کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 2001 - 3000

297

غزل شمارهٔ ۲۰۰۱: از فیض نوبهار، زمین بزم چیده ای است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۲: در هر نظاره ام ز تو پیغام تازه ای است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۳: دنیا برای بیخبران عیش خانه ای است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۴: گنجینه جواهر ما پاک گوهری است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۵: موج شراب و موجه آب بقا یکی است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۶: برهان واصلان فنا آرمیدگی است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۷: لبهای خشک، موجه عمان تشنگی است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۸: چون صبح، زندگانی روشندلان دمی است
غزل شمارهٔ ۲۰۰۹: رویی کز او دلی نگشاید ندیدنی است
غزل شمارهٔ ۲۰۱۰: آهی که غم ز دل نبرد ناکشیدنی است
غزل شمارهٔ ۲۰۱۱: از لعل آبدار تو طرفی نظر نبست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۲: هر کس فشاند بر من پر شور پشت دست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۳: از بس نهاده ام به دل داغدار دست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۴: نتوان ز دل غبار ملال از شراب شست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۵: از لخت دل مرا مژه در چشم تر شکست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۶: چندین جمال هست نهان در جلال دوست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۷: تا چند بشنوم ز رسولان پیام دوست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۸: باریکتر چرا نشوم از میان دوست
غزل شمارهٔ ۲۰۱۹: ما گر چه بسته ایم لب از گفتگوی دوست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۰: از شش جهت به کعبه مقصد سبیل هست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۱: نابسته رخنه نظر از هر عیان که هست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۲: رزق دهن تیغ بود هر گلو که هست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۳: دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۴: دردست، صبح شیب، می خوشگوار چیست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۵: در حفظ جسم این همه فکر محال چیست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۶: ای بوالفضول شکوه ز جور زمانه چیست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۷: ای صبح، آه سرد تو در انتظار کیست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۸: این آهوی رمیده ز مردم، نگاه کیست
غزل شمارهٔ ۲۰۲۹: خلقند جمله آلت شطرنج، زنده کیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۰: چشمم به دستگیری لطف جیب نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۱: از ششدر جهات، امید نجات نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۲: این بنای عالم خاک از شکست نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۳: جان رمیده را به جهان بازگشت نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۴: می سنگ اگر زند به ایاغم شگفت نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۵: مجروح عشق را سر و برگ علاج نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۶: بیمار عشق را به دوا احتیاج نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۷: جز گریه چشم اشک فشان را علاج نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۸: حسن ترا به نقش و نگار احتیاج نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۳۹: در چار باغ دهر نسیم مراد نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۰: دلهای غم ندیده پذیرای پند نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۱: از فکر زلف یار رهایی امید نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۲: امید دلگشاییم از ماه عید نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۳: آفاق روشن و مه تابان پدید نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۴: ما را دماغ جنگ و سر کارزار نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۵: دلهای آرمیده به مطلب سوار نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۶: بی عشق، آه در جگر روزگار نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۷: بازآ که بی تو مجلس ما را حضور نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۸: داغم چو آفتاب سیاهی پذیر نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۴۹: از بخت تیره اهل سخن را گزیر نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۰: چشم تو چون ز مستی غفلت فراز نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۱: حسن ترا که ناز به اهل نیاز نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۲: عشق مرا به زینت ظاهر اساس نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۳: یک دم صفای عالم غدار بیش نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۴: تا زنده ایم قسمت ما غیر داغ نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۵: هر شیشه جان خزینه اسرار عشق نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۶: گوهر حریف سختی سنگ جدال نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۷: از پیچ و تاب جسم، روان را ملال نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۸: دیوانه را ز حلقه طفلان ملال نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۵۹: از چشم ما سرشک فشاندن کمال نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۰: در کاروان ما جرس قال و قیل نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۱: در نامجو شرافت ذاتی تمام نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۲: تا هست اثر ز عاشق شیدا تمام نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۳: بر کافران خدای جهان گر رحیم نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۴: تخمی است دوستی که در آب و گل تو نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۵: سر رشته امید ز رحمت گسسته نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۶: مقبول نیست طاعت هر کس شکسته نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۷: محوم چنان که در دل تنگم اراده نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۸: از حسن خلق رتبه همت زیاده نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۶۹: تا آدمی خمش نشود برگزیده نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۷۰: ماتم سرای خاک مقام نظاره نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۷۱: دور قمر چو گردش چشم پیاله نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۷۲: یک آفریده از ته دل شادمانه نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۷۳: ما را زبان شکوه ز جور زمانه نیست
غزل شمارهٔ ۲۰۷۴: از شرم اگر چه روی تو چندین نقاب داشت
غزل شمارهٔ ۲۰۷۵: ساقی ز ما شراب نخواهد دریغ داشت
غزل شمارهٔ ۲۰۷۶: هر کس ز تیغ غمزه او سر دریغ داشت
غزل شمارهٔ ۲۰۷۷: گل بس که شرم ازان رخ پر خط و خال داشت
غزل شمارهٔ ۲۰۷۸: دل کار خود به دامن پاک دعا گذاشت
غزل شمارهٔ ۲۰۷۹: روزی که عشق داغ مرا بر جگر گذاشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۰: بار غم از دلم می گلرنگ بر نداشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۱: آسان نمی توان به سراپای ما گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۲: امشب خیال زلف تو از چشم تر گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۳: کارم شب وصال به پاس نظر گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۴: سر جوش عمر من به هوا و هوس گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۵: روزی که حرف عشق مرا بر زبان گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۶: تا از عقیق او به بدخشان سخن گذشت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۷: از داغ، روشنی جگر پاره پاره یافت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۸: یک تن دل شکسته ز اهل وفا نیافت
غزل شمارهٔ ۲۰۸۹: از خط دل سیه ز رخش آب و تاب رفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۰: از خط حلاوت لب جانان به گرد رفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۱: صبح شکوفه چون کف سیل بهار رفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۲: هر عاشق از رهی به حریم وصال رفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۳: نتوان به دستگیری اخوان ز راه رفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۴: هر زنده دل که جا به مقام رضا گرفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۵: چشمی که از غبار خطش توتیا گرفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۶: دل راه اشک گرم به مژگان تر گرفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۷: بتوان به آه کام دل از آسمان گرفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۸: دل را ز ما به حسن ادا می توان گرفت
غزل شمارهٔ ۲۰۹۹: کام از جهان دون به هوس می توان گرفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۰: چون گوشه کلاه به پروانه نشکنم
غزل شمارهٔ ۲۱۰۱: دل رفته رفته رنگ لب لعل او گرفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۲: از زلف اگر نه حسن تو زنجیر می گرفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۳: گر در میان هوا چو حبابت نمی گرفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۴: از نوبهار روی زمین خشک و تر شکفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۵: تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۶: از حد گذشت وقت سحر آرمیدنت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۷: ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۸: زلف تو کشاکش به رگ جان من انداخت
غزل شمارهٔ ۲۱۰۹: زان خانه برانداز که از خانه زین خاست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۰: در چشم غلط بین نبود وضع جهان راست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۱: جمعیت اسباب، حجاب نظر ماست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۲: مستوری حسن از نظر بوالهوس ماست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۳: آیینه خورشید دل بی هوس ماست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۴: خمخانه افلاک تهی ساخته ماست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۵: تمکین خرام تو ز بسیاری دلهاست
غزل شمارهٔ ۲۱۱۶: چشم تو عجب نیست اگر مست و خراب است
غزل شمارهٔ ۲۱۱۷: بر هر که نظر می فکنم مست و خراب است
غزل شمارهٔ ۲۱۱۸: در عالم فانی که بقا پا به رکاب است
غزل شمارهٔ ۲۱۱۹: جمعیت جسم از نفس پا به رکاب است
غزل شمارهٔ ۲۱۲۰: در پاس نفس می گذرد عمر عزیزش
غزل شمارهٔ ۲۱۲۱: آفاق منور ز رخ انور صبح است
غزل شمارهٔ ۲۱۲۲: روشنگر آیینه دلها دم صبح است
غزل شمارهٔ ۲۱۲۳: سرگرم تمنای تو فارغ ز گزندست
غزل شمارهٔ ۲۱۲۴: واعظ نه ترا پایه گفتار بلندست
غزل شمارهٔ ۲۱۲۵: این هستی باطل چو شرر محض نمودست
غزل شمارهٔ ۲۱۲۶: ما صافدلان را چه غم از گرد و غبارست
غزل شمارهٔ ۲۱۲۷: شمع سر خاک شهدا لاله داغ است
غزل شمارهٔ ۲۱۲۸: پیچیدن سر از دو جهان افسر عشق است
غزل شمارهٔ ۲۱۲۹: گردون صدف گوهر یکدانه عشق است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۰: دل در نظر مردم فرزانه بزرگ است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۱: خورشید ترا از خط شبرنگ وبال است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۲: روشندل و دلبستگی تن چه خیال است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۳: جمعیت خاطر ز پریشانی عقل است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۴: شیرازه جمعیت مستان خط جام است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۵: مأوای تو از کعبه و بتخانه کدام است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۶: نقش به مراد دل ما خنده زخم است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۷: پیراهن گل چاک ز بیداد نسیم است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۸: طوطی ز سخن صیقل آیینه جان است
غزل شمارهٔ ۲۱۳۹: درد تو به دلهای سبکروح گران است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۰: در وصل، دل از هجر فزون دل نگران است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۱: محو رخ زیبای تو فارغ ز جهان است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۲: لعل تو ز روشن گهری جان جهان است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۳: چون آینه هر دل که ز روشن گهران است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۴: دل بر شکن طره دلدار گران است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۵: دل نقطه بسم الله دیوان جنون است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۶: سبزی که سیاه است ازو روز من این است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۷: آن خانه برانداز که در خانه زین است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۸: سبزی که مرا ساخته بیتاب همین است
غزل شمارهٔ ۲۱۴۹: چشمی که نظرباز به آن طاق دو ابروست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۰: مرغی که رمیدن ز جهان بال و پر اوست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۱: عشق است که اکسیر بقا خاک در اوست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۲: گفتار تو شهدی است که جانها مگس اوست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۳: تنها نه همین ماه به فرمان خط اوست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۴: بودی که نمودست وجودش، دهن اوست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۵: کیفیت می با لب شکرشکن توست
غزل شمارهٔ ۲۱۵۶: روزم سیه از پرتو آن چشم سیاه است
غزل شمارهٔ ۲۱۵۷: یارب دل خون گشته ز مژگان که جسته است
غزل شمارهٔ ۲۱۵۸: در پرده شب هر که می ناب گرفته است
غزل شمارهٔ ۲۱۵۹: از شش جهتم همچو شرر سنگ گرفته است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۰: یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۱: در روی زمین یک سر پر شور نمانده است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۲: از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۳: زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۴: رخسار تو روز سیه ریش ندیده است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۵: از عشق دلی نیست که زخمی نچشیده است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۶: با طره او مشک ختا دود کبابی است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۷: هر شام ز ماه رمضان صبح امیدی است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۸: تن بر دل خوش مشرب ما خانه تنگی است
غزل شمارهٔ ۲۱۶۹: صبح از لب لعل تو پیام نمکینی است
غزل شمارهٔ ۲۱۷۰: آن نرگس بیمار، عجب هوش ربایی است
غزل شمارهٔ ۲۱۷۱: هر نخل مصیبت علم راهنمایی است
غزل شمارهٔ ۲۱۷۲: بی روی تو چشم از همه خوبان نتوان بست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۳: در عالم بالاست تماشایی اگر هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۴: در هر جگری شوری ازین گرم نفس هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۵: بی دادرس آن کس که فغان چون جرسش هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۶: خام است شرابی که در او غلغله ای هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۷: در نقطه خاک است نهان، گر خبری هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۸: در زیر فلک نیست اگر همنفسی هست
غزل شمارهٔ ۲۱۷۹: هر خال ترا زیر نگین ملک جمی هست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۰: با ما سبب کینه گردون دغا چیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۱: دلبستگی خلق به عمر گذران چیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۲: خورشید نقاب رخ چون یاسمن کیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۳: گر دل نکشد دست ز زلف تو عجب نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۴: در دیده بی شرم و حیا نور ادب نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۵: چون سرو به غیر از کف افسوس برم نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۶: آن را که بود تیغ زبان بی لب نان نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۷: لب بسته ما بیخبر از راز جهان نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۸: منظور من آن موی میان است و میان نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۸۹: بوی سر زلف تو به شیدایی من نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۹۰: در موج پریشانی من فاصله ای نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۹۱: در معرکه عشق ز جرأت خبری نیست
غزل شمارهٔ ۲۱۹۲: زین نقطه بود گردش پرگار فلکها
غزل شمارهٔ ۲۱۹۳: از عکس خود آن آینه رو بس که حیا داشت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۴: در ظاهر اگر پشت به من همچو کمان داشت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۵: رگ در تنت از پاکی گوهر نتوان یافت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۶: در خاک وطن چند توان ره به عصا رفت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۷: ایام بهاران سبک از دیده ما رفت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۸: افسوس که ایام شریف رمضان رفت
غزل شمارهٔ ۲۱۹۹: از ناخن دخل آنچه به رخسار سخن رفت
غزل شمارهٔ ۲۲۰۰: ای زلف تو شیرازه دیوان قیامت
غزل شمارهٔ ۲۲۰۱: قد تو کجا و قد رعنای قیامت
غزل شمارهٔ ۲۲۰۲: ای هر دو جهان خاک ره سرو روانت
غزل شمارهٔ ۲۲۰۳: چرخ در تاب از تحمل ماست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۴: این چه خط است و این چه رخسارست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۵: در وطن جوهر سخن خوارست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۶: تا سپهر کبود سیارست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۷: سبزه جوی شهد، نیشترست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۸: دولت روزگار درگذرست
غزل شمارهٔ ۲۲۰۹: سر زهاد خشک بی شورست
غزل شمارهٔ ۲۲۱۰: در دل هر که ذوق شبگیرست
غزل شمارهٔ ۲۲۱۱: می گلرنگ خونی رازست
غزل شمارهٔ ۲۲۱۲: ظلم فریادی از ضعیفان است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۳: عشق سلطان و عقل دهقان است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۴: سفر اهل شوق در وطن است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۵: صدق، روشنگر ضمیر من است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۶: مژه ام جلوه گاه پروین است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۷: به که بر خود نبندد از دربان
غزل شمارهٔ ۲۲۱۸: تا به دل تخم عشق کشته شده است
غزل شمارهٔ ۲۲۱۹: لطف و قهر زمانه هر دو یکی است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۰: آب خضر و می شبانه یکی است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۱: عقل را گوشه سرایی هست
غزل شمارهٔ ۲۲۲۲: در خون کشد نظر را حسنی که بی حجاب است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۳: از خودگذشتگان را آیینه بی غبارست
غزل شمارهٔ ۲۲۲۴: از خود گذشتگان را آیینه بی غبارست
غزل شمارهٔ ۲۲۲۵: موج سراب دنیا، شمشیر آبدارست
غزل شمارهٔ ۲۲۲۶: از غیرت رکابت از دیده خون روان است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۷: از غیرت رکابت از دیده خون روان است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۸: بود و نمود عاشق، از آب و تاب حسن است
غزل شمارهٔ ۲۲۲۹: همین بلبل است خندان، هم باغبان شکفته است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۰: در جوش لاله و گل، دیوانه را عروسی است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۱: هر خار این گلستان مفتاح دلگشایی است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۲: تن پرور از شهادت گر سر کشد عجب نیست
غزل شمارهٔ ۲۲۳۳: مرا از تیره بختی شکوه بیجاست
غزل شمارهٔ ۲۲۳۴: کجا میل کبابم در شراب است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۵: به چشمم بی تو گلشن خارزارست
غزل شمارهٔ ۲۲۳۶: شراب نامرادی بی خمارست
غزل شمارهٔ ۲۲۳۷: فلک نیلوفر دریای عشق است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۸: خوشم با ناله خود، دم همین است
غزل شمارهٔ ۲۲۳۹: ز نغمه تا خدا یک کوچه راه است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۰: به چشم من فلک یک چشمخانه است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۱: نه هر تن لایق تشریف شاهی است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۲: در خودآرایی خطرها مضمرست
غزل شمارهٔ ۲۲۴۳: همت ما را مکانی دیگرست
غزل شمارهٔ ۲۲۴۴: وقت ما از ساغر و مینا خوش است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۵: از نظر هرگز خیالش دور نیست
غزل شمارهٔ ۲۲۴۶: تا نافه زلف مجلس آراست
غزل شمارهٔ ۲۲۴۷: شد آب و هنوز در حجاب است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۸: پیغام، نمکچش وصال است
غزل شمارهٔ ۲۲۴۹: بی یار بهار دلنشین نیست
غزل شمارهٔ ۲۲۵۰: چینی که طراز جبهه یارست
غزل شمارهٔ ۲۲۵۱: از وصل صدف گهر گریزان است
غزل شمارهٔ ۲۲۵۲: از حسن تو جیب خاک پر ماه است
غزل شمارهٔ ۲۲۵۳: لطف بتان جانگدازتر ز عتاب است
غزل شمارهٔ ۲۲۵۴: حلقه گوش تو گوشواره صبح است
غزل شمارهٔ ۲۲۵۵: حلقه آه مرا سپهر نگین است
غزل شمارهٔ ۲۲۵۶: زیر بال است پناهی که مراست
غزل شمارهٔ ۲۲۵۷: خود به خود چشم تو در گفتارست
غزل شمارهٔ ۲۲۵۸: ترک چشم مخمورش مست ناتوانیهاست
غزل شمارهٔ ۲۲۵۹: شود چو غنچه سخن پیشه، شیشه شیشه شراب است
غزل شمارهٔ ۲۲۶۰: مرهم کافور خلق پرده صد نشترست
غزل شمارهٔ ۲۲۶۱: غباری بجا از زمین مانده است
غزل شمارهٔ ۲۲۶۲: زمین نقش پایی است بر آستانت
غزل شمارهٔ ۲۲۶۳: آیینه را سیاه کند با غبار بحث
غزل شمارهٔ ۲۲۶۴: بر رخ ممکن بود پیوسته گرد احتیاج
غزل شمارهٔ ۲۲۶۵: چون گذارد خشت اول بر زمین معمار کج
غزل شمارهٔ ۲۲۶۶: نیست روی عرق آلود به گوهر محتاج
غزل شمارهٔ ۲۲۶۷: داغ ما نیست به دلسوزی یاران محتاج
غزل شمارهٔ ۲۲۶۸: نیست با دیده ظاهر دل روشن محتاج
غزل شمارهٔ ۲۲۶۹: نیست یک گوهر سیراب به اندازه موج
غزل شمارهٔ ۲۲۷۰: به داغ عشق نباشد مرا جگر محتاج
غزل شمارهٔ ۲۲۷۱: تا چند آه سرد کشی ز آرزوی گنج
غزل شمارهٔ ۲۲۷۲: آن گنج خفی در دل ویرانه زند موج
غزل شمارهٔ ۲۲۷۳: دور کن از دل هوس در پیرهن اخگر مپیچ
غزل شمارهٔ ۲۲۷۴: بی شهادت زینهار از تیغ جانان سرمپیچ
غزل شمارهٔ ۲۲۷۵: لب پیاله گزیدی سر از خمار مپیچ
غزل شمارهٔ ۲۲۷۶: ماییم و خیال دهن یار و دگر هیچ
غزل شمارهٔ ۲۲۷۷: لب هیچ و دهان هیچ و کمر هیچ و میان هیچ
غزل شمارهٔ ۲۲۷۸: در جبین کس نمی بینیم انوار صلاح
غزل شمارهٔ ۲۲۷۹: تا به کی همچون سگان گیرد ترا در خواب، صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۰: قرص خورشیدست اول لقمه مهمان صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۱: چاک خواهد سربرآورد از گریبانم چو صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۲: عاشق صادق بود گر پاکدامان همچو صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۳: خرده انجم ندارد رونقی در کوی صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۴: گر نه از فتنه ایام خبر دارد صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۵: نکشیدیم شرابی به رخ تازه صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۶: می زند موج پریزاد، صنمخانه صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۷: خاک از خواب عدم جست ز بیداری صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۸: گر به اخلاص رخ خود به زمین سایی صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۸۹: نمک به دیده غفلت کن از سفیده صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۰: منه چو ساده دلان دل به کامرانی صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۱: قسم به خط لب ساقی و دعای قدح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۲: دهد به روزن اگر نور، مهر تابان طرح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۳: زان پیشتر که تیغ کشد آفتاب صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۴: آفاق را کند به نفش مشکبار صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۵: از بس مکدرست درین روزگار صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۶: لبریز از می شفق کن ایاغ صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۷: از قرص آفتاب تهی نیست خوان صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۸: روشندلان به هر که رسیدند همچو صبح
غزل شمارهٔ ۲۲۹۹: دل زنده می کند نفس جانفزای صبح
غزل شمارهٔ ۲۳۰۰: زان پیش کآفتاب بگیرد گلوی صبح
غزل شمارهٔ ۲۳۰۱: مهره مارست مهر، مار گزیده است صبح
غزل شمارهٔ ۲۳۰۲: تا بر لب تو افتاد چشم ستاره صبح
غزل شمارهٔ ۲۳۰۳: ای خدنگ آه کوتاهی مکن در کین چرخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۴: دردمندی کرد بر من شربت دیدار تلخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۵: مستمع را کام ناگردیده از دشنام تلخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۶: مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۷: اگر دو هفته بود چهره گلستان سرخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۸: مکن ز باده لعلی لب چو مرجان سرخ
غزل شمارهٔ ۲۳۰۹: وقت است بگذریم چو موج از شراب تلخ
غزل شمارهٔ ۲۳۱۰: شد زسر گردانی من بس که حیران گردباد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۱: از لب منصور راز عشق بر صحرا فتاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۲: خال موزون است هر جا بر رخ دلبر فتاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۳: بهر گندم از بهشت آدم اگر بیرون فتاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۴: ترک جانان چون توان از تیغ بی زنهار داد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۵: حسن خواهد رفت و داغت بر جگر خواهد نهاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۶: تا زخط حسن تو عنبر بر سر آتش نهاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۷: بر دل خود هر که چون فرهاد کوه غم نهاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۸: مرگ عاشق بی شمار آن سیمبر دارد به یاد
غزل شمارهٔ ۲۳۱۹: کشتی دریائیی دیدم دلم آمد به یاد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۰: غفلت دل از شراب ناب می گردد زیاد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۱: رغبت می را کند چندان که نوشیدن زیاد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۲: دل عبث چندین تقدیر الهی می تپد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۳: غم ز دل بیرون مرا کی باده احمر برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۴: رخت هستی زین جهان مختصر خواهیم برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۵: از حریم ما سخن چین چون سخن بیرون برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۶: آب شد دل تا به آن شیرین شمایل راه برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۷: هر که با خود درد و داغ دلستان را می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۸: زلف مشکین را چرا آن نازپرور می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۲۹: جنبش مژگان حضور از دیده و دل می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۰: عشق اول ناتوانان را به منزل می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۱: از فسون عالم اسباب خوابم می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۲: شام ازان زلف سیه سنبل به دامن می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۳: چشم خونبارم گرو ز ابر بهاری می برد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۴: وسعت مشرب زدل اندیشه فردا نبرد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۵: از شکست من دم تیغ تغافل می پرد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۶: چشم برق از اشتیاق خرمن من می پرد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۷: می خورد با دیگران مستانه بر ما بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۸: بر جهان هر کس که از روی تأمل بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۳۹: تا به کی در خواب سنگین روزگارم بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۰: بوسه چون محروم از آن لبهای خندان بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۱: سر گردان چند از من آن سرو خرامان بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۲: جان مشتاقان زکوی دلستان چون بگذرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۳: لاله شبنم فریبت برگ گل را آب کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۴: خط لب لعل ترا بی آب نتوانست کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۵: چاره دل عقل پر تدبیر نتوانست کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۶: چرخ زنگاری مرا غمناک نتوانست کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۷: در غبار خط همان زلفش بود جویای دل
غزل شمارهٔ ۲۳۴۸: چاره غفلت دل آگاه نتوانست کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۴۹: عشق را پنهان دل دیوانه نتوانست کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۰: تا گلستان را نهال قامتش آباد کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۱: آنچه روی سخت من با سیلی استاد کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۲: مرگ نتواند به ارباب سخن بیداد کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۳: کاوش مژگان او دل را قیامت زار کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۴: مهر خاموشی مرا گنجینه اسرار کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۵: هر که رو زین خلق ناهموار در دیوار کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۶: هر که رو زین خلق ناهموار در دیوار کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۷: کعبه را دریافت هر کس خاطری معمور کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۸: خانه بر دوشی که سیر کوچه زنجیر کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۵۹: هر که در گلشن چو شبنم چشم عبرت باز کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۰: روزه نزدیک است می باید کلوخ انداز کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۱: هر که در دنیا فانی زاد عقبی جمع کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۲: دل در آن زلف کمندانداز خود را جمع کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۳: گرچه ماه مصر را دامن زلیخا چاک کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۴: صبح از رشک بنا گوشت گریبان چاک کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۵: سبزه خط دود از آن رخسار آتشناک کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۶: ذوق رسوایی مرا بیزار نام و ننگ کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۷: خاطر جمع مرا پیری پریشان حال کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۸: سیل اشک من بساط سبزه را پامال کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۶۹: ساقی از یک جرعه می این بینوا را گرم کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۰: دین و دل در کار آن زلف دو تا خواهیم کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۱: عاقبت تسخیر آن سیمین بدن خواهیم کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۲: گرچه انفاس گرامی سینه صرف آه کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۳: شورش سودا مرا از قید تن آزاده کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۴: هر که چون آب روان آیینه خود ساده کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۵: تا عبیر افشانی زلف ترا نظاره کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۶: آب حیوان دید لعلت را و ایمان تازه کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۷: ناله نی بند بندم را زهم بیگانه کرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۸: یاد باد آن بی حقیقت را که یاد ما نکرد
غزل شمارهٔ ۲۳۷۹: چاره سودای ما پند نصیحتگر نکرد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۰: عمرها مشق جنون هر کس که چون مجنون نکرد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۱: آه سردی ناتوانان را به فریاد آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۲: کوه را چون ابر، حکم او به رفتار آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۳: مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۴: می شود دل مضطرب چون گریه ام زور آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۵: عجز بر سر پنجه اقبال چون زور آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۶: دیده چون تاب صفای آن بناگوش آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۷: زخمی عشق تو چون رو در بیابان آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۸: عیبجو چندان که عیب از ما بدر می آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۸۹: عیبجو چندان که عیب از ما بدر می آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۰: می برون زان چهره شاداب گل می آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۱: از سر من مغز را سودا برون می آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۲: هر که دل زان پنجه مژگان برون می آورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۳: خون ما را چرخ عاجزکش به دست زور خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۴: لعل می از جام زر در سنگ خارا می خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۵: یار ما در پرده شب باده تنها می خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۶: شمع ما را عاقبت اشک دمادم می خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۷: چون ز باد آن زلف چون زنجیر بر هم می خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۸: خون خود یوسف درون چاه کنعان می خورد
غزل شمارهٔ ۲۳۹۹: این جواب آن غزل صائب که راقم گفته است
غزل شمارهٔ ۲۴۰۰: خون مردم را چون آب آن لعل میگون می خورد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۱: گر به ظاهر جسم را روشن گهر می پرورد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۲: غیر را در بزم خاص آن سیمتن می پرورد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۳: مست ما امروز نقش تازه ای بر آب زد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۴: از عرق آتش به جانم آن گل سیراب زد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۵: هر که پشت پای چون شبنم به آب و رنگ زد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۶: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا نزد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۷: خاطر آزرده را سیر گلستان می گزد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۸: من کیم تا یار بی پروا به فریادم رسد
غزل شمارهٔ ۲۴۰۹: بی علایق چون شود سالک به منزل می رسد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۰: بیشتر دست سبکباران به منزل می رسد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۱: از حریص افزون به قانع فیض احسان می رسد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۲: بس که در زلف تو دلهای اسیران آب شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۳: از گرفتاری دلم فارغ زپیچ و تاب شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۴: دل ز پیکان در تن من بیضه فولاد شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۵: تا تو رفتی عالم روشن به چشمم تار شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۶: بر من از روشندلی وضع جهان هموار شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۷: از ملامت عاقبت مجنون بیابان گیر شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۸: جذبه شوق تو هر کس را گریبان گیر شد
غزل شمارهٔ ۲۴۱۹: حسن خط با حسن خلق و مردمی انباز شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۰: یار ساقی گشت و مطرب هم نوا پرداز شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۱: از خط شبرنگ حسن یار عالمسوز شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۲: بس که دل افسرده زین دریای پرنیرنگ شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۳: از خط شبرنگ حسن سرکش او رام شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۴: تا به تسلیم و رضا قانع دل خودکام شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۵: جان به تنگ آمد زکلفت غمگساران را چه شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۶: تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۷: خط عیان شد تا بساط زلف او برچیده شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۸: بس که از سرگرمی فکرم نفس تفسیده شد
غزل شمارهٔ ۲۴۲۹: دل پریشان از پریشان گردی نظاره شد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۰: از وصال یار داغ حسرت من تازه شد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۱: هر سخنسازی به آن آیینه رو همخانه شد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۲: آشنای حق شد آن کس کز جهان بیگانه شد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۳: از سیاهی دل به تقصیرات خود بینا نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۴: درد من خاطر نشان یار بی پروا نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۵: ماند دلتنگ آن که باغ دلگشای خود نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۶: از تماشایی صفای روی جانان کم نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۷: روی یوسف تا کبود از سیلی اخوان نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۸: هرگز از شاخ گلی آغوش من رنگین نشد
غزل شمارهٔ ۲۴۳۹: عشق دلهای به خاک افتاده را در بر کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۰: زلف چون قلاب او آب از دل آهن کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۱: نقطه خال لبت خط بر سویدا می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۲: منعم از دلبستگی آزار دنیا می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۳: عشق یکسان ناز درویش و توانگر می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۴: هر که را از خانه بیرون جذبه دل می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۵: زخم گل آب از نوای آبدارم می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۶: غافلی کز دل نفس بی یاد یزدان می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۷: بر زمین از ناز زلف او چو دامان می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۸: کی سر از تیغ شهادت جان روشن می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۴۹: تیرگی از مد احسان جان روشن می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۰: گرچه عمری شد صبا مشق ریاحین می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۱: سر و بالای تو فریاد از لب جو می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۲: از سر پر آرزو دل زردرویی می کشد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۳: آن رخ گلرنگ می باید زصهبا بشکفد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۴: حسرت از منقار خون آلود بلبل می چکد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۵: نه همین از حرف دردآلود من خون می چکد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۶: از سر خاک شهیدان سبزه گلگون می دمد
غزل شمارهٔ ۲۴۵۷: شمع روشن شد چو اشک از دیده بینا فشاند
غزل شمارهٔ ۲۴۵۸: دست چون عیسی زدنیا پاک می باید فشاند
غزل شمارهٔ ۲۴۵۹: عمر رفت و خار خارش در دل بیتاب ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۰: هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۱: از حجاب عشق دل از وصل او نومید ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۲: عاقبت در سینه ام دل از تپیدن بازماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۳: مال رفت از دست و چشم خواجه در دنبال ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۴: از غبار خط دهان تنگ او پوشیده ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۵: بدعت برگرد سرگشتن گر از پروانه ماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۶: از هجوم اشک دل در چشم خونپالا نماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۷: از دیار مردمی دیار در عالم نماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۸: حیف کز آیینه رویان پاکدامانی نماند
غزل شمارهٔ ۲۴۶۹: آبها آیینه سرو خرامان تواند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۰: اهل همت بحر را از خار و خس پل بسته اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۱: خاکسارانی که همت بر تحمل بسته اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۲: از سر زانوی خود آیینه دارت داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۳: بهر قطع گفتگو تیغ زبانت داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۴: ناله ای گیراتر از چنگ عقابم داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۵: عشق بالا دست وجان بیقرارم داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۶: منت ایزد را که طبع بی نیازم داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۷: ساده لوحانی که درد خود به درمان داده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۸: از سپهر نیلگون خاکستر ما کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۷۹: حسن را پوشیده در خط چون عنبر کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۰: خنده ات را چاشنی از شیر و شکر کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۱: گوشه گیرانی که رو در خلوت دل کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۲: خشم را روشندلان در حلم پنهان کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۳: گلرخان از خون ما رخساره گلگون کرده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۴: وقت جمعی خوش که دفتر را در آب افکنده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۵: از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۶: شوخ چشمان درد بیش و کم به دل افزوده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۷: دوربینانی که در پرداز دل کوشیده اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۸: تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند
غزل شمارهٔ ۲۴۸۹: از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۰: تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۱: پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۲: از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۳: در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۴: خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۵: لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۶: اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۷: هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۸: در دل شب هر که جامی از می احمر زند
غزل شمارهٔ ۲۴۹۹: ناله ممکن نیست از دلهای پرخون سرزند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۰: جام خالی غوطه در خم بی محابا می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۱: نه همین بر قلب ایمان یا دل ما می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۲: در گلستانی که بلبل جوش غیرت می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۳: با دهان خشک هر کس خنده تر می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۴: هر که دامن بر میان در چیدن گل می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۵: با لب خاموش هر کس غوطه در خون می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۶: چون زتاب می رخت بر لاله پهلو می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۷: شانه چون بر زلف خود آن عنبرین مو می زند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۸: دامن آنها کز گرانجانان دنیا می کشند
غزل شمارهٔ ۲۵۰۹: می پرستان در بهشت نقد ساغر می کشند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۰: پرده پوشی عشق عالمسوز را پیدا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۱: عشق شورانگیز اگر جا در دل خارا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۲: هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۳: می به جرأت در قدح در پای خم مینا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۴: پیش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۵: آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۶: هر که چین منع از ابروی دربان وا کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۷: زلف مشکینت دهان شانه پر عنبر کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۸: عشق خوش سودا کف بی مغز را عنبر کند
غزل شمارهٔ ۲۵۱۹: رخنه سیل اشک من در سد اسکندر کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۰: چون به یاد آشیان مرغم صفیری سر کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۱: جلوه ای سرکن که خون از چشم بلبل سر کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۲: هر که قطع راه مطلب در رکاب دل کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۳: باطلان را گفتگوی حق اثر در دل کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۴: خط مگر با آن لب میگون مرا همدم کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۵: آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۶: تا به کی گرد کدورت زیر دیوارم کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۷: نیستم آتش که هر خاری به زنجیرم کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۸: مطربی خواهم که مست از نغمه سازم کند
غزل شمارهٔ ۲۵۲۹: صحبت روشن ضمیران جسمها را جان کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۰: دیده پرخون من گر این چنین طوفان کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۱: زلف مشکینت که خون در ساغر ایمان کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۲: چون کسی در دل خیال آن کمر پنهان کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۳: کی زلیخا را منور بوی پیراهن کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۴: بوی پیراهن زلیخا را کجا روشن کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۵: ناله آتش عنانم رخنه در گردون کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۶: کی گره باز از دل من باده گلگون کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۷: ترک یاران کرده ای ای بیوفا، یار این کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۸: گرنه دل را زلف مشکینش نگهداری کند
غزل شمارهٔ ۲۵۳۹: هر که اوقات گرامی صرف خودسازی کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۰: زلف دلها را به دور خط نگهبانی کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۱: با خیال دوست هر کس مجلس آرایی کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۲: جذبه عاشق اثر در سنگ خارا می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۳: سیل اشکم گوهر راز آشکار می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۴: هر که آن لبهای میگون را تماشا می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۵: عشق جا در سینه های تنگ پیدا می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۶: دل در آن زلف زره سان جای خود وا می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۷: سیر چشمی خاک در چشم سخاوت می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۸: آن که از اوضاع خود دایم شکایت می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۴۹: مست ناز من زساغر تا لبی تر می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۰: تشنه جانان را کجا سیراب ساغر می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۱: سیرچشمی تنگدستان را توانگر می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۲: محو جانان خویش را جانان تصور می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۳: خال موزونت سویدا را زدل حک می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۴: گرچنین آن چشم جادو رخنه در دل می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۵: شوق را آتش عنان دوری منزل می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۶: خصم غالب را زبون صبر و تحمل می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۷: گر جلا آیینه های تیره را نم می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۸: فکر جمعیت عبث دل را پریشان می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۵۹: عمر را کوته نفسهای پریشان می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۰: نفس را مطلق عنان رزق فراوان می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۱: دیده ها را چهره گلرنگ گلشن می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۲: گر به ظاهر حسن میل آرمیدن می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۳: ساغر پر می علاج جان محزون می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۴: گر چنین نشو و نما آن نخل موزون می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۵: خط غزال چشم را آهوی مشکین می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۶: تیشه را از خون خود فرهاد رنگین می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۷: غارت صبر از دلم آن آتشین رو می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۸: شرم حسن شوخ را کی پرده سازی می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۶۹: عشق او جا در دل دیوانه خالی می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۰: تا خدنگ غمزه بال و پر فشانی می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۱: دخل ناقص بر سخن سنجان گرانی می کند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۲: دیده ما سیر چشمان شان دنیا بشکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۳: هر که خار آرزو در دیده دل بشکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۴: از نزاکت رنگ اگر بر چهره گل بشکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۵: سایه تا بر گلستان آن قامت رعنا فکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۶: گر نمک در باده آن کان ملاحت افکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۷: کو نواسنجی که در مغز جهان شور افکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۸: سایه بر هر کس که آن سرو خرامان افکند
غزل شمارهٔ ۲۵۷۹: گریه من آب در جوی سحر می افکند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۰: محو شد نور خرد تا شد مرا سودا بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۱: آه افسوس از دل خونگرم ما گردد بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۲: برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۳: خنده چون زان غنچه مستور می گردد بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۴: حرف آن زلف از دل دیوانه ما شد بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۵: نور شمع طور کی گردد زهر محفل بلند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۶: گوشه گیران در سخاوت بی نظیر عالمند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۷: هر کجا باشند رنگین فطرتان در گلشنند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۸: خام دستانی که پشت پا به دنیا می زنند
غزل شمارهٔ ۲۵۸۹: با کمند زلف، خوبان بر صف دل می زنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۰: هر که خود را بشکند در دیده هایش جا کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۱: با دهان تلخ، ناکامی که خرسندش کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۲: نقش پردازان میسر نیست تصویرش کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۳: کی به هر چشمی نظربازان تماشایش کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۴: من نه آن دریای پرشورم که خس پوشم کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۵: کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۶: غنچه خسبانی که از زانوی خود بالین کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۷: هر کجا خوبان چراغ دلبری بر می کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۸: نیستم غمگین که خالی چون کدویم می کنند
غزل شمارهٔ ۲۵۹۹: سالکان خودنما قطع بیابان می کنند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۰: رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۱: گوشه گیران کامیاب از عالم بالا شوند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۲: بی زبان جمعی که از حیرت چو ماهی می شوند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۳: کی به کوشش عاقلان را نشأه سودا دهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۴: در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۵: کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۶: گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۷: داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۸: منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند
غزل شمارهٔ ۲۶۰۹: اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند
غزل شمارهٔ ۲۶۱۰: بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۱: دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۲: رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۳: آسمان تا بود، با ما بر سر بیداد بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۴: ای خط بیرحم ازان عارض دمیدن زود بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۵: از سعادت در دماغش بیضه پندار بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۶: یوسف ما در دل چه بر سر بازار بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۷: جان مشتاقان غبار جسم را صرصر بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۸: تا خیال آن بهشتی رو مرا منظور بود
غزل شمارهٔ ۲۶۱۹: یاد ایامی که بزم عیش ما معمور بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۰: ذوق خاموشی مرا روزی که دامنگیر بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۱: در کنار دایه حسن او جهان افروز بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۲: ریزش اشک ندامت غافلان را بس بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۳: دوش بزم از شور ما یک سینه پرجوش بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۴: شب که دامان سر زلف توام در چنگ بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۵: تا عنان اختیار ناقصم در چنگ بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۶: از قبول نقش، دل دایم پریشان حال بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۷: آبروی کعبه گر از چشمه زمزم بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۸: خنده سوفار با دلگیری پیکان بود
غزل شمارهٔ ۲۶۲۹: پایه نظم بلند از علم کمتر چون بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۰: شب نه آه سرد را دل عرش پیما کرده بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۱: دوش بر من سایه آن سرو روان افکنده بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۲: شب که سرو قامت او شمع این کاشانه بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۳: مطرب از خود داشت جوش سینه گلهای باغ
غزل شمارهٔ ۲۶۳۴: روح را در تنگنای جسم کی شادی بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۵: اهل دل را خواب تلخ مرگ بیداری بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۶: چند دستم شانه زلف پریشانی بود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۷: یاد ایامی که گلچین در گلستانت نبود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۸: پیش ازین حسن مجرد تشنه زیور نبود
غزل شمارهٔ ۲۶۳۹: هر دلی را طره جانان نمی گیرد به خود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۰: حسرت اوقات غفلت چون زدل بیرون رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۱: صورت شیرین اگر از لوح خارا می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۲: کی ز سیل گرمرو بر روی صحرا می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۳: چون خرامان از نظر آن سرو قامت می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۴: می کند یادش دل بیتاب و از خود می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۵: مفلس از بزم شراب ما توانگر می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۶: از نظر یک دم که آن شکل و شمایل می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۷: چون رخ از می بر فروزی آب گلشن می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۸: در چمن چون حرف آن بالای موزون می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۴۹: در بیابان خار اگر در پای مجنون می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۰: دل ز بی برگی جگردارانه در خون می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۱: هر کجا حرف شراب ارغوانی می رود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۲: شورش عشقم ز تدبیر نصیحتگر فزود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۳: دستگاه شور من از دامن هامون فزود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۴: چون اثر نگذاشت ازمن غم ز غمخواری چه سود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۵: در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۶: در دل هرکس که ذوق جستجو پیدا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۷: هر که پیوندد به اهل دل، به جان بینا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۸: دل ز قید جسم چون آزاد گردد وا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۵۹: سرکشی ازطاق ابروی بتان پیدا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۰: عشق راهی نیست کان را منزلی پیدا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۱: کی دل غمگین به زور آه و افغان وا شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۲: در جهان بی نیاز خاک سیم و زر شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۳: بر سبکروحان چو عیسی سوزنی لنگر شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۴: هر دلی کز عشق گوهر آب شد، گوهر شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۵: چون صنوبر بادپیما گر سراپا دل شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۶: هر که در راه طلب صادق بود واصل شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۷: هر سبک مغزی که غافل شد ز دل باطل شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۸: جزرخش کز وی زمین و آسمان پر گل شود
غزل شمارهٔ ۲۶۶۹: ساغر می دور از آن لبها اگر یک دم شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۰: کی به وصل از سینه عاشق تمنا کم شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۱: نیست ممکن هر که تنها شد حضورش کم شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۲: حاش لله از ملامت شوق جانان کم شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۳: گفتگو از عقد دندان گوهر غلطان شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۴: حسن چو بی پرده شد دلها به خون غلطان شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۵: حرف زن تا بر لب عیسی نفس سوزن شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۶: خاک نتواند حجاب دیده روشن شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۷: چند قرب یار از غفلت حجاب من شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۸: از حریصان تشنه چشمی حرص را افزون شود
غزل شمارهٔ ۲۶۷۹: حق طلب آسوده در دنیای باطل کی شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۰: یار ما از کشتن عشاق درهم کی شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۱: تا نگردد محو انجم مهر تابان کی شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۲: عیب پاکان زود بر مردم هویدا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۳: با وجود مرگ، کی هستی گوارا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۴: دل به دشمن چون ملایم شد مصفا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۵: خانه ای کز نور حسن او مصفا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۶: هر که می گردد ز اهل ذکر، دانا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۷: گر به این دستور قد یار رعنا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۸: آن لب رنگین سخن بی خواست گویا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۸۹: عشقبازان را طرف بسیار پیدا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۰: کی به ناخن از دل غمگین گره وا می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۱: محنت امروز، فردا جمله راحت می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۲: زر و بال منعمان روز قیامت می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۳: هر که را غمخوار گردی غمگسارت می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۴: بعد عمری گر وصال او میسر می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۵: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۶: زان رخ گلگون عرق یاقوت احمر می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۷: سبزه زنگار در تیغ تو جوهر می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۸: گر شکر در جام ریزم زهر قاتل می شود
غزل شمارهٔ ۲۶۹۹: جان بی مغزان به خاک تیره واصل می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۰: دل به تن یکرنگ چون گردید باطل می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۱: دل خراب از خنده پنهان آن گل می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۲: گلشن حسن از بهار عشق خرم می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۳: می شود عارف خجل نادان چو ملزم می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۴: هر چه در دل نقش بندد آدمی آن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۵: از گلستانی که بلبل روی گردان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۶: هستی ظاهر حجاب قرب یزدان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۷: جان زترک جسم چون گوهر فروزان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۸: زودتر دل جمع گردد چون پریشان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۰۹: گر ز ریحان خواب بیدردان به سامان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۰: عاقبت کار نظربازان به سامان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۱: کار ما از ساغر پرمی به سامان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۲: در زمستان باغ اگر از برگ عریان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۳: دل نظرگاه خدا از ترک عصیان می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۴: روح چون تن پرور افتد عاقبت تن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۵: سینه ام از درد و داغ عشق روشن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۶: در چراغ دیده من آب روغن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۷: دل ز احیای شب دیجور روشن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۸: خانه مردم اگر از ماه روشن می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۱۹: از تجرد نور حکمت در دل افزون می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۰: از نظربازان کمال حسن افزون می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۱: گر چنین چشم ترم میراب هامون می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۲: غفلت دل از شراب ناب افزون می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۳: اضطراب دل ز چشم روشن افزون می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۴: آب و رنگ حسن بیش از خانه زین می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۵: بی کمندانداز چین آن زلف مشکین می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۶: نفس سرکش بی ریاضت رهنما کی می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۷: یک دل روشن نگهبان جهانی می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۸: مخزن گوهر صدف از ته گزینی می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۲۹: دیده روشن از فروغ آشنایی می شود
غزل شمارهٔ ۲۷۳۰: زیر تیغ از جبهه چین مردان می باید گشود
غزل شمارهٔ ۲۷۳۱: عشق فارغبالم از اندیشه دنیا نمود
غزل شمارهٔ ۲۷۳۲: گوش شو هر جا سخن را ساز نتوانی نمود
غزل شمارهٔ ۲۷۳۳: جذبه توفیق هرکس را دل بینا دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۴: کی به عاشق بوسه آن لعل لب میگون دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۵: دل ز پهلوی جنون داد فراغت می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۶: بی غرض چون شد سخن تأثیر دیگر می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۷: غنچه این باغ بوی پاره دل می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۸: شاخ گل از دست و چوگان تو یادم می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۳۹: گر دو روزی خاکمال آن گلعذارم می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۰: عارفان را نکهت سیب ذقن جان می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۱: راز ما را ناله شبگیر بیرون می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۲: چشم او تعلیم رم کردن به آهو می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۳: صیقل دل فیض آه صبحگاهی می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۴: چشم فتانت که داد دلبریایی می دهد
غزل شمارهٔ ۲۷۴۵: خط ز روی آتشین دلستان آمد پدید
غزل شمارهٔ ۲۷۴۶: برگرفتی پرده از رخ گلستان آمد پدید
غزل شمارهٔ ۲۷۴۷: یوسف زندانی ما راحت از دنیا ندید
غزل شمارهٔ ۲۷۴۸: ذوق حیرانی به داد چشم خونپالا رسید
غزل شمارهٔ ۲۷۴۹: باده منصور در جام و سبوی من رسید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۰: دل به دارالامن حیرت نه به آسانی رسید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۱: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۲: وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۳: مست شد نقاش تا آن چشم جادو را کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۴: پای در دامان تسلیم و رضا باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۵: شوخی میخانه از محراب می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۶: در سر پل باده چون سیلاب می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۷: خواری از اغیار بهر یار می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۸: می به روی لاله رنگ یار می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۵۹: مشق هجران در کنار بحر می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۰: می به رغم عالم پرشور می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۱: جوش گل شد باده سرجوش می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۲: جوش گل شد، باده گلرنگ می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۳: سرکشی از زلف آن خودکام می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۴: چون صراحی رخت در میخانه می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۵: درد را چون صاف در میخانه می باید کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۶: تا خط مشکین لب لعل ترا در بر کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۷: دل چه تلخیهای رنگارنگ ازان دلبر کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۸: هر که جام می به روی دلستان بر سر کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۶۹: از سرم چون شمع آخر سوز پنهان سر کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۰: با زمین گیری کمان آسمان نتوان کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۱: روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه
غزل شمارهٔ ۲۷۷۲: زلف او موی سفید نافه را در خون کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۳: از گرانان هر که چون عنقا گرانجانی کشید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۴: از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۵: تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۶: دل نیاسود از تردد تا نشد منزل سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۷: نیست از خورشید و ماه این گنبد گردان سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۸: مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۷۹: چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۰: از صبوری در گشاد کارها بگزین کلید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۱: بوسه از کنج دهان دلربا دارد امید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۲: چند بتوان بانگ نای و قلقل مینا شنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۳: وصف شکر تا به چند از طوطیان باید شنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۴: سوختم از شوق، یاران راه حرفی وا کنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۵: گردش سال است، می در ساغر عشرت کنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۶: دیده از عیب کسان در خواب چون مخمل کنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۷: خوش بهاری می رسد میخانه ها سامان کنید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۸: بر زبانها وصف قد دلستان خواهد دوید
غزل شمارهٔ ۲۷۸۹: غنی فیض از دل شب چون فقیران در نمی یابد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۰: مرا آه سحر گرد از دل دیوانه می روبد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۱: نه از روی بصیرت سایه بال هما افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۲: مبادا بر سر من سایه بال هما افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۳: دل از امید وصلش هر زمان در پیچ و تاب افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۴: به زهر چشم بتوان کشت دشمن را چوکار افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۵: زعکسش لرزه بر آیینه گوهرنگار افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۶: زخط پشت لب آن طاق ابرو از نظر افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۷: در آن مجلس که از مستی رخت طاقت گداز افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۸: به امید چه دنبال زبان کس چون جرس افتد
غزل شمارهٔ ۲۷۹۹: شود خون عاقبت هر دل که زلفش را به چنگ افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۰: مبادا کافر از طاق دل پیر مغان افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۱: نمی خواهم نقاب از صورت احوال من افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۲: زجوش مغز هر دم از سرم دستار می افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۳: مگو عاقل کجا در محنت ایام می افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۴: به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۵: به فکر عاقبت عاشق نه از غفلت نمی افتد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۶: سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمی گنجد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۷: کسی تا کی به دامان شب و آه سحر پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۸: دل آزاده از طول امل بسیار می پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۰۹: خط از بیباکی آن حسن عالمگیر می پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۰: ز بار درد من کوه گران بر خویش می پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۱: شکر لعل لبش در تلخی دشنام می پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۲: مرا آه از خموشی در دل دیوانه می پیچد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۳: خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۴: دو بالا می شود طول امل چون قد دو تا گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۵: به هر آب تنک کی همت من آشنا گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۶: بهار از روی گلرنگ تو با برگ و نوا گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۷: زدندان ریختن عقد سخن زیر و زبرگردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۸: مباد از باده آن لبهای خون آشام تر گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۱۹: غم از سنگ ملامت نیست سرگرم محبت را
غزل شمارهٔ ۲۸۲۰: در ایام تهیدستی فغان صاحب اثر گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۱: مبادا دولت دنیا نصیب بد گهر گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۲: نمی بندد کمر هر کس کز او زنار برگردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۳: نسیم صبحگاه از غنچه ام دلگیر برگردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۴: زفیض عشق دلهای مخالف مهربان گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۵: اگر از پرده زلف سیه رویش عیان گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۶: سبکروحی که چون پروانه بر گرد سخن گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۷: بغیر از خامه کز بیطاقتی گرد سخن گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۸: کسی تا چند مغلوب شراب لاله گون گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۲۹: چنین از خون اگر دامان آن گل لاله گون گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۰: به افسون پیر و طول امل هشیار کی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۱: سیه مست غرور از گفتگو هشیار کی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۲: دل سنگ از شکست دانه من آب می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۳: زدامان ترم ریگ روان سیراب می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۴: ز آهم بیستون سرچشمه سیماب می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۵: مبین گستاخ در رویش چو مشک اندود می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۶: به خدمت بنده از آزادمردان زود می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۷: ازان از سیر صحرا خاطرم خشنود می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۸: زخشکی در دهانم آب گردآلود می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۳۹: نسیم نوبهاران بر دماغم بار می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۰: سخن سنجی سرآمد در فن گفتار می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۱: ز خط آیینه روی که جوهردار می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۲: سر هر کس که گرم از باده منصور می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۳: ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۴: عمل چون خالص افتد دل از ان پرنور می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۵: به اندک فرصتی روشندل از جان سیر می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۶: به نومیدی گره از کار سالک باز می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۷: زگل تنها کجا بزم گلستان ساز می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۸: دل من بیقرار از شعله آواز می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۴۹: زآب دیده من بید مجنون سبز می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۰: گرانی می کند بر تن چو سربی جوش می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۱: خوش آن رهرو که دایم چون فلک بر خویش می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۲: شود چون بیش نعمت، مایه تشویش می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۳: زخاموشی دل آگاه روشن بیش می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۴: به قتل هر که مایل آن دل بیباک می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۵: کجا دیوانه را دل از ملامت تنگ می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۶: مرا از حرفهای قالبی دل تنگ می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۷: زدست تنگ بر بی برگ دنیا تنگ می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۸: از ان در خلوت معشوق بر من حال می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۵۹: دل از گفتار ناسنجیده بی آرام می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۰: دل صد پاره زان گرد می گلفام می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۱: نشان یوسف گم گشته پیدا از تو می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۲: دل یاقوت را خون می کند لعل سخنگویت
غزل شمارهٔ ۲۸۶۳: زانفاس گرامی آنچه صرف آه می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۴: به احسان خانه از سیل حوادث رسته می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۵: زبالیدن ترا هر دم لباسی تازه می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۶: مگر قسمت مرا زان تیغ زخمی تازه می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۷: زشکر خنده پنهان او دل تازه می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۸: نگاه آشنا در چشم او بیگانه می گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۶۹: دل آسوده در زیر فلک پیدا نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۰: سفیدی پرده دار چشم خونپالا نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۱: دل چرخ بداختر نرم از یارب نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۲: دل عاشق به جور از یار دیرین برنمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۳: خط از خون مانع آن غمزه کافر نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۴: برون آمد زلب چون حرف، دیگر برنمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۵: دل دیوانه من از سپاهی بر نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۶: معانی اهل صورت را به گرد دل نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۷: نه از رحم است اگر نخجیر من بسمل نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۸: به الزام پیاپی مدعی ملزم نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۷۹: شود خرج زمین هر سر که سودایی نمی گردد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۰: به زنجیر تعلق خلق را دست قضا بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۱: بجز چشمش که چشم از دیدن من از حیا بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۲: چو احرام تماشای چمن آن سیمبر بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۳: چمن پیرا نه گل را دسته در گلزار می بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۴: دل سرگشته ما چرخ را بر کار می بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۵: کدام آیینه رو احرام این میخانه می بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۶: زحسن شوخ طرفی دیده های تر نمی بندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۷: نه تنها از نشاط می لب جانانه می خندد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۸: عجب دارم که یار این نابسامان را به یاد آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۸۹: خط مشکین او سودای عنبر را به جوش آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۰: تو چون نوخط شوی طاوس جنت پر برون آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۱: زگردون عاقبت جان مصفا سر برون آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۲: گه از خم، گه زساغر، گه زمینا سر برون آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۳: چه خوش باشد خط از رخسار جانان سر برون آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۴: خردکی رخت بتواند زموج می برون آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۵: سر منصور بار آن تیغ بی زنهار می آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۶: تماشای بتان از چشم خون بسیار می آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۷: زخاطر ریشه غم دور ساغر بر نمی آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۸: زدام عشق عاشق را سفر بیرون نمی آرد
غزل شمارهٔ ۲۸۹۹: قبول خاطر از نظاره منظور می بارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۰: سخن از لب فزون زان چشم چون بادام می بارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۱: زمژگان که ناخن در فضای سینه می بارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۲: کسی تاب خدنگ غمزه آن دلربا دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۳: مغیلان پای نازک طینتان را در حنا دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۴: کجا رخسار او تاب نگاه آشنا دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۵: توانگر در دل از سامان خود آزارها دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۶: از ان سرو از درختان سرفرازی بیشتر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۷: مجو آسایش از دل تا مرادی در نظر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۸: خوشا چشمی که بر روی عرقناکی نظر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۰۹: اگرچه نطق در هر نکته صد تنگ شکر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۰: اگرچه دست بر تاراج دل هر خوش کمر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۱: مرا زنگ ملال از دل شراب ناب بردارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۲: دل عاشق کی از زلف معنبر دست بردارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۳: سر عاشق زتن کی هر می کم زور بردارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۴: نبرد از سینه من گرد کلفت گردش ساغر
غزل شمارهٔ ۲۹۱۵: نظر چون موشکاف از زلف عنبر فام بردارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۶: دل پرخون کجا از جسم پا در گل خبر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۷: نظربازی که چشم پرخماری در نظر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۸: اگرچه هر گلی زین گلستان جای دگر دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۱۹: ز گلهای چمن هر کس وفاداری طمع دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۰: مرا خرسندی از سامان دنیا محتشم دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۱: لب خوش بوسه ای در تنگنای حیرتم دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۲: به ذوقی تکیه بر شمشیر جسم لاغرم دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۳: مرا از لاف نه عجز سخن کوته زبان دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۴: چه غم دیوانه ما از گزند آسمان دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۵: من و حسنی که نیل چشم زخم از آسمان دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۶: مرا نازک نهالی قصد جان ناتوان دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۷: مرا فکر غریب آواره دایم از وطن دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۸: مه ناشسته رو کی رتبه دلدار من دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۲۹: اگرچه لاله من ریشه در خاک چمن دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۰: لباس عاریت پیش از طلب انداختن دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۱: خضر چشم حیات از آب حیوان سخن دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۲: نفس یک پا درون خانه، یک پا در برون دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۳: کجا پروای ما سرگشتگان آن مه جبین دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۴: دل رنگین لباسان تیرگی را در کمین دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۵: سر شوریده من هر نفس صد آرزو دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۶: سمندر داغها از آتش رخسار او دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۷: زچشم بد خدا آن پاک دامن را نگه دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۸: چسان مژگان خونین گریه ما را نگه دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۳۹: دل بی دست و پا چون آه سوزان را نگه دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۰: گریبان دلم را نعره مستانه ای دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۱: دلی کز زلف او شیرازه جمعیتی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۲: دگر هر ذره خاکم هوای کشوری دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۳: دل بی طالع ما دلربای غافلی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۴: مرا پاس ادب زان آستان مهجور می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۵: چه پروا داغ من از دیده های شور می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۶: چه باک از عاشق بی باک آن طناز می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۷: لب نانی که از دامان سایل باز می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۸: به قامت سرو را از قد کشیدن باز می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۴۹: کجا از تیغ سرگرم محبت باک می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۰: خیال تیغ سیرابش مرا جان تازه می دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۱: دل بی غم نصیب از نقطه سودا نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۲: هنرور را هنر گرد غم از دل برنمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۳: زآه عاشقان اندیشه ای اختر نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۴: تمنای فروغ آن ماه سیما برنمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۵: دل بیمار من ناز مداوا برنمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۶: عرق رخسار آن خورشید طلعت بر نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۷: نظر عاشق به خط زان روی انور برنمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۸: شکوه عشق را گردون گردان برنمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۵۹: دو روزی بیش جان سنگینی تن بر نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۰: دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۱: بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۲: فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۳: دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۴: به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۵: بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۶: به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۷: مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۸: سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۶۹: زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۰: به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۱: زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۲: زبی مغزی هواجویی که دنبال هوس گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۳: دل عاشق چه لذت از بهشت جاودان گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۴: زدلسوزان که را دارم که جا در انجمن گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۵: حدیث تلخ را جاهل شراب ناب می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۶: به خواب آن چشم دل از عاشق ناشاد می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۷: سخن رنگ اثر از سینه افگار می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۸: چو شاهین بر سر دست آن شکار انداز می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۷۹: دل از عاشق به شرم آن نرگس غماز می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۰: شعور از زاهد خشک آن لب می نوش می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۱: زخون خویش تیغ دشمن من رنگ می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۲: اگرچه رنگ می گیرد زمه هر جا بود سیبی
غزل شمارهٔ ۲۹۸۳: به ابرام آن که از دنیاپرستان کام می گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۴: غباری از بیابان جنون بالا نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۵: علایق دامن آزاده ما را نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۶: تن آسانی عنان زندگانی را نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۷: زآه و دود عاشق حسن را کلفت نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۸: فسون صبر در دلهای پرخون در نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۸۹: کسی از زلف پریشان خونبهای دل نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۰: دل آزاده را هرگز غم عالم نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۱: زخونم رنگ آن رخساره گلگون نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۲: چه دارد عالم فانی که استغنا توانم زد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۳: اگرچه خاکسارم بر جهان پا می توانم زد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۴: به خلوت هر که رخت از حلقه جمعیت اندازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۵: جنونی کو که آتش در دل پرشورم اندازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۶: شکر در آب گوهر لعل خندان تو اندازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۷: زپا عشاق را آن نرگس مستانه اندازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۸: شکوه عقل را بسیاری گفتار کم سازد
غزل شمارهٔ ۲۹۹۹: زخود هر کس که بیرون رفت کی با همرهان سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۰: به رغبت با خم زلفش دل بیتاب می سازد

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ