زان تازه خط سبز که بر لب فزوده ای

هوش و خرد به تازگی از ما ربوده ای

خضر است آن نه خط که ز لعل حیاتبخش

دیگر به آب زندگیش ره نموده ای

خط و لبت که خضر و مسیحند همنفس

خود هر دو را به لطف تکلم ستوده ای

گفتند ناسزای تو می گفت دی بتی

امروز خوش دلم به گمان کان تو بوده ای

هر گه به لطف جانب ما کرده ای نظر

بر روی ما دریچه رحمت گشوده ای

شبها چه غم ز محنت بی خوابی منت

زینسان که خوش به مسند راحت غنوده ای

گفتی بگوی قصه جامی چه حاجت است

روزی اگر فسانه مجنون شنیده ای