چه خجسته صبحدمی کزان گل نورسم خبری رسد

ز شمیم جعد معنبرش به مشام جان اثری رسد

نزنم دمی به هوای او که مرا ز خوان عطای او

نه حواله المی شود نه نواله جگری رسد

به زلال وصل خود ز دلم بنشان حرارت شوق را

که مباد از آتش آه من به تو آفت شرری رسد

به خدنگ های جفای تو چه بلا خوشم که هنوز ازان

ز دلم نکرده یکی گذر ز قفای آن دگری رسد

همه را همیشه را نظاره تو میسر است خوشا کسی

که گهی ز چشم عنایت تو به دولت نظری رسد

نکشم قدم ز راه طلب من بیدل ار چه بود عجب

که به دست مفلس بینوا چو تو قیمتی گهری رسد

شب جامی از ظلمات هجر تو تیره شد چه شود اگر

ز فروغ صبح وصالت این شب تیره را سحری رسد