من و خیال تو شبها و کنج خانه خویش

سرود بیخودی و آه عاشقانه خویش

به خون همی طپم از ناله های خود همه شب

کسی نکرده چو من رقص بر ترانه خویش

خیال خال تو بردم من ضعیف به خاک

چنانکه دانه کشد مور سوی خانه خویش

ز چشم سخت دلان دور دار عارض و خال

به سنگ خاره مکن ضایع آب و دانه خویش

سخن به قاعده همت آید ای واعظ

من و فسون محبت تو و فسانه خویش

خوشم به شعله این آه آتشین همه شب

مرا چو شمع سری هست با زبانه خویش

بر آستانه تو خاک شد سر جامی

چه می کشی قدم از خاک آستانه خویش