کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیغزلیات صائبغزل 3001 - 4000

413

غزل شمارهٔ ۳۰۰۱: مرا پیمانه کی سیر از شراب ناب می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۲: محبت حسن را سرگرم در بیداد می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۳: محبت سنگ خارا را ز اهل درد می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۴: چها تا با هوسناکان کند رخسار گلرنگش
غزل شمارهٔ ۳۰۰۵: جمالت دیده ها را مطلع انوار می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۶: چراغ حسن را دامان خط مستور می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۷: نمک داغ مرا چون مرهم کافور می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۸: برای رزق من گردون عبث تدبیر می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۰۹: دل خام مرا رخسار آتشناک می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۰: غم من عالم بیدرد را غمخواره می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۱: زشکر خنده لعل او روان را تازه می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۲: لبش از خنده دندان نما جان تازه می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۳: فرنگی طلعتی کز دین مرا بیگانه می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۴: به داغی عشق کار مردم دیوانه می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۵: خمار باده مهر دوستان را کینه می سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۶: سرشک گرم با مژگان و چشم تر نمی سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۷: زشوق عالم بالا روان با تن نمی سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۸: دماغ خشک ما را باده رنگین نمی سازد
غزل شمارهٔ ۳۰۱۹: مکن کاری که از جورت دل اندوهگین لرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۰: قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۱: به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۲: مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۳: دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۴: سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۵: اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۶: خمار می مرا در گوشه میخانه می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۷: کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۸: مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۲۹: غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۰: ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۱: ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۲: به مستی آه خون آلود از دل بیشتر خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۳: زرفتارت امان از عالم ایجاد برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۴: زدین ناقصم از سبحه استغفار برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۵: مسیحا از سر بالین من رنجور برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۶: خوشا افتاده ای کز خاک ره چالاک برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۷: مرا آن روز از آیینه دل زنگ برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۸: به عزم رقص چون سرو قباپوش تو برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۳۹: نشد از دل غبار از شیشه و پیمانه برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۰: کجا تدبیر پیران کهنسال از جوان خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۱: کجا بی باده زنگ از خاطر اندوهگین خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۲: زرخسار تو رنگ از گلشن ایجاد می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۳: مرا از دل زقرب خط دلبر دود می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۴: زسوز دل مرا از چشم گریان دود می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۵: مرا اسباب عشرت از دل دیوانه می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۶: دل هر کس به تعظیم سخن از جا نمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۷: زدل زنگ ملال از باده احمر نمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۸: غبار غم به می از جان غم پرور نمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۴۹: که می نالد که آه از جان شیدا برنمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۰: سیاهی از دل چون گلخن ما برنمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۱: تلاش نام داری چون نگین تن در سیاهی ده
غزل شمارهٔ ۳۰۵۲: به کشت خشمگینان آتش از ابر بلا ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۳: ترا از ساده لوحی هر که گل در پیرهن ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۴: گل اندامی که در پیراهن من خار می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۵: به مستی بی طلب بوس از دهان یار می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۶: مسلسل حرف از ان مژگان خوش تقریر می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۷: کجا خون مرا آن ساقی طناز می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۸: غمی هر دم به دل از سینه صد چاک می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۵۹: زیاد آن ستمگر از رخ من رنگ می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۰: اگر در دام او اشکی دل دیوانه می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۱: به دلهای فگار آن لعل روشن گوهر آویزد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۲: هلال عید از گردون زنگاری هویدا شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۳: زپیری حرص دنیا نفس طامع را دو بالا شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۴: فروغ حسن یار از چهره گلزار پیدا شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۵: زروی لاله رنگت آب رونق از چمنها شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۶: اگر ناقص به روشن گوهری واصل تواند شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۷: حجاب آسمان کی مانع ما می تواند شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۸: که ساکن در دل ویرانه ما می تواند شد
غزل شمارهٔ ۳۰۶۹: ز اکسیر قناعت خاک شکر می تواند شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۰: که با قد دو تا از مرگ غافل می تواند شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۱: چنین گر آتشین از باده آن رخسار خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۲: به این عنوان اگر روی تو آتشناک خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۳: گل از نشو و نماگر این چنین برجسته خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۴: نصیب از نعمت بسیار دیگرگون نخواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۵: زنور عارضش هر ذره ای خورشید منظر شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۶: به دل باشد گران چشمی که بی اشک دمادم شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۷: نگار نوخطی رام نگاه صید بندم شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۸: رگ جانها به هم پیوسته شد زلف پریشان شد
غزل شمارهٔ ۳۰۷۹: ز خط رویش چراغ دیده شب زنده داران شد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۰: دل تاریک من روشن زفیض صبحگاهی شد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۱: زدل طرفی نبستی در جهان گل چه خواهی شد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۲: بهار نوجوانی رفت، کی دیوانه خواهی شد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۳: اگر از خال لب مهر دهان من نخواهی شد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۴: گریبان چاکی عشاق از ذوق فنا باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۵: بهشت و دوزخ ما هجر و وصل آن پسر باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۶: غرور نوخطان افزون زخوبان دگر باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۷: به مقدار تمنا داغ در دل جلوه گر باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۸: دل آزاد طبعان فارغ از قید هوس باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۸۹: لب نو خط جانان دور باش بوالهوس باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۰: مرا پیغام لطفی از زبان خامه بس باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۱: اگر جان دربهای می دهی بر می ستم باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۲: دمی کز روی آگاهی بود تیغ دودم باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۳: خوشا دردی که از چشم بداندیشان نهان باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۴: مرا دوری به جای خویش با آن سیمتن باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۵: چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۶: اگر فتح جگرداران به تیغ افراختن باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۷: دمی چون صبح می خواهم درین عالم زمن باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۸: کیم من تا سلیمان میهمان خوان من باشد
غزل شمارهٔ ۳۰۹۹: در آغاز محبت خاطر عاشق غمین باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۰: ز ابروی تو دل گردد زره، گر آهنین باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۱: به خاک و خون کشیدی ز انتظارم، این چنین باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۲: خوشا رندی که در میخانه اش آن آبرو باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۳: من ناکس کیم تا در سرشتم آرزو باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۴: نهان در ابر دایم آفتاب زندگی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۵: ز فرمان قضا گردنکشی دیوانگی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۶: به مستی از ته دل آدمی خشنود می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۷: دو شب از ماه نو سالی به عید امید می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۸: نگاه نرگس نیلوفری خونخوار می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۰۹: پرستاری دل افگار را دشوار می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۰: طلبکار خدا را درد دل بسیار می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۱: تو پنداری دل خوش در جهان بسیار می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۲: حضور قلب کی در سینه پرشور می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۳: گل بی خار را شبنم زچشم شور می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۴: بهار زندگانی با خزان همدوش می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۵: دل بی آرزو آسوده از تشویش می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۶: صفا دارد جهان تا دل زکلفت پاک می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۷: گرفتاری به قدر رشته آمال می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۸: زسالک شکوه پردازی نه شرط راه می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۱۹: زدوری بیش وصل دلبران جانکاه می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۰: خرابیهای ظاهر حافظ دیوانه می باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۱: دل یکرنگ در غمخانه دنیا نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۲: بهشتی بی دماغان را به از خلوت نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۳: دل پر آرزو خالی زشور و شر نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۴: شراب بیخودی در شیشه و ساغر نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۵: اثر آه و فغان را در دل خرم نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۶: گلستان ارم جز عارض جانان نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۷: نظرگاهی مرا غیر از دل روشن نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۸: حصاری آدمی را به زهمواری نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۱۲۹: سخن را از خموشی پرده بر رو گر دهن پوشد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۰: دل ظالم از آب چشم مظلومان نیندیشد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۱: زجوش مغز مستان را به سردستار می رقصد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۲: سبک مغزی کز اسباب جهان بر خویش می بالد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۳: خط شبرنگ از ان لعل لب گلرنگ می بالد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۴: نسیم مصر با صد کاروان یوسف لقا آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۵: به ناز افراختی قامت فلکها در سجود آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۶: نماند بر زمین هر کس به طینت خاکسار آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۷: بده ساقی می گلگون که ایام بهار آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۸: در و دیوار در وجد از نسیم نوبهار آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۳۹: زمین و آسمان از ناله من در خروش آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۰: شدم آسوده تا از دیده اشک لاله رنگ آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۱: زدلسوزان مرا بر سر همین داغ جنون آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۲: خرد از سر زجوش شعله سودا برون آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۳: به عنوانی از ان لب خط جان پرور برون آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۴: به دور خط زشرم آن لعل جان پرور برون آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۵: به طوف خاک من گر آن سراپا ناز می آمد
غزل شمارهٔ ۳۱۴۶: چنین ساقی اگر دور شراب ناب گرداند
غزل شمارهٔ ۳۱۴۷: نه آن مرغم که گرد عالمم پرواز گرداند
غزل شمارهٔ ۳۱۴۸: دل شیرین نمی گردد به سیل از جای خود، ورنه
غزل شمارهٔ ۳۱۴۹: نه هر پیمانه ای از حال خود ما را بگرداند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۰: زخود بیگانگی را آشنایی عشق می داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۱: زمین را وحشی رم کرده یک کف خاک می داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۲: کجا داغ جنون را قدر هر فرزانه می داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۳: زبی پروایی آن بیدرد قدر ما نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۴: چه شد قدر مرا گر چرخ دون پرور نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۵: بهار عارض او را به سامان کس نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۶: چه شد گر خصم بداختر بهای من نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۷: دل دیوانه من دوست از دشمن نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۸: زنقش آرزو دل پاک گردیدن نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۱۵۹: زگرمی خون من جوهر به تیغ او بسوزاند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۰: اگر ته جرعه خود یار بر خاک من افشاند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۱: که در عیش و طرب پیوسته در دار فنا ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۲: نگردد زهر سبز آنجا که تریاق از زمین روید
غزل شمارهٔ ۳۱۶۳: ز اسباب جهان حسرت به دنیادار می ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۴: زخون خوردن اثرهای نمایان باز می ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۵: نصیب خویش هر کس یافت در دنیا نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۶: دل از غش صاف چون گردید در دنیا نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۷: زدوزخ گرمی هنگامه صحبت نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۸: زدل در سینه غیر از آه غم پرور نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۶۹: سخن پوشیده در لعل لب جانان نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۰: به دل مژگان آن ناآشنا پنهان نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۱: دهان تنگ آن شیرین پسر پنهان نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۲: سر شوریده را فکر سرانجامی نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۳: زآتش گل به اعجاز رخ نیکو برویاند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۴: حباب و موج را هر کس که از دریا جدا بیند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۵: رخ بهبود کار خویش آن غافل چسان بیند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۶: همین سرگشتگی چشم حریص از مال می بیند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۷: کسی کز عقل وحشی شد چون مجنون بد نمی بیند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۸: زحیرت عاشق از نظاره اغیار گل چیند
غزل شمارهٔ ۳۱۷۹: زسنگ کودکان از پا دل دیوانه ننشیند
غزل شمارهٔ ۳۱۸۰: زخون دل شراب، از پاره دل کن کباب خود
غزل شمارهٔ ۳۱۸۱: تو از نام بلند ای نوجوان بردار کام خود
غزل شمارهٔ ۳۱۸۲: کسی تا کی خورد چون شمع رزق از استخوان خود
غزل شمارهٔ ۳۱۸۳: به بی برگی قناعت می کنم تا نوبهار آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۴: به همت کشتی تن را شکستم تا چه پیش آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۵: نه چندان است شوق من که از دل بر زبان آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۶: کجا از هر مقلد کار ارباب بیان آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۷: به مهر و مه کجا از مغز ما سودا برون آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۸: کجا آسان زقید جسم پای دل برون آید
غزل شمارهٔ ۳۱۸۹: به امید چه از تن غافلان را جان برون آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۰: زقید جسم جانهای عزیز آسان برون آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۱: اگر طوفان زچشم خونفشان من برون آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۲: گر از نظاره خورشید در چشم آب می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۳: مرا از غفلت خود بر سر این بیداد می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۴: به گوشم ناله اغیار دردآلود می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۵: غم عالم به دل از دیده خونبار می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۶: دل از مژگان خواب آلود در زنهار می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۷: درین صحرا که یارب از پی نخجیر می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۸: به قتل من چنان بیتاب آن شمشیر می آید
غزل شمارهٔ ۳۱۹۹: به آیین تمام از خم شراب صاف می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۰: شود پاک از گنه هر کس به کوی عشق می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۱: که بر بالین من با قامت چالاک می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۲: به آسانی به روی زرد ما کی رنگ می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۳: نفس از سینه ام از بس به خون آغشته می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۴: از ان گلشن دل گستاخ من گل چیده می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۵: اگر درد مرا زان بی مروت چاره می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۶: بغیر از دل مصاف عشق دیگر از که می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۷: کدامین آتشین سیما به این ویرانه می آید
غزل شمارهٔ ۳۲۰۸: گران گشتم به چشمش بس که رفتم بی طلب سویش
غزل شمارهٔ ۳۲۰۹: نه بیدردی است گر اشکم به چشم تر نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۰: ز آهم نم به چشم چرخ بداختر نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۱: ز مغز من به صهبا خشکی غم برنمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۲: مصفا تا نمی گردد، زتن جان بر نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۳: خیال او به تدبیر از دل من برنمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۴: زدل کاری که آید از لب خندان نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۵: زانجم نور مه در دیده روزن نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۶: به کار سینه صافان دیده روشن نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۷: زمن راز دل صدچاک پوشیدن نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۸: به خاطر هیچگه آن قامت موزون نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۱۹: زدست خواجه از ابرام زر بیرون نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۰: تمنا از دل اهل هوس بیرون نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۱: تمنا از دل اهل هوس بیرون نمی آید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۲: نبیند زیر پای خویش، رعنا این چنین باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۳: زدل رم می کند، چشم بلاجو این چنین باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۴: نوا پیوسته در بزم شراب ناب می باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۵: زسوز عشق داغی بر دل افگار می باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۶: نکویان را عتاب و لطف با هم یار می باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۷: قبول عشق سرکش را دل دیوانه می باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۸: مدام از عشق جوشی در دل بی کینه می باید
غزل شمارهٔ ۳۲۲۹: مگر زلف سبکسیر تو از جولان بیاساید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۰: دل عاشق کجا از ساغر سرشار بگشاید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۱: دل عاشق کی از هر نسخه وصف الحال بگشاید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۲: به هر نامحرمی عاشق لب اظهار نگشاید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۳: گره تا کی ز ابروی سخن پرداز نگشاید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۴: حواس کم خرد را نفس جاهل کار فرماید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۵: مقام بوسه لب زان عارض سیراب می جوید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۶: به می آن کس که کلفت از دل پرشور من شوید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۷: غبار کلفت از دل ساغر سرشار می شوید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۸: زدل زنگ کدورت چشم خونپالا نمی شوید
غزل شمارهٔ ۳۲۳۹: صدف گرد یتیمی از رخ گوهر نمی شوید
غزل شمارهٔ ۳۲۴۰: که حال دردمندان پیش چشم یار می گوید
غزل شمارهٔ ۳۲۴۱: دل سودازده در طره دلدار افتاد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۲: هرکه را چشم بر آن طاق دو ابرو افتاد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۳: عشق تا هست عنان را به هوس نتوان داد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۴: آن که از عمر سبکسیر وفا می طلبد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۵: هرکه از گریه بیدرد اثر می طلبد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۶: قطره بیجگری کز نظر ما افتد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۷: نوبت عقده گشایی چو به ما می افتد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۸: دل ارباب تنعم ز نوا می افتد
غزل شمارهٔ ۳۲۴۹: هرکجا پرتو جانانه ما می افتد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۰: کور باد آن که ز روی تو نظر می پیچد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۱: یوسفی نیست دل خوش که هویدا گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۲: زهر، تریاق به اکسیر مدارا گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۳: نفس از توبه صادق دم عیسی گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۴: جوهر می ز رگ ابر مثنی گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۵: پنبه گوشم اگر پنبه مینا گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۶: آب خوب است لب خشکی ازو تر گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۷: سخن عشق محال است مکرر گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۸: حسن در هر نگهی عالم دیگر گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۵۹: هرکه باریک شد از فکر، سخنور گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۰: نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۱: چه بهشتی است که یارم ز سفر برگردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۲: که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۳: که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۴: در واکرده، در بسته ز دربان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۵: خواب هرکس ز خیال تو پریشان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۶: دل ما کی تهی از درد به افغان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۷: چشم شوخ تو چو بر همزن مژگان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۸: نخل قد تو به باغی که خرامان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۶۹: سر شوریده ز تسلیم به سامان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۰: نفس سرکش چه خیال است به فرمان گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۱: چون ز می صفحه رخسار تو گلگون گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۲: گر چنین خون دل ازان طره مشکین گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۳: گر چنین خون دل ازان طره مشکین گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۴: منحرف از نگه آن قبله ابرو گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۵: از نظر بازی من چشم سخنگو گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۶: وقت ارباب دل آشفته به مویی گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۷: عقده چون وقت رسد عقده گشا می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۸: هرکه تسلیم به فرمان قضا می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۷۹: دولت حسن ز خط زیر و زبر می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۰: دل هرکس که مقید به هوس می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۱: سر ارباب جدل خرج زبان می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۲: راست آزرده کی از زخم زبان می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۳: دیدنت باعث سرسبزی جان می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۴: آدمی پیر چو شد حرص جوان می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۵: اشک دریادل ما گرد جهان می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۶: صبر در عشق ز دلها سفری می گردد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۷: کوه در بادیه شوق کمر می بندد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۸: غنچه باغ حیا سر به گریبان خندد
غزل شمارهٔ ۳۲۸۹: دل سنگین ترا هر که به انصاف آرد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۰: کلفت از سینه می ناب برون می آرد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۱: تیغ سیراب تو فیض دم عیسی دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۲: چهره ات رنگ ز گلدسته مینا دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۳: دل آسوده طمع هر که ز دنیا دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۴: می در آن لعل گهربار تماشا دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۵: عاشق از طعنه اغیار چه پروا دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۶: از ترشرویی ما خاک چه پروا دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۷: آه عشاق سینه روز اثرها دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۸: چشم پرکار تو در پرده بیانها دارد
غزل شمارهٔ ۳۲۹۹: مرهم زخم مرا شور محبت دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۰: سالک از منزل نزدیک شکایت دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۱: شوق من سرکشی از زلف معنبر دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۲: سخنی کز دل بیتاب بود پردارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۳: عشق صد لخت جگر بر مژه تر دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۴: می کجا مهر حجاب از لب ما بردارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۵: حسن در خانه زین جلوه دیگر دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۶: رهرو عشق کی اندیشه منزل دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۷: خصم را عقل مقید به تحمل دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۸: در خور مزد فلک کار به آدم دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۰۹: بحر هر چند به بر همچو حبابم دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۰: دل عاشق چه غم از شورش دوران دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۱: رهرو عشق چه پروای مغیلان دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۲: تشنگان حال جگر سوختگان می دانند
غزل شمارهٔ ۳۳۱۳: سالک امید نجات از دل روشن دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۴: از بتان شسته عذاری که حجابی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۵: لب لعل تو اگر جام شرابی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۶: هر که چون زانوی خود آینه داری دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۷: هر که رخساره آیینه گدازی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۸: حسن نو خط تو سرمایه نازی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۱۹: گوشه گیری که لب نان حلالی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۰: هر کف خاک ز احسان تو جانی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۱: نرگس از دور به آن چشم نگاهی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۲: ذره ام چشم به خورشید لقایی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۳: جام می چهره اندیشه نمایی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۴: دل آگاه ز تن فکر رهایی دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۵: پاس اندوه دل تنگ نگه می دارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۶: نه همین فکر مرا روز به من نگذارد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۷: دل و دین و خرد و هوش مرا صهبا برد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۸: سرو را شیوه رفتار تو از جا ببرد
غزل شمارهٔ ۳۳۲۹: دل محال است ز ما عشوه دنیا ببرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۰: هر که آیینه به روشنگر ساغر ببرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۱: صائب این بار به صد دست نگه خواهم داشت
غزل شمارهٔ ۳۳۳۲: هر که چون غنچه سر خود به گریبان نبرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۳: جان کس از دیدن آن سیب زنخدان نبرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۴: از سری جوی سعادت که ز دولت گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۵: زخم عشاق محال است ز خنجر گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۶: چه عجب تیر خدنگ تو گر از دل گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۷: هر کجا قصه آن طره و کاکل گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۸: کلفت از مردم آزاده شتابان گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۳۹: روز و شب بر من مهجور به تلخی گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۰: پای بر چرخ نهد هر که ز سر می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۱: روزگار طرب و نوبت غم می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۲: از میان تیغ برآورد که زمان می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۳: کعبه از کوی تو لبیک زنان می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۴: غنچه راز مرا آه به ناخن وا کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۵: دولت از دیده بیدار طلب باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۶: خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۷: ای دل از دشمن خاموش حذر باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۸: نوبهارست سرانجام زری باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۴۹: دل چون آینه را تار نمی باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۰: روی آیینه دل تار نمی باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۱: خنده چون کبک به آواز نمی باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۲: رو نهان از دل بی کینه نمی باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۳: رخنه هایی که مرا در جگر آن مژگان کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۴: حسن روزی که صف آرایی آن مژگان کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۵: از تپش منع دل بی سر و پا نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۶: قطع امید ازان موی کمر نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۷: دامن دولت دنیا نتوان سخت گرفت
غزل شمارهٔ ۳۳۵۸: دعوی بوسه به آن غنچه دهن نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۵۹: تا حیا قطع نظر زان گل رخسار نکرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۰: برق را در نظر آور به خس و خار چه کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۱: سیل را در نظر آور که به ویرانه چه کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۲: سیر حسن خود اگر در دل ما خواهی کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۳: آن که منع من مخمور ز صهبا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۴: از دو عالم دل اگر رو به سویدا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۵: بی تو گر شاخ گلی دیده تماشا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۶: حسن آن روز که آیینه مصفا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۷: در چمن جلوه گر آن قامت رعنا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۸: خضر اگر چاشنی تیغ شهادت می کرد
غزل شمارهٔ ۳۳۶۹: از خموشی دل روشن گهران آب خورد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۰: چند دل خون خود از دوری احباب خورد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۱: اوست عاقل که درین غمکده صهبا نخورد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۲: جان ما تاب زهر زلف پریشان نخورد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۳: شعله شوق اگر در دل خارا گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۴: زاهد خشک ز میخانه چه لذت گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۵: هر که در وقت جوانی ره طاعت گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۶: اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۷: چه تمتع ز لبش دیده حیران گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۸: کیست دست من آزاده ز یاران گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۷۹: تا دلی از کف ارباب وفا می گیرد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۰: شد فنا هر که سر از تیغ شهادت وا زد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۱: قدم از صدق درین مرحله می باید زد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۲: عشق اول به دل سوخته آدم زد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۳: قطره آن کس که پی آب به ظلمت می زد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۴: هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۵: آن کسی چشم و چراغ است نظر بازان را
غزل شمارهٔ ۳۳۸۶: نیست ممکن دل آشفته به سر پردازد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۷: عاشق محو به دلدار نمی پردازد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۸: گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد
غزل شمارهٔ ۳۳۸۹: باد اگر پرده ز رخساره یار اندازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۰: بر ز نخدان تو هرکس که نگاه اندازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۱: اشک را دیده من گوهر غلطان سازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۲: زهر را صبر جوانمرد شکر می سازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۳: صبر را زمزمه من سفری می سازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۴: سینه را تیره هوا و هوسی می سازد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۵: چه میان است که دایم چو دل من لرزد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۶: پیر بر زندگی افزون ز جوان می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۷: در حریمی که گل روی ایاغ افروزد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۸: عشق در سینه خس و خار تمنا سوزد
غزل شمارهٔ ۳۳۹۹: اشک گرمم جگر وادی محشر سوزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۰: پایم از گرمی رفتار چنان می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۱: هر که زشت است همان زشت به عقبی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۲: دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۳: چون خط از چهره آن ماه لقا برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۴: در گنه اشک ندامت ز جگر برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۵: منعم از خواب عدم تیره روان برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۶: نه ز می خوردن ما شور و شری برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۷: می توان گرد خط از آینه حسن زدود
غزل شمارهٔ ۳۴۰۸: گریه ابری است که از دامن دل می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۰۹: زنگ غفلت ز دل من نگران می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۰: من که دارم که گلم بر سر بالین ریزد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۱: عشق در پای گلی رنگ وفا می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۲: زین سعادت که ز بال و پر ما می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۳: صبر هر چند به دل رنگ حضر می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۴: محو دیدار تو راحت ز الم نشناسد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۵: چه خیال است به تیغش دل بیتاب رسد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۶: تا کیم نوحه به گوش از دل ناشاد رسد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۷: کوهکن کیست به گرد من شیدا برسد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۸: جذبه شوق اگر از جانب کنعان نرسد
غزل شمارهٔ ۳۴۱۹: دل به مطلب اگر از راه تپیدن نرسد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۰: چشم عاشق پی جانان به پریدن نرسد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۱: بی تب و تاب به مخمور شرابی نرسد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۲: دل تهی ناشده از خویش به جایی نرسد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۳: پیش مژگان درازت که هدف خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۴: خط شبرنگ ز روی تو عیان خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۵: خارج از پرده آهنگ نمی باید شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۶: هر که ایام خط از سیمبران غافل شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۷: جگر پاره اگر مایده خوانم شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۸: لوح محفوظ شد آن دیده که حیران تو شد
غزل شمارهٔ ۳۴۲۹: بیت معمور شد آن خانه که ویران تو شد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۰: اگر آن غمزه خونریز مصور می شد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۱: پیر گردیدی و کشت املت زرد نشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۲: صاف با ما دل آن شعله بیباک نشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۳: عاشقان را چه غم از سلسله پا باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۴: چند جان سختی ما سنگ ره ما باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۵: ساقی بزم اگر آن دلبر رعنا باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۶: شمع با مضطرب از دست حمایت باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۷: قبله زن صفتان آینه زر باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۸: چشم ناقص گهران بر زر و زیور باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۳۹: پادشاهی نه به سیم و زر و گوهر باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۰: دایم از فکر سفر پیر مشوش باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۱: من و راهی که ز سر سنگ نشانش باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۲: نیست در دست مرا غیر دعا، خوش باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۳: دل ازان دورتر افتاده که واصل باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۴: گر صفای حرم کعبه ز زمزم باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۵: نقد روشن گهران در گره غم باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۶: نقد جان را لب خاموش نگهبان باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۷: نمک صبح در آن است که خندان باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۴۸: اهل دل اوست که در وسعت خلق افزاید
غزل شمارهٔ ۳۴۴۹: آسمان ساغری از محفل مردان باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۰: آتش قافله ما دل روشن باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۱: بیخودی بال و پر روح گشودن باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۲: زردی روی من از باده کشیدن باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۳: داغ هر لاله که بر سینه هامون باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۴: چشم بیدار چراغ سر بالین باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۵: هرکه را چشم بر آن گوشه ابرو باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۶: نیستم گل که مرا برگ نثاری باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۷: گرچه آن سرو روان در همه جا می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۸: کی دل سالک سرگشته بجا می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۵۹: ظاهر و باطن مردان به صفا می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۰: پیچ و خم لازمه رشته جان می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۱: دیده زنده دلان اشک فشان می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۲: شکوه اهل دل از خلق نهان می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۳: دل سودازدگان گوشه نشین می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۴: دل پیران کهنسال غمین می باشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۵: چهره زرد، مرا ساغر زر می بخشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۶: جذبه ای کو که مرا جانب دلدار کشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۷: دل چسان دست ازان طره طرار کشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۸: چند چون طفل ز انگشت کسی شیر کشد
غزل شمارهٔ ۳۴۶۹: کی ز تن کار دل خسته به آرام کشد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۰: هرکه اینجا ز جگر آه ندامت نکشد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۱: سر آزاده ما منت افسر نکشد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۲: عاشقان را دم تسلیم نفس می رقصد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۳: تا مرا در نظر آن حسن خداداد آمد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۴: دیگر از پرده برون نغمه طنبور آمد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۵: از قضا چشم سیاه تو به یادم آمد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۶: به لبم بی تو چنان تند نفس می آمد
غزل شمارهٔ ۳۴۷۷: شوق من قاصد بیدرد کجا می داند
غزل شمارهٔ ۳۴۷۸: دلش از گریه من رنگ نمی گرداند
غزل شمارهٔ ۳۴۷۹: خویش را گر ز خور و خواب توانی گذراند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۰: نه زر و سیم و نه لعل و نه گهر خواهد ماند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۱: حسرت عمر، مرا در دل افگار بماند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۲: چهره ات شمع فروزان شده را می ماند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۳: نه زر و سیم و نه باغ و نه دکان می ماند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۴: عارفانی که به تسلیم و رضا ساخته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۵: در لب یار نهان عیش جهان ساخته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۶: عاشقان زان لب شیرین به سخن ساخته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۷: محض حرف است که او را دهنی ساخته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۸: هر گروهی به دلیل دگر آویخته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۸۹: عارفانی که ازین رشته سری یافته اند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۰: عاقلانی که ز زنجیر تو سر وا زده اند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۱: تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۲: دردمندان که به ناخن جگر خود خستند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۳: بال پرواز خود آن مردم غافل بستند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۴: کیستند اهل جهان، بی سر و سامانی چند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۵: ما به ساقی و حریفان به شراب افتادند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۶: گر به شاهان جهان مسند عزت دادند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۷: قسمتی در خور هرکس چو ز اول دادند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۸: با لب تشنه جگر سر به سرابم دادند
غزل شمارهٔ ۳۴۹۹: داروی بیهشی از جام صفاتم دادند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۰: قدرت حرف گرفتند و زبانم دادند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۱: بی سخن غنچه لبان مست مدامم کردند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۲: از لب خشک مهیا لب نانم کردند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۳: غنچه هایی که درین سبز چمن خنده زدند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۴: سالکانی که قدم در ره جانانه زدند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۵: نغمه عشق به گوش من دیوانه زدند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۶: تا تو بی پرده شدی لاله رخان خوار شدند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۷: اهل معنی به سخن بلبل بستان خودند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۸: روشنائی که درین دایره صاحب دیدند
غزل شمارهٔ ۳۵۰۹: به کمان پشت و به شمشیر دهن بخشیدند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۰: نه همین اهل خرد آینه اسرارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۱: نه غم خار و نه اندیشه خارا دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۲: همه از تاب کمر در خم ایمان دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۳: عشرت روی زمین بی سر و پایان دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۴: شیشه هایی که درستی ز شکستن دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۵: گوشه گیران که ز ایام کناری دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۶: حال من از نظر یار نهان می دارند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۷: بد درونان که به همواری ظاهر سمرند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۸: خاک شو تا ز بهارت به گل تر گیرند
غزل شمارهٔ ۳۵۱۹: مهر را سوختگان بوته خاری گیرند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۰: روشنانی که ز خورشید نظر می گیرند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۱: عاشقانی که به تسلیم و رضا می باشند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۲: جرم یوسف به چه تقریب عزیزان بخشند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۳: ساده لوحان که می از خم به مدارا نوشند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۴: غافلان رطل گران را به دو دم می نوشند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۵: چون نفس زیر فلک دل به هوس راست کند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۶: ساقی از جامی اگر خاطر ما شاد کند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۷: فتنه را چشم سیه مست تو هشیار کند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۸: خط شبرنگ چه با آن رخ پرنور کند
غزل شمارهٔ ۳۵۲۹: چشم خود خواجه اگر سیر به تدبیر کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۰: هر دلی را که محبت صدف راز کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۱: در صدف چشم محال است گهر باز کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۲: آتش خشم به یاقوت مدارا چه کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۳: داغ با سینه ارباب محبت چه کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۴: دل نازک به زبان بازی مژگان چه کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۵: خرمن صبر به این برق عنانان چه کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۶: سالکان را ز جهان عشق تو بیگانه کند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۷: رفع دلتنگی من نشأه صهبا نکند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۸: مکث لب تشنه دیدار به جنت نکند
غزل شمارهٔ ۳۵۳۹: غم محال است که تدبیر دل من نکند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۰: چرخ هرچند دل اهل هنر را شکند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۱: دست تاک از اثر نشأه صهباست بلند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۲: رتبه خط تو بالغ نظران می دانند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۳: یاد رویش نه چراغی است که خاموش کنند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۴: درد را سوختگان تو به درمان ندهند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۵: کاهلانی که درین ره به هوس می آیند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۶: چه بهشتی است که آن بند قبا بگشایند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۷: دانه از سینه خود مرغ نظر می چیند
غزل شمارهٔ ۳۵۴۸: هرچه دریافت کلیم از نظر بینا بود
غزل شمارهٔ ۳۵۴۹: هرکه خامش شود از حادثه آزاد بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۰: دل اهل نظر آن به که گرفتار بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۱: تا به کی مردم چشمم هدف خار بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۲: عشق لب تشنه بدمستی اظهار بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۳: تا خیال لب لعل تو مرا در سر بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۴: بنده حسن خداداد شوم همچو کلیم
غزل شمارهٔ ۳۵۵۵: چشمه زمزم ما تیغ تو بیباک بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۶: دانه خال تو روزی که مرا در دل بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۷: می روشن گهران چهره گلفام بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۸: دست و دامن چه سزاوار عطای تو بود
غزل شمارهٔ ۳۵۵۹: تا حیا سرمه کش نرگس جادوی تو بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۰: یاد آن عهد که دل در خم گیسوی تو بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۱: حاصل عمر زخود بیخبران آه بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۲: هرچه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۳: خانه دل به صفا از نظر بسته بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۴: باغ در بسته ما دیده پوشیده بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۵: لب لعل تو همان تلخ زبان است که بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۶: دل خالی ز هوس خلوت جانانه بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۷: شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۸: دل دیوانه من قابل زنجیر نبود
غزل شمارهٔ ۳۵۶۹: باشد ایمن ز زوال آن که کمالش نبود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۰: باد را راه در آن طره پیچان نبود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۱: مکن از بخت شکایت که وبالش می بود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۲: در خیالم اگر آن زلف پریشان می بود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۳: نیست غیر از دل خود روزی مهمان وجود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۴: می شود آب روان چون به رگ تاک رود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۵: یاد آن جلوه مستانه کی از دل برود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۶: هرکه پوشد نظر از کام به منزل برود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۷: دل آگاه به هر شورشی از جا نرود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۸: عارف از راه به سجاده تقوی نرود
غزل شمارهٔ ۳۵۷۹: پند ناصح به جنون من افگار افزود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۰: رفت در خلوت مینا گل و بلبل آسود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۱: جگر تشنه محال است که سیراب شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۲: از ملامت دل روشن گهران شاد شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۳: طایری را که به دام تو گرفتار شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۴: گل رخسار تو هرجا که نمودار شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۵: کل به خون غوطه خورد جزو چو افگار شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۶: چه بهشتی است که دستم کمر یار شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۷: کی بود دل به سر کوی تو سیار شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۸: نیست ممکن دل ازان جان جهان سیر شود
غزل شمارهٔ ۳۵۸۹: شوق را صبر محال است عنانگیر شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۰: از ریاضت دل اگر آینه پرداز شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۱: خط ازان صفحه رخسار سخنساز شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۲: گل بی خار درین غمکده کم سبز شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۳: گوهری نیست سخنهاش که از گوش شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۴: از نظر دورکی آن خط بناگوش شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۵: باده در شیشه و پیمانه من سنگ شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۶: حرص را تشنگی افزون به زر و مال شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۷: باده کو تا به من آن تلخ زبان رام شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۸: اگر از همسفران پیشتر افتم چه شود
غزل شمارهٔ ۳۵۹۹: گر ز رخسار شوی باغ و بهارم چه شود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۰: در سر زلف تو مجنون دل فرزانه شود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۱: راه مقصود طی از آبله پا نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۲: مانع شور جنون سلسله پا نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۳: چهره شوخ به یک رنگ مصور نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۴: چون ز خط صفحه رخسار تو ضایع نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۵: دل عاشق تهی از اشک دمادم نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۶: عشق را پرده ناموس نگهبان نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۷: سر آشفته ز دستار بسامان نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۸: حسن را حلقه خط مانع رفتن نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۰۹: به سخن دعوی بی اصل مبرهن نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۱۰: مانع گرمروان ساعت سنگین نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۱۱: تن حجاب سفر جان هوایی نشود
غزل شمارهٔ ۳۶۱۲: رتبه زمزمه عشق ندارد زاهد
غزل شمارهٔ ۳۶۱۳: عاشق دلشده هرچند که آواز دهد
غزل شمارهٔ ۳۶۱۴: دل ما سلطنت فقر به سامان ندهد
غزل شمارهٔ ۳۶۱۵: حسن از دیدن خود بر سر بیداد آید
غزل شمارهٔ ۳۶۱۶: بس که در سینه من تیر پی تیر آید
غزل شمارهٔ ۳۶۱۷: بر سر حرف، گر آن چشم فسون ساز آید
غزل شمارهٔ ۳۶۱۸: بی خبر از در من یار مگر باز آید
غزل شمارهٔ ۳۶۱۹: چشم دارم که مه نو سفرم باز آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۰: چون قلم بر سر غمنامه هجران آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۱: بوی دل از نفس باد صبا می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۲: حسن در پرده نیرنگ چرا می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۳: به کف شعله اگر نقد شرر می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۴: سرخوش از صحبت ارباب هوس می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۵: چشم آیینه گر از خواب بهم می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۶: از لب خلق دم باد خزان می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۷: خانه بر دوش غریبی ز وطن می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۸: کلکم از سیر بدخشان سخن می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۲۹: دلبری از خم گیسوی سخن می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۰: گر خس و خار ز گرداب برون می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۱: ناله ای کز دل بیدرد برون می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۲: اگر از سنگ رگ سنگ برون می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۳: خط ز خال لب جانانه برون می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۴: دعوی عشق ز هر بوالهوسی می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۵: آب در دیده پیمانه می می آید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۶: چشم پرحرف و لب بوسه ربا می باید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۷: هر طرف لاله رخی هست، نظر می باید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۸: سرو بستان حیا غنچه جبین می باید
غزل شمارهٔ ۳۶۳۹: عاشق آزرده و محزون و غمین می باید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۰: از تماشا دل افسرده ما نگشاید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۱: تا به مژگان نرسد اشک، نظر نگشاید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۲: بس که بیماری عشقم به رگ جان پیچید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۳: شوقم از نامه به وصل تو فزونتر گردید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۴: نه همین دل ز سر زلف تو مفتون گردید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۵: درد می را به من خاک نشین بگذارید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۶: لاله از رشک رخت خون جگر می گرید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۷: چه عجب گر ز بهاران به نوایی نرسید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۸: در جهان کس می عشرت نتوانست کشید
غزل شمارهٔ ۳۶۴۹: تا نهال تو قدر از گلشن تقدیر کشید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۰: از دل خونشده هرکس که شرابی نکشید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۱: حسن آن روز که تشریف حیا می پوشید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۲: پنبه نبود که شد از سینه افگار سفید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۳: می خلد بیشتر از تیر به دل موی سفید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۴: هرکه آسودگی از عالم امکان جوید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۵: غیر کی پیش تو پیغام مرا می گوید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۶: دست اسباب بگیرید و به سیلاب دهید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۷: خوش بهاری است حریفان نظری بگشایید
غزل شمارهٔ ۳۶۵۸: خوشا کسی که دل خود به چشم مست تو داد
غزل شمارهٔ ۳۶۵۹: بر آن سرم که بشویم ز دیده نقش سواد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۰: ز چشم بد رخ خوب ترا گزند مباد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۱: گل عذار تو از درد نیمرنگ مباد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۲: به دور لعل تو یاقوت از آب و رنگ افتاد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۳: ز روی خشت خم از جوش باده جام افتاد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۴: ز خنده بر جگر حشر داشت (حق) نمک
غزل شمارهٔ ۳۶۶۵: من آن نیم که ز درد گران کنم فریاد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۶: گذشت از نظرم یار سرگران فریاد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۷: فروغ گوهر دل از سر زبان تابد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۸: مرا به هر مژه ای اشک بی اثر چسبد
غزل شمارهٔ ۳۶۶۹: به درد و داغ دل بیقرار می چسبد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۰: قبا ز شرم بر آن سیمتن نمی چسبد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۱: نه موج از دل دریا کرانه می طلبد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۲: شبی ستاره دولت به بام ما افتد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۳: اگر نقاب ازان روی دلپسند افتد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۴: زخ تو از نگه گرم خوش جلا گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۵: ز درد و داغ دل تیره خوش جلا گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۶: دل از سفر ز بد و نیک باخبر گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۷: ز می فروغ لب یار بیشتر گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۸: ز درد و داغ، دل تیره دیده ور گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۷۹: ز چهره تو نگه داغدار برگردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۰: تو سعی کن که دلت ساده از رقم گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۱: ز بردباری من موج می شود لنگر
غزل شمارهٔ ۳۶۸۲: ز کاهلی به نظرها جوان گران گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۳: ملایمت سپر خصم تندخو گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۴: ملایمت سپر خصم تندخو گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۵: ز چهره تو نظرها پرآب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۶: حجاب پرده چشم پرآب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۷: خوشا سعادت آن دل که آب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۸: گل عذار تو بی آب و تاب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۸۹: به دیده آب اگر از آفتاب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۰: به دیده آب اگر از آفتاب می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۱: کجا حریص ملول از گزند می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۲: سخن ز لعل لبت آبدار می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۳: فلک ز لنگر من باوقار می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۴: مرا دل از قد خم زنگ ناک می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۵: اگر بهانه طفلان تمام می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۶: ز باده چشم تو ظالم رحیم می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۷: سری که در ره او بی کلاه می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۸: ز نوبهار کجا گل شکفته می گردد
غزل شمارهٔ ۳۶۹۹: زمانه ساز به رنگ زمانه می گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۰: ملال در دل بی مدعا نمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۱: ز می پرستی خود لاله برنمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۲: دل رمیده ملول از سفر نمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۳: نصیب خلق زیاد از نعم نمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۴: نمرده، عمر کسی جاودان نمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۵: جهان حیات کسی را ضمان نمی گردد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۶: بغیر اشک که راه نگاه من بندد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۷: ز شکوه گر لبم آن گلعذار می بندد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۸: زبان شکوه ما لعل یار می بندد
غزل شمارهٔ ۳۷۰۹: کسی که عیب ترا پیش چشم بنگارد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۰: ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۱: جز آن دهن که ازو خنده سر برون آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۲: چه غم ز خاطر ما دیدنی برون آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۳: فروغ ذره به چشم من آب می آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۴: نظاره لب میگون خمار می آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۵: چه نکهت است که باد بهار می آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۶: کجا به حال مرا چاره ساز می آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۷: نشاط عالم فانی ملال می آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۸: جواب نامه ما را صبا نمی آرد
غزل شمارهٔ ۳۷۱۹: چنان کز آن لب خامش عتاب می بارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۰: طراوتی که ز رخسار یار می بارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۱: درشتی از فلک شیشه رنگ می بارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۲: درین چمن سرسبز آن برهنه پا دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۳: کسی که با تو نشد آشنا که را دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۴: اگر چه قامت سرو اعتدال را دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۵: که می تواند ازان چشم چشم بردارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۶: غریق عشق چه اندیشه از خطر دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۷: چه وسعت است که این بحر پرگهر دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۸: ز چهره تو بهشت آب و تاب بردارد
غزل شمارهٔ ۳۷۲۹: تمام رس نبود باده ای که کف دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۰: هنوز نرگس او مستی ازل دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۱: ز نقشهای غریب آنچه جام جم دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۲: گلی که از عرق شرم دیده بان دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۳: کناره گرد خطرهای بیکران دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۴: دل رمیده ما شکوه از وطن دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۵: ز خود گسسته چه پروای آن و این دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۶: خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۷: همین نه فاخته در سر هوای او دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۸: چه باده غنچه این باغ در سبو دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۳۹: گلی که بلبل ما برگ عیش ازو دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۰: کسی که دل به خیال تو در گرو دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۱: درین محیط چو غواص هرکه ته دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۲: شراب روز دل لاله را سیه دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۳: خوشا کسی که ز عالم کناره ای دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۴: شکفتگی ز می ناب تازگی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۵: صراحیی که دم صبح قلقلی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۶: به سینه هرکه تمنای نوگلی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۷: خوش آن که از دو جهان گوشه غمی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۸: چه باک حسن ز چشم پر آب می دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۴۹: چه باک دانه خال از گزند می دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۰: سیه دل از غم دنیا خطر نمی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۱: فسرده دل نفس خونچکان نمی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۲: درین بهار به گلزار رفتنی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۳: ز بیم خار خورد در لباس دایم خون
غزل شمارهٔ ۳۷۵۴: عذار نوخط دلدار دیدنی دارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۵: قدم به چشم من خاکسار نگذارد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۶: به گرد تربت روشندلان دلیر مگرد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۷: چگونه جان ز تنم هجر سینه تاب برد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۸: بیاض گردن او دست من ز کار برد
غزل شمارهٔ ۳۷۵۹: ز زیر تیغ تغافل شکیب من جان برد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۰: تو آن نه ای که ره از خود بدر توانی برد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۱: خوش آن که چون گل ازین باغ خنده رو گذرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۲: فروغ روی تو چون از نقاب می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۳: مرا به زخم زبان روزگار می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۴: صباح مستی و شام خمار می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۵: ترا چه غم که شب ما دراز می گذرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۶: ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۷: همین نه چشم مرا روشن آن دلارا کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۸: ز خط صفای دگر روی یار پیدا کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۶۹: قدح به حوصله ما چه می تواند کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۰: به اهل عشق نصیحت چه می تواند کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۱: حساب زخم دل ما که می تواند کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۲: سبکروی که ز سرپا نمی تواند کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۳: وصال با من خونین جگر چه خواهد کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۴: دمید صبح، هوای شراب باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۵: رسید موسم گل ترک کار باید کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۶: ز بس که سنگ ملامت فلک به کارم کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۷: ز خویشتن سفری اختیار خواهم کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۸: نمی توان ز کرم منع باده خواران کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۷۹: شکوفه مغز شعور مرا پریشان کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۰: نظر بر آن رخ چون آفتاب نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۱: علاج غم به می خوشگوار نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۲: تلاش بیخبری با شعور نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۳: ترا به یوسف مصر اشتباه نتوان کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۴: مرا ز خویش کی آن غنچه لب جدا می کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۵: اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۶: اگر نشسته سفر چون نظر توانی کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۷: به خاک راه تو هرکس که جبهه سایی کرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۸: ز رفتن تو دل خاکسار رفت به گرد
غزل شمارهٔ ۳۷۸۹: دل غریب مرا بوی گل بجا آورد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۰: دم مسیح دل دردمند ما نخورد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۱: ز عشق رشته جانی که پیچ و تاب نخورد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۲: دل شکسته من درد را دوا گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۳: عنان آه چسان جسم ناتوان گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۴: ز می مرا تب لرز خمار می گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۵: غزال چشم تو ره بر پلنگ می گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۶: ز یاد عیش مرا سینه زنگ می گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۷: ز ناقصان خرد من کمال می گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۸: ملال در دل آزاده جا نمی گیرد
غزل شمارهٔ ۳۷۹۹: نه پشت پای بر اندیشه می توانم زد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۰: ز کاوش دلم آزار رنگ می بازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۱: به دور حسن تو با گلستان که پردازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۲: چو تیغ او به جبین چین جوهر اندازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۳: بهار را چمنت مست رنگ و بو سازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۴: دل مرا نگه گرم یار می سازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۵: کسی که خرده خود صرف باده می سازد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۶: ز آه من دل سنگین یار می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۷: دل شکسته عاشق به آه می لرزد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۸: ز شمع شهپر پروانه ها اگر سوزد
غزل شمارهٔ ۳۸۰۹: ز گرمی نگهت آب در گهر سوزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۰: نفس به سینه ام از اضطراب می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۱: نگه ز دیدن رخسار یار می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۲: مرا ز باده گلگون دماغ می سوزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۳: به روی خوب تو هرکس ز خواب برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۴: نگه ز دیده من اشکبار برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۵: بغیر خط که ز رخسار یار برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۶: چه غم ز سینه به یاد وصال برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۷: ازین بساط کسی شادمانه برخیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۸: ز جلوه تو چو سیلاب الامان خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۱۹: به ناله ای ز دل ما چه درد می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۰: همیشه از دل من آه سرد می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۱: به گریه کی ز دل من غبار می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۲: ز جوش نشأه ز مغزم بهار می خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۳: به می غم از دل افگار برنمی خیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۴: لبت ز خنده دندان نما گهر ریزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۵: ز جلوه تو دل آسمان فرو ریزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۶: عرق نه از رخ آن گلعذار می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۷: ز جلوه تو دل روزگار می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۸: به عارض تو که رنگ نگاه می ریزد
غزل شمارهٔ ۳۸۲۹: فغان ز سینه آسوده محشر انگیزد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۰: ترا که روی به خلق است از خدا چه رسد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۱: شراب لعل به آن لعل جانفزا نرسد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۲: به گرد گریه من ابر درفشان نرسد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۳: ز آه کام دو عالم مرا مهیا شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۴: شکوفه از افق شاخسار پیدا شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۵: ز طرف روی تو خط سیاه پیدا شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۶: زخط عذار تو بی آب وتاب خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۷: اگر چنین سخن ما بلند خواهد شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۸: وفا طلب زجهان فنا نباید شد
غزل شمارهٔ ۳۸۳۹: به روی گرم تو آیینه تا برابر شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۰: ز باده چهره ساقی جهان دیگر شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۱: جنون من ز نسیم بهار کامل شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۲: زچهره ات عرق شرم چشم حیران شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۳: زگریه آینه هر دلی که روشن شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۴: ز برق حسن تو هر خار نخل ایمن شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۵: فغان که وحشی من مانده از رمیدن شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۶: زخنده دل به لعب لعل یار مفتون شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۷: رخ بهار ز ته جرعه توگلگون شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۸: خوشم که خرده جان صرف یار جانی شد
غزل شمارهٔ ۳۸۴۹: اگر به بیخبری یار می توانی شد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۰: زصدق اگر نفس صبحگاه خواهی شد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۱: فغان که هستی ما خرج آشنایی شد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۲: به خاک دیر جبینی که آشنا باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۳: خوش است حس که در پرده حیا باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۴: زخاکساری دل برقرار خودباشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۵: زانقلاب دل آسوده بیشتر باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۶: خوشا دلی که دراودرد را گذر باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۷: مرا که سایه خم سایه کمر باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۸: فروغ گوهر چرخ از جلای دل باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۵۹: مرا جلای دل از چشم خونفشان باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۰: زبستگی دل آگاه شادمان باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۱: ز چهره حال دل زار من عیان باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۲: دل گشاده من گلستان من باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۳: مرا امید نشاط از سپهر چون باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۴: حیات من سخنهای دلنشین باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۵: همیشه صاحب طول امل غمین باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۶: به چشم من گل وخار چمن یکی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۷: حضور روی زمین در فتادگی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۸: نشاط زنده دلان پایدار می باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۶۹: نشاط لازم نقص عقول می باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۰: سبکروان ترا نقش پا نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۱: خوشا کسی که ز خود باخبر نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۲: به ملک امن رضا شور وشر نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۳: به زیر چرخ دل شادمان نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۴: کسی به ملک رضا خشمگین نمی باشد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۵: ز کلک تازه من شعر تر نمی گسلد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۶: دلم بجا زتماشای دلنوازآمد
غزل شمارهٔ ۳۸۷۷: نه هرکه خواجه شود بنده پروری داند
غزل شمارهٔ ۳۸۷۸: نه هر سخن نشناسی سخنوری داند
غزل شمارهٔ ۳۸۷۹: کریم اوست که خود را بخیل می داند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۰: دلیل راه کج از مستقیم می داند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۱: قد تو سرو چمن را پیاده می داند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۲: چنان که حسن ترا هیچ کس نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۳: دهان تنگ تو هرخرده دان نمی داند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۴: کجاست می که مرا شیرگیر گرداند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۵: کمند زلف تو خود را به آفتاب رساند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۶: خط تو سلسله خود به مشک ناب رساند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۷: مرا شکستگی پا به آن جناب رساند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۸: ز حرف بر لب شیرین او اثرماند
غزل شمارهٔ ۳۸۸۹: به زیر چرخ مقوس که جاودان ماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۰: اثر ز همت مستانه در شراب نماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۱: خزان رسید وگل افشانی بهار نماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۲: به زلف سنبل وخط بنفشه کی پیچم
غزل شمارهٔ ۳۸۹۳: نه گل نه لاله درین خارزار می ماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۴: فلک به آبله خار دیده می ماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۵: سخن غریب چو شد در وطن نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۶: زخنده تو گره در دلی نمی ماند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۷: موحدان که به لیل ونهار ساخته اند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۸: سبکروان به زمینی که پاگذاشته اند
غزل شمارهٔ ۳۸۹۹: سبکروان ز خم آسمان برآمده اند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۰: فسردگان که اسیر جهان اسبابند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۱: سزد که خرده جان را کند نثار سپند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۲: چه دیده است در آن آتشین عذار سپند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۳: فسردگان که طلسم وجود نشکستند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۴: خوش آن کسان که دردل برآرزو بستند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۵: سحر که چهره خورشید را به خون شستند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۶: هزار نقش مخالف به کار ما کردند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۷: سبکروان که طلبکار یار می گردند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۸: اگر ز چهره داغم نقاب بردارند
غزل شمارهٔ ۳۹۰۹: کسان که جانب هم را نگه می دارند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۰: سمنبران که به لب آبدار چون گهرند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۱: به بحر چون صدف آنان که گوش هوش برند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۲: سبکروان ز غم روزگار بیخبرند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۳: خوش آن گروه که مست بیان یکدیگرند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۴: مرا اگر چه کم از خاک راه می گیرند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۵: سخنوران که درین بوستان نوا سازند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۶: خوش آن گروه که تن راز عشق جان سازند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۷: درین ریاض دلی را که آب می سازند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۸: چو حلقه بر در دل شوق اصفهان بزند
غزل شمارهٔ ۳۹۱۹: چرا به خلدبرین از خدا شوی خرسند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۰: ز خود برآمدگان رستگار می باشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۱: در آن مقام که شاهی به هر گدا بخشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۲: ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۳: چه نعمتی است به من قرب آن دهن بخشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۴: چگونه باده عرفان جماعتی نوشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۵: بتان که خون شهیدان چو آب می نوشند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۶: دلی که آتش روی تواش کباب کند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۷: چو در پیاله رنجش می عتاب کند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۸: ز درد چهره محال است مرد زرد کند
غزل شمارهٔ ۳۹۲۹: فغان چه با دل سنگین آن نگار کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۰: چو عشق دشمن جان شد حذر چه کار کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۱: اگر نه چشم من آن دلنواز باز کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۲: جمال را نگه تلخ او جلال کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۳: اجل چه کار به جانهای با کمال کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۴: به هر چمن قد موزون او خرام کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۵: نقاب چهره چو آن زلف مشکفام کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۶: لبش به خنده دل غنچه را دونیم کن
غزل شمارهٔ ۳۹۳۷: نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۸: سخن به مردم افسرده دل اثر چه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۳۹: بهار و باغ به دلهای آتشین چه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۰: اگر به قامت رعنای او نظاره کند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۱: دماغ سوختگان را شراب تازه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۲: کجا مرا می گلگون دماغ تازه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۳: کسی برون سرازین بحربیکرانه کند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۴: سپهر نیک وبد از یکدگر جدا نکند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۵: سخن طراز چرا مهر برزبان نکند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۶: خوشا کسی که به دامان خود قدم شکند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۷: مرا همیشه دل از وصل یار می شکند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۸: ترانه های جهان گرچه مختلف رنگند
غزل شمارهٔ ۳۹۴۹: ز دل نگشت مرا آه سینه تاب بلند
غزل شمارهٔ ۳۹۵۰: سپند خال لبت آتشین عذارانند
غزل شمارهٔ ۳۹۵۱: نظر لباس پرستان به مال و جاه کنند
غزل شمارهٔ ۳۹۵۲: خوش آن کسان که به منت نظر جلا ندهند
غزل شمارهٔ ۳۹۵۳: به هر فسرده لب خشک وچشم تر ندهند
غزل شمارهٔ ۳۹۵۴: مکن ملاحظه ازآهم ای بهشت وجود
غزل شمارهٔ ۳۹۵۵: خطی که گرد رخ او ز مشک ناب بود
غزل شمارهٔ ۳۹۵۶: حقوق خدمت اگر در حساب خواهد بود
غزل شمارهٔ ۳۹۵۷: ترا اگر به نیاز احتیاج خواهد بود
غزل شمارهٔ ۳۹۵۸: مرا که بستگی قفل از کلید بود
غزل شمارهٔ ۳۹۵۹: فروغ ماه محال است پایدار بود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۰: عرق به پاکی گوهر کجا چو باده بود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۱: ز خانه مست برون آن نگار آمده بود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۲: اگر چه روی من از درد زعفرانی بود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۳: اسیر جبه ودستار چند خواهی بود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۴: اگر چه دیده به خواب از صدای آب رود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۵: خوش آن که ز آتش تب شعله اثر برود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۶: به گریه نقطه خال تو از نظر نرود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۷: به چاره سوز محبت ز جان برون نرود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۸: به تیغ از سر بی مغز آرزو نرود
غزل شمارهٔ ۳۹۶۹: مباد اهل عمل بیخود از شراب شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۰: ز اتحاد کجا عشق کامیاب شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۱: رخ تو در دل شبها اگر سفید شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۲: کسی که کشته آن تیغ آبدار شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۳: دل فسرده ز داغ آتشین عذار شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۴: اگر کسی متوسل به چاره ساز شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۵: سری که خالی از اندیشه محال شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۶: غبار معصیت از عفو پایمال شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۷: گرسنه چشم کجا سیر از نوال شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۸: سخن بجا چو بود رتبه اش زیاده شود
غزل شمارهٔ ۳۹۷۹: چو غنچه هر که درین گلستان گشاده شود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۰: شکوه بحر ز امواج آشکاره شود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۱: به چشم شوخ رگ خواب تازیانه شود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۲: اسیر عشق تو دلتنگ از الم نشود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۳: ز وصل شوق دل داغدار کم نشود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۴: خوش آن زمان که در آیی ز در شراب آلود
غزل شمارهٔ ۳۹۸۵: سواد شب دل شب زنده دار می خواهد
غزل شمارهٔ ۳۹۸۶: به درد هر که برآید دوا نمی خواهد
غزل شمارهٔ ۳۹۸۷: دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد
غزل شمارهٔ ۳۹۸۸: ز آفتاب اگر خلق چشم آب دهد
غزل شمارهٔ ۳۹۸۹: چرا شراب به زاهد کسی به زور دهد
غزل شمارهٔ ۳۹۹۰: ستم به عهد تو از چرخ کس نشان ندهد
غزل شمارهٔ ۳۹۹۱: به صبر مشکل عالم تمام بگشاید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۲: مرا به میکده هر کس که راه بنماید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۳: عرق چو بر رخت از گرمی شراب آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۴: اگر کلام نه از آسمان فرود آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۵: اگر به پیرهن گل وگلاب باز آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۶: ز هر نوا دل عشاق کی به جوش آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۷: مرا تعجب ازان پر حجاب می آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۸: مرا تعجب ازان پر حجاب می آید
غزل شمارهٔ ۳۹۹۹: چنان که گل به سر شاخسار می آید
غزل شمارهٔ ۴۰۰۰: ز خود برآ که نسیم بهار می آید

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ