سبکروان ز خم آسمان برآمده اند

ز راستی چو خدنگ از کمان برآمده اند

چگونه قامت خود زود زود راست کنند

چو سبزه از نته سنگ گران برآمده اند

عنان سوختگان را گرفتن آسان نیست

به تازیانه آه از جهان برآمده اند

به جستجوی تو هر روز آتشین نفسان

چو آفتاب به گرد جهان برآمده اند

کدام غنچه محجوب در خودآرایی است

که بلبلان همه از گلستان برآمده اند

ز چشم شوخ بتان مردمی مدارطمع

که آهوان ختا بی شبان برآمده اند

سزای صدرنشینان اگر بود انصاف

همین بس است که از آستان برآمده اند

نسیم صبح جزا را فسانه پندارند

جماعتی که به خواب گران برآمده اند

چو شانه در حرم زلف راه جمعی راست

که با هزار زبان بی زبان برآمده اند

جماعتی که خموشند چون صدف صائب

ز بحر با لب گوهرفشان برآمده اند