نیستم چون یار ترکی گو ولی تا زنده ام

چشم ترک و لعل ترکی گوی او را بنده ام

ریزم از شیرین زبانی در سخن شکر ولی

پیش آن لب از زبان خویشتن شرمنده ام

نیست این شکل هلالی زخم ناخن بر تنم

نقش نعل توسنش بر سینه خود کنده ام

خلقی افکنده سپر از سهم تیر او و من

تا نگردد مانع تیرش سپرافکنده ام

آتش شوقم ز آب دیده افزون می شود

وه که می آید چو ابر از گریه خود خنده ام

گر دهد دستم که یابم دولت پابوس او

باشد این معنی دلیل دولت پاینده ام

یار اگر بگسست جامی کسوت فقرم حرام

گر بود یک بخیه بی پیوند او بر ژنده ام