به سینه گر نه غمت دمبدم فرود آید

دلم به غمکده سینه کم فرود آید

گریخت صبر دو اسپه ز هجر تو مشکل

که نارسیده به ملک عدم فرود آید

چو کعبه گر همه کس را بود به کوی تو راه

هزار قافله بر روی هم فرود آید

ملک ز ناله من بس که بر فلک گرید

چو ابر ترسم ازین بام نم فرود آید

چه سود راحتم از دست دیگران آن به

که بر سرم ز تو تیغ ستم فرود آید

ز ابر عشق تو باران و قطره بر دل من

خدنگ محنت و باران غم فرود آید

حدیث خط و لبت گر رقم زند جامی

زلال خضر ز نوک قلم فرود آید