هر شب افروخته از آتش دل مشعله ها

رود از کوی غمت سوی عدم قافله ها

دلم از پرتو خورشید رخت قندیلی ست

کز سر زلف تو آویخته با سلسله ها

شرح اسرار خرابات نداند همه کس

هم مگر پیر مغان حل کند این مسئله ها

در ره فقر و فنا بی مدد عشق مرو

که کمینگاه حوادث بود این مرحله ها

گفت و گوی خرد از حد بگذشت ای ساقی

باده در ده که ندارم سر این مشغله ها

ساعتی گوش رضا سوی من دلشده نه

کامشب از دست تو هم پیش تو دارم گله ها

واقف از سر خرابات جز آن مست نشد

که به میخانه برآورد چو جامی چله ها