آن ترک شوخ بین که چه مستانه می رود

شهری اسیر کرده سوی خانه می رود

هر جانبی که جلوه کنان روی می نهد

با او هزار عاشق دیوانه می رود

جانم ز تن رمید به سودای خال او

مرغ از قفس پرید پی دانه می رود

از صبر رفته پیش غمش می کنم گله

با آشنا حکایت بیگانه می رود

حاشا که شمع چهره فروزد میان جمع

گر داند آنچه با دل پروانه می رود

زاهد به خلد مایل و عاشق به کوی دوست

بلبل به باغ و چغذ به ویرانه می رود

جامی ملول شد ز رفیقان کوی زهد

پیمان شکست و بر سر پیمانه می رود