بر سر کوی مغان بس بود این مرتبه ام

که نهادند لقب دردکش مصطبه ام

گر کند همدمت ای ماه مرا کوکب بخت

شاه سیار خجالت برد از کوکبه ام

من چو زر پاک عیارم به وفایت که مزن

هر دم از سنگ جفا بر محک تجربه ام

کس نبیند پس ازین روز خوش ار زانکه کنند

بر همه خلق جهان بخش غم یک شبه ام

باده از مشربه زر به شه ارزانی باد

بویی از مشرب رندان به ازان مشربه ام

دبه خالی ست مزن دست بر آن ای خواجه

که ز جا می نبرد صدمت این دبدبه ام

جامی از بخت سیه نیست جز اینم هوسی

که کشد پهلوی آن دانه در چون شبه ام