سرو من در سایه سنبل سمن می پرورد

سبزه تر در کنار نسترن می پرورد

باغبان گر بیند آن رخسار و خط ماند خجل

زان گل و ریحان که بر طرف چمن می پرورد

مایه بخش اشک غماز آمد از خونابه دل

دشمن خود را به خون خویشتن می پرورد

هر گیاه غم که سر بر زد ز خاک محنتی

عشق تو آن را به آب چشم من می پرورد

از پی گلگشت شیرین لاله را در بیستون

گردش دوران به خون کوهکن می پرورد

قوت مجنون غم بود در وادی لیلی و بس

وه که مسکین طعمه زاغ و زغن می پرورد

گوش کن گفتار جامی را که در وصف لبت

می گدازد جان شیرین و سخن می پرورد