دوش بر یاد تو چشمم دمبدم خون می گریست

سوز من می دید شمع و از من افزون می گریست

گریه تلخ صراحی نیز بی چیزی نبود

غالبا از شوق آن لبهای میگون می گریست

صبحدم یارب کواکب بود ریزان از سپهر

یا نه بر درد دل من چشم گردون می گریست

چون فسونگر دید درد من برید از من امید

ورنه بی موجب چرا هنگام افسون می گریست

آن نه باران بود گرد کوی لیلی هر بهار

روزگار سنگدل بر حال مجنون می گریست

وان روان تا منزل شیرین نه جوی شیر بود

بلکه بر فرهاد مسکین کوه و هامون می گریست

شد چنان جامی ضعیف از محنت هجران که دوش

سیل اشک از خانه می بردش برون چون می گریست