چو اشک خویشتن غلطم میان خاک و خون شبها

ز رشک آنکه بینم جام می را لب بر آن لبها

شدی مشهور شهر آنسان که همچون سوره یوسف

همی خوانند طفلان قصه حسنت به مکتب ها

به خواب ار بر درت یابند جا جان های مشتاقان

به بیداری کجا آیند دیگر سوی قالب ها

ز تو هر شب ز بس یارب رود بر آسمان افتد

ملایک را غلط در سبحه از غوغای یارب ها

تنم را ز آتش دل هر دم افزاید تبی دیگر

خدا را ای اجل رحمی که جانم سوخت زین تب ها

شدم بدبخت ز اشک خود نشد آری مرا هرگز

سعادتمندیی روزی ازین سیاره کوکبها

ز هفتاد و دو ملت کرد جامی رو به عشق تو

بلی عاشق ندارد مذهبی جز ترک مذهب ها