹: حال خود چون به تو ای غنچه دهن عرض کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۰: گوشه ای کو که دل از فکر سفر جمع کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۱: چه بود هستی فانی که نثار تو کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۲: من که از شرم گذارم چو خیال تو کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۳: رخنه در سنگ اگر از آه سحرگاه کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۴: دست در یوزه خسیسانه به بالا چه کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۵: با دل تشنه و سوز جگر خود چه کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۶: شکوه از کجروی طالع وارون چه کنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۷: به که بردیده گستاخ تمنا فکنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۸: به که در پیش تو اظهار محبت نکنم
غزل شمارهٔ ۵۶۵۹: تا لبش کرد چو طوطی به سخن تلقینم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۰: چه ضرورست که آلوده تعمیر شوم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۱: بسته تر شد دل من داد چو خط دست به هم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۲: برگ عیش خود از آن تازه چمن می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۳: ما به ناسازی ابنای زمان ساخته ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۴: ما به پیغامی از ان تنگ دهن ساخته ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۵: نقد جان در بغل از بهر نثار آمده ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۶: ما به دنیا نه پی ناز و نعم آمده ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۷: گر چه با کوه گرانسنگ گناه آمده ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۸: ما ز بیقدری اگر لایق دیدار نه ایم
غزل شمارهٔ ۵۶۶۹: از غم زلف تو در دام بلا افتادیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۰: صفحه دل، سیه از مشق تمنا کردیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۱: جز غبار از سفر خاک چه حاصل کردیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۲: خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۳: صبح در خواب عدم بود که بیدار شدیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۴: گر چه از وعده احسان فلک پیر شدیم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۵: خواب سنگینی از افسانه غفلت داریم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۶: چشم امید به مژگان تر خود داریم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۷: گر چه از طول امل پا به سلاسل داریم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۸: هر چه احسان تو داده است به ما آن داریم
غزل شمارهٔ ۵۶۷۹: گر چه پیریم تمنای جوانی داریم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۰: ما لب خشک قناعت لب نان می دانیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۱: خیز جان در ره صاحب نفسی افشانیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۲: چند در پرده دل باده گلنار زنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۳: دل به این عمر سبکسیر چرا شاد کنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۴: چه قدر سرخوشی از باده انگور کنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۵: پیش دل شرح زر و گوهر دنیا چه کنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۶: عشق کو تا (به) نم اشک نظر تازه کنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۷: نوبهارست بیا روی به میخانه کنیم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۸: روزگاری است ز دل نقش خودی می شویم
غزل شمارهٔ ۵۶۸۹: ما نه زان بیخبرانیم که هشیار شویم
غزل شمارهٔ ۵۶۹۰: مختلف چند ازین پرده نیرنگ شویم
غزل شمارهٔ ۵۶۹۱: آنقدر عقل نداریم که فرزانه شویم
غزل شمارهٔ ۵۶۹۲: چه خیال است که دیوانه و شیدا نشویم
غزل شمارهٔ ۵۶۹۳: گذشت عمر سبکرو به خورد و خواب تمام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۴: به حرف پوچ مرا عمر شد تباه تمام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۵: به حرف و صوت ز بوس و کنار ساخته ام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۶: چه غوطه ها که درین بحر پر خطر زده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۷: چو شانه مهر به لب با دو صد زبان زده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۸: سبک به چشم تو از شیوه وفا شده ام
غزل شمارهٔ ۵۶۹۹: برون نیامده از برگ بی ثمر شده ام
غزل شمارهٔ ۵۷۰۰: چو بید اگر چه درین باغ بی بر آمده ام
غزل شمارهٔ ۵۷۰۱: به توبه راهنمون گشت باده نابم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۲: ز بیغمی نه ز مطرب ترانه می طلبم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۳: ادب گذشته بر روی یکدیگر دستم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۴: مرا که هست به دل کوه آهن از مردم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۵: ز سادگی است تمنای سود ازین مردم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۶: منم که از جگر لاله داغ می دزدم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۷: ز فکر پوچ درین شوره زار بی حاصل
غزل شمارهٔ ۵۷۰۸: ز ناروایی خود این چنین که خوار شدم
غزل شمارهٔ ۵۷۰۹: اگر دو روز درین تیره خاکدان ماندم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۰: به حرف تلخ ز لبهای یار خرسندم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۱: جمال یوسف ازین تیره خاکدان دیدم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۲: ز ابر تربیت روزگار نومیدم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۳: به جرم این که متاع هنر بود بارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۴: گمان مبر که بغیر از تو آشنا دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۵: به حرف و صوف ز لب مهر از چه بردارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۶: ز سر کلاه نمد را چگونه بردارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۷: ز جوش عشق تو میخانه در بغل دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۸: ز خال روز سیاهی که داشتم دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۱۹: چگونه درد خود از مردمان نهان دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۰: کنون که با تو مکان در یک انجمن دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۱: چو خامه معنی نازک در آستین دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۲: نه ذوق صحبت و نه میل گفتگو دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۳: ز ضعف اگر نفس بال بسته ای دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۴: لب خموش و زبان گزیده ای دارم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۵: درین سفر که توکل شده است راهبرم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۶: به شور عشق و جنون همچو صبح مشهورم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۷: به لب نمی رسد از ضعف آه شبگیرم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۸: منم که فیض شراب از کتاب می گیرم
غزل شمارهٔ ۵۷۲۹: ز بیم هجر شب وصل یار می لرزم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۰: اگر چه در چمن روزگار خار و خسم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۱: ز خال گوشه ابروی یار می ترسم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۲: چنان که نیل بود مانع رسیدن چشم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۳: مرا که گفت که دست از عنان یار کشم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۴: ز بوی باده گلرنگ می پرد رنگم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۵: ز بردباری ما خوار و زار شد عالم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۶: ز گمرهی خود از روی رهنما خجلم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۷: از آن زمان که به زلف تو مبتلاست دلم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۸: اگر چه نیک نیم در پناه نیکانم
غزل شمارهٔ ۵۷۳۹: بس است روی دلی مشت استخوان مرا
غزل شمارهٔ ۵۷۴۰: ز رعشه رفته برون دست و پا ز فرمانم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۱: منم که قیمت یاقوت داغ می دانم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۲: منم که مصرف نقد نگاه می دانم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۳: ستاره سوخته آتشین عذارانم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۴: اگر چه با گل دمساز می شود شبنم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۵: به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۶: چگونه توبه ز می موسوم بهار کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۷: چه دست در خم آن زلف دلنواز کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۸: بر آن سرم که وطن در دیار خویش کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۴۹: چگونه پیش رخ نازک تو آه کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۰: دلم ز پاس نفس تار می شود چه کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۱: اگر به روی تو بار دگر نظاره کنم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۲: صفای روی ترا از نقاب می بینم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۳: ز خط طراوت رخسار یار می بینم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۴: چو عکس چهره خود در پیاله می بینم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۵: به سرمگی سوی آن خاک پا نمی بینم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۶: اثر ز غنچه درین گلستان نمی بینم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۷: کجاست جذبه عشقی که بر کنار روم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۸: من آن نیم که به گلشن به اختیار روم
غزل شمارهٔ ۵۷۵۹: به هر که باده دهد یار، من خراب شوم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۰: چراغ طور نسوزد اگر کلیم شوم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۱: درین جهان نشود حال آن جهان معلوم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۲: هوالغفور ز جوش شراب می شنوم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۳: پیام دوست ز باد بهار می شنوم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۴: شدند جمع دل و زلف از آشنایی هم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۵: نه می به جام و نه گل در کنار می خواهم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۶: کجاست باده که ناموس را به آب دهم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۷: به مهر داغ رسیده است جمله اعضایم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۸: به اشک درد دل خود نوشته سر دادیم
غزل شمارهٔ ۵۷۶۹: به دوست پی زدل خونچکان خود بردیم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۰: ز میوه گر چه درین بوستان سبکباریم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۱: چو گل به ظاهر اگر خنده در دهان داریم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۲: عنان گسسته تر از سیل در بیابانیم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۳: به جای باده اگر در پیاله آب کنیم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۴: ز بحر کسب هوا چند چون حباب کنیم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۵: ز بوستان تو عشق بلند می گویم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۶: چو خامه نیست ز من هر سخن که می گویم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۷: جنون کجاست که دستی به کار بگشاییم
غزل شمارهٔ ۵۷۷۸: از سردی جهان لب گفتار بسته ام
غزل شمارهٔ ۵۷۷۹: زین نه صدف به روشنی دل گذشته ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۰: روی سخن ز آینه رویان ندیده ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۱: روی دلی چو غنچه ز بلبل ندیده ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۲: سر بر فلک ز همت والا کشیده ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۳: از آفتاب رنگ نبازد ستاره ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۴: در عین وصل داغ جدایی چو لاله ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۵: رنگین شده است بس که ز خونین ترانه ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۶: تا شد به داغ عشق هم آغوش سینه ام
غزل شمارهٔ ۵۷۸۷: هرگز نشد به حرف غرض آشنا لبم
غزل شمارهٔ ۵۷۸۸: هر چند از گهر صدف آسا لبالبم
غزل شمارهٔ ۵۷۸۹: امشب که داغ بر دل افگار سوختم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۰: دلتنگ از ملامت اغیار نیستم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۱: تا همچو لعل، رنگ به رخسار داشتم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۲: با هرکه روی حرف به جز یار داشتم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۳: از دست رفت دامن یاری که داشتم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۴: چون زلف دست بر کمر یار یافتم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۵: چشم دلم ستاره فشان بود صبحدم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۶: امشب به آه سرد ره خواب می زدم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۷: از خاکیان ز صافی طینت جدا شدم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۸: با صد زبان چو غنچه گل بی زبان شدم
غزل شمارهٔ ۵۷۹۹: بی خواست بس که بار دل گلستان شدم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۰: عمری چو گرد در قدم کاروان شدم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۱: موی میان نبود که من همچو مو شدم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۲: خط تو ریشه در رگ جان می دواندم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۳: با درد خشک ساخته ام، از دوا ترم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۴: تا چند خون زرشک تماشاییان خورم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۵: همت بلند نام شد از طبع سرکشم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۶: چشمی به گریه تر نشد از دود آتشم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۷: از شرم عشق بود مرا در نقاب چشم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۸: از گوهر سرشک بود آب و تاب چشم
غزل شمارهٔ ۵۸۰۹: از گریه شبانه فزاید جلای چشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۰: از زلف او چگونه دل ناتوان کشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۱: آن بختم از کجاست سخن زان دهن کشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۲: از روی نرم سرزنش خار می کشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۳: اول سری به رخنه دیوار می کشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۴: تیغ برهنه را به بغل تنگ می کشم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۵: از فکر خلق عشق خدا کرد فارغم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۶: سرگرم عشقم از غم دستار فارغم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۷: دل را ز جوش گریه نگردید تاب کم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۸: از موج اشک، کام نهنگ است مسکنم
غزل شمارهٔ ۵۸۱۹: چون نیست پای آن که ز عالم بدر زنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۰: کو ناخنی که رخنه به داغ جگر کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۱: چون شمع چند من به زبان گفتگو کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۲: آغاز خط مفارقت از یار می کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۳: روزی که چشم بر رخ او باز می کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۴: دل را جلا به دیده نمناک می کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۵: لب چون صدف به آب گهر تر نمی کنم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۶: نزدیک من میا که ز خود دور می شوم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۷: نتوان گرفت روزی هم از دهان هم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۸: می می کشند لاله عذاران ز روی هم
غزل شمارهٔ ۵۸۲۹: تا چند پیر میکده را درد سر دهم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۰: سنجد کسی که باده و تریاک را به هم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۱: کاری مکن که رو به در آسمان نهم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۲: دست طمع ز مایده چرخ شسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۳: از دست رفت فرصت و ما پا شکسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۴: عمری است ما لب از طمع خام بسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۵: طومار عمر طی شد و غافل نشسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۶: خندان به زیر تیغ تغافل نشسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۷: خرسند با هزار تمنی نشسته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۸: ما از امیدها همه یکجا گذشته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۳۹: این سطرهای آه که هر جا نوشته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۰: جا در سیاه خانه سودا گرفته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۱: از زلف یار رنگ دگر برگرفته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۲: ما شمع را به شهپر خود، سر گرفته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۳: یک عمر پشت دست به دندان گرفته ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۴: ما هوش خود به باده گلرنگ داده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۵: ما نقض دلپذیر ورقهای ساده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۶: هر چند همچو ذره محقر فتاده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۷: ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۸: ما توبه را به طاعت پیمانه برده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۴۹: خورشید داغ گوهر عالم فروز ماست
غزل شمارهٔ ۵۸۵۰: ما خیر باد لذت پرواز کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۱: ما پرده های گوش خود از هوش کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۲: ما رنگ گل ز بوی گل ادراک کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۳: ما نقل باده را ز لب جام کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۴: چندین کتاب در گرو باده کرده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۵: از آه دام موج به دریا فکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۶: ما در محیط حادثه لنگر فکنده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۷: ما گل به دست خود ز نهالی نچیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۸: ما همچو آفتاب به هر جا رسیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۵۹: ما پرده از حقیقت عالم کشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۰: مادام را ز دانه صیاد دیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۱: ما رخت خود به گوشه عزلت کشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۲: ما هر کجا که تیغ زبان برکشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۳: در محفلی که تیغ زبان بر کشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۴: ما همچو غنچه سر به گریبان کشیده ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۵: تا واله نظاره آن ماهپاره ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۶: ما گر چه در بلندی فطرت یگانه ایم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۷: داغی ز عشق بر دل فرزانه سوختیم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۸: ما اختیار خویش به صهبا گذاشتیم
غزل شمارهٔ ۵۸۶۹: چون غنچه دست بر دل شیدا گذاشتیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۰: ما داغ توبه بر دل ساغر گذاشتیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۱: ما خنده را به مردم بیغم گذاشتیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۲: ما کار دل به آن خم ابرو گذاشتیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۳: هموار از درشتی چرخ دغا شدیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۴: نقش مراد اگر چه نشد دستگیر ما
غزل شمارهٔ ۵۸۷۵: ما تازه روی چون صدف از دانه خودیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۶: ما در شکست گوهر یکدانه خودیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۷: با هر که شکوه از دل افگار می بریم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۸: در کوی جان به قطع مراحل نمی رسیم
غزل شمارهٔ ۵۸۷۹: گاهی در آب دیده و گاهی در آتشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۰: ما همچو خار سلسله جنبان آتشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۱: تا کی به ذوق نشأه می دردسر کشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۲: ما زهر را به جبهه بگشاده چون کشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۳: ما درد را به ذوق می ناب می کشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۴: ما تلخی جهان به رخ تازه می کشیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۵: با شوخ دیدگان هوس آشنا نیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۶: آیینه خانه ایم و دم از نور می زنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۷: چون صبح خنده با جگر چاک می زنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۸: خیزید تا ز عالم صورت سفر کنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۸۹: در شهر اگر ملول نگردیم چون کنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۰: آن همت از کجاست که منزل یکی کنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۱: از خویش می رویم و ترا یاد می کنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۲: ما روی دل به هر کس و ناکس نمی کنیم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۳: برخیز تا به عالم بی چند و چون رویم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۴: بی آبرو حیات ابد زهر قاتل است
غزل شمارهٔ ۵۸۹۵: ما داغ خود به تاج فریدون نمی دهیم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۶: افزود گرانباری غفلت ز شتابم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۷: روشن ز فروغ می ناب است حیاتم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۸: آن حال ندارم که به فکر دگر افتم
غزل شمارهٔ ۵۸۹۹: تلخی ز لب لعل تو نشنفتم و رفتم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۰: پیش از گل رخسار تو افروخته بودم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۱: فریاد که از کوتهی بخت ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۲: آتش به دل از گرمی این مرحله دارم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۳: وقت است که داغی به دل دام گذارم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۴: آن قدر ندارم که سزاوار تو باشم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۵: از تلخ زبانان نشود پست خروشم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۶: دستی که به جامی نشود رهزن هوشم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۷: بیخود ز نوای دل دیوانه خویشم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۸: تا چند به روزن نرسد نور چراغم
غزل شمارهٔ ۵۹۰۹: در هر که ترا دیده به حسرت نگرانم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۰: جان را به دم خنجر قاتل برسانم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۱: کو بخت که در میکده با یار نشینم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۲: هر چند ز پیراهن بحرست کلاهم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۳: تا روی عرقناک ترا دید نگاهم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۴: از بخت سیه پست نگردید نوایم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۵: کو می که ز زندان دل تنگ برآیم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۶: ما تخم درین مزرعه جز اشک نکشتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۷: از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۸: در پله آغاز ز انجام گذشتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۱۹: خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۰: ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۱: کام دل ازان غنچه مستور گرفتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۲: از صبر عنان دل خود کام گرفتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۳: ما چاشنی بوسه ز دشنام گرفتیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۴: هرگز به خراش جگری شاد نگردیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۵: ما زمزمه عشق به بازار فکندیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۶: مستانه سر شیشه می باز گشودیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۷: از ناله نی راز دل عشق شنیدیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۸: چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم
غزل شمارهٔ ۵۹۲۹: سررشته مهر از می بیباک بریدیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۰: یک عمر ز هر خار و خسی ناز کشیدیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۱: تا سر به گریبان تماشا نکشیدیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۲: ما طالع جمعیت اسباب نداریم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۳: یک چشم زدن فرقت می تاب نداریم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۴: ما فکر لباس و غم دستار نداریم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۵: بر دل غم سیم و زر دنیا نگذاریم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۶: ما فرق به تردستی حاتم نفروشیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۷: اشک است درین مزرعه تخمی که فشانیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۸: تا در خم این کارگه شیشه گرانیم
غزل شمارهٔ ۵۹۳۹: آن طفل یتیمم که شکسته است سبویم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۰: برون نمی برد از فکر دوست عالم آبم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۱: دلم سیاه شد از بس که برکتاب گذشتم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۲: قسم به ساقی کوثر که از شراب گذشتم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۳: ازان گشاده جبین جام پر شراب گرفتم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۴: مکش ز حسرت تیغ خودم که تاب ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۵: به سینه تخم امیدی چو شوره زار ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۶: چشم گشایش از خلق نبود به هیچ بابم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۷: از جام بیخودی کرد ساقی خداپرستم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۸: با آن که من ندارم کاری به کار مردم
غزل شمارهٔ ۵۹۴۹: چون چشم آبگینه، هر چند پاک بینم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۰: از باد دستی خود ما میکشان خرابیم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۱: می شود از دم زدن خراب وجودم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۲: حوصله وصل آن نگار ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۳: حوصله وصل آن نگار ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۴: سوخته جانم غم وسیله ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۵: چین ز جبین در مقام جنگ گشایم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۶: به وحشت ز دنیا سلامت گزیدم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۷: ترم چون حباب از هوایی که دارم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۸: ازان زلف یک مو جدایی ندارم
غزل شمارهٔ ۵۹۵۹: در سخن بر نیاید آوازم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۰: ما خراباتی و نظر بازیم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۱: چه عجب اگر نسوزد دل کس به آه سردم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۲: همه اشکم، همه آهم، همه دردم، همه داغم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۳: تحفه طور شراری داریم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۴: بده می که بر قلب گردون زنیم
غزل شمارهٔ ۵۹۶۵: از عزیزان رفته رفته شد تهی این خاکدان
غزل شمارهٔ ۵۹۶۶: خضر اینجا خاک می لیسد ز شرم ناکسی
غزل شمارهٔ ۵۹۶۷: سالکان را کی دل از اسباب می گردد گران
غزل شمارهٔ ۵۹۶۸: از نگاه خیره چشم یار می گردد گران
غزل شمارهٔ ۵۹۶۹: دیدن بی حاصلان بر آسمان باشد گران
غزل شمارهٔ ۵۹۷۰: بر سر آشفتگان دستار می باشد گران
غزل شمارهٔ ۵۹۷۱: می کند گل زردرویی از شراب دیگران
غزل شمارهٔ ۵۹۷۲: شاخ چون دست کریمان شد زرافشان از خزان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۳: خاک را دامان پر زر می کند فصل خزان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۴: بر سر بالین بی دردان گل احمر فشان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۵: ای فدای چشم مخمور تو خواب عاشقان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۶: باده گلگون نمی آید به کار عاشقان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۷: ساده است از نقش انجم آسمان عاشقان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۸: از رخش خواهند جای بوسه نافهمیدگان
غزل شمارهٔ ۵۹۷۹: فارغند از قید چرخ نیلگون دیوانگان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۰: سوخته است از آتش گل اشتهای بلبلان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۱: مشک شد خون در وجود آهوان ما همچنان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۲: مبتلای آرزوی نفس را عاقل مخوان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۳: کرسی دارست اوج اعتبار این جهان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۴: هر کسی کرده است چیزی خوش ز نعمای جهان
غزل شمارهٔ ۵۹۸۵: اول ما نیستی و آخر ما نیستی است
غزل شمارهٔ ۵۹۸۶: با لب او کار دندان می کند سین سخن
غزل شمارهٔ ۵۹۸۷: شد ز پیری ها مرا گوش گران مهر دهن
غزل شمارهٔ ۵۹۸۸: عاشق صادق نیندیشد ز آتش تاختن
غزل شمارهٔ ۵۹۸۹: شمه ای از حیرت عشق است دل پرداختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۰: در کهنسالی نفس را راست نتوان ساختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۱: بی تحمل خصم را هموار نتوان ساختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۲: چیست جان تا زیر تیغ یار نتوان باختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۳: فاش خواهد شد ز آهم عشق پنهان باختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۴: از بصیرت نیست دنبال تمنا تاختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۵: چند چون خامان نظر بر ماهتاب انداختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۶: گر چو غواصان توانی پای از سر ساختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۷: چند بزم باده پنهان از حریفان ساختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۸: آن خرابم کز زبانم حرف نتوان ساختن
غزل شمارهٔ ۵۹۹۹: تا چون درویشان توان با گاه گاهی ساختن
غزل شمارهٔ ۶۰۰۰: دل به حرف پوچ تا کی شاد خواهی ساختن

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ