کتابخانه دیجیتال

فغانی شیرازی

فغانی شیرازیدیوان اشعار | فغانیغزل ها

282

شمارهٔ ۱: ای سر نامه نام تو عقل گره گشای را
شمارهٔ ۲: ای از لب تو خطبه کلام قدیم را
شمارهٔ ۳: در دل نشانم هر نفس خار تو، در گلزارها
شمارهٔ ۴: بترانه ی ندیمان نتوان ربود ما را
شمارهٔ ۵: تازگیی که شد زمی آن رخ همچو لاله را
شمارهٔ ۶: ای ترا بر سرو و گل در جلوه پنهان رازها
شمارهٔ ۷: ای زابروی تو هر سو فتنه در محرابها
شمارهٔ ۸: از عمر بسی نماند ما را
شمارهٔ ۹: زهی حیات ابد از لبت حواله ی ما
شمارهٔ ۱۰: شکسته شد دل و شادست جان خسته ی ما
شمارهٔ ۱۱: دلگیرم از بزم طرب غمخانه یی باید مرا
شمارهٔ ۱۲: کار دل از پهلوی دلدار بگشاید مرا
شمارهٔ ۱۳: بهر گلشن که بینم مبتلایی رو نهم آنجا
شمارهٔ ۱۴: که تنگ دوخت عفی الله قبای تنگ ترا
شمارهٔ ۱۵: شد باز دیده بر رخ نیکوی او مرا
شمارهٔ ۱۶: درین چمن چه گلی باز شد بمنزل ما
شمارهٔ ۱۷: منور ساختی ای شمع خوبان محفل ما را
شمارهٔ ۱۸: برون خرام و قدم نه رکاب زرین را
شمارهٔ ۱۹: وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما
شمارهٔ ۲۰: زبسکه داشتی ای گل همیشه خوار مرا
شمارهٔ ۲۱: عشقت مدام خون جگر میدهد مرا
شمارهٔ ۲۲: نظر بغیر نباشد اسیر بند ترا
شمارهٔ ۲۳: بهر سرچشمه کان آرام جان زد خرگهی آنجا
شمارهٔ ۲۴: عرضه مده بدور گل ساغر لاله گون مرا
شمارهٔ ۲۵: نه هوای باغ سازد نه کنار کشت ما را
شمارهٔ ۲۶: چشم از دو جهان دوخت تماشای تو ما را
شمارهٔ ۲۷: صبحست و جلوه داده مستان پیاله ها را
شمارهٔ ۲۸: آنم که سر نمیکشم از خنجر بلا
شمارهٔ ۲۹: در طاعت و عشرت بقرارست دل ما
شمارهٔ ۳۰: که برفروخت بمی چهره آفتاب مرا
شمارهٔ ۳۱: بسوی من نظر مهر نیست ماه مرا
شمارهٔ ۳۲: ساقیا بیدار گردان چشم خواب آلوده را
شمارهٔ ۳۳: آنکه بتیزی زبان نرم کند ادیب را
شمارهٔ ۳۴: بد نمیآید هلاک دوستان خوب مرا
شمارهٔ ۳۵: وبال گشت گل باده بر پلاس مرا
شمارهٔ ۳۶: گر بشمشیر جفا پاره کنی سینه ی ما
شمارهٔ ۳۷: نخواهد گشت خالی ساغر می شادکامان را
شمارهٔ ۳۸: دارد زبون بتیغ زبان طعنه گو مرا
شمارهٔ ۳۹: هرگز نظر بکام نیالوده ایم ما
شمارهٔ ۴۰: ای بر دلم زوعده ی خام تو داغها
شمارهٔ ۴۱: چندم خراشی از سخن تلخ سینه را
شمارهٔ ۴۲: مدامت چهره گلگون از شراب لاله گون بادا
شمارهٔ ۴۳: بسوز ای شمع خوبان عاشق دیوانه ی خود را
شمارهٔ ۴۴: خدا را صاف کن با ما دل بی کینه ی خود را
شمارهٔ ۴۵: آه کامشب دیده ام خوابی که میسوزد مرا
شمارهٔ ۴۶: بر دل فزود خال تو داغی دگر مرا
شمارهٔ ۴۷: خراش سینه شد امروز عیش دینه ی ما
شمارهٔ ۴۸: زهی سرسبزی از سرو بلندت تاج شاهی را
شمارهٔ ۴۹: آزاد تر از بلبل باغست دل ما
شمارهٔ ۵۰: مستانه برون تاخته یی توسن کین را
شمارهٔ ۵۱: روزی که تن ز جان شود و جان ز تن جدا
شمارهٔ ۵۲: دلا تا کی هوای گشت باغ و می شود ما را
شمارهٔ ۵۳: خیز و چراغ صبح کن ماه تمام خویش را
شمارهٔ ۵۴: در مستان زدم تا حال هشیاران شود پیدا
شمارهٔ ۵۵: نشد جز درد و داغ عشق حاصل در سفر ما را
شمارهٔ ۵۶: دگرم ز روی ساقی چه گلی شکفت امشب
شمارهٔ ۵۷: دهی حیات ابد این دم از تو نیست عجب
شمارهٔ ۵۸: من از سوز جگر دارم دل و جان در خطر امشب
شمارهٔ ۵۹: دل از نظاره ی آن گلعذارم گلشنست امشب
شمارهٔ ۶۰: منم ای شمع دل رفته و جان آمده بر لب
شمارهٔ ۶۱: آنم که ببزم کسم آهنگ نبودست
شمارهٔ ۶۲: یار را چون هوس صحبت درویشانست
شمارهٔ ۶۳: بهار و لاله ما بی گل و پیاله گذشت
شمارهٔ ۶۴: گل گل رخت ز دیده ی نمناک من شکفت
شمارهٔ ۶۵: دوش جان زندگی از چشمه ی حیوان تو داشت
شمارهٔ ۶۶: گل خود روی مرا بوی بنی آدم نیست
شمارهٔ ۶۷: باز آن رخ شکفته عرقناک بهر چیست
شمارهٔ ۶۸: هرگز به ازین پسر نبودست
شمارهٔ ۶۹: گواه حال مستی بمکتب چشم پر خوابت
شمارهٔ ۷۰: پیش تو ناز سروسهی جز نیاز چیست
شمارهٔ ۷۱: غریب کوی تو بی ناله ی حزین ننشست
شمارهٔ ۷۲: آنکه از لوح جفا نوک قلم باز گرفت
شمارهٔ ۷۳: خرام سر و تو جان را حیات دمبدمست
شمارهٔ ۷۴: قد تو نهالیست که آتش ثمر اوست
شمارهٔ ۷۵: آبی که بسته اند بدلها دهان تست
شمارهٔ ۷۶: باران و موج آب و می و روز عشرتست
شمارهٔ ۷۷: طبیبم دید و درمانم ندانست
شمارهٔ ۷۸: چشمت ز حال ما چو نظر باز می گرفت
شمارهٔ ۷۹: خوش آن دمید که در دام روزگار نسوخت
شمارهٔ ۸۰: شب دیده ام مشاهده ی آن جمال داشت
شمارهٔ ۸۱: تویی مراد دو عالم خرد همین دانست
شمارهٔ ۸۲: وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت
شمارهٔ ۸۳: باده ی صافم خلاص از آب حیوان کرده است
شمارهٔ ۸۴: مجنون راه عشقم و دل هادی منست
شمارهٔ ۸۵: بیمار عشق را سر و برگ علاج نیست
شمارهٔ ۸۶: این همه شکل خوش دلکش که در گلزار هست
شمارهٔ ۸۷: آنرا که قدم در ره صاحبنظرانست
شمارهٔ ۸۸: مستم اگر باده نیست لعل لب یار هست
شمارهٔ ۸۹: گشود چاک گریبان که یاسمین اینست
شمارهٔ ۹۰: از سرمه، نرگست همه رنگ حنا گرفت
شمارهٔ ۹۱: بیمار ترا دیده ی نمناک همانست
شمارهٔ ۹۲: صد شعله ی آه از دل هر گوشه نشین خاست
شمارهٔ ۹۳: خونین جگران را چه غم از ناز و نعیمست
شمارهٔ ۹۴: دیوانه ی ترا هوس گشت باغ نیست
شمارهٔ ۹۵: شبانه می زده یی ماه من چنین پیداست
شمارهٔ ۹۶: بگشا زبان که طبع زبونم گره شدست
شمارهٔ ۹۷: جفای لاله رخان راحت و فراغ منست
شمارهٔ ۹۸: شبست و ما همه جویای می ایاغ کجاست
شمارهٔ ۹۹: باز امشبم ز لاله و گل خانه پر شدست
شمارهٔ ۱۰۰: دل ببیداد نهادیم عطای تو کجاست
شمارهٔ ۱۰۱: دور از تو عمر من همه با درد و غم گذشت
شمارهٔ ۱۰۲: شمع من میل منت امروز چون هر روز نیست
شمارهٔ ۱۰۳: دوا خواهم ز تو ادراکم اینست
شمارهٔ ۱۰۴: پیش ما خاطر شاد و دل غمناک یکیست
شمارهٔ ۱۰۵: برویم میشوی خندان و چشمم از تو خونریزست
شمارهٔ ۱۰۶: رویم شکفته از سخن تلخ مردمست
شمارهٔ ۱۰۷: فروغ حسن تو از آه سوزناک منست
شمارهٔ ۱۰۸: آتشکده دلی که درو منزل تو نیست
شمارهٔ ۱۰۹: ای دل بیا که نوبت مستی گذشته است
شمارهٔ ۱۱۰: ترک من جانب صحرا پی نخجیر شدست
شمارهٔ ۱۱۱: تا کی بهانه ات بدل بت پرست ماست
شمارهٔ ۱۱۲: دل بیقرار و دولت دیدار مشکلست
شمارهٔ ۱۱۳: عاشقان را در سر شوریده سودا آتشست
شمارهٔ ۱۱۴: باز نقاش خزان طرح دگرگون زده است
شمارهٔ ۱۱۵: سرو من زلف پریشان بر رخ گلگون شکست
شمارهٔ ۱۱۶: آه کان ابرو کمان چشم سیاه از ناز بست
شمارهٔ ۱۱۷: ای آنکه همه سوختنت از پی کامست
شمارهٔ ۱۱۸: آمد سحاب و چهره ی گلها ز خواب شست
شمارهٔ ۱۱۹: نیست بیرون و درونم ذره یی خالی ز دوست
شمارهٔ ۱۲۰: ما را ز نوبهار گل روی او ببست
شمارهٔ ۱۲۱: دمی که آن گل خندان بقصد خون منست
شمارهٔ ۱۲۲: ماه رخسار تو آیینه ی مقصود منست
شمارهٔ ۱۲۳: خوبان که ز ملک دلشان چشم خراجست
شمارهٔ ۱۲۴: ما را نه میل باغ و نه پروای بلبلست
شمارهٔ ۱۲۵: عاشقان را دم گرم و نفس سرد بسست
شمارهٔ ۱۲۶: عیدست و نوبهار و چمن سبز و خرمست
شمارهٔ ۱۲۷: چمن ز سایه ی سروت چو گلشن ارمست
شمارهٔ ۱۲۸: در دلم سوزی عجب از عشق زیبا دلبریست
شمارهٔ ۱۲۹: چمن شکفت و نسیمی ز هر گلی برخاست
شمارهٔ ۱۳۰: آزاد بلبلی که بدام بلا نسوخت
شمارهٔ ۱۳۱: خود رای من بخلوت رازت پناه چیست
شمارهٔ ۱۳۲: بیگناهم خشم و نازت با من ای خود کام چیست
شمارهٔ ۱۳۳: غمی دارم ازو سودم همینست
شمارهٔ ۱۳۴: آه ازین ناز و دلبری که تراست
شمارهٔ ۱۳۵: دوش آه من سر راهش برسم داد بست
شمارهٔ ۱۳۶: از گلم گلها شکفت و از مزارم لاله خاست
شمارهٔ ۱۳۷: خورشید من که رخش جفا گرم داشتست
شمارهٔ ۱۳۸: باز با مرغ سحر خوان غنچه عهد تازه بست
شمارهٔ ۱۳۹: اگرچه زشت نماید بدوستان ستم دوست
شمارهٔ ۱۴۰: دست اجلم بر دل ماتمزده ره بست
شمارهٔ ۱۴۱: با که گویم اینکه در بیخوابیم شب چون گذشت
شمارهٔ ۱۴۲: هر زمان از عشق پاک آن شوخ با من خوشترست
شمارهٔ ۱۴۳: سبزی آثار خط گرد لب آن ساده بست
شمارهٔ ۱۴۴: دل بیتو چنان سوخت که داغش نتوان یافت
شمارهٔ ۱۴۵: چشمم نظری در رخ آن دل گسل انداخت
شمارهٔ ۱۴۶: یار باید که غم یار خورد یار کجاست
شمارهٔ ۱۴۷: روزی که در دلم عشق تو خانه ساخت
شمارهٔ ۱۴۸: باده در جامت مدام از اشک گلگون منست
شمارهٔ ۱۴۹: مست تو بجز ناله ی جانسوز ندانست
شمارهٔ ۱۵۰: بازم چراغ دل بمی ناب روشنست
شمارهٔ ۱۵۱: من بنده ی حسنی که نشانش نتوان یافت
شمارهٔ ۱۵۲: خوبی همین کرشمه و ناز و خرام نیست
شمارهٔ ۱۵۳: در کنج محنت این دل دیوانه خوشترست
شمارهٔ ۱۵۴: دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست
شمارهٔ ۱۵۵: مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث
شمارهٔ ۱۵۶: دو هفته ییکه حریفی درین سرای سپنج
شمارهٔ ۱۵۷: ای از نظاره ی تو خجل آفتاب صبح
شمارهٔ ۱۵۸: مرغ دلم به حلقه ی مویی نهاده رخ
شمارهٔ ۱۵۹: مردم ز عیش گلشن دنیا چه دیده اند
شمارهٔ ۱۶۰: دلم که سوخت سپند مه جمال تو باد
شمارهٔ ۱۶۱: این باد ز طرف چمن کیست که داند
شمارهٔ ۱۶۲: آن پریچهره که دیوانه اش اهل نظرند
شمارهٔ ۱۶۳: هرگز این دست تهی بند نقابی نکشید
شمارهٔ ۱۶۴: خواهم که بوسم آن لب و روهم نمیدهد
شمارهٔ ۱۶۵: گل آمد ساقیا محبوب گلرخسار می باید
شمارهٔ ۱۶۶: دمبدم در عاشقی دل را زیانی می شود
شمارهٔ ۱۶۷: محتسب گر بدر میکده مانع نشود
شمارهٔ ۱۶۸: چو باشم سر بزانو مانده شب در فکر یار خود
شمارهٔ ۱۶۹: مقیدان تو از یاد غیر خاموشند
شمارهٔ ۱۷۰: آنی که از تو حرف جفا می توان شنید
شمارهٔ ۱۷۱: فراوشم شود چندان کزو بیداد می آید
شمارهٔ ۱۷۲: آنکه بهر دیگران در زلف چین می افگند
شمارهٔ ۱۷۳: خزان آمد گریبان را برندی چاک خواهم کرد
شمارهٔ ۱۷۴: بتان شهر که ترکانه باج می طلبند
شمارهٔ ۱۷۵: آه آتشناک من بوی دل مجنون دهد
شمارهٔ ۱۷۶: ترک من چون لاله برگ عیش در صحرا کشید
شمارهٔ ۱۷۷: بازم بسینه عشق و جنون جوش می زند
شمارهٔ ۱۷۸: سیمای توام در دل پر نور نگنجد
شمارهٔ ۱۷۹: چشمم ز گرد آن کف پا یاد می کند
شمارهٔ ۱۸۰: تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود
شمارهٔ ۱۸۱: از جور گلرخان دل من خوار و زار شد
شمارهٔ ۱۸۲: تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد
شمارهٔ ۱۸۳: گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد
شمارهٔ ۱۸۴: مجاوران سر کوی یار سر بخشند
شمارهٔ ۱۸۵: مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می روید
شمارهٔ ۱۸۶: پیش لبت که مرد که هم از تو جان ندید
شمارهٔ ۱۸۷: احبابرا ادای کلام تو می کشد
شمارهٔ ۱۸۸: از دیده پنهان آن پری گشت و دل من خوش نکرد
شمارهٔ ۱۸۹: خزان رسید و گلستان به آن جمال نماند
شمارهٔ ۱۹۰: دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد
شمارهٔ ۱۹۱: روزی فلکم پیش در او نرسانید
شمارهٔ ۱۹۲: امروز اگر می بمن آن لب نرساند
شمارهٔ ۱۹۳: نه قرار دل بر من نه بزلف یار گیرد
شمارهٔ ۱۹۴: رسید آن شمع و از هر جانبی پروانه می جوید
شمارهٔ ۱۹۵: چه سازم وه که آن بیباک رو از مرد و زن پوشد
شمارهٔ ۱۹۶: بهر کس گر درآیی خوبی رخسار کی ماند
شمارهٔ ۱۹۷: چه شد که از همه جا بوی درد می آید
شمارهٔ ۱۹۸: صبا برگ گلی سوی من مجنون نیندازد
شمارهٔ ۱۹۹: ماه من از خانه مست شب بهوای که شد
شمارهٔ ۲۰۰: ماتم نشست و کوکبه ی سور شد بلند
شمارهٔ ۲۰۱: رفتی و چشم روشنم از اشک حرمان تیره شد
شمارهٔ ۲۰۲: نوبهار آمد که بوی گل جهانرا خوش کند
شمارهٔ ۲۰۳: دلم آه سحر چون با دعا دمساز گردانید
شمارهٔ ۲۰۴: بر اوج حسن چو آن ترک کج کلاه بر آید
شمارهٔ ۲۰۵: ز بیرحمی چو آن گل پیرهن دور از بر من شد
شمارهٔ ۲۰۶: شبها گذشت و چشم من یک لحظه آرامی ندید
شمارهٔ ۲۰۷: بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد
شمارهٔ ۲۰۸: خون خوردنم ز هجر تو از حد برون مباد
شمارهٔ ۲۰۹: حسن تو بچشم ما نگنجد
شمارهٔ ۲۱۰: بمجلسی که تویی می دگر نمی گنجد
شمارهٔ ۲۱۱: آمد بهار و دل بمی و جام تازه شد
شمارهٔ ۲۱۲: آن رهروان که رو به در دل نهاده اند
شمارهٔ ۲۱۳: جفا مکن که دگر آن جفا نمی گنجد
شمارهٔ ۲۱۴: با چون منی چرا می چون ارغوان خورند
شمارهٔ ۲۱۵: نظاره ی روی تو بسی خانه سیه کرد
شمارهٔ ۲۱۶: عشق آمد و هوای صف طاعتم نماند
شمارهٔ ۲۱۷: دوشم چراغ دیده به صد نور و تاب بود
شمارهٔ ۲۱۸: منم که دوست مرادم ز تلخ و شور دهد
شمارهٔ ۲۱۹: ستمگران غم اهل نظر نمی دانند
شمارهٔ ۲۲۰: آنان که به اخلاص کلام تو نویسند
شمارهٔ ۲۲۱: ز گلگشت آمدی بنشین که مشک چین فرو ریزد
شمارهٔ ۲۲۲: کیم من تا کس از مرکب برای من فرود آید
شمارهٔ ۲۲۳: گلرخان بر سر خاکم چمنی ساخته اند
شمارهٔ ۲۲۴: سحر فغان من آنمه ز طرف بام شنید
شمارهٔ ۲۲۵: سرشک لعل من حاصل گل آزار می آرد
شمارهٔ ۲۲۶: کنون که باد خزان فرش لعل فام کشید
شمارهٔ ۲۲۷: تا چند طلب باشد و مطلوب نباشد
شمارهٔ ۲۲۸: دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد
شمارهٔ ۲۲۹: باین جادو و شانم تا سر پیوند خواهد بود
شمارهٔ ۲۳۰: ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد
شمارهٔ ۲۳۱: صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد
شمارهٔ ۲۳۲: هوا خوشبوی گشت و مرغ در پرواز می آید
شمارهٔ ۲۳۳: افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد
شمارهٔ ۲۳۴: روز گلگشتست و یاران برگ عشرت ساختند
شمارهٔ ۲۳۵: بیا که شاهد گل شمع بوستان گردید
شمارهٔ ۲۳۶: گلرخان از نفس ما اثری یافته اند
شمارهٔ ۲۳۷: خوبی بالتفات وفا کم نمی شود
شمارهٔ ۲۳۸: معاذالله گرت با همدمان رغبت زیاد افتد
شمارهٔ ۲۳۹: دود برآمد ز دلم چون سپند
شمارهٔ ۲۴۰: چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد
شمارهٔ ۲۴۱: میخواره ی مرا لب خندان نگه کنید
شمارهٔ ۲۴۲: غباری کان گل از دامن بوقت رفتن افشاند
شمارهٔ ۲۴۳: از چه مجنون مرغ را بر فرق خود جا کرده بود
شمارهٔ ۲۴۴: می خورده خنده بر من ناشاد می کند
شمارهٔ ۲۴۵: معلم چون به تعلیم خط از دستش قلم گیرد
شمارهٔ ۲۴۶: گل آمد و بی یار نشستن که تواند
شمارهٔ ۲۴۷: بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود
شمارهٔ ۲۴۸: بیخودی در عشقبازی باد و رسوایی مباد
شمارهٔ ۲۴۹: لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد
شمارهٔ ۲۵۰: عید شد هر کس مه نو را مبارکباد کرد
شمارهٔ ۲۵۱: دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید
شمارهٔ ۲۵۲: چکند دل که بدوران غمت خون نخورد
شمارهٔ ۲۵۳: در تن سوخته چندانکه نفس می گنجد
شمارهٔ ۲۵۴: چون از می صبوحی رنگ رخش برآید
شمارهٔ ۲۵۵: دمی که بوی گل از باد نوبهار آید
شمارهٔ ۲۵۶: سر از نیاز من آنسرو سرفراز کشید
شمارهٔ ۲۵۷: هرگز برخت سیر نگاهی نتوان کرد
شمارهٔ ۲۵۸: ما را گلی از باغ تو چیدن نگذارند
شمارهٔ ۲۵۹: جز جور و جفا پیشه ی محبوب نباشد
شمارهٔ ۲۶۰: از توبه ی من دیر مغان بیت حزن شد
شمارهٔ ۲۶۱: کدام عید که حسن تو صد شهید ندارد
شمارهٔ ۲۶۲: چشمم دمی ز دیدن روی تو بس نکرد
شمارهٔ ۲۶۳: آنچه من می کشم از عشق تو مجنون نکشید
شمارهٔ ۲۶۴: دلم روانشد و جان هم ره سفر گیرد
شمارهٔ ۲۶۵: چو رو از جاب صید آن شکار انداز می تابد
شمارهٔ ۲۶۶: هر آنچ از صورت و معنی بر اهل راز می تابد
شمارهٔ ۲۶۷: مرا یاد تو هر دم آتشی در دل برافروزد
شمارهٔ ۲۶۸: مرا هر روز بیتو صد غم جانسوز پیش آید
شمارهٔ ۲۶۹: زبان بوصف جمال تو بر نمی آید
شمارهٔ ۲۷۰: سری که در قدم سرو سرفراز تو باشد
شمارهٔ ۲۷۱: دوش آن پری ز دام رقیبان رمیده بود
شمارهٔ ۲۷۲: تا دیده با رخ تو مقابل نمی شود
شمارهٔ ۲۷۳: هر لحظه ام خیال بسوی دگر برد
شمارهٔ ۲۷۴: ماه من از جامه خواب مهر سر بر می کند
شمارهٔ ۲۷۵: خوش آن شبها که سر بر آستان دلستانم بود
شمارهٔ ۲۷۶: بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید
شمارهٔ ۲۷۷: یاد تو هیچم از دل پر خون نمی رود
شمارهٔ ۲۷۸: گر می روم نزدیک او شوق وصالم می کشد
شمارهٔ ۲۷۹: چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند
شمارهٔ ۲۸۰: گر آن خورشید روزی بر سر من سایه اندازد
شمارهٔ ۲۸۱: درون سینه ام این نیم جان کز بهر ماهی بود
شمارهٔ ۲۸۲: دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد
شمارهٔ ۲۸۳: از کعبه عزم دیر برون از طریق بود
شمارهٔ ۲۸۴: ساقی بیا که روز برفتن شتاب کرد
شمارهٔ ۲۸۵: نسوزیم که گل این چراغ می ماند
شمارهٔ ۲۸۶: امروز صفای دلم از سیمتنی بود
شمارهٔ ۲۸۷: خطش چو بنام من از خامه برون آید
شمارهٔ ۲۸۸: شراب خورد و شبیخون بعاشقان آورد
شمارهٔ ۲۸۹: ز می برآمده، آن رنگ آل تا چکند
شمارهٔ ۲۹۰: آن گل از طرف کشت می آید
شمارهٔ ۲۹۱: در هر که نیست نشأه درد تو مرده باد
شمارهٔ ۲۹۲: دلم که همره آن مه چو ابر چست شود
شمارهٔ ۲۹۳: تو گر زارم کشی غمخوار جان من که خواهد شد
شمارهٔ ۲۹۴: تا چند بافسون جهان بند توان بود
شمارهٔ ۲۹۵: وقتست ای حریف که می در سبو کنند
شمارهٔ ۲۹۶: خنجر کشید و عربده با اهل حال کرد
شمارهٔ ۲۹۷: تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند
شمارهٔ ۲۹۸: خوبان خراب نرگس مستانه ی تو اند
شمارهٔ ۲۹۹: التفات چشم آن مشگین غزالم می کشد
شمارهٔ ۳۰۰: گه بلطفم می نوازد گه بنازم می کشد
شمارهٔ ۳۰۱: هر مصور کان جمال و صورت موزون کشد
شمارهٔ ۳۰۲: طبع تو بدخوی بود نرم و حلیم از چه شد
شمارهٔ ۳۰۳: نوروز علم برزد و گل در چمن آمد
شمارهٔ ۳۰۴: گر تلخ شدی سوز تو از سینه کجا شد
شمارهٔ ۳۰۵: چون بدلسوزی من یار زبان تیز کند
شمارهٔ ۳۰۶: هر دل که گرم از آتش پنهان من شود
شمارهٔ ۳۰۷: مه خورشد روی من دمی یکجا نمی گنجد
شمارهٔ ۳۰۸: عیدست و هر سو جلوه گر شوخ دلارای دگر
شمارهٔ ۳۰۹: ای هر قدم بخاک رهت بسملی دگر
شمارهٔ ۳۱۰: ای عارضت به بوسه ز لب دلنوازتر
شمارهٔ ۳۱۱: ای مرا هر ذره با مهر تو پیوندی دگر
شمارهٔ ۳۱۲: از بیم جان گویم که دل دارد دلارایی دگر
شمارهٔ ۳۱۳: خط گرد خال آن لب میگون زیاده تر
شمارهٔ ۳۱۴: باز این دل دیوانه را افتاده سودای دگر
شمارهٔ ۳۱۵: کار ما جز نامرادی نیست دور از وصل یار
شمارهٔ ۳۱۶: ما شسته ایم ز آینه ی دیده گرد غیر
شمارهٔ ۳۱۷: چون بمیخانه رسیدی سخن دور گذار
شمارهٔ ۳۱۸: شب هجرم خوش آمد ناله و فریاد از آن خوشتر
شمارهٔ ۳۱۹: شکر خدا که با من بیدل نشست یار
شمارهٔ ۳۲۰: دلا به گوشه ی آن چشم شرمناک نگر
شمارهٔ ۳۲۱: خیز ای ندیم و مجمره ی عود برفروز
شمارهٔ ۳۲۲: هلاک جانم از آن خط دلکشست هنوز
شمارهٔ ۳۲۳: خورشید من امروز بشکل دگری باز
شمارهٔ ۳۲۴: مست آمدی کرشمه کنان در قبای ناز
شمارهٔ ۳۲۵: رخ برفروز و خون دلم را روانه ساز
شمارهٔ ۳۲۶: ما گرفتاریم بر ما ناوک بیداد ریز
شمارهٔ ۳۲۷: چون یار شدی مهر و وفا گم نکنی باز
شمارهٔ ۳۲۸: این نخل تازه بین که ندیدست خار کس
شمارهٔ ۳۲۹: دارم از غنچه ی لعل تو خطایی که مپرس
شمارهٔ ۳۳۰: از جان من حکایت جانان من بپرس
شمارهٔ ۳۳۱: زین بحر نیلگون دم آبی ندید کس
شمارهٔ ۳۳۲: آلوده بمی لعل ترا چون نگرد کس
شمارهٔ ۳۳۳: هیچ دولت تا ابد باقی نمی ماند بکس
شمارهٔ ۳۳۴: آتشم در جان و در دل حسرت جامست و بس
شمارهٔ ۳۳۵: ببستر افتم و مردن کنم بهانه ی خویش
شمارهٔ ۳۳۶: رمید از خواب چشمان عتاب آلوده بینیدش
شمارهٔ ۳۳۷: افزون ز صد قیامت در دل زیار آتش
شمارهٔ ۳۳۸: برغم من بحریفان می شبانه مکش
شمارهٔ ۳۳۹: بغایت تلخ گفتارست در می لعل میگونش
شمارهٔ ۳۴۰: کو مطربی که مست شوم از ترانه اش
شمارهٔ ۳۴۱: یا مرا کامی ده از لعل شراب آلود خویش
شمارهٔ ۳۴۲: که فتاد در فراقت که نسوختی تمامش؟
شمارهٔ ۳۴۳: فغان ز بازی اسب و هوای خانه ی زینش
شمارهٔ ۳۴۴: از پی دل مرو و عاشق بی باک مباش
شمارهٔ ۳۴۵: می رسد عشق و دل افسرده می آرد بجوش
شمارهٔ ۳۴۶: چه ترکیبست یا رب در ته پیراهن اندامش
شمارهٔ ۳۴۷: من نه آنم کز لب لعل تو یابم کام خویش
شمارهٔ ۳۴۸: گر بنگری در آینه روی چو ماه خویش
شمارهٔ ۳۴۹: تا چند دردسر کشم از گفتگوی خویش
شمارهٔ ۳۵۰: فردا که هر غنیم نماید غنیم خویش
شمارهٔ ۳۵۱: سراسر شیوه ی نازست سرو ناز پروردش
شمارهٔ ۳۵۲: چنان تیزست در خون ریختن مژگان خونریزش
شمارهٔ ۳۵۳: نتوانم که بینم از دورش
شمارهٔ ۳۵۴: با کسان در صلح و با خود دایما در جنگ باش
شمارهٔ ۳۵۵: دل از عیش جهان کندیم و ذوق باده ی نابش
شمارهٔ ۳۵۶: ایدل بتلخی شب هجران صبور باش
شمارهٔ ۳۵۷: مردم و خود را زغمهای جهان کردم خلاص
شمارهٔ ۳۵۸: عاشقانرا نه گل و باغ و بهارست غرض
شمارهٔ ۳۵۹: گر من ز شوق یار فرستم بیار خط
شمارهٔ ۳۶۰: ترک یاری کردی از وصل تو یاران را چه حظ
شمارهٔ ۳۶۱: امشب از آهم مشو گرم و مسوزانم چو شمع
شمارهٔ ۳۶۲: تا بکی خندیدن و دل گرمی افزودن چو شمع
شمارهٔ ۳۶۳: میگدازم دیده تا یکروزه موجودم چو شمع
شمارهٔ ۳۶۴: مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ
شمارهٔ ۳۶۵: ای فتنه ی جمالت روی چو ماه یوسف
شمارهٔ ۳۶۶: خرم شبی که گردد معشوق یار عاشق
شمارهٔ ۳۶۷: جانم افگارست و تن بیمار و دل خون از فراق
شمارهٔ ۳۶۸: یارم اگر بمهر کشد یا بکین چه باک
شمارهٔ ۳۶۹: تا کی روم ز کوی تو غمگین و دردناک
شمارهٔ ۳۷۰: دارم ز پسته ی تو بدل آتشین نمک
شمارهٔ ۳۷۱: محروم باد چشم من از گلشن وصال
شمارهٔ ۳۷۲: سروت که لاله رنگ شد از باده ی زلال
شمارهٔ ۳۷۳: ای فروغ جوهر حسنت برون از خط و خال
شمارهٔ ۳۷۴: خوبان دل غمناک ندانند چه حاصل
شمارهٔ ۳۷۵: دلم صد پاره و نقش تو در هر پاره یی دارم
شمارهٔ ۳۷۶: عشقم بلای جان شد، آن لعل آتشین هم
شمارهٔ ۳۷۷: پروانه یی که رنجد از درد و داغ مردم
شمارهٔ ۳۷۸: چند گردیم درین دیر کهن پیر شدیم
شمارهٔ ۳۷۹: زبان در ذکر و در دل نقش زلف یار می بندم
شمارهٔ ۳۸۰: شود در گلشنم دل چاک و در مجلس جگر خون هم
شمارهٔ ۳۸۱: زرشک همدمانش بسکه جوشد هر نفس خونم
شمارهٔ ۳۸۲: از کوی تو چون باد بر آشفتم و رفتم
شمارهٔ ۳۸۳: خوش آن حالت که در روی گلی نظاره می کردم
شمارهٔ ۳۸۴: همه شب دارم از دل باده ی نابی که من دانم
شمارهٔ ۳۸۵: زغم جان می دهم چون دلربای خود نمی بینم
شمارهٔ ۳۸۶: دلم پیاله ی خون جام لاله گون چکنم
شمارهٔ ۳۸۷: بیتو شامی که چراغ طرب افروخته ام
شمارهٔ ۳۸۸: ببویت صبحدم گریان بگلگشت چمن رفتم
شمارهٔ ۳۸۹: دل گشت خون و داد بگریه سرای چشم
شمارهٔ ۳۹۰: مرا که دل نگذارد که بیتو آب خورم
شمارهٔ ۳۹۱: هرگز به وصلت ای گل رعنا نمی رسم
شمارهٔ ۳۹۲: شب آمد هر کسی را روی در کاشنه یی یابم
شمارهٔ ۳۹۳: ببزمت گر بپهلوی رقیبان جا نمی کردم
شمارهٔ ۳۹۴: ای غنچه تو چشمه ی نوش و نبات هم
شمارهٔ ۳۹۵: من آشفته هم در خواب مستی کاش می مردم
شمارهٔ ۳۹۶: هر دم اندیشه ی ان شوخ ستمکاره کنم
شمارهٔ ۳۹۷: بس بینوا ز ساقی خود دور مانده ام
شمارهٔ ۳۹۸: تا بکی در کنج خلوت گرد بیحاصل خوریم
شمارهٔ ۳۹۹: قدح بیار که من خانه سوز و دیر پرستم
شمارهٔ ۴۰۰: سحر ز میکده گریان و دردناک شدم
شمارهٔ ۴۰۱: رفتیم و گرد هستی از کوی یار بردیم
شمارهٔ ۴۰۲: مست گشتم سر ز قید هوشیاران می برم
شمارهٔ ۴۰۳: ما نخل خرد از بن و پیوند شکستیم
شمارهٔ ۴۰۴: ما بهر ساقیان دل فرزانه سوختیم
شمارهٔ ۴۰۵: رفتم ز کوی تو، چو مقامی نداشتم
شمارهٔ ۴۰۶: لب از می شسته وز آب لطافت روی چون گل هم
شمارهٔ ۴۰۷: چنین که پیش نظر صورت نکوی تو دارم
شمارهٔ ۴۰۸: دیده را فرش حریم حرمت ساخته ام
شمارهٔ ۴۰۹: ما رند خراباتی و معشوق پرستیم
شمارهٔ ۴۱۰: خوش آن مستی که چون بر آستان او جبین مالم
شمارهٔ ۴۱۱: امشب چراغ دل بحضور تو سوختم
شمارهٔ ۴۱۲: شب آن بدمهر را با غیر چون یکرنگ میدیدم
شمارهٔ ۴۱۳: متاب آن رخ زمن یکدم که در کوی تو می آیم
شمارهٔ ۴۱۴: چندانکه رفته ام بچمن گل ندیده ام
شمارهٔ ۴۱۵: مبین، که تاب نگاه تو آفتاب ندارم
شمارهٔ ۴۱۶: اسیر لطف و گرفتار خشم و ناز توام
شمارهٔ ۴۱۷: جدا زان ماهر و امشب بدل دردی عجب دارم
شمارهٔ ۴۱۸: گرچه طور رندی و بدنامی از حد می برم
شمارهٔ ۴۱۹: آه کز هجر تو شبها باده خون دانسته ام
شمارهٔ ۴۲۰: ما نقد جان بگوشه ی میخانه برده ایم
شمارهٔ ۴۲۱: رفتیم و هر چه بود بعالم گذاشتیم
شمارهٔ ۴۲۲: بیا که پیش تو ای سرو گلعذار بمیرم
شمارهٔ ۴۲۳: ما سینه را ز جور تو غافل شکافتیم
شمارهٔ ۴۲۴: شب آه و ناله از دل غمناک می زدم
شمارهٔ ۴۲۵: هر دم آرایش آن عارض چون گل کشدم
شمارهٔ ۴۲۶: ز شوق آنکه خواند نامه ام را آنچنان شادم
شمارهٔ ۴۲۷: جدا از آن شاخ گل صد داغ حسرت زین چمن بردم
شمارهٔ ۴۲۸: غمت خوردم که روزی با تو چون گل همنفس باشم
شمارهٔ ۴۲۹: روز نوروزست و دل درد تو دارد سوز هم
شمارهٔ ۴۳۰: هر زمان با خود خیال آن رخ گلگون کنم
شمارهٔ ۴۳۱: کی بود ای گل که تنگت در دل شیدا کشم
شمارهٔ ۴۳۲: مدام از آتشی آشفته حالم
شمارهٔ ۴۳۳: ما سر به آب خنجر قصاب شسته ایم
شمارهٔ ۴۳۴: ساقی خرابم از طرب دوش چون کنم
شمارهٔ ۴۳۵: بیخود شدم ز آمدنت باده چون کشم
شمارهٔ ۴۳۶: کجاست دل که به شبهای تار گشت کنم
شمارهٔ ۴۳۷: ما باده را بنغمه ی ناهید خورده ایم
شمارهٔ ۴۳۸: ما خویش را بچنگ ملامت سپرده ایم
شمارهٔ ۴۳۹: شبی که در نظر آن طره ی خمیده کشم
شمارهٔ ۴۴۰: دشمن شدی بیکدمه زاری که داشتم
شمارهٔ ۴۴۱: تمام عمر اگر بر قبله ی طاعت جبین سایم
شمارهٔ ۴۴۲: ترا گزیده برای گزند خویشتنم
شمارهٔ ۴۴۳: چونی هر چند از درد جدایی ناتوان رنگم
شمارهٔ ۴۴۴: منم دل پریشان چه در طرب گشایم
شمارهٔ ۴۴۵: امیدم این نبود کزین در خجل روم
شمارهٔ ۴۴۶: چنین تا کی بحسرت سوی آن گلپیرهن بینم
شمارهٔ ۴۴۷: کند در دل نشیمن آن پری در دیده منزل هم
شمارهٔ ۴۴۸: نمودی روی گرم خویش و عاشق ساختی بازم
شمارهٔ ۴۴۹: خوش آنکه بیخبر از جام آرزوی تو باشم
شمارهٔ ۴۵۰: بحالی بس عجب شب زان جوان سرخوش افتادم
شمارهٔ ۴۵۱: هر سخن کز وصف آن لبهای میگون بشنوم
شمارهٔ ۴۵۲: ز دل جز خون نشان در چشم بیحاصل نمی یابم
شمارهٔ ۴۵۳: چه باشد عاشقی خود را بغمها مبتلا کردن
شمارهٔ ۴۵۴: جمال و جاه داری هر چه خواهی می توان کردن
شمارهٔ ۴۵۵: همچو مجنون در بیابانم وطن خواهد شدن
شمارهٔ ۴۵۶: هر دم از بزم طرب آن دلنواز آید برون
شمارهٔ ۴۵۷: بسوی درد از گلشن افلاک می آید برون
شمارهٔ ۴۵۸: مجو ای دل بخور از بهر ترتیب دماغ من
شمارهٔ ۴۵۹: می آفتست و در نظرم پر فنی چنین
شمارهٔ ۴۶۰: ای چراغ دل مرو در بزم مردم جامکن
شمارهٔ ۴۶۱: ای ز جان شیرین تر آغاز ترش رویی مکن
شمارهٔ ۴۶۲: تا کی شود نقاب رخ گل لباس من
شمارهٔ ۴۶۳: رخ برفروز از می و گلگشت باغ کن
شمارهٔ ۴۶۴: شبی ای شمع مهرویان گذر در منزل من کن
شمارهٔ ۴۶۵: بمن هر کس که روزی یار شد دامن کشید از من
شمارهٔ ۴۶۶: منم و دو چشم روشن برخ تو باز کردن
شمارهٔ ۴۶۷: روز از روز زبونتر کندم گردون بین
شمارهٔ ۴۶۸: لاله عطر آمیز و گل مشکین نفس خواهد شدن
شمارهٔ ۴۶۹: شود صد سوز پنهان هر دم از داغ دلم روشن
شمارهٔ ۴۷۰: مه من چند یار ارجمندان می توان بودن
شمارهٔ ۴۷۱: ساقی در آتشم، نظری در ایاغ کن
شمارهٔ ۴۷۲: بته رسید قدح ساقیا شراب رسان
شمارهٔ ۴۷۳: شکفت لاله، توهم عطر در شراب افشان
شمارهٔ ۴۷۴: ما ناکس و تو در پی بد گفتن اینچنین
شمارهٔ ۴۷۵: گردم بهوا رفت چه گلگون فرسست این
شمارهٔ ۴۷۶: اگر یاد آرمش یکدم که از دل غم برد بیرون
شمارهٔ ۴۷۷: نخل تو سرکش و دل خود کام من همان
شمارهٔ ۴۷۸: ریخت شکوفه و مرا گریه برای او همان
شمارهٔ ۴۷۹: بهارست ای سرشک دیده ی من رو بصحرا کن
شمارهٔ ۴۸۰: مرو ای همنشین بیرون نگه در آتش من کن
شمارهٔ ۴۸۱: فصل خزان گذشت و رخ زرد من همان
شمارهٔ ۴۸۲: بیا بشیر و بکنعانیان سلام رسان
شمارهٔ ۴۸۳: تا کی دل از هوا شنود بوی پیرهن
شمارهٔ ۴۸۴: چشم من از نظاره ی آن زلف مشگبو
شمارهٔ ۴۸۵: ای ز سحر غمزه پنهان فتنه در ابروی تو
شمارهٔ ۴۸۶: دارم دلی هوای بسی خوبرو درو
شمارهٔ ۴۸۷: ای مست ناز از دل ما بیخبر مشو
شمارهٔ ۴۸۸: عرق چکیده ز رویش ز آفتاب فرو
شمارهٔ ۴۸۹: چشم گریانم که می گردد ز شوقت خون درو
شمارهٔ ۴۹۰: خط مشگین چیست گرد عارض گلگون او
شمارهٔ ۴۹۱: زهی شمع فلک در خرگه از تو
شمارهٔ ۴۹۲: بتی کز غایت خوبی زند با مهر و مه پهلو
شمارهٔ ۴۹۳: هرگز نیافت برگ گلی عندلیب تو
شمارهٔ ۴۹۴: داری برقیبان سریاری عجب از تو
شمارهٔ ۴۹۵: هرگز بکسی باز نشد چشم و لب تو
شمارهٔ ۴۹۶: نبیند از حیا هرگز کسی دامان پاک او
شمارهٔ ۴۹۷: منت که باز شد گرهی از جبین تو
شمارهٔ ۴۹۸: نیست یکدم که نه با ناله و فریادم ازو
شمارهٔ ۴۹۹: ای باد صبح از پی آن نور دیده رو
شمارهٔ ۵۰۰: لیلی اگر سنگ جفا بر کاسه ی غافل زده
شمارهٔ ۵۰۱: خال بنفشه گون برخ آتشین منه
شمارهٔ ۵۰۲: چو در فسانه لبت شهد بر شکر بسته
شمارهٔ ۵۰۳: نخل قدت که از چمن جان برآمده
شمارهٔ ۵۰۴: ز دورت بینم و پوشم نر از غیرت دیده
شمارهٔ ۵۰۵: باز آن مه در سمند ناز در جولان شده
شمارهٔ ۵۰۶: خوش آن حالت که بگشایی ز خواب سرخوشی دیده
شمارهٔ ۵۰۷: رسید از سفر آن ماه و چهره تاب گرفته
شمارهٔ ۵۰۸: عمریست کز سر ما میل مراد رفته
شمارهٔ ۵۰۹: نه خیال عنچه بندم نه بگل کنم نظاره
شمارهٔ ۵۱۰: جان شهید عشق بجانان سپرده به
شمارهٔ ۵۱۱: ایدل متاع جان بخرابات برده به
شمارهٔ ۵۱۲: از ما رموز غنچه ی لعلت نهفته به
شمارهٔ ۵۱۳: بر صید زخم خورده دویدن چه فایده
شمارهٔ ۵۱۴: بازم ز جفایی دل افگار شکسته
شمارهٔ ۵۱۵: یا رب از بستان حسنم سر و بالایی بده
شمارهٔ ۵۱۶: زهی روی دل افروزت چراغ منظر دیده
شمارهٔ ۵۱۷: این منم هر شام چون پروانه جایی سوخته
شمارهٔ ۵۱۸: منمای سوار گردی بعنان تو روانه
شمارهٔ ۵۱۹: کاکل بتاب رفته ز دام که جسته یی
شمارهٔ ۵۲۰: گاهی عتاب و گاه ترحم نموده یی
شمارهٔ ۵۲۱: باز ای فلک نتیجه ی انجم نموده یی
شمارهٔ ۵۲۲: خلقی بحسن خویش گرفتار دیده یی
شمارهٔ ۵۲۳: من کیستم شکسته دل هیچکاره یی
شمارهٔ ۵۲۴: ساقی چه سر گران بمن زار گشته یی
شمارهٔ ۵۲۵: بچشم من ز دگر روزها فزون شده یی
شمارهٔ ۵۲۶: صوفی ز کعبه رو بخرابات کرده یی
شمارهٔ ۵۲۷: ای برده دل از دلبران حسنت زروی دلبری
شمارهٔ ۵۲۸: چند بسینه از هوس داغ جنون نهد کسی
شمارهٔ ۵۲۹: ای غنچه ی تو در سخن از سر معنوی
شمارهٔ ۵۳۰: گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی
شمارهٔ ۵۳۱: ای شمع جمالت اثر نور آلهی
شمارهٔ ۵۳۲: تو گفتی کز سر کوی تو رو گردان شوم روزی
شمارهٔ ۵۳۳: تا کی ای غنچه دهن گوش بهر پند کنی
شمارهٔ ۵۳۴: هر سوی جلوه ای گل خندان چه می کنی
شمارهٔ ۵۳۵: ای حدیثت شکر ناب چه شیرین سخنی
شمارهٔ ۵۳۶: دارد نسیم گل دم جانبخش عیسوی
شمارهٔ ۵۳۷: نه خوی نازکت از غیر دیگرگون شود روزی
شمارهٔ ۵۳۸: گر بگویم بتو ای مه که چه زیبنده ی نازی
شمارهٔ ۵۳۹: شب چون روم ز منزل آن ماه خرگهی
شمارهٔ ۵۴۰: نکشم سر از وفایت بجفا و ناز و بازی
شمارهٔ ۵۴۱: دلازین آستان درد دل خود بردنم اولی
شمارهٔ ۵۴۲: تویی که هیچ گرفتی گل و شراب کسی
شمارهٔ ۵۴۳: تا نباشد دولتی روی تو چون بیند کسی
شمارهٔ ۵۴۴: نام دل بردی و جان ناتوانم سوختی
شمارهٔ ۵۴۵: شب چو شاخ ارغوان یکتا قبا می آمدی
شمارهٔ ۵۴۶: دوش از طرف گلستان مست و غلتان آمدی
شمارهٔ ۵۴۷: چنان شد گریه ی من در فراق لاله رخساری
شمارهٔ ۵۴۸: ای رقیب آندم که بر کف تیغ بیدادش دهی
شمارهٔ ۵۴۹: از او قاصد بخشم آمد به من یارست پنداری
شمارهٔ ۵۵۰: بتو حال خود چه گویم که تو خود شنیده باشی
شمارهٔ ۵۵۱: چه شد کز صحبت یاران چنین رنجیده می آیی
شمارهٔ ۵۵۲: یاد داری که دلم را بجفا خون کردی
شمارهٔ ۵۵۳: بنشین و از میان کمر فتنه را گشای
شمارهٔ ۵۵۴: سرم ای بخت در جولانگه صید افگنی دادی
شمارهٔ ۵۵۵: چسان گویم که شب سر خوش کجا ایماه می رفتی
شمارهٔ ۵۵۶: گه گه بجور از عاشی ای شوخ بیزارم کنی
شمارهٔ ۵۵۷: ای بکرشمه هر زمان گلبن باغ دیگری
شمارهٔ ۵۵۸: چه بد گفتم که خونم زین جواب تلخ می ریزی
شمارهٔ ۵۵۹: می خواه اضطراب برای چه می کنی
شمارهٔ ۵۶۰: ای صبا منع گرفتاری بلبل می کنی
شمارهٔ ۵۶۱: از گریه سوختیم و تو آهی نمی کنی
شمارهٔ ۵۶۲: تا کی نشان خویش بظلمت فرو بری
شمارهٔ ۵۶۳: هر گه فسانه من مجنون هوس کنی
شمارهٔ ۵۶۴: دلا بی نقد جان راه سر کویش نپیمایی
شمارهٔ ۵۶۵: نشستی با شراب و رود تا در خونم افگندی
شمارهٔ ۵۶۶: بس تازه و تری چمن آرای کیستی
شمارهٔ ۵۶۷: گر آن بودی که بختم نیکخواه خویشتن بودی
شمارهٔ ۵۶۸: هر نفس نالد گرفتاری بعشق نوگلی
شمارهٔ ۵۶۹: ای چشم ترا جانب هر ذره نگاهی
شمارهٔ ۵۷۰: منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی
شمارهٔ ۵۷۱: سرم در راه آن سرو خرامان خاک بایستی
شمارهٔ ۵۷۲: بگشای پرده از گل رخسار اندکی
شمارهٔ ۵۷۳: تو و حسن و کامرنی من و عشق و نامرادی
شمارهٔ ۵۷۴: با غمت سازم که روزی غمگسار من شوی
شمارهٔ ۵۷۵: مرا در دیده جان آن پری رخسار بایستی
شمارهٔ ۵۷۶: دلا در عشق جانان خواری و خونخوارگی اولی

فغانی شیرازی

آمارگیر وبلاگ