کتابخانه دیجیتال

سعیدا یزدی

سعیدا یزدیدیوان اشعار | سعیداغزل ها

366

شمارهٔ ۱: چو بو دهد صبحم به دست باد صبا
شمارهٔ ۲: مرا دردی است بی درمان که نی سر دارد و نی پا
شمارهٔ ۳: مردمی، فهم، ادا، ترس خدا، رحم بجا
شمارهٔ ۴: نه همین طوق گلو حلقهٔ جام است اینجا
شمارهٔ ۵: به رخ مهر جهان آرا به گیسو چون شب یلدا
شمارهٔ ۶: گداخت سیم وش آن شوخ سیمبر ما را
شمارهٔ ۷: الهی حل مگردان تا قیامت مشکل ما را
شمارهٔ ۸: سودم به خاک پایش روی نیاز خود را
شمارهٔ ۹: حکم سخن ندادم هر دم زبان خود را
شمارهٔ ۱۰: عشق عالمسوز ما بر هم زند تدبیر را
شمارهٔ ۱۱: تا شانه شد مشاطه گر آن زلف عنبربیز را
شمارهٔ ۱۲: مصور چون به تصویر آورد موی میانش را
شمارهٔ ۱۳: پاس گر می داشتم شب های تار خویش را
شمارهٔ ۱۴: بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را
شمارهٔ ۱۵: در فصل غیر یافته ام من وصال را
شمارهٔ ۱۶: تا شد حکیمم عشق او با درد شد الفت مرا
شمارهٔ ۱۷: لب وانشد به ذکر، ز بیم ریا مرا
شمارهٔ ۱۸: همچو ساغر تا به لب همدم نمی سازد مرا
شمارهٔ ۱۹: دست گیرید ساغر غم را
شمارهٔ ۲۰: انگشت تعرض نرسیده سخنم را
شمارهٔ ۲۱: مکن سؤال ز هر بی وفا وفای مرا
شمارهٔ ۲۲: به آب دیده کنم سبز، خط ریحان را
شمارهٔ ۲۳: زمین شوره، ای جان، کی شناسد قدر باران را؟
شمارهٔ ۲۴: نیت قرآن بستم طوف کوی جانان را
شمارهٔ ۲۵: چین فدا باد زلف پرچین را
شمارهٔ ۲۶: هر که دارد دل چون آینه سیمای تو را
شمارهٔ ۲۷: نتوان یافت به خود منزل و مأوای تو را
شمارهٔ ۲۸: تا کمند وحدت دل کرده ام موی تو را
شمارهٔ ۲۹: نمی دانم چرا کج بسته اند آیین ابرو را
شمارهٔ ۳۰: خط یاقوت لعلش تا نمود آن مصحف رو را
شمارهٔ ۳۱: ز مجنون پرس اگر خواهی سراغ چشم آهو را
شمارهٔ ۳۲: راه رفتن کس نفرماید ز پا افتاده را
شمارهٔ ۳۳: بشکند آن تندخو چون آستین جامه را
شمارهٔ ۳۴: راه در معموره ها گر نیست این دیوانه را
شمارهٔ ۳۵: رفتار محال است ز کوی تو کسی را
شمارهٔ ۳۶: شد عمرها که از نظر افتاده خواب ما
شمارهٔ ۳۷: ما را اگرچه [خوار] نمود افتقار ما
شمارهٔ ۳۸: بی غم نفسی نیست دل باخبر ما
شمارهٔ ۳۹: جلا می دهد سینه را اخگر ما
شمارهٔ ۴۰: برتر از عرش است ای عشاق، سیران شما
شمارهٔ ۴۱: جامع رشک جنان فیض اثر دیدیم ما
شمارهٔ ۴۲: رو به هر کوهی نماید طور می دانیم ما
شمارهٔ ۴۳: چون تیر پیچ و تاب ندارد کمان ما
شمارهٔ ۴۴: برد آرزو خرمن ما خوشه چین ما
شمارهٔ ۴۵: جز لاله نیست چشم سیاهی به راه ما
شمارهٔ ۴۶: بیجا نمی خلد به دلی تیر آه ما
شمارهٔ ۴۷: شور عشق است و جنون حاصل و سرمایهٔ ما
شمارهٔ ۴۸: بی رمز درد، کس نشود آشنای ما
شمارهٔ ۴۹: ظهور نعمت منعم بود گدایی ما
شمارهٔ ۵۰: ای خیره چو نرگس ز جمال تو نظرها
شمارهٔ ۵۱: نگاهی جانب ما کن که قربانت شود جان ها
شمارهٔ ۵۲: سرگشتهٔ تو خم نکند سر به هیچ باب
شمارهٔ ۵۳: با تهی دستی علو همت است این از حباب
شمارهٔ ۵۴: تا کجا رفتار دلجوی تو را دیده است آب
شمارهٔ ۵۵: روشنگر زمان و زمین است آفتاب
شمارهٔ ۵۶: در خم هر حلقهٔ زلفش رهین است آفتاب
شمارهٔ ۵۷: کاکل کمند زلف تو شد دام آفتاب
شمارهٔ ۵۸: ساقی مکن دریغ ز پیر و جوان شراب
شمارهٔ ۵۹: عشق پرشور است و ما پراضطراب
شمارهٔ ۶۰: در میان ما و او شد حسن بی پروا نقاب
شمارهٔ ۶۱: غنچه کی وامی کند چشم دل خود را ز خواب
شمارهٔ ۶۲: دیوانه شدم باز جنون می کنم امشب
شمارهٔ ۶۳: تو جان و من به جانت گشته طالب
شمارهٔ ۶۴: از پیر همت و کرمی ای جوان طلب
شمارهٔ ۶۵: شبی که مست بیاید به خواب من مطلوب
شمارهٔ ۶۶: روی تو چو از پیش نظر پرده برانداخت
شمارهٔ ۶۷: صبحدم شیری که مهر دایه ام در کام ریخت
شمارهٔ ۶۸: گفتگوی حشر راحت از دل دیوانه ریخت
شمارهٔ ۶۹: در بزم عشق نشئهٔ تأثیر صحبت است
شمارهٔ ۷۰: نازک دلی که آینه دار نزاکت است
شمارهٔ ۷۱: باده نوشی و غزلخوانی دیوانه بجاست
شمارهٔ ۷۲: یار را از من چه می پرسی بپرس از دل کجاست
شمارهٔ ۷۳: آه گرمی که به یاد تو ز دل ها برخاست
شمارهٔ ۷۴: به طوف کوی تو آن شب که دل ز جان برخاست
شمارهٔ ۷۵: حرف هر کس ز فکر خام خود است
شمارهٔ ۷۶: مدح رخ زیبای تو عنوان سعیداست
شمارهٔ ۷۷: هر آن دلی که به زلف بتی گرفتار است
شمارهٔ ۷۸: حلب شهر و نعیما شهریار است
شمارهٔ ۷۹: چون دل دلیل نیست تن و [دل] برابر است
شمارهٔ ۸۰: صورت اندیش کی از معنی ما باخبر است؟
شمارهٔ ۸۱: هر کجا مینا و جامی از می گلگون پر است
شمارهٔ ۸۲: دارم بتی و سجده اش ای دل نهانی بهتر است
شمارهٔ ۸۳: هر زمان دل را هوای کوی جانان بر سر است
شمارهٔ ۸۴: هر زمان بر سر پرشور هوای دگر است
شمارهٔ ۸۵: عاشقان را در جهان فکر و خیال دیگر است
شمارهٔ ۸۶: دل ناخدای بحر تماشای دیگر است
شمارهٔ ۸۷: به پیش چشم من دریا چه چیز است
شمارهٔ ۸۸: در خرابات مغانم جا بس است
شمارهٔ ۸۹: حرف آن لب شنفتنم هوس است
شمارهٔ ۹۰: هر شیوه ای که هست در این جا بجا خوش است
شمارهٔ ۹۱: از خس و خار حوادث قلب ما را کی صفاست
شمارهٔ ۹۲: باعث آمدن روح به ابدان، عشق است
شمارهٔ ۹۳: بی ظرف را شراب شرربار، مشکل است
شمارهٔ ۹۴: آن را که هوای رخ خوب تو تولاست
شمارهٔ ۹۵: آنچه می دانی تو در باطن نهان اظهار ماست
شمارهٔ ۹۶: آن خانه برانداز که خود راهبر ماست
شمارهٔ ۹۷: هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست
شمارهٔ ۹۸: صافیدلی چو آینه در این زمان کم است
شمارهٔ ۹۹: آن آفرین جهان که نگهدار عالم است
شمارهٔ ۱۰۰: آن که نامش جان جانان است آن جانان ماست
شمارهٔ ۱۰۱: نه همین خندهٔ گل از پی نشو است و نماست
شمارهٔ ۱۰۲: چه شور است این که در کاشانهٔ ماست
شمارهٔ ۱۰۳: جولانگه معنی دل هشیار نعیم است
شمارهٔ ۱۰۴: در خانه ای که جای کسی نیست جای ماست
شمارهٔ ۱۰۵: جفاهای نگاهش ظاهر از لب های خندان است
شمارهٔ ۱۰۶: جامه از رنگ و از گلشن بدن است
شمارهٔ ۱۰۷: وعظ ما ناگفتن است و درس ما ناخواندن است
شمارهٔ ۱۰۸: چشمم ز گریهٔ دل ناکام روشن است
شمارهٔ ۱۰۹: عقل هندوی میفروش من است
شمارهٔ ۱۱۰: شرابخانهٔ معنی،‌دل بهوش من است
شمارهٔ ۱۱۱: فتادگی چو نگین، نقش دلنشین من است
شمارهٔ ۱۱۲: شادی هر دو جهان از دل غمگین من است
شمارهٔ ۱۱۳: خم در خروش و جوش ز خمیازهٔ من است
شمارهٔ ۱۱۴: آنچه در شش جهات گردون است
شمارهٔ ۱۱۵: در مبند بر رویم سجده گاه من این است
شمارهٔ ۱۱۶: خم گر ز باده جرعه فشانی کند رواست
شمارهٔ ۱۱۷: از راه دیده دل بر جانان رود رواست
شمارهٔ ۱۱۸: گردون مروتی به فقیران نداشته است
شمارهٔ ۱۱۹: چشمش همین نه دین و دل از ما گرفته است
شمارهٔ ۱۲۰: آن [چشم] دل سیه که [زمامم] گرفته است
شمارهٔ ۱۲۱: کسی که چشم تو را شوخ و دلربا گفته است
شمارهٔ ۱۲۲: عمری است سرو تا به وفا ایستاده است
شمارهٔ ۱۲۳: در پی آن زلف ای دل چون تو بس افتاده است
شمارهٔ ۱۲۴: ز بس به راه تو دل بر سر دل افتاده است
شمارهٔ ۱۲۵: چشم او در بردن دل بی گناه افتاده است
شمارهٔ ۱۲۶: غم دماغم را پریشان کرده است
شمارهٔ ۱۲۷: غافل از دین شیوهٔ خود رسم و آیین کرده است
شمارهٔ ۱۲۸: نگاه شوخ [و] دل ساده روبرو شده است
شمارهٔ ۱۲۹: هوشیار ای دل که او مست می ناب آمده است
شمارهٔ ۱۳۰: آسمانم تکیه گاه من بدن گردیده است
شمارهٔ ۱۳۱: عندلیب روح را تن آشیان گردیده است
شمارهٔ ۱۳۲: در محیط دین ز بس کشتی تبه گردیده است
شمارهٔ ۱۳۳: هر گوهر سخن که به ساحل رسیده است
شمارهٔ ۱۳۴: نور شکوه حق ز مقابل رسیده است
شمارهٔ ۱۳۵: عالم ز دستگاه کمالش نمونه ای است
شمارهٔ ۱۳۶: جنت ز سر کوی تو یک صحن خرابی است
شمارهٔ ۱۳۷: دلم به تیر ملامت نشانهٔ عجبی است
شمارهٔ ۱۳۸: گریه در بزم یار، بی ادبی است
شمارهٔ ۱۳۹: گل مست و بلبلان شاد امروز روز خوبی است
شمارهٔ ۱۴۰: آفتاب از نفس صبح قیامت اثری است
شمارهٔ ۱۴۱: گرچه زلفت به میان بسته به یک زنجیری است
شمارهٔ ۱۴۲: گردون، گلیم کهنهٔ غمخانهٔ کسی است
شمارهٔ ۱۴۳: چاک پیراهن یار و نظر پاک، یکی است
شمارهٔ ۱۴۴: کرم عام تو با محرم و بیگانه یکی است
شمارهٔ ۱۴۵: فلک بر سر بی سران پرچمی است
شمارهٔ ۱۴۶: تنها نه خال عارض آن ماه، دیدنی است
شمارهٔ ۱۴۷: امروز که نوبهار معنی است
شمارهٔ ۱۴۸: همین نه شیوهٔ خوبان طریق خودرایی است
شمارهٔ ۱۴۹: نگشت کار ز بخت سیاهتاب، درست
شمارهٔ ۱۵۰: نشئهٔ آب حیات از لعل شکرکام اوست
شمارهٔ ۱۵۱: باخبر باش که از حال خبرداری هست
شمارهٔ ۱۵۲: تا با تو از آن گوشهٔ ابرو نظری هست
شمارهٔ ۱۵۳: جستجوی جان جانان کن که جان پیداست کیست
شمارهٔ ۱۵۴: می از انگور شد میخانه از کیست؟
شمارهٔ ۱۵۵: شایستهٔ درگاه تو هر بی سر و پا نیست
شمارهٔ ۱۵۶: ترسم ز دیده ای که در او هیچ خواب نیست
شمارهٔ ۱۵۷: یار ما خوب است اما خوب نیست
شمارهٔ ۱۵۸: در خراباتی که راه هستی و پندار نیست
شمارهٔ ۱۵۹: مقصد از گردیدن شیب و فرازم سیر نیست
شمارهٔ ۱۶۰: گر برد از هوش زان چشم سیه تقصیر نیست
شمارهٔ ۱۶۱: صاحب نفسی را که اثر در نفسش نیست
شمارهٔ ۱۶۲: بی ساخته در اهل کرم رسم کرم نیست
شمارهٔ ۱۶۳: ز عالمش چه خبر آن که او پریشان نیست
شمارهٔ ۱۶۴: جامه جز گردون اطلس در بر آزاده نیست
شمارهٔ ۱۶۵: کار اهل الله را طعن از کسی زیبنده نیست
شمارهٔ ۱۶۶: عاشقان را رخصت دیدار آن مه پاره نیست
شمارهٔ ۱۶۷: منظور من جز او چه بود در نظر که نیست
شمارهٔ ۱۶۸: نیست روزی که این منادی نیست
شمارهٔ ۱۶۹: بجز از بخل در این دور زمان چیزی نیست
شمارهٔ ۱۷۰: لامکانی تو و امکان تو بی چیزی نیست
شمارهٔ ۱۷۱: به سوی کوی تو را نگاه خالی نیست
شمارهٔ ۱۷۲: مرا دمی نفسی لحظه ای و آنی نیست
شمارهٔ ۱۷۳: خاطر جمع بجز عالم یکتایی نیست
شمارهٔ ۱۷۴: به آن خدا که جهان را جز او خدایی نیست
شمارهٔ ۱۷۵: از ره عیش و نشاط، ای چرخ گردیدن نداشت
شمارهٔ ۱۷۶: می توان جان باخت اما از وفا نتوان گذشت
شمارهٔ ۱۷۷: رخ نمودی و جهان در نظرم دیگر گشت
شمارهٔ ۱۷۸: دیده ای کان صبح را در خواب یافت
شمارهٔ ۱۷۹: کلیم الله زد فریاد چون بر طور سینا رفت
شمارهٔ ۱۸۰: گر ز عالم داد یا بیداد یا بر باد رفت
شمارهٔ ۱۸۱: ما را نمود روی وز ما رونما گرفت
شمارهٔ ۱۸۲: در شکنج زلف او دل تاب نتواند گرفت
شمارهٔ ۱۸۳: دل ز تکرار بهشت حور از کوثر گرفت
شمارهٔ ۱۸۴: شوخ ما رسم قیل و قال گرفت
شمارهٔ ۱۸۵: دل بسکه چشم شوخ تو را نام می گرفت
شمارهٔ ۱۸۶: هر که آمد عمر خود را صرف سامان کرد و رفت
شمارهٔ ۱۸۷: دلم به گرمی عشق تو باغ باغ شکفت
شمارهٔ ۱۸۸: جوهر تیغی که من بر آن کمر می بینمت
شمارهٔ ۱۸۹: ز من جان خواست جانان گفتمش از جان به جان منت
شمارهٔ ۱۹۰: چند ای عمامه داران بر سر دستار، بحث
شمارهٔ ۱۹۱: خلقی که می کنند به آب مدام بحث
شمارهٔ ۱۹۲: مگذار در حریم خرابات، پای بحث
شمارهٔ ۱۹۳: به بستن کمرش نیست آن میان باعث
شمارهٔ ۱۹۴: خوشم به این مرض و انحراف طبع و مزاج
شمارهٔ ۱۹۵: رفتم حباب وار ز خود در هوای موج
شمارهٔ ۱۹۶: تا کرد آن پریرخ و نامهربان خروج
شمارهٔ ۱۹۷: دور است و همین باغ و بهاری و دگر هیچ
شمارهٔ ۱۹۸: از دم تیغ قضا شیر مکیده است صبح
شمارهٔ ۱۹۹: دیدهٔ غفلت گشا دریاب فیض نور صبح
شمارهٔ ۲۰۰: زینهار چون حباب مپرس از نشان صبح
شمارهٔ ۲۰۱: هرگز ندیده ام گرهی بر جبین صبح
شمارهٔ ۲۰۲: شکست رونق آیینه را صفای قدح
شمارهٔ ۲۰۳: چو دید جسم مرا جای آرمیدن، روح
شمارهٔ ۲۰۴: به گوش عرش ز حق می رسد به لفظ فصیح
شمارهٔ ۲۰۵: مکن به روی دلارام من نظر گستاخ
شمارهٔ ۲۰۶: بندی چرا میان عداوت به کین چرخ؟
شمارهٔ ۲۰۷: تنی بغیر عمل شد برای جان، دوزخ
شمارهٔ ۲۰۸: ای خضر خو گرفته مذاقم به آب تلخ
شمارهٔ ۲۰۹: مرا ز حلقهٔ آن در به در پسند مباد
شمارهٔ ۲۱۰: هر آن که روی تو را رنگ ارغوانی داد
شمارهٔ ۲۱۱: شیخ گر از سنت و فرضانه می یابد مراد
شمارهٔ ۲۱۲: به آن برچیده دامان تهمت خونم کجا افتد
شمارهٔ ۲۱۳: سعیدا از شکست سنگ اثر در مومیا افتد
شمارهٔ ۲۱۴: چون من بلندنظر گاه گاه می افتد
شمارهٔ ۲۱۵: هر که را راه سخن وا شده موسی گردد
شمارهٔ ۲۱۶: نگریم بعد از این ترسم که دل خون جگر گردد
شمارهٔ ۲۱۷: عارف چو جهان سرکش مغرور نگردد
شمارهٔ ۲۱۸: خوشا دلی که چو آیینه جلوگاه تو گردد
شمارهٔ ۲۱۹: زمین از اشک سرگردان من گرداب می گردد
شمارهٔ ۲۲۰: ز بس بر سر خیال آن گل رخسار می گردد
شمارهٔ ۲۲۱: چو از نور تجلی ساغری سرشار می گردد
شمارهٔ ۲۲۲: چه شور است این که بر گرد سر مخمور می گردد
شمارهٔ ۲۲۳: ز راه عشقبازی این دل شیدا نمی گردد
شمارهٔ ۲۲۴: در نظربازی من یار نهان می گردد
شمارهٔ ۲۲۵: که طرف از این فلک فتنه بار می بندد
شمارهٔ ۲۲۶: نه خوی از جبههٔ آن دلبر مغرور می بارد
شمارهٔ ۲۲۷: زبان بستهٔ ما صوت بی صدا دارد
شمارهٔ ۲۲۸: به هر وادی که آبادی است آن وادی جفا دارد
شمارهٔ ۲۲۹: ساغر از گردش ادوار چه پروا دارد
شمارهٔ ۲۳۰: کسی ز سر میانش کجا خبر دارد
شمارهٔ ۲۳۱: در این وادی که معموری نه دیوار و نه در دارد
شمارهٔ ۲۳۲: کی دیدهٔ تر دارد سوزی که جگر دارد؟
شمارهٔ ۲۳۳: عاشق از خود چو رود عزت دیگر دارد
شمارهٔ ۲۳۴: من از تخمین خاطر گفتمش چون مو کمر دارد
شمارهٔ ۲۳۵: چه شور است این که دل از دست آن نامهربان دارد
شمارهٔ ۲۳۶: به هنگام دعا زاهد نظر بر آسمان دارد
شمارهٔ ۲۳۷: مگر خبر ز دل خسته آن نگار ندارد
شمارهٔ ۲۳۸: عالم ز خرابی سر تدبیر ندارد
شمارهٔ ۲۳۹: گرچه دورم ز نظر، کی نظر از من دارد
شمارهٔ ۲۴۰: چه غم آن مهر پیکر از چنان و از چنین دارد
شمارهٔ ۲۴۱: مردی که در این ره، دل آگاه ندارد
شمارهٔ ۲۴۲: سفر هوشوران زود تمامی دارد
شمارهٔ ۲۴۳: هر که دارد صنمی جور و جفایی دارد
شمارهٔ ۲۴۴: سرمه کی طاقت آن چشم پر از ناز آرد
شمارهٔ ۲۴۵: جهان تو را به سر انکسار می آرد
شمارهٔ ۲۴۶: صبحدم از شب وصل تو اثر می آرد
شمارهٔ ۲۴۷: چه [دلبری] است که هرگاه ناز می آرد
شمارهٔ ۲۴۸: ذکر تو هوش [و] فکر تو از خویش می برد
شمارهٔ ۲۴۹: در خاطری که آن بت عیار بگذرد
شمارهٔ ۲۵۰: از یک نظر لطف که آن مهر لقا کرد
شمارهٔ ۲۵۱: رفت از حریم دیده و دل را کباب کرد
شمارهٔ ۲۵۲: نشئهٔ سرشار چشم مست ساقی کار کرد
شمارهٔ ۲۵۳: نشئهٔ سرشار چشم مست ساقی کار کرد
شمارهٔ ۲۵۴: در سواد خط خوبان بسکه دل شبگیر کرد
شمارهٔ ۲۵۵: داغ را چون لاله اجزای بدن خواهیم کرد
شمارهٔ ۲۵۶: کام تا هست تو را کامروا نتوان کرد
شمارهٔ ۲۵۷: خرمی ز این دو روزه جان نتوان کرد
شمارهٔ ۲۵۸: دی صبا قصهٔ آن کاکل پیچان می کرد
شمارهٔ ۲۵۹: موج خیز گریهٔ ما چشم تر بار آورد
شمارهٔ ۲۶۰: نی همین در نی از آن لب ناله حسرت می خورد
شمارهٔ ۲۶۱: آنچه قسمت کرده هر کس روزی خود می خورد
شمارهٔ ۲۶۲: چون ز خون عاشق آن رخساره گل، مل می خورد
شمارهٔ ۲۶۳: فیض از کوچهٔ معشوقه هوا می گیرد
شمارهٔ ۲۶۴: رخش روزی که طعن رنگ با لعل بدخشان زد
شمارهٔ ۲۶۵: همت چو دست گیرد رطل گران توان زد
شمارهٔ ۲۶۶: صدای خستگان جان و دل اندوهگین سوزد
شمارهٔ ۲۶۷: اگر تو را هوس آیینه دار برخیزد
شمارهٔ ۲۶۸: مکن باور که نفس از جا ز سستی برنمی خیزد
شمارهٔ ۲۶۹: مجنون به گرد خیمهٔ لیلی نمی رسد
شمارهٔ ۲۷۰: تا چون نیم به لب، لب جانان نمی رسد
شمارهٔ ۲۷۱: خوش آن روزی که سر در راه آن ناآشنا باشد
شمارهٔ ۲۷۲: رخ زرد عشقبازان چمن و بهار باشد
شمارهٔ ۲۷۳: شوم دیوانه اش مجنون به من گر همسفر باشد
شمارهٔ ۲۷۴: به ناز دل ز تو بردن خوش است خوش باشد
شمارهٔ ۲۷۵: مروت های گردون جور و احسانش ستم باشد
شمارهٔ ۲۷۶: مانند کوی جانان کوی دگر نباشد
شمارهٔ ۲۷۷: اگر آن مه برآید صبح صادق، شام من باشد
شمارهٔ ۲۷۸: هر آن تنی که گرفتار پیرهن باشد
شمارهٔ ۲۷۹: می تلخ و چمن پرگل، ساقی نمکین باشد
شمارهٔ ۲۸۰: سیلی که در این راه گذر داشته باشد
شمارهٔ ۲۸۱: گر مطلب تو جنگ است صلح و صفا چه باشد
شمارهٔ ۲۸۲: کسی گرد کوی تو گردیده باشد
شمارهٔ ۲۸۳: به رو تو را چو خط مشکبار پیدا شد
شمارهٔ ۲۸۴: دل ها به یاد صحبت مستان کباب شد
شمارهٔ ۲۸۵: نقاش طرح صورت آن را چسان کشد
شمارهٔ ۲۸۶: از نگاه غیرجانان چهره در هم می کشد
شمارهٔ ۲۸۷: از خود گذشته منت دوران نمی کشد
شمارهٔ ۲۸۸: آن نگاه آشنای مشکل آسانت چه شد
شمارهٔ ۲۸۹: پای بر نرگس نهادی چشم بلبل تازه شد
شمارهٔ ۲۹۰: دگر ساقی به بزم ما چنان مستانه می رقصد
شمارهٔ ۲۹۱: خارخار دل کجا در دیدهٔ ما می خلد
شمارهٔ ۲۹۲: به من نه نامه از آن شوخ دلنواز آمد
شمارهٔ ۲۹۳: باز تا در چمن آن سرو خرامان آمد
شمارهٔ ۲۹۴: ز هجرش جان به کار آمد نیامد
شمارهٔ ۲۹۵: سبزه ای جز آه کی از خاک مجنون می دمد
شمارهٔ ۲۹۶: خط رخسار تو را گرچه ز بر باید خواند
شمارهٔ ۲۹۷: دار نی در کشتن منصور برپا کرده اند
شمارهٔ ۲۹۸: زان زمانی که تن و روح روانم دادند
شمارهٔ ۲۹۹: گلرخانی که سراسر رو گلزار خودند
شمارهٔ ۳۰۰: خوش آن کسان که به فکر دل فگار خودند
شمارهٔ ۳۰۱: خوش به آسانی به آخر راه مشکل می برند
شمارهٔ ۳۰۲: نی چو پروانه همه ز آتش نسبت سوزند
شمارهٔ ۳۰۳: دلبران چون به هوس رشتهٔ جان می سوزند
شمارهٔ ۳۰۴: آن که پشت دست رد بر نقره و زر می زند
شمارهٔ ۳۰۵: هر گه که دل به یاد لبی جوش می زند
شمارهٔ ۳۰۶: موج دریای جنون کی دست بر دل می زند
شمارهٔ ۳۰۷: [تیر] ماهت فصل نوروزی کند
شمارهٔ ۳۰۸: هر که یاد قامت آن سروبالا می کند
شمارهٔ ۳۰۹: هر کس نظر به سوی تو از دور می کند
شمارهٔ ۳۱۰: لعلش که کار بوسه به انداز می کند
شمارهٔ ۳۱۱: رمزی است این که شمع فروزنده می کند
شمارهٔ ۳۱۲: آن ماهوش که در همه جا جلوه می کند
شمارهٔ ۳۱۳: کی فرنگی با مسلمانی نهانی می کند
شمارهٔ ۳۱۴: کسان که سود و زیان را در این جهان دانند
شمارهٔ ۳۱۵: خوبان نه ناز [بیهده] آغاز می کنند
شمارهٔ ۳۱۶: شیشه و پیمانه و دل غم ز هم کم می کنند
شمارهٔ ۳۱۷: روشندلان که آخر دم از جهان روند
شمارهٔ ۳۱۸: هر آن صید کز دام غافل نشیند
شمارهٔ ۳۱۹: چند در اندیشهٔ دنیا و دین خواهیم بود
شمارهٔ ۳۲۰: ای خوش آن روز که دل در خم گیسوی تو بود
شمارهٔ ۳۲۱: دیدم به چشم سر، که سکندر نشسته بود
شمارهٔ ۳۲۲: جسم ما از ناتوانی جان نمی گیرد به خود
شمارهٔ ۳۲۳: خانهٔ نفس من خراب شود
شمارهٔ ۳۲۴: چشم او را نگذارید که هشیار شود
شمارهٔ ۳۲۵: هر بتی قبله نمای دل دانا نشود
شمارهٔ ۳۲۶: هر که غافل یک نفس شد صاحب دم کی شود؟
شمارهٔ ۳۲۷: دل ز بیداد غم خوبان مصفا می شود
شمارهٔ ۳۲۸: کار، کی از آتش رخسارهٔ گل می شود
شمارهٔ ۳۲۹: صفای وقت جهان چون به ما نمی خواهد
شمارهٔ ۳۳۰: ز عاشق، صبر، تسکین از دل دیوانه می خواهد
شمارهٔ ۳۳۱: دلم را همنشین یاری جهان گردیده می باید
شمارهٔ ۳۳۲: هر که در این در ز راه صدق درآید
شمارهٔ ۳۳۳: اگر خواهد کسی تا روز محشر باشرف آید
شمارهٔ ۳۳۴: ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید
شمارهٔ ۳۳۵: رود یوسف دگر در چه گر آن مشکین رسن آید
شمارهٔ ۳۳۶: هر که از خود فرود می آید
شمارهٔ ۳۳۷: گدا که بر سر راه بخیل می آید
شمارهٔ ۳۳۸: نه جانان کشته اش را از پی نظاره می آید
شمارهٔ ۳۳۹: دلا گنج روانی سوی این ویرانه می آید
شمارهٔ ۳۴۰: کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید
شمارهٔ ۳۴۱: هر نفس در کوی جانان کوه غم باید برید
شمارهٔ ۳۴۲: بی برگ شو چو نی به نوا می توان رسید
شمارهٔ ۳۴۳: مگر که بوی گل و لاله [از] هوا جوشید
شمارهٔ ۳۴۴: فقر، دل های سیه را کرده است اکثر سفید
شمارهٔ ۳۴۵: همین نه نرگس تنها گشاده چشم سفید
شمارهٔ ۳۴۶: نامهٔ شوق چو املا کنمش بر کاغذ
شمارهٔ ۳۴۷: شد زخم تیغ تیز تو در کام جان لذیذ
شمارهٔ ۳۴۸: بی صفت گر شود این جان علایق آثار
شمارهٔ ۳۴۹: شد میسر شب وصلت شب عید آخر کار
شمارهٔ ۳۵۰: ساقیا ساغر شراب بیار
شمارهٔ ۳۵۱: در به در گردیده دشمن روبرو گردیده یار
شمارهٔ ۳۵۲: یاد خود سعی کن و از دل آگاه ببر
شمارهٔ ۳۵۳: چون شود آشفته زلفش از نسیم بی خبر
شمارهٔ ۳۵۴: در ذکر تو دیدم در و دیوار قلندر
شمارهٔ ۳۵۵: نسخهٔ عکس رخ او، مه تابان حاضر
شمارهٔ ۳۵۶: سینهٔ ریش است قانون، بانگ نی معنی است بکر
شمارهٔ ۳۵۷: یار من درد و کبابم دل و می خون جگر
شمارهٔ ۳۵۸: در جهانی کاو متاع فخر او باشد غرور
شمارهٔ ۳۵۹: خدا حاضر خدا ناظر چه در باطن چه در ظاهر
شمارهٔ ۳۶۰: در نگاه بت خودکام نمی باشد مهر
شمارهٔ ۳۶۱: صبحدم تا شده بیرون ز افق، خاور مهر
شمارهٔ ۳۶۲: چو آب در دل هر سنگدل برو جا گیر
شمارهٔ ۳۶۳: بشنوید این نکته را ای اهل راز
شمارهٔ ۳۶۴: خوابیده مست و بیخود امروز در بر ناز
شمارهٔ ۳۶۵: به هوس باز جوان پیر نگردد هرگز
شمارهٔ ۳۶۶: عهد کردم ز جهان کام نگیرم هرگز
شمارهٔ ۳۶۷: سخن از میکده و ساقی و جام است امروز
شمارهٔ ۳۶۸: مژده آمد که تو را کام روا شد امروز
شمارهٔ ۳۶۹: نچشیده است شراب مزهٔ کام هنوز
شمارهٔ ۳۷۰: غرق دریای گنه کردند مغفورم هنوز
شمارهٔ ۳۷۱: نیست راهی خنده را بر آن لب میگون هنوز
شمارهٔ ۳۷۲: رسید نامهٔ عنبرفشان مشک آمیز
شمارهٔ ۳۷۳: ز درد ما نه همین آشنا کند پرهیز
شمارهٔ ۳۷۴: با چنین دل چون توانم کرد جانان را سپاس
شمارهٔ ۳۷۵: در کفر حق پرست شو آن گه خداشناس
شمارهٔ ۳۷۶: از حیات ابد آن روح روان ما را بس
شمارهٔ ۳۷۷: پای انداز ز پا افتاده دامان است بس
شمارهٔ ۳۷۸: می برندش به همان راه که آمد واپس
شمارهٔ ۳۷۹: کاکل خود را ببین از پیچ و تاب ما مپرس
شمارهٔ ۳۸۰: اشکی که به گلشن چمن آرا نکند کس
شمارهٔ ۳۸۱: خورشیدوشی در به دری را چه کند کس
شمارهٔ ۳۸۲: چشمی که گهربار نباشد چه کند کس
شمارهٔ ۳۸۳: ساقیا در گرد کن جام پیاپی زود باش
شمارهٔ ۳۸۴: سبزهٔ خط گو دمید آشفته چون سنبل مباش
شمارهٔ ۳۸۵: پر کن از خون جام، صهبا گر نباشد گو مباش
شمارهٔ ۳۸۶: چرخ با ما دل مصفا گر نباشد گو مباش
شمارهٔ ۳۸۷: آسوده شو از سود و مبرا ز زیان باش
شمارهٔ ۳۸۸: ما را به آن نگاه کرامت شعار بخش
شمارهٔ ۳۸۹: چرا پر است ز عالم، دل خریدارش
شمارهٔ ۳۹۰: اگر چون خضر می بخشند جان را بر شهیدانش
شمارهٔ ۳۹۱: من و آن قامت شوخی که در هنگام جولانش
شمارهٔ ۳۹۲: دارم بتی که کار نظر نیست دیدنش
شمارهٔ ۳۹۳: یک قامت بلند به هر می کشیدنش
شمارهٔ ۳۹۴: خط سبزی تماشا کردم از رخسار گلگونش
شمارهٔ ۳۹۵: یار ما بنمود رو شد در حجاب از پرتوش
شمارهٔ ۳۹۶: اگر به دست من افتد دوباره ساغر عیش
شمارهٔ ۳۹۷: هر دم روم ز هوش و کنم خیر باد خویش
شمارهٔ ۳۹۸: برداشتیم چو نظر از اعتبار خویش
شمارهٔ ۳۹۹: [دیدم تو را و رفتم] یک باره از بر خویش
شمارهٔ ۴۰۰: بریده ام ز دو عالم به ارهٔ خلاص
شمارهٔ ۴۰۱: کو چنان حالی که سازد از چنین حالم خلاص
شمارهٔ ۴۰۲: من دیده ام آن را که مکانی نیست مشخص
شمارهٔ ۴۰۳: کدام تن که بود از خیال سر خالص
شمارهٔ ۴۰۴: من به چشم و رخ آن سرو روانم مخلص
شمارهٔ ۴۰۵: دلا پادشاهی گدایی است محض
شمارهٔ ۴۰۶: کند ز جوهر معنی مرا بیان عارض
شمارهٔ ۴۰۷: یا من فتح باسمک باب السلام فیض
شمارهٔ ۴۰۸: نیست گل الفتی در چمن اختلاط
شمارهٔ ۴۰۹: در جهان هرگز دلا منشین ز پای احتیاط
شمارهٔ ۴۱۰: آخر دمید بر رخ جانان، بهار خط
شمارهٔ ۴۱۱: گفتند بر رخ تو نمایان شده است خط
شمارهٔ ۴۱۲: می رود آخر چو از تن پس ز تن جان را چه حظ
شمارهٔ ۴۱۳: خویش را یکبارگی تا سختم از دل وداع
شمارهٔ ۴۱۴: ای ز ایراد قلم هم نفسانت مرفوع
شمارهٔ ۴۱۵: نه پنبه از پی راحت گذاشتم بر داغ
شمارهٔ ۴۱۶: بر کف آیینه نه دستی دگر بردار ایاغ
شمارهٔ ۴۱۷: پیش رویش کرد پنهان مهر در روزن چراغ
شمارهٔ ۴۱۸: ترک دنیا کن و از دنیا ملاف
شمارهٔ ۴۱۹: چو نیست معنی باطن به تخت و جاه ملاف
شمارهٔ ۴۲۰: ماه ما بالذات یک ماه است و اسما مختلف
شمارهٔ ۴۲۱: تنم چو روح سبک گشته در هوای لطیف
شمارهٔ ۴۲۲: گوشه ای نیست که آن جا نرسد پای فراق
شمارهٔ ۴۲۳: زند بر ابر نیسان طعن خشکی گوهر عاشق
شمارهٔ ۴۲۴: چه غم از قبله و از قبله نما دارد عشق
شمارهٔ ۴۲۵: به دلی سخت و دلی نرم نظر دارد عشق
شمارهٔ ۴۲۶: گریه را سرکرد چشمم باز طوفان کرد عشق
شمارهٔ ۴۲۷: لاله و صد برگ رعنا نیست در گلزار عشق
شمارهٔ ۴۲۸: بیرون ز عقل هاست در این جا شمار عشق
شمارهٔ ۴۲۹: تا نگذری ز سر نروی از قفای عشق
شمارهٔ ۴۳۰: بسکه دلگیرم ز چین گوشهٔ ابروی خلق
شمارهٔ ۴۳۱: دانی چه بود بادهٔ گلگون ز رگ تاک
شمارهٔ ۴۳۲: بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک
شمارهٔ ۴۳۳: کو [دلی] کز ستم چرخ نباشد غمناک
شمارهٔ ۴۳۴: منتظر جمال او انس و اجنه و ملک
شمارهٔ ۴۳۵: برکنید ای بت پرستان از ته دل دل ز سنگ
شمارهٔ ۴۳۶: عافیت را جامه گر بردوش ما افتاده تنگ
شمارهٔ ۴۳۷: عکس رخسارهٔ معشوق نماید در سنگ
شمارهٔ ۴۳۸: ز چنگ و عود شنیدم به گوش حال نه قال
شمارهٔ ۴۳۹: بیت معموری که نامش تن نهاده ذوالجلال
شمارهٔ ۴۴۰: اهل عرفان را نباشد فکر سبز و زرد و آل
شمارهٔ ۴۴۱: از آن زمان که غم او گرفته جای خیال
شمارهٔ ۴۴۲: بگذاشتم چو مهر نشانی ز دود دل
شمارهٔ ۴۴۳: گر شوی واقف تو ای بی حاصل از اسرار دل
شمارهٔ ۴۴۴: نگهش خاطر آگاه نماند در دل
شمارهٔ ۴۴۵: کس را چه آگهی است ز فکر متین دل
شمارهٔ ۴۴۶: دارد بت نازک دلم صد جان به قربان در بغل
شمارهٔ ۴۴۷: شد شبنم بی مهر روان بر ورق گل
شمارهٔ ۴۴۸: ریزد خزان به خاک چو برگ و نوای گل
شمارهٔ ۴۴۹: تشبیه تا به رنگ تو کردند روی گل
شمارهٔ ۴۵۰: به جمال تو بود دیدهٔ بینا مشغول
شمارهٔ ۴۵۱: رزق و روزی را خدا چون گشته از اول کفیل
شمارهٔ ۴۵۲: گذشتم از می و از صاف و درد و شیشه و جام
شمارهٔ ۴۵۳: کی شود با بوالهوس آن کاشف اسرار رام
شمارهٔ ۴۵۴: تأثیر نیست در نفس مرد ناتمام
شمارهٔ ۴۵۵: نی همین از خودنمایی پا و سر پیچیده ام
شمارهٔ ۴۵۶: ندیده کسی آنچه من دیده ام
شمارهٔ ۴۵۷: ای که می گویی خدای خویش را چون دیده ام
شمارهٔ ۴۵۸: برون می آورد از دل کدورت را می نابم
شمارهٔ ۴۵۹: خود گدایم گرچه یار هر گدایی نیستم
شمارهٔ ۴۶۰: آه از آن روزی که چون یوسف نگاری داشتم
شمارهٔ ۴۶۱: همچو بلبل آشیان گر در چمن می داشتم
شمارهٔ ۴۶۲: گذشتم از سر جان سوی جانان بیشتر رفتم
شمارهٔ ۴۶۳: رخ تو دیدم و در عالم دگر رفتم
شمارهٔ ۴۶۴: یوسف از حلقه به گوشان تو دیدم گفتم
شمارهٔ ۴۶۵: هدف برای خدنگ تو جان خود بردم
شمارهٔ ۴۶۶: حکایت گل روی تو در چمن کردم
شمارهٔ ۴۶۷: به چوگانش اگر سر گو نمی کردم چه می کردم
شمارهٔ ۴۶۸: منم که خود غم و خود یار غمگسار خودم
شمارهٔ ۴۶۹: به قطع هستی خود خوب دستیار خودم
شمارهٔ ۴۷۰: همچو گرداب در قفای خودم
شمارهٔ ۴۷۱: به غیر از دانهٔ دل ز آب چشمش سبزتر دارم
شمارهٔ ۴۷۲: اگرچه در نظر خلق اعتبار ندارم
شمارهٔ ۴۷۳: ز دست رفتم و امید دستیار ندارم
شمارهٔ ۴۷۴: چو بلبل از خس و خار چمن کاشانه ای دارم
شمارهٔ ۴۷۵: به دل، ‌داغ غم عشق بت پرکینه ای دارم
شمارهٔ ۴۷۶: به بوی زلف جانان پیچ و تاب ساکنی دارم
شمارهٔ ۴۷۷: تنی چند بید لرزان و روان ساکنی دارم
شمارهٔ ۴۷۸: به گرد کوی جانان های های ساکنی دارم
شمارهٔ ۴۷۹: من دورم و من دورم مهجورم و مهجورم
شمارهٔ ۴۸۰: از دم تیغ غم او هر نفس خون می خورم
شمارهٔ ۴۸۱: نگیرم گوشه از راه خدنگت گر گمان باشم
شمارهٔ ۴۸۲: کی جفای می و معشوقه و مهتاب کشم
شمارهٔ ۴۸۳: دور از رخش چها من بیتاب می کشم
شمارهٔ ۴۸۴: منت اغیار و آزار ملامت می کشم
شمارهٔ ۴۸۵: ندارد منت بار لباس از هیچ کس دوشم
شمارهٔ ۴۸۶: بنمای رو که والهٔ آن روی چون گلم
شمارهٔ ۴۸۷: حال من این است غیر حال ندانم
شمارهٔ ۴۸۸: از حال من مپرس [و] ندامت کشیدنم
شمارهٔ ۴۸۹: باز حرف از ناز خوبان می زنم
شمارهٔ ۴۹۰: به هر چمن که وصال تو را خیال کنم
شمارهٔ ۴۹۱: به یاد روی تو خورشید را نظاره کنم
شمارهٔ ۴۹۲: من نه آنم که زنم ساز و به خود گریه کنم
شمارهٔ ۴۹۳: گاه چون ظاهرپرستانش عبادت می کنم
شمارهٔ ۴۹۴: همچو گل راز درون خود نمایان می کنم
شمارهٔ ۴۹۵: با بتان من عشقبازی می کنم
شمارهٔ ۴۹۶: می سزد گر کله خویش به سر کج بینم
شمارهٔ ۴۹۷: نفع، آن است که من نافع خود می بینم
شمارهٔ ۴۹۸: من نه این آب روان از لب جو می بینم
شمارهٔ ۴۹۹: من ز جا از سخن جنت مأوا نروم
شمارهٔ ۵۰۰: دامان دل ز گرد هوس چیده می روم
شمارهٔ ۵۰۱: از پریشانی نه سرگردان چو کاکل می شوم
شمارهٔ ۵۰۲: گر کمر زرین و یا زر در کمر بربسته ایم
شمارهٔ ۵۰۳: نی چو اهل دور ما هم ناسپاس افتاده ایم
شمارهٔ ۵۰۴: عالم تمام یک نظر است و ندیده ایم
شمارهٔ ۵۰۵: عزلت گزیده ایم به عزت رسیده ایم
شمارهٔ ۵۰۶: اول چو داغ بر سر دردی رسیده ایم
شمارهٔ ۵۰۷: ناخورده شراب ناب مستیم
شمارهٔ ۵۰۸: خرقه پوشانیم ما در قید عالم نیستیم
شمارهٔ ۵۰۹: خویش را بر صف مژگان تو مستانه زدیم
شمارهٔ ۵۱۰: گاه روباه گهی شیر و گهی خرگوشیم
شمارهٔ ۵۱۱: خیرالامور اوسط اولاد آدمیم
شمارهٔ ۵۱۲: ما به کوی یار نالان می رویم
شمارهٔ ۵۱۳: منم نادان تو دانایی چه گویم
شمارهٔ ۵۱۴: به روی سینه سیل اشک باز از دیده برگردان
شمارهٔ ۵۱۵: چه سرها از یقین شد گوی در میدان درویشان
شمارهٔ ۵۱۶: چگونه کس کند آرام در سرای جهان
شمارهٔ ۵۱۷: بیفتی گر ز پا در راه دل سر می توان گشتن
شمارهٔ ۵۱۸: ندیده صاحب معنی به روزگار سخن
شمارهٔ ۵۱۹: کجا رسد به تو گل در ادای دل بردن
شمارهٔ ۵۲۰: به آن سرو سهی قد یاد صهبا می توان کردن
شمارهٔ ۵۲۱: آخرت منظور اگر باشد ز دنیا آمدن
شمارهٔ ۵۲۲: چو به درد خوی کردی به دوا توان رسیدن
شمارهٔ ۵۲۳: بیا به وادی بیداد تخت و چادر زن
شمارهٔ ۵۲۴: شده شرمسار به دوران تو پیمانهٔ حسن
شمارهٔ ۵۲۵: خلقش کند عمارت مهمانسرای حسن
شمارهٔ ۵۲۶: دمی در پای خم سرمان و بحر و بر تماشا کن
شمارهٔ ۵۲۷: به حال عالم افسرده دیده ای تر کن
شمارهٔ ۵۲۸: از چشم خود ای دلبر شایسته حذر کن
شمارهٔ ۵۲۹: سخن اهل دلی را سخن ماست مکن
شمارهٔ ۵۳۰: پیش هر کس شکوه از گردون دون پرور مکن
شمارهٔ ۵۳۱: ای کرده وطن تن، به سوی جان سفری کن
شمارهٔ ۵۳۲: ببر طمع ز زمین، خرقه آسمانی کن
شمارهٔ ۵۳۳: باز تا در جلوه آمد جام صهبا در چمن
شمارهٔ ۵۳۴: مگذر ز راستی و ببین بر کمال من
شمارهٔ ۵۳۵: برقع از رخ برگرفتی آفتاب آمد برون
شمارهٔ ۵۳۶: صبحدم مطلوب چون مست شراب آید برون
شمارهٔ ۵۳۷: عهد کی از عهدهٔ پیمانه می آید برون
شمارهٔ ۵۳۸: هر کس شکست طرهٔ پرپیچ و تاب او
شمارهٔ ۵۳۹: به بحر شور زده غوطه آب نیل از تو
شمارهٔ ۵۴۰: به دل ها ناوک انداز است دایم ابروان تو
شمارهٔ ۵۴۱: صلح و صفا بود مرا جنگ تو و جفای تو
شمارهٔ ۵۴۲: از بسکه نازک است دل پر ز آرزو
شمارهٔ ۵۴۳: دل گر از دست شود در خم ابرو، گو شو
شمارهٔ ۵۴۴: خیالم تا به سرو قامت او گشته هم زانو
شمارهٔ ۵۴۵: رحمتش با بی گناهان کی کند فردا نگاه
شمارهٔ ۵۴۶: خطش نوشته بر او آیت کلام الله
شمارهٔ ۵۴۷: گرچه عالم را بنا آن ذات بیچون ساخته
شمارهٔ ۵۴۸: فلک به این همه رنگی که بر هوا بسته
شمارهٔ ۵۴۹: ز جان گذشتم و جانان شدم نشسته نشسته
شمارهٔ ۵۵۰: نماید گاه ابرو گه جمال آهسته آهسته
شمارهٔ ۵۵۱: باز چشمش سرمه آمیز آمده
شمارهٔ ۵۵۲: ز من تا کوی جانان گرچه یک آواز رس مانده
شمارهٔ ۵۵۳: ابروی تو را تا قلم صنع کشیده
شمارهٔ ۵۵۴: نیست با کس اتحادم همچو کوه
شمارهٔ ۵۵۵: عهد با بالابلندی بسته ای
شمارهٔ ۵۵۶: آفتاب از آتش مهر تو اخگر پاره ای
شمارهٔ ۵۵۷: ای که از قدرت تویی حسن آفرین تازه ای
شمارهٔ ۵۵۸: نمی دانم تو خاکی آتشی یا باد یا آبی
شمارهٔ ۵۵۹: هیچ در کفر و خیال کار مشکل نیستی
شمارهٔ ۵۶۰: وجودم را بر آتش زد لقای گرم موجودی
شمارهٔ ۵۶۱: دارم ز باده چشم تمنای بیخودی
شمارهٔ ۵۶۲: دوست به دشمن به کربلا تو نمودی
شمارهٔ ۵۶۳: تو تا به کی دل و جان در امان نگه داری
شمارهٔ ۵۶۴: دلم ربوده بت ماهری به عیاری
شمارهٔ ۵۶۵: دیده بیرون شده از پرده به دیدار کسی
شمارهٔ ۵۶۶: شد زمین تکیه گاه درویشی
شمارهٔ ۵۶۷: برهنگی است عبا و قبای درویشی
شمارهٔ ۵۶۸: تلخی کند به کام خضر آب زندگی
شمارهٔ ۵۶۹: هر جا پیدا شود شور و شر دیوانگی
شمارهٔ ۵۷۰: ای که در تدبیر دنیای دنی بس مایلی
شمارهٔ ۵۷۱: کریمان را چه شد یارب کریمی
شمارهٔ ۵۷۲: گهی معشوق و گه عاشق گهی جسمی و گه جانی
شمارهٔ ۵۷۳: ز بس این تن پرستان کرده خم گردن به آسانی
شمارهٔ ۵۷۴: میزان عدالت بودی دی زلف سمن سایی
شمارهٔ ۵۷۵: ز خویش برده مرا چشم باده پیمایی
شمارهٔ ۵۷۶: در حریم دل من شمع شب افروز تویی
شمارهٔ ۵۷۷: واقف از زاده و نزاده تویی
شمارهٔ ۵۷۸: دل برده است چشم قتال جنگجویی

سعیدا یزدی

آمارگیر وبلاگ