چو نبود روی جانان دیده روشن نمی خواهم

چه جای دیده روشن که جان در تن نمی خواهم

میفروز ای رفیق امشب چراغ این کلبه غم را

که بی روی وی این ویرانه را روشن نمی خواهم

ز تار و پود هر جنسی تنش آزار می گیرد

به جز برگ گل سوریش پیراهن نمی خواهم

غمش آتش به من در زد رمید از دل خیال او

که من شبها ز قدسم گوشه گلخن نمی خواهم

نشان ای باغبان پیش خس و خارم که بی پایان

غمی دارم تماشای گل و سوسن نمی خواهم

تنم چون خاک گردد در رهش آبی زن ای دیده

که من این گرد محنت را بر آن دامن نمی خواهم

به صد زاری وصالش خواستم گفتا برو جامی

چه سود از خواهش بسیار تو چون من نمی خواهم