هر زمانت پیش چشم خود تخیل می کنم

یک به یک اسرار حسنت را تامل می کنم

چون بدین خوبی که هستی نقش می بندم تو را

می شوم حیران که بی تو چون تحمل می کنم

نام تو گفتن نیارم فاش مقصودم تویی

گر حدیث سرو یا افسانه گل می کنم

چون زنی تیغم که جان ده بهر تیغ دیگر است

نه برای جان اگر ناگه تعلل می کنم

می روم دامن کشان با دلق رنگین از شراب

در صف دردی کشان عرض تجمل می کنم

سر عشق از دفتر گل خواندنم دستور نیست

فهم آن معنی ز گفت و گوی بلبل می کنم

گفتمش جامی اسیر توست گفتا آگهم

لیک بهر طعن بدگویان تغافل می کنم