گر همی باشم به کنج خانه شیدا می شوم

ور همی آیم میان خلق رسوا می شوم

ای خوش آن دم کو چو طفلان می زند سنگ جفا

ناگه ار جایی من دیوانه پیدا می شوم

لطف پنهانی و ناز آشکارم می کشد

تا بدین حد نی خراب شکل زیبا می شوم

باغبانا بهر گل چیدن مجو آزار من

چون درین بستان من از بهر تماشا می شوم

گفت روزی خواهمت کشتن به دست خود کنون

مهلت از حد شد برش بهر تقاضا می شوم

روزها با این و آن هرگونه باشد بگذرد

وای جان من در آن شبها که تنها می شوم

جامیا روی خلاصی چون بود چون درد عشق

می رود پیش از من بیچاره هر جا می شوم