بر رخ زردم نه اشک است اینکه گلگون می رود

شد دلم ریش از غمت وز ریش دل خون می رود

گر دلم شد رخنه از تیغ جفایت باک نیست

جانم از زندان غم زان رخنه بیرون می رود

بر تن زارم زمین شد بی تو تنگ ای کاش دست

می زند در دامن آه و به گردون می رود

ما میان بار اندوه و تو با آسودگان

کوهکن در کوه و شیرین گشت هامون می رود

پوست بهر غیر پوشد ورنه لیلی واقف است

در حریم حی به هر شکلی که مجنون می رود

خوانده ای دانم که بی جو می رود آب بهشت

لطف آن قد بین که بر روی زمین چون می رود

چون سخن در وصف آن دندان رود آنجا چه لطف

نظم جامی را سخن در در مکنون می رود