مرا به کوی تو خواهم که خانه ای باشد

ز بهر آمدن آنجا بهانه ای باشد

گذاشتم دل صد پاره را به خاک درت

که پیش تیر تو از من نشانه ای باشد

من آن نیم که عنان گیریت توانم کرد

مرادم از تو همین تازیانه باشد

چه بیم ز آتش دوزخ که گفت واعظ شهر

که آن ز شعله شوقت زبانه ای باشد

ز خوبی تو به هر جا حکایتی گفتند

حدیث یوسف مصری فسانه ای باشد

مپوش عارض و خال از دل رمیده من

که مرغ زنده به آبی و دانه ای باشد

سگی ست جامی و جایش همیشه خاک درت

نه آن سگی که به هر آستانه ای باشد