چون نیست بخت آنکه من یک دم شوم همراز تو

با دیگران می کن سخن تا بشنوم آواز تو

چشمت چو خصم جان شود لب را بگو خندان شود

تا ترک جان آسان شود بر عاشق جانباز تو

خواهم ز تو گویم غمی لیکن ندارم محرمی

کو بخت مقبل تا دمی سازد مرا همراز تو

نازی بکن ای غمزه زن گر چه رود جانم ز تن

جان من و صد همچو من بادا فدای ناز تو

تو طایر قدسی و کس بر تو ندارد دسترس

گسترده ما دام هوس کین سو فتد پرواز تو

صد دل شکار خود کند صد رخنه در جان افکند

از غمزه چون ناوک زند چشم شکارانداز تو

چون پرده بگشایی ز رو جامی فتد در گفت و گو

تو گلشن حسنی و او مرغ سخن پرداز تو