کتابخانه دیجیتال

واعظ قزوینی

واعظ قزوینیدیوان اشعار | واعظغزل ها

256

شمارهٔ ۱: ای نام دلگشای تو عنوان کارها
شمارهٔ ۲: بر سر خاک دوستان، پا نه و دیده برگشا
شمارهٔ ۳: تا زنده است دل، نیست لذت پذیر دنیا
شمارهٔ ۴: تن شود خاک و، همان سودای ما ماند بجا
شمارهٔ ۵: چون کند سویم نظر، چشم از کجا خواب از کجا
شمارهٔ ۶: ره عشق است،کام از ترک می گردد رو اینجا
شمارهٔ ۷: مده بافسر شاهی کلاه ترک و فنا را
شمارهٔ ۸: الهی نفرت از ما ده، بنوعی اهل دنیا را
شمارهٔ ۹: ز ناله باز ندارد کسی دل ما را
شمارهٔ ۱۰: ذوق برهنگی عقل از تن گرفت ما را
شمارهٔ ۱۱: قوی شد لاغر از گوشمال غم ز بس ما را
شمارهٔ ۱۲: بس است شمع قناعت چون مسکن ما را
شمارهٔ ۱۳: پوشیده پرده گر دوست روی سیاه ما را
شمارهٔ ۱۴: ز لطف دوست کی آید دریدن پرده ما را؟
شمارهٔ ۱۵: ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا
شمارهٔ ۱۶: نتوان به پند کرد نکو بدسرشت را
شمارهٔ ۱۷: چو دست سائلان نبود گلی دامان وسعت را
شمارهٔ ۱۸: این قدر طول امل ره میدهی در دل چرا
شمارهٔ ۱۹: بهار است و از اشکم گل به دامن میکند صحرا
شمارهٔ ۲۰: ز کیفیت بود هر گوشه صد میخانه در صحرا
شمارهٔ ۲۱: گر کنم تحریر احوال دل ناشاد را
شمارهٔ ۲۲: شاد از غیرت ندیدم خاطر ناشاد را
شمارهٔ ۲۳: پی تحصیل آسایش فگندی در بدر خود را
شمارهٔ ۲۴: نوروز گشت و هر رگ ابری بهار را
شمارهٔ ۲۵: عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را
شمارهٔ ۲۶: صبح میسازد شب من چشم گوهرپاش را
شمارهٔ ۲۷: بنرمی میتوان تسخیر کردن خصم سرکش را
شمارهٔ ۲۸: زیور تن صحت اعضاست اهل هوش را
شمارهٔ ۲۹: خواهد گشود عقده دلهای ریش را
شمارهٔ ۳۰: دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را
شمارهٔ ۳۱: مدان یک دم روا ای خواجه در دادن توقف را
شمارهٔ ۳۲: در دیده تاب نیست دگر طفل اشک را
شمارهٔ ۳۳: گشته از سوز شرر زان سینه گلخن سنگ را
شمارهٔ ۳۴: بزرگان می کنند از کیسه غیر این تجمل را
شمارهٔ ۳۵: نیست غیر از خط بطلان دفتر ایام را
شمارهٔ ۳۶: گل چو او خواهد شود، بنگر خیال خام را؟
شمارهٔ ۳۷: از بسکه سست گشته تن مبتلا مرا
شمارهٔ ۳۸: ز پاس آشنایی، بهره نبود خلق عالم را
شمارهٔ ۳۹: اگر نه، از گل محنت سرشته اند مرا؟
شمارهٔ ۴۰: در نظر دایم گرآن زلف دو تا باید مرا
شمارهٔ ۴۱: زان لعل لب سخن شده رنگین ز بس مرا
شمارهٔ ۴۲: نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا
شمارهٔ ۴۳: دولتی نیست به از تیغ تو بیباک مرا
شمارهٔ ۴۴: چو وصف لعل تو شیرین کند کلام مرا
شمارهٔ ۴۵: دلخراشی کرد از بس در شب هجران مرا
شمارهٔ ۴۶: جوهر از تیغ زبان شد،ریخت تا دندان مرا
شمارهٔ ۴۷: گداخت آتش عشق تو مغز جان مرا
شمارهٔ ۴۸: نیست غمخوار چو لیلی، دل محزون مرا
شمارهٔ ۴۹: برده از بس فکر آن شوخ کمان ابرو مرا
شمارهٔ ۵۰: نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا
شمارهٔ ۵۱: در میان خلق عالم، کشت تنهایی مرا
شمارهٔ ۵۲: شد دماغ از سنبل او بسکه سودایی مرا
شمارهٔ ۵۳: بستیم ز لب، در به رخ آفات زمان را
شمارهٔ ۵۴: وعده کردی که بگیری به نگاهی جان را
شمارهٔ ۵۵: غمی در دل کند ماتم سرا صحرا و گلشن را
شمارهٔ ۵۶: گرفتم در نظر، هر جا شدم، آن قد موزون را
شمارهٔ ۵۷: اگر در خواب بینم لنگر آن کوه تمکین را
شمارهٔ ۵۸: اگر لذت شناس درد سازی جان شیرین را
شمارهٔ ۵۹: بلا نتیجه بود، عیشهای نوشین را
شمارهٔ ۶۰: به خونریزی همانا داد فرمان چشم جادو را
شمارهٔ ۶۱: قرب حق جویی؟ رضا جو باش خلق الله را
شمارهٔ ۶۲: کرد ظاهر از نقاب آن روی گلگون کرده را
شمارهٔ ۶۳: در وحشت دو کون بجو آن یگانه را
شمارهٔ ۶۴: دوست می سازد تواضع دشمن دیرینه را
شمارهٔ ۶۵: گر به رنگش لاله یی باشد به دامن کوه را
شمارهٔ ۶۶: به پیری، از چه رو می افگنی کار جوانی را
شمارهٔ ۶۷: زخم کاری، می برازد بر دل پردرد ما
شمارهٔ ۶۸: عرق ناکرده پاک، از محفل ما شد نگار ما
شمارهٔ ۶۹: قد خم شد و افتاد جهان از نظر ما
شمارهٔ ۷۰: سر بزینت کی فرود آرد تن رنجور ما؟
شمارهٔ ۷۱: منزل کناره کرده، ز راه عبور ما
شمارهٔ ۷۲: بسکه گردیدند همراهان ما دلگیر ما
شمارهٔ ۷۳: غیر افغان، برنخیزد نغمه یی ز آواز ما
شمارهٔ ۷۴: هرگه آن گلزار خوبی، یاد می آرد ز ما
شمارهٔ ۷۵: شیشه دلها شکستن، نیست کار سنگ ما
شمارهٔ ۷۶: بالید از رخ تو دل پر ملال ما
شمارهٔ ۷۷: خامه بیجا میکند، عرض شکست حال ما
شمارهٔ ۷۸: شده با نیک و بد آیینه دل خوش گل ما
شمارهٔ ۷۹: سامان حرف و صوت ندارد بیان ما
شمارهٔ ۸۰: با عدو، بر خویش پیچیدن بود جولان ما
شمارهٔ ۸۱: سرکرد وصف خوبی رویت، زبان ما
شمارهٔ ۸۲: نبود صفت لعل تو، حد سخن ما
شمارهٔ ۸۳: خاکساری شده سرمایه آسودن ما
شمارهٔ ۸۴: تنگ از بسکه شد زمانه ما
شمارهٔ ۸۵: تو صاف باش و، مزن حرف دردنوشی ما
شمارهٔ ۸۶: در جهان گشته سمر حرف پریشانی ما
شمارهٔ ۸۷: دلا از خواب بگشا چشم و، سر کن آه و یا ربها
شمارهٔ ۸۸: ای ز آب روی تو شرمنده استغفارها
شمارهٔ ۸۹: از زبان کلک نقاشان، شنیدم بارها
شمارهٔ ۹۰: برای نان کشی تا چند از دونان تفوقها
شمارهٔ ۹۱: تا چند ای ستمگر تاراج مال و جانها؟
شمارهٔ ۹۲: ز شوق گفتگویش، نیست هوشی در شنیدنها
شمارهٔ ۹۳: ای بار داده کعبه کویت براهها
شمارهٔ ۹۴: با حوادث برنمی آیند مال و جاهها
شمارهٔ ۹۵: تخته آیینه مهر تواند این سینه ها
شمارهٔ ۹۶: بسکه سودا آورد بازار و شهر و خانه ها
شمارهٔ ۹۷: به پیری آنچنان گردیده ام از ناتوانیها
شمارهٔ ۹۸: ز طوفان خروشم، رعشه پیدا میکند دریا
شمارهٔ ۹۹: اوراق روز و شب همه طی شد به صد شتاب
شمارهٔ ۱۰۰: خرمی بی غم نمی باشد درین باغ خراب
شمارهٔ ۱۰۱: پاسبان گنج ایمانی، مرو ای دل به خواب
شمارهٔ ۱۰۲: چه پیش خلق گشایی دهان برای طلب؟
شمارهٔ ۱۰۳: توان پرید بر اوج شرف ببال ادب
شمارهٔ ۱۰۴: غنچه یی، باشد خموشی از گلستان ادب
شمارهٔ ۱۰۵: برخاست چون شباب و، بجایش نشست شیب
شمارهٔ ۱۰۶: در عهد ماست بسکه دل شادمان غریب
شمارهٔ ۱۰۷: یک نظر غافل نمیگردند از پاس حیات
شمارهٔ ۱۰۸: رفت عهد شباب و، دندان ریخت
شمارهٔ ۱۰۹: به پیری و جوانی در طلب، زشتست تقصیرت
شمارهٔ ۱۱۰: نکهت از زلف کجش سودائی سر در هواست
شمارهٔ ۱۱۱: در چنگ خصم پاک گهر ایمن از بلاست
شمارهٔ ۱۱۲: با نازکی حسن تو، کی تاب حجاب است
شمارهٔ ۱۱۳: ز روزگار وفا خواهی؟ از تو این عجب است
شمارهٔ ۱۱۴: اگر نه دیده بینایی تو معیوب است
شمارهٔ ۱۱۵: دور از تو، همدمم غم و اندوه و محنت است
شمارهٔ ۱۱۶: عالمی چون شهر کوران از غبار کثرت است
شمارهٔ ۱۱۷: جمشید کو؟ سکندر گیتی ستان کجاست؟
شمارهٔ ۱۱۸: درا بخاطرم ای خرمی، که جا اینجاست
شمارهٔ ۱۱۹: دماغ اهل فنا، از مکاره آزاد است
شمارهٔ ۱۲۰: کجا عاقل بهستی دل نهاده است
شمارهٔ ۱۲۱: سر سبزی دل، به زهر درد است
شمارهٔ ۱۲۲: زان لبم، چاره یک شکر خند است
شمارهٔ ۱۲۳: هر قدر نیکی بود پوشیده تر، نیکوتر است
شمارهٔ ۱۲۴: کدخدایی یک قلم، رنج و غم و درد سراست
شمارهٔ ۱۲۵: رفت پیری چو ز حد، مرگ گوارنده تر است
شمارهٔ ۱۲۶: بر عدو پشت نکردن سپر است
شمارهٔ ۱۲۷: دل با توکلست، گرم کیسه بی زر است
شمارهٔ ۱۲۸: از بهر دو نان، منت دونان چه ضرور است
شمارهٔ ۱۲۹: مرد خدا که پیشت، پامال چون حصیر است
شمارهٔ ۱۳۰: نه همین صبح از غمم پیر است
شمارهٔ ۱۳۱: نه شوق منصب هندم، نه ذوق جاگیر است
شمارهٔ ۱۳۲: سجده پیش هر بتی کفر است،یک جانان بس است
شمارهٔ ۱۳۳: دگر بجای رخ ساده، لوح ساده بس است
شمارهٔ ۱۳۴: باز امشب ناوک آن غمزه بر ما پرکش است
شمارهٔ ۱۳۵: رفیق راه طلب، راه را رفیق خوش است
شمارهٔ ۱۳۶: برد ز مجلس ما فیض آنکه خاموش است
شمارهٔ ۱۳۷: تلاش برتری از حد، خلاف فرهنگ است
شمارهٔ ۱۳۸: در دلت آن نه رشته امل است
شمارهٔ ۱۳۹: گردباد از خودنمایی، روز وشب پا درگلست
شمارهٔ ۱۴۰: روزگار جامه دیبا و فرش مخمل است
شمارهٔ ۱۴۱: صفای چهره گلگون او سراب دل است
شمارهٔ ۱۴۲: تا عکس گل روی تو در چشم تر ماست
شمارهٔ ۱۴۳: فکر زلفش، در ره دیوانگی شبگیر ماست
شمارهٔ ۱۴۴: با گدا خلق کن، دست سخایی درم است
شمارهٔ ۱۴۵: هست خفت گرمی یاران بهر کو آدم است
شمارهٔ ۱۴۶: بهار گلشن آن روی چون سمن، شرم است
شمارهٔ ۱۴۷: خانه بردوشیم ما، کنج وطن کی جای ماست؟
شمارهٔ ۱۴۸: زکام اینکه فرو ریزدم، نه دندان است
شمارهٔ ۱۴۹: ز اهل جود، چه منت؟ دهنده یزدان است
شمارهٔ ۱۵۰: این درهم و دینار، که چشم تو بر آن است
شمارهٔ ۱۵۱: غازه را آتش از آن چهره دگر در جان است
شمارهٔ ۱۵۲: قالیت، گرنه کار کرمان است
شمارهٔ ۱۵۳: بهار ما، نفس سرد و، چشم گریان است
شمارهٔ ۱۵۴: بی فکر تو، ناپاک دل از لوث جهان است
شمارهٔ ۱۵۵: آه، شمعی ز شبستان سحرخیزان است
شمارهٔ ۱۵۶: در ره حق، گام اول ترک هستی دادن است
شمارهٔ ۱۵۷: سرگشتگی نصیب دل خسته من است
شمارهٔ ۱۵۸: فکر آن موی میانم، بسکه در کاهیدن است
شمارهٔ ۱۵۹: از خواجه ضبط و، مال ز فرزند یا زن است
شمارهٔ ۱۶۰: بعد مردن، نشان ما سخن است
شمارهٔ ۱۶۱: مایه عزت، ز مردم روی پنهان کردن است
شمارهٔ ۱۶۲: پیری رسید و، قامت از آن در خمیدن است
شمارهٔ ۱۶۳: میدود هر سو سخن،صاحب سخن گر ساکن است
شمارهٔ ۱۶۴: عشق معشوقیست کوی او دل تنگ من است
شمارهٔ ۱۶۵: کوه کن از طرفی، وز طرفی مجنون است
شمارهٔ ۱۶۶: دل تو آهن و رو سنگ و خواب سنگین است
شمارهٔ ۱۶۷: در طریق زندگانی هر قدم چندین گو است
شمارهٔ ۱۶۸: طرف از شکستگان جهان کس نبسته است
شمارهٔ ۱۶۹: چون دو ابروی سیاهت که بهم پیوسته است
شمارهٔ ۱۷۰: خود هیچ و، نقاب از خط شبرنگ گرفته است
شمارهٔ ۱۷۱: لوح دنیا از خط مهر و محبت ساده است
شمارهٔ ۱۷۲: جانشین سفره، اکنون قالی کرمان شده است
شمارهٔ ۱۷۳: مرد روشندل، ز نقص خویشتن شرمنده است
شمارهٔ ۱۷۴: مایه جمعیت خاطر، نه سامان بوده است
شمارهٔ ۱۷۵: بسکه ضعفم از نگاه او بخود بالیده است
شمارهٔ ۱۷۶: خود کوه لنگری و، دلت سنگ خاره است
شمارهٔ ۱۷۷: پیری رسید و، از همه وقت کناره است
شمارهٔ ۱۷۸: بربند میان، وقت کنارت ز میانهاست
شمارهٔ ۱۷۹: دو رنگی، شیوه اهل زمانه است
شمارهٔ ۱۸۰: تا کی غم معاش خورم؟ وقت بندگی است
شمارهٔ ۱۸۱: چو خیزی از سر شهرت سریر سلطانی است
شمارهٔ ۱۸۲: دیدم ملک و مال جهان را، ندیدنی است
شمارهٔ ۱۸۳: زآن شوخ دید تا دل ناسور پشت دست
شمارهٔ ۱۸۴: ز بسکه قوت جذب نگاه با آن روست
شمارهٔ ۱۸۵: درها همه بسته است، گشاده است در دوست
شمارهٔ ۱۸۶: خاطرت چون رم کند از هر دو عالم،رام اوست
شمارهٔ ۱۸۷: واعظ دل شده هرجا که بود بنده اوست
شمارهٔ ۱۸۸: گفتمش: آن آتش است؟ گفت که: نی،روست روست!
شمارهٔ ۱۸۹: چشم بگشا سرو آزادم، ببین احوال چیست؟
شمارهٔ ۱۹۰: درد رنجوران تو، درمان چه میداند که چیست؟
شمارهٔ ۱۹۱: در پای دلت هر غم بی فایده بندیست
شمارهٔ ۱۹۲: سوی قبرستان گذاری کن، که خوش بوم و بریست
شمارهٔ ۱۹۳: رم کن از الفت، که تنهایی عجب یار خوشیست
شمارهٔ ۱۹۴: آنکه هرلحظه نمرد از غم رویت، چون زیست؟
شمارهٔ ۱۹۵: آید چو مرگ هستی پیرو جوان یکیست
شمارهٔ ۱۹۶: خرام ناز تو، معمار شهر ویرانیست
شمارهٔ ۱۹۷: در چهره بی شرم، نشانی ز صفا نیست
شمارهٔ ۱۹۸: فکر سامان جهان، کار من رنجور نیست
شمارهٔ ۱۹۹: کریم اوست که منت در آب و نانش نیست
شمارهٔ ۲۰۰: درد ما از پختگی، زحمت ده هر گوش نیست
شمارهٔ ۲۰۱: عیش گیتی باد تند پر غباری بیش نیست
شمارهٔ ۲۰۲: دمی بشمع کرامت، چو تندی خو نیست
شمارهٔ ۲۰۳: خاطر بلهوس او چه وفا خواهد داشت
شمارهٔ ۲۰۴: خوشا سراب که، پا از عدم برون نگذاشت
شمارهٔ ۲۰۵: در طریق بندگی از خویش میباید گذشت
شمارهٔ ۲۰۶: شب ز دردم، جمله دریا حق گذشت
شمارهٔ ۲۰۷: خامه از برگشته بختی تا به آن دلبر نوشت
شمارهٔ ۲۰۸: سوی یار از همه پرداخته میباید رفت
شمارهٔ ۲۰۹: گریه خونین ترا از ناله های ما گرفت
شمارهٔ ۲۱۰: مفت آیین سخا را کی توان دامن گرفت؟
شمارهٔ ۲۱۱: در چشم شناسای ره و رسم امانت
شمارهٔ ۲۱۲: به غیر معنی رنگین، مجو ز ما میراث
شمارهٔ ۲۱۳: واعظ مکن نصیحت خود صرف ما عبث
شمارهٔ ۲۱۴: زندگی شد همه نابود، پی بود عبث
شمارهٔ ۲۱۵: بآب سبزه، به جان تن، بود چه سان محتاج؟
شمارهٔ ۲۱۶: عقل اگر داری مکن هرگز تمنا تخت و تاج
شمارهٔ ۲۱۷: رنگ سرخ آدمی را میکند زرد احتیاج
شمارهٔ ۲۱۸: ای خواجه بخیل که هرگز ندیده است
شمارهٔ ۲۱۹: دیو خویان راست، باهم روز شب دیوان پوچ
شمارهٔ ۲۲۰: چندین بزینت بدن ای خودنما مپیچ
شمارهٔ ۲۲۱: فصل شباب رفت و، نیامد بکار هیچ
شمارهٔ ۲۲۲: دل واکن هر پیر و جوانست دم صبح
شمارهٔ ۲۲۳: بشکفان چون غنچه، چشم از خواب در بستان صبح
شمارهٔ ۲۲۴: نه من نمیروم آن شوخ را ببر گستاخ
شمارهٔ ۲۲۵: پرید رنگ من، از می چو گشت جانان سرخ
شمارهٔ ۲۲۶: نیست از بد گوهران، نرمی کم از دشنام تلخ
شمارهٔ ۲۲۷: سخن تا پخته نبود کی پسند خاص و عام افتد؟
شمارهٔ ۲۲۸: ز گلشن چون براه آن سرو قد لاله رو افتد
شمارهٔ ۲۲۹: بدل اندیشه جانانم از شوکت نمی گنجد
شمارهٔ ۲۳۰: عرق بر خویش چون از تاب آن گلبرگ تر پیچد
شمارهٔ ۲۳۱: فضای دل خلاص از خار خار غم کجا گردد؟
شمارهٔ ۲۳۲: بکش تیغ ای ستمگر تا جهانی جان بکف گردد
شمارهٔ ۲۳۳: ز پرگویی زبان کس را وبال دین و جان گردد
شمارهٔ ۲۳۴: آزاده بهمراهی کس بند نگردد
شمارهٔ ۲۳۵: ز یاران رنجش هم، مانع دیدار میگردد
شمارهٔ ۲۳۶: چگونه سوی تن از شرم باز میگردد
شمارهٔ ۲۳۷: زبان حال عاشق، آن زمان غماز میگردد
شمارهٔ ۲۳۸: کی از اسباب نیکی بدگهر فرخنده میگردد
شمارهٔ ۲۳۹: چشم دل منعم سیر، ز اسباب نمیگردد
شمارهٔ ۲۴۰: دل منعم، ملول از گفتگوی زر نمیگردد
شمارهٔ ۲۴۱: میان خلق، با خلق آشنا کامل نمیگردد
شمارهٔ ۲۴۲: کدام روز آن، نگار بدخو، بجنگ دلها، کمر نبندد
شمارهٔ ۲۴۳: هرکس به سخا زنده بود، مرگ ندارد
شمارهٔ ۲۴۴: چون بهله بصید دلم آن مست برآرد
شمارهٔ ۲۴۵: بسرمه نرگس او الفت دگر دارد
شمارهٔ ۲۴۶: گرچه درد دل ما شرح و بیانی دارد
شمارهٔ ۲۴۷: تاب رخش، ماه و آفتاب ندارد
شمارهٔ ۲۴۸: فضای خاطرم از غم از آن غبار ندارد
شمارهٔ ۲۴۹: آغاز محبت دگر انجام ندارد
شمارهٔ ۲۵۰: بگو به شرم، ز چشمم ترا نگاه ندارد
شمارهٔ ۲۵۱: جهان خاک کرم خیزی ندارد
شمارهٔ ۲۵۲: بی غم عالم، دمی بر اهل دولت نگذرد
شمارهٔ ۲۵۳: زما بخشم جهان دو رنگ میگذرد
شمارهٔ ۲۵۴: نتوانست ز بس ضعف بدندان جا کرد
شمارهٔ ۲۵۵: آتش حسنش، کمان عشق را طیار کرد
شمارهٔ ۲۵۶: چشم شوخم در رخ او خیرگی بسیار کرد
شمارهٔ ۲۵۷: زهر مرگ دوستان در مغزم از بس کار کرد
شمارهٔ ۲۵۸: ای که زینت طلبی جسم ترا لاغر کرد
شمارهٔ ۲۵۹: صرصر آهم چراغ روز را خاموش کرد
شمارهٔ ۲۶۰: گلی تو، گل! نظر اما نمیتوانم کرد
شمارهٔ ۲۶۱: حبذا زور جنون، مغلوب زنجیرم نکرد
شمارهٔ ۲۶۲: پیری در خواهش بدل ریش برآورد
شمارهٔ ۲۶۳: نخل امیدت ببار آه سحر میآورد
شمارهٔ ۲۶۴: بی نیازی ساقی از مینا برون میآورد
شمارهٔ ۲۶۵: در هر سخن، سخنور صد تاب میخورد
شمارهٔ ۲۶۶: میان عشق و ننگ و نام، الفت در نمیگیرد
شمارهٔ ۲۶۷: بدرویشان فسون جاه و دولت در نمیگیرد
شمارهٔ ۲۶۸: میرود فکر جهانم، که ز کار اندازد
شمارهٔ ۲۶۹: چو حرف دانه خالش، قلم مذکور میسازد
شمارهٔ ۲۷۰: مرا ذکر تو با این کهنگی ها تازه میسازد
شمارهٔ ۲۷۱: نه کوه آن سرین تنها برآن موی کمر لرزد
شمارهٔ ۲۷۲: با دل خسته، چو بیرحمی او بستیزد
شمارهٔ ۲۷۳: دشمن چو ریزشی دید، زو شور و شر نخیزد
شمارهٔ ۲۷۴: دلخوردنی ز مال، به اهل غنا رسد
شمارهٔ ۲۷۵: مرد از راه شکست خود بعزت میرسد
شمارهٔ ۲۷۶: از جگر خوناب اشکم خوش به سامان میرسد
شمارهٔ ۲۷۷: به جبهه چین ز غم روزیت خطا باشد
شمارهٔ ۲۷۸: ز بی برگان دل روشن ضمیران باصفا باشد
شمارهٔ ۲۷۹: ز دستبرد حوادث گرت خبر باشد
شمارهٔ ۲۸۰: بشوق آن گل عارض، مرا با خار خوش باشد
شمارهٔ ۲۸۱: نه جوهر کسب ملک و مال اسباب جهان باشد
شمارهٔ ۲۸۲: پردگی نیست عطا، گر همه پنهان باشد
شمارهٔ ۲۸۳: الهی تا جهان باشد، شه ما کامران باشد
شمارهٔ ۲۸۴: همین توقعم از تنگ آن دهن باشد
شمارهٔ ۲۸۵: ز پیری، چون مرا قد همچو شمع سرنگون باشد
شمارهٔ ۲۸۶: بریدن از جهان، سرمایه ارزندگی باشد
شمارهٔ ۲۸۷: ما را ز آشنایان، غیر از جفا نباشد
شمارهٔ ۲۸۸: آن را که به دل هیچ به جز یار نباشد
شمارهٔ ۲۸۹: شوری اگر بسر هست، دستار گو نباشد
شمارهٔ ۲۹۰: با دست او چو رنگ حنا دستیار شد
شمارهٔ ۲۹۱: گره در ابروان، از گرمی خویش چو اخگر شد
شمارهٔ ۲۹۲: صحرا ز باد دستی آهم فقیر شد
شمارهٔ ۲۹۳: همچنان کز آب سرو بوستان قد میکشد
شمارهٔ ۲۹۴: زحمت ایام، راحتجو فزونتر میکشد
شمارهٔ ۲۹۵: پیری آمد بر تنم هر موی خنجر میکشد
شمارهٔ ۲۹۶: سراپای وجودم، بسکه گم در عشق جانان شد
شمارهٔ ۲۹۷: بخود دم تا فرو بردم، سخن شد
شمارهٔ ۲۹۸: آنکه خود را سبب هستی ما میداند
شمارهٔ ۲۹۹: مرا از نعمت دیدار، دل سیری نمیداند
شمارهٔ ۳۰۰: بسکه کاهیدم ز غم، با خرده جان تن نماند
شمارهٔ ۳۰۱: یار در نکته سرایی نه ز کس میماند
شمارهٔ ۳۰۲: آنانکه از شراب تو مدهوش گشته اند
شمارهٔ ۳۰۳: هر گه آن مه، رخ بنماید از پی دفع گزند
شمارهٔ ۳۰۴: تن بمحنت ده، اگر خواهی که گردی سربلند
شمارهٔ ۳۰۵: با همه زشتی، بدام عشق خویشی پای بند
شمارهٔ ۳۰۶: می پرستان چهره ها از تاب می افروختند
شمارهٔ ۳۰۷: اهل دنیا، بسکه در دل حسرت زر داشتند
شمارهٔ ۳۰۸: حرفی اگر بعاشق بیتاب میزند
شمارهٔ ۳۰۹: عارف اگر چه بیغم دل دم نمیزند
شمارهٔ ۳۱۰: این حریفان که گهی زاهد و گه اوباشند
شمارهٔ ۳۱۱: فرداست اینکه زمره شاهنشهان کشند
شمارهٔ ۳۱۲: یاران ز خودستایی، پیوسته در خروشند
شمارهٔ ۳۱۳: ز بس نگار من از خویش هم حجاب کند
شمارهٔ ۳۱۴: حلقه بر هر دری این زمزمه را ساز کند
شمارهٔ ۳۱۵: چون به محفل رخ فرو زد، رنگ صهبا بشکند
شمارهٔ ۳۱۶: از سعی تیشه، چون دل فرهاد نشکند؟
شمارهٔ ۳۱۷: تند خویی مرد را بیقدر در عالم کند
شمارهٔ ۳۱۸: نوبهار آمد، خردگو فکر زنجیرم کند
شمارهٔ ۳۱۹: غنچه سالی خون خورد، تا چهره یی گلگون کند
شمارهٔ ۳۲۰: آشنایی بتو عیب است که بیگانه کند!
شمارهٔ ۳۲۱: هست سالک با خدا، گر کار دنیا میکند
شمارهٔ ۳۲۲: گفت و گوی آن دهن، اندیشه بیجا میکند
شمارهٔ ۳۲۳: فارغ از خود هر که میگردد، فراغت میکند
شمارهٔ ۳۲۴: زآن چشم، دل به یک دو نظر صلح میکند
شمارهٔ ۳۲۵: امروز کس کجا ز سخن یاد میکند؟
شمارهٔ ۳۲۶: کی دگر دیوانه ما با قبا سر میکند؟
شمارهٔ ۳۲۷: میشود جان تازه، چون دوری ازین تن میکند
شمارهٔ ۳۲۸: پیش تو شکوه عزم تظلم نمیکند
شمارهٔ ۳۲۹: در زبان خبطی سخن را از بها می افگند
شمارهٔ ۳۳۰: خوبان بغازه چون رخ خود لاله گون کنند
شمارهٔ ۳۳۱: نیست دندان آنکه پیران از دهان می افگنند
شمارهٔ ۳۳۲: دردمندان، بسکه رم از خودنمایی میکنند
شمارهٔ ۳۳۳: گردید حرص افزون، آن را که مال افزود
شمارهٔ ۳۳۴: سخن سیم و زر و خانه و اسباب بود
شمارهٔ ۳۳۵: مهر و کین از بهر حق، در خلق عالم کم بود
شمارهٔ ۳۳۶: بر ما سخن سرد عزیزان نه گران بود
شمارهٔ ۳۳۷: آنچه از آه ستمکش، بستم کیش رود
شمارهٔ ۳۳۸: همچنان کز خطش آن خال نهان پیدا شود
شمارهٔ ۳۳۹: کی دلت خوشحال با اندیشه دنیا شود؟!
شمارهٔ ۳۴۰: تا نسازی با جفا، کی مشکلت آسان شود؟
شمارهٔ ۳۴۱: قد چون خمید، جمله حواست زبون شود
شمارهٔ ۳۴۲: چو شرح حال شهیدان او رساله شود
شمارهٔ ۳۴۳: بدگهر، نیک بدینار و بدرهم نشود
شمارهٔ ۳۴۴: رویش چو آتشین ز می ناب میشود
شمارهٔ ۳۴۵: چون بلند افتاد همت، تخت عزت میشود
شمارهٔ ۳۴۶: از ضعیفی، ناله ام حاجت رواتر میشود
شمارهٔ ۳۴۷: گر چنین بر ما کمان ناز پرکش میشود
شمارهٔ ۳۴۸: ریخت چون دندان، مدار جسم مشکل میشود
شمارهٔ ۳۴۹: سنبل از تاب خم موی تو، درهم میشود
شمارهٔ ۳۵۰: با صبوری کارهای مشکل آسان میشود
شمارهٔ ۳۵۱: ای که پرچین جبهه ات، از حرف مردن میشود
شمارهٔ ۳۵۲: کارها در آب و خاک فقر وارون میشود
شمارهٔ ۳۵۳: تنها ز لفظ، شعر تو دلبر نمیشود
شمارهٔ ۳۵۴: از چشم تنگ مردم، چشمم عصا نخواهد
شمارهٔ ۳۵۵: عشق او جان خسته میخواهد
شمارهٔ ۳۵۶: عجب دانم، از زخم بسمل برآید!
شمارهٔ ۳۵۷: ز عکست آینه، چون آب در خروش آید
شمارهٔ ۳۵۸: ز خوی تند، همان تندخو بجان آید
شمارهٔ ۳۵۹: خرد بگیر سر خود، که یار میآید
شمارهٔ ۳۶۰: ره مقصود طی کردن، نه از تقصیر میآید
شمارهٔ ۳۶۱: خیر باشد، نگهش سخت بتک میآید
شمارهٔ ۳۶۲: دوستان، مژده که ماه رمضان میآید
شمارهٔ ۳۶۳: فریب عام، از هر رند بازاری نمی آید
شمارهٔ ۳۶۴: غم او ساخت دلم تنگ و، هم او بگشاید
شمارهٔ ۳۶۵: تن نزار من، از چاکهای جامه نماید
شمارهٔ ۳۶۶: هرگز بجهان کار کجان راست نیاید
شمارهٔ ۳۶۷: عهد شباب بگذشت، وقت شتاب گردید
شمارهٔ ۳۶۸: تا هوای سرمه گشتن ز استخوانم سر کشید
شمارهٔ ۳۶۹: درد تو، کی توان بتن ناتوان کشید؟!
شمارهٔ ۳۷۰: جز حرف زر و سیم، دلت هیچ نگوید
شمارهٔ ۳۷۱: از حرص گشته کام جهان پیش ما لذیذ
شمارهٔ ۳۷۲: گر بود در پیش مهمان، نعمت الوان لذیذ
شمارهٔ ۳۷۳: دل که باشد نشیمن غم یار
شمارهٔ ۳۷۴: با چنان وحشت ز شوق رحمت آمرزگار
شمارهٔ ۳۷۵: گزندگیست، چو خاری که خفت آرد بار
شمارهٔ ۳۷۶: گوشه گیران را بره درگه سلطان چه کار؟!
شمارهٔ ۳۷۷: گر نپرسد حالم آن نامهربان غمخوار وار
شمارهٔ ۳۷۸: روشن همیشه شمع دل از سوز آه دار
شمارهٔ ۳۷۹: در چشم عقل هرکه بود سر حساب تر
شمارهٔ ۳۸۰: میکند لطفی، ز بیرحمی بسی خونخوار تر
شمارهٔ ۳۸۱: مرا گلگشت معنی باشد از سیر چمن خوشتر
شمارهٔ ۳۸۲: خلق می بینند فیض از تنگدستان بیشتر
شمارهٔ ۳۸۳: میشود زین بندگیها، شرمساری بیشتر
شمارهٔ ۳۸۴: مست آمد، با جمالی از شفق گلرنگ تر
شمارهٔ ۳۸۵: کشد کلفت ز دنیا کم، بود هرکس بتمکین تر
شمارهٔ ۳۸۶: کند پند ملایم در گرانجانان اثر بهتر
شمارهٔ ۳۸۷: الینده ساغر گل مفلسونک ایاغینه بنزر
شمارهٔ ۳۸۸: منعم! باهل فقر چه خوانی نوای زر؟
شمارهٔ ۳۸۹: به از زمانه نداریم شوخ و شنگ دگر
شمارهٔ ۳۹۰: کلاه ترک به سر نه، بگیر کشور دیگر
شمارهٔ ۳۹۱: اوزگه عالمده مگر تو کسم غمیندن یاشلر
شمارهٔ ۳۹۲: پیر چون گشتی، چو طفلان بازی دنیا مخور
شمارهٔ ۳۹۳: چابقونچی، اگری باخشی مژگان یراقیدور
شمارهٔ ۳۹۴: گیچدی ئیگید لوق گونی ایندی خم اولماق چاقیدور
شمارهٔ ۳۹۵: غنچه سان این همه بر خویش مبال از زر و زور
شمارهٔ ۳۹۶: قد خمید، از دیدن روها، به پشت پا بساز
شمارهٔ ۳۹۷: گر نباشد بیش ای دل سیم و زر، با کم بساز
شمارهٔ ۳۹۸: بهار کرد جهان را ز کوه و صحرا سبز
شمارهٔ ۳۹۹: بر اهل ترک، نکرده است غم جفا هرگز
شمارهٔ ۴۰۰: دنی نانجاق ترقی ایلسه عالی مکان اولمز
شمارهٔ ۴۰۱: گر گلسه لطفدین گوزه، اول ماهپاره مز
شمارهٔ ۴۰۲: یار طفلست و،ره کوچه نجسته است هنوز
شمارهٔ ۴۰۳: بس است خواب، دگر چشم من ز جا برخیز
شمارهٔ ۴۰۴: کاروان راه گمنامی نمیخواهد جرس
شمارهٔ ۴۰۵: باشد بکشت عمر تو برق فنا نفس
شمارهٔ ۴۰۶: موج دریای محنتی است نفس
شمارهٔ ۴۰۷: گذشت زندگی و، شد ز دست کار افسوس
شمارهٔ ۴۰۸: شده است باب در ایام ما ز بس تلبیس
شمارهٔ ۴۰۹: تا به کی باشدت برای معاش
شمارهٔ ۴۱۰: درفشان گردد چو دانا، در سخن، خاموش باش
شمارهٔ ۴۱۱: زردرو چون خوشه، بهر روزی فردا مباش
شمارهٔ ۴۱۲: در گفتن عیب دگران بسته زبان باش
شمارهٔ ۴۱۳: چو ابر بر سرمردم تمام احسان باش
شمارهٔ ۴۱۴: تسخیر ملک فقر کن و، پادشاه باش
شمارهٔ ۴۱۵: با خلق همنشین و، از ایشان رمیده باش
شمارهٔ ۴۱۶: شمشاد چیست تا کند آن زلف شانه اش؟!
شمارهٔ ۴۱۷: وقت نزاع، جان و دل از بهر غارتش
شمارهٔ ۴۱۸: یارب بفضل خویش، گناهان ما ببخش
شمارهٔ ۴۱۹: در زمین شوره هر دل که خواندی قابلش
شمارهٔ ۴۲۰: نگین خاتم دلهاست در دندانش
شمارهٔ ۴۲۱: گهر بر خویشتن پیچد ز فکر عقد دندانش
شمارهٔ ۴۲۲: بهشت سفره درویش و، کاسه چو بینش
شمارهٔ ۴۲۳: نشود عاشق از فغان خاموش
شمارهٔ ۴۲۴: پیری آمد، نه جوانیست دگر از ما خوش
شمارهٔ ۴۲۵: دل از خیال دوست، ندادم بفکر خویش
شمارهٔ ۴۲۶: پادشاه ملک فقرم، بهر حفظ شان خویش
شمارهٔ ۴۲۷: بود دنیا زنی، طول أملها زلف و گیسویش
شمارهٔ ۴۲۸: خرامان چون رود بیرون ز گلشن سرو دلجویش
شمارهٔ ۴۲۹: ای خوشا عزلت، که گردیم از در دلها خلاص
شمارهٔ ۴۳۰: نبود دعا فلک سیر، الا بپای اخلاص
شمارهٔ ۴۳۱: غیر از خدنگ مرگ، که آن راست جان غرض
شمارهٔ ۴۳۲: بر گردنم چنان شده محکم طناب قرض
شمارهٔ ۴۳۳: عاشقان را ره ندارد، در دل پر غم نشاط
شمارهٔ ۴۳۴: نیست ای دل محنت آباد جهان، جای نشاط
شمارهٔ ۴۳۵: به پنج روزه حیاتست اعتبار غلط
شمارهٔ ۴۳۶: ای مستی شباب، ترا کرده باب وعظ
شمارهٔ ۴۳۷: باشد بحرف راست چو دایم بنای وعظ
شمارهٔ ۴۳۸: میکنند از پیریم با هم سر و سامان وداع
شمارهٔ ۴۳۹: راه اگر خواهی به اقلیم فنا مانند شمع
شمارهٔ ۴۴۰: نیافته است کسی لذتی ز خوان طمع
شمارهٔ ۴۴۱: غیر تلخی، طعم دیگر نیست در نان طمع
شمارهٔ ۴۴۲: کسی ز خلق نباشد، چو خسروان قانع
شمارهٔ ۴۴۳: از هجوم داغ، در تن نیست دیگر جای داغ
شمارهٔ ۴۴۴: روشنایی از شب وصل تو اندوزد چراغ
شمارهٔ ۴۴۵: ماند ز تاب و تب بدل زار من چراغ
شمارهٔ ۴۴۶: انسان چه بود شرم و، درین نیست تکلف
شمارهٔ ۴۴۷: میتواند لعل او شد بامی کوثر طرف
شمارهٔ ۴۴۸: پیری آمد روشنی از چشم گریان رفت حیف!
شمارهٔ ۴۴۹: عهد شباب رفت و، نشد هیچ کار حیف!
شمارهٔ ۴۵۰: خانه ها کرده است ویران در جهان بسیار برق
شمارهٔ ۴۵۱: خواهد نمک خمیر وجودت ز شور عشق
شمارهٔ ۴۵۲: غیر از می جنون، نرساند دماغ عشق
شمارهٔ ۴۵۳: نبود این همه گشتن پی دنیا لایق
شمارهٔ ۴۵۴: نباشدم تن تنها، ز فوج دشمن باک
شمارهٔ ۴۵۵: از یار بد چه نقص، بخوش طینتان پاک؟
شمارهٔ ۴۵۶: افزون بود ز عالم دل یاد آن بزرگ
شمارهٔ ۴۵۷: بگذشت زندگی همه در انتظار مرگ
شمارهٔ ۴۵۸: من با نگاه عجز و، تو دل سخت تر ز سنگ
شمارهٔ ۴۵۹: ای کرده پشت بر حق و، رو در قفای مال
شمارهٔ ۴۶۰: گذشت عمر و، تو در کار کاهلی، کاهل!
شمارهٔ ۴۶۱: قامتم گردید چون قلاب، از یاد اجل
شمارهٔ ۴۶۲: ای از عرق جبین تو صبح بهار دل
شمارهٔ ۴۶۳: چشم پیکانت، نگاهی کرده روزی سوی دل
شمارهٔ ۴۶۴: بیهوشی دولت را، مردن شمرد عاقل
شمارهٔ ۴۶۵: کی میکنند جامه جان از جسد قبول
شمارهٔ ۴۶۶: تا کعبه با خیال تو همدوش رفته ام
شمارهٔ ۴۶۷: از نهفتن، راز را رسوای عالم کرده ام
شمارهٔ ۴۶۸: گر شود صبح رخش، مجلس فروز خانه ام
شمارهٔ ۴۶۹: مژده باد ای دل، که اینک میرسد ماه صیام
شمارهٔ ۴۷۰: یارب ز چرک مال جهان بخش نفرتم
شمارهٔ ۴۷۱: اگر عاصی، اگر مجرم،اگر بیدین، اگر مستم؛
شمارهٔ ۴۷۲: غبار آسا نسیمی چون وزد، در پای او افتم
شمارهٔ ۴۷۳: ز شرح اشتیاق دوست، تا حرفی بیان کردم
شمارهٔ ۴۷۴: از ناز اگر نیایی، خود در خیال مردم
شمارهٔ ۴۷۵: ز غصه جان نبری، بی حذر ازین مردم!
شمارهٔ ۴۷۶: نهادم عینک و، ملک عدم را بی خفا دیدم
شمارهٔ ۴۷۷: ز بس نومیدی، از امیدهای خویشتن دیدم
شمارهٔ ۴۷۸: چو رنگ خویش، هردم انقلاب ساکنی دارم
شمارهٔ ۴۷۹: بشکند از ناتوانی استخوان در پیکرم
شمارهٔ ۴۸۰: چو تار چنگ کند گوشمال غم سازم
شمارهٔ ۴۸۱: ز غم گر سوختم، نزدیک یار مهوش خویشم
شمارهٔ ۴۸۲: تا تیغ تو بگذاشته لب بر لب زخمم
شمارهٔ ۴۸۳: باین افتادگیها، مرد میدان دلیرانم
شمارهٔ ۴۸۴: سرهنگ مصر گوشه نشینی کنون منم
شمارهٔ ۴۸۵: ز آن جهان پاک آمدم، آلوده دامن میروم
شمارهٔ ۴۸۶: در وطن سخت غریبم، سفری میخواهم
شمارهٔ ۴۸۷: برآ ز خانه، که از خان و مان خویش برآیم
شمارهٔ ۴۸۸: چهره بگشای، که از شوق بپرواز آیم
شمارهٔ ۴۸۹: ما ز هر عشرت دنیا بسخن ساخته ایم
شمارهٔ ۴۹۰: چشم و گوش و عقل و حس رفتند و، ما وامانده ایم
شمارهٔ ۴۹۱: ما بلبلان خار علایق گزیده ایم
شمارهٔ ۴۹۲: برکنده از حیات، باندک بهانه ایم
شمارهٔ ۴۹۳: ضعف پیری آمد و، دست از جهان برداشتیم
شمارهٔ ۴۹۴: بی رهنما، براه طلب پا گذاشتیم
شمارهٔ ۴۹۵: ما ز نادانی، ز بس بدبین و بدخواه خودیم
شمارهٔ ۴۹۶: از بزرگان وحشی و، با خاکساران همدمیم
شمارهٔ ۴۹۷: برده است از بسکه فکر آن نگار جانیم
شمارهٔ ۴۹۸: بنشین تا رخت از تاب نظر غازه کنیم
شمارهٔ ۴۹۹: چون کند پیری ستم، یاد جوانی میکنیم
شمارهٔ ۵۰۰: چنان زشتم، که ترسم چشم رحمت ننگرد سویم
شمارهٔ ۵۰۱: خود هم ز ظلم خانه خرابند ظالمان
شمارهٔ ۵۰۲: درست نیست گشودن به خنده لب چندان
شمارهٔ ۵۰۳: از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان
شمارهٔ ۵۰۴: غم بود غم، شراب درویشان
شمارهٔ ۵۰۵: پا ز دولت نخورد، ترک سر درویشان
شمارهٔ ۵۰۶: برگ جوانیت ریخت، برگ نوای طفلان
شمارهٔ ۵۰۷: ریخت دندان و، گره در بند نان ما همچنان
شمارهٔ ۵۰۸: در تنم گردید داغش دردمند استخوان
شمارهٔ ۵۰۹: پیش لطفش میتوان با روسیاهی ساختن
شمارهٔ ۵۱۰: برگ ریزانست، رنگ از روی پیران ریختن
شمارهٔ ۵۱۱: از کمی پیوسته باید بیشی خود خواستن
شمارهٔ ۵۱۲: پهلوانی نیست سنگی یا گلی برداشتن
شمارهٔ ۵۱۳: تو که بر خار تحمل نتوانی رفتن
شمارهٔ ۵۱۴: زیاده فیض توان از شکستگان بردن
شمارهٔ ۵۱۵: باین سامان چه ساز عیش دیگر میتوان کردن؟
شمارهٔ ۵۱۶: بسکه بد باشد ز شوخی خنده بر یاران زدن
شمارهٔ ۵۱۷: کو بخت حرف پیش تو ای نازنین زدن؟
شمارهٔ ۵۱۸: گر بسیر گلشن، آن حیرت فزا خواهد شدن
شمارهٔ ۵۱۹: قامتم گر این چنین از غم دو تا خواهد شدن
شمارهٔ ۵۲۰: با چراغ دل ازین ظلمت سرا باید شدن
شمارهٔ ۵۲۱: در دل میگشاید، چشم از اغیار پوشیدن
شمارهٔ ۵۲۲: بگوش آنکه بود بهره ور ز فهمیدن
شمارهٔ ۵۲۳: پیش چراغ فیض شب، از خواب دم مزن
شمارهٔ ۵۲۴: گر فلاطون زمانی، حرف دانستن مزن
شمارهٔ ۵۲۵: گشت چو معمار فیض، بانی بنیان حسن
شمارهٔ ۵۲۶: ز شمع فیض تاریکی است، قانع را سرا روشن
شمارهٔ ۵۲۷: شمع بینش که مرا بود جهان ز آن روشن
شمارهٔ ۵۲۸: خویش را آزاد خواهی، صید دام دوست کن
شمارهٔ ۵۲۹: یا رب از خواب گران غفلتم بیدار کن
شمارهٔ ۵۳۰: دیده چون شبنم، برین گلزار عبرت باز کن
شمارهٔ ۵۳۱: بر در حق جز خضوع و عجز استدعا مکن
شمارهٔ ۵۳۲: پشت دست از حسرت دینار با دندان مکن
شمارهٔ ۵۳۳: بهار آمد، که جوشد ز آتش دل باز خون من
شمارهٔ ۵۳۴: ای گل، تو بی علاقه به دنیا شدی و من
شمارهٔ ۵۳۵: چون زبان در گفتگو، بیجا ز کام آید برون
شمارهٔ ۵۳۶: که تواند شدن از بزم تو طناز برون؟
شمارهٔ ۵۳۷: کرا پا میرود از محفل آن سیمبر بیرون؟
شمارهٔ ۵۳۸: دمی ز آن پیش کآید چون حباب جان زتن بیرون
شمارهٔ ۵۳۹: حال ما خواهی بدانی، زلف خوبان را ببین
شمارهٔ ۵۴۰: شوخیش را نکند گوشه نشین خانه زین
شمارهٔ ۵۴۱: چهره آرایی بود از نشأه می ننگ او
شمارهٔ ۵۴۲: میتراود التفات از جبهه پر چین او
شمارهٔ ۵۴۳: از آنم کم، که گویم شکر احسان زیاد تو
شمارهٔ ۵۴۴: میکند گرمی بما هر بیوفائی غیر تو
شمارهٔ ۵۴۵: گردد چو بگفتار زبان در دهن تو
شمارهٔ ۵۴۶: غم میرمد، ز پیچش زلف سیاه تو
شمارهٔ ۵۴۷: نیست بلبل چو من و، گل نه چنانست که تو؛
شمارهٔ ۵۴۸: موی چون گردید جو گندم، دگر هشیار شو
شمارهٔ ۵۴۹: گذر گاهی بود گلزار گیتی، از صبا بشنو
شمارهٔ ۵۵۰: چشم بگشا غنچه آسا در بهار صبحگاه
شمارهٔ ۵۵۱: غیر محرومی رویت نبود کار نگاه
شمارهٔ ۵۵۲: نخل شمع، از چشم گریان سربلندی یافته،
شمارهٔ ۵۵۳: دنیا طلب، به دنیا، دل بین چگونه داده
شمارهٔ ۵۵۴: یارب ز کهنه دیر جهان، وحشتم بده
شمارهٔ ۵۵۵: چشمش در ستم باز بر خلق کرده
شمارهٔ ۵۵۶: یارب دل قانع، بدل سیم زرم ده
شمارهٔ ۵۵۷: کشد رشکم، اگر دانم کس احوال مرا دیده
شمارهٔ ۵۵۸: ز حیرت تو، کسی گردش از کباب ندیده
شمارهٔ ۵۵۹: ویرمه، چوق رنگ گل عارض جانانمزه
شمارهٔ ۵۶۰: زال دنیا محو گردیدن ندارد این همه
شمارهٔ ۵۶۱: کشد از گرم رویی، نیک و بد را در بر آیینه
شمارهٔ ۵۶۲: نگذاشت جان غم تو برای شهادتی
شمارهٔ ۵۶۳: شایسته قبول، ندارم عبادتی
شمارهٔ ۵۶۴: زیر گل بودن، بسی خوشتر، که زیر منتی
شمارهٔ ۵۶۵: با من همیشه درد تو دارد عنایتی
شمارهٔ ۵۶۶: نیی کریم، ز فیض آب تا نمیگردی
شمارهٔ ۵۶۷: بگرد دولت دنیای دون پرور چه میگردی؟!
شمارهٔ ۵۶۸: پسند دوست نبود خود پسندی
شمارهٔ ۵۶۹: درین ماتم سرا از غفلت ای جاهل، چه میخندی؟!
شمارهٔ ۵۷۰: بی سجده درگاه تو، نبود سر خاری
شمارهٔ ۵۷۱: در دلها برویت میگشاید نرم گفتاری
شمارهٔ ۵۷۲: سرکش سمند دولت، پر نیست اعتباری
شمارهٔ ۵۷۳: بغیر بیکسیم نیست در جهان یاری
شمارهٔ ۵۷۴: دل پر غم، سر پر شور و، جان بینوا داری
شمارهٔ ۵۷۵: نباشد مردی آن کاسباب ملک و، سیم و زر داری
شمارهٔ ۵۷۶: دلم از گرد کلفت، شام دیجور است پنداری!
شمارهٔ ۵۷۷: گوشه یی میخواهم و، چشم بخوان دل تری
شمارهٔ ۵۷۸: میبرد هر دم دلم را، غمزه غارتگری
شمارهٔ ۵۷۹: دگر مخواب، چو دندان فتادت ای سفری
شمارهٔ ۵۸۰: خسروی خواهی، بنه از سر کلاه سروری
شمارهٔ ۵۸۱: بهر نان تاکی بدرها آب روی خود بری؟
شمارهٔ ۵۸۲: نیست او شاه که دارد کمر سیم و زری!
شمارهٔ ۵۸۳: چنان در بند غم باید بخود بالیدن ای قمری
شمارهٔ ۵۸۴: کیم من؟ بیدلی، بیچاره یی، از خویش دلگیری!
شمارهٔ ۵۸۵: ز دل رفتی مرا گرد تعلق، حبذا پیری!
شمارهٔ ۵۸۶: ایام عیش بگذشت، شد روزگار پیری
شمارهٔ ۵۸۷: کند پیوسته با آن تیغ ابرو هر که دمسازی
شمارهٔ ۵۸۸: بهرجا میفروزی چهره،آتشخانه میسازی
شمارهٔ ۵۸۹: کونکلر یرده جیرانی فغانلر گوکده درناسی
شمارهٔ ۵۹۰: گاهی سری بخاطر غمناک میکشی
شمارهٔ ۵۹۱: نماز عاشقان باشد، همه مستی و بیهوشی
شمارهٔ ۵۹۲: دوست داند زبان خاموشی
شمارهٔ ۵۹۳: چون ز صحرای عدم گشت بتن جان راضی؟
شمارهٔ ۵۹۴: همچو ناخن، شده خم بر در سلطان تاکی؟!
شمارهٔ ۵۹۵: از برای مال، گشتن کوه صحرا تا بکی؟!
شمارهٔ ۵۹۶: با همه نیرنگ، تاکی گفت و گوی سادگی؟!
شمارهٔ ۵۹۷: در میان دوستان، با این کمال بندگی
شمارهٔ ۵۹۸: نیست چون بر غیر جان کندن، بنای زندگی
شمارهٔ ۵۹۹: با این دو روزه عمر، با این حرص پیشگی
شمارهٔ ۶۰۰: چون کند شمع رخت را انجمن پروانگی
شمارهٔ ۶۰۱: از حال میزند دم، صوفی بهرزه نالی
شمارهٔ ۶۰۲: بر کتاب دل نوشتم تا خط عشقت جلی
شمارهٔ ۶۰۳: ز بس پر گشته بزم از حیرت روی دل آرامی
شمارهٔ ۶۰۴: اگر گللر غمیندینک دور چمنده بلبل افغانی
شمارهٔ ۶۰۵: زبان گشود و، چنین گفت شمع نورانی:
شمارهٔ ۶۰۶: ندهم تن بجز از عریانی
شمارهٔ ۶۰۷: با من نگاه او کرد، هر چند پهلوانی
شمارهٔ ۶۰۸: چه دوداست آن ترا بر گرد لب از خط ریحانی
شمارهٔ ۶۰۹: تو کز طول امل در بند جمع مال و سامانی
شمارهٔ ۶۱۰: تو جانی، جان! چرا چندین گرفتار بدن مانی؟!
شمارهٔ ۶۱۱: بر من کند از بس غم عشق تو گرانی
شمارهٔ ۶۱۲: بکام خویش، نچیدم گلی ز باغ جوانی
شمارهٔ ۶۱۳: پیری رسید و نور نظر گشت رفتنی
شمارهٔ ۶۱۴: نتواندم بعشوه جهان کرد رهزنی
شمارهٔ ۶۱۵: زینت اهل صفا، آمده عریان بدنی
شمارهٔ ۶۱۶: تن ز هم پاشید و، فکر پوشش آن میکنی
شمارهٔ ۶۱۷: جوش بهار شد، سرو پا را چه میکنی؟!
شمارهٔ ۶۱۸: دولت آن باشد که حق را بنده فرمانی کنی
شمارهٔ ۶۱۹: کام حاصل ای دل از آه سحر گاهی کنی
شمارهٔ ۶۲۰: بملک فقر خود را آن زمان فرمانروا بینی
شمارهٔ ۶۲۱: بنده عالم چرا از بهر ده درهم شوی؟
شمارهٔ ۶۲۲: نظر بگشا، نگه دانسته کن، در هر پر کاهی
شمارهٔ ۶۲۳: هر نقش درم بندی است، در دیده آگاهی
شمارهٔ ۶۲۴: در کنار یار، از یار است دست ما تهی!
شمارهٔ ۶۲۵: خردمندی فزاید آدمی را بسکه تنهایی
شمارهٔ ۶۲۶: ز مرگت دوستان را، آن قدرها نیست پروایی
شمارهٔ ۶۲۷: ای رنگت از طراوت، چون اطلس ختایی
شمارهٔ ۶۲۸: چون تن درست بود، گو مباش دنیائی
شمارهٔ ۶۲۹: برگی از باغ تو، هر رنگ گل زیبایی
شمارهٔ ۶۳۰: بسویت جنبش هر نو نهال ایمای ابرویی
شمارهٔ ۶۳۱: دیوانه گر نه یی، بخود این دل چه داده یی؟
شمارهٔ ۶۳۲: بنده تن تا بکی، ای جان اگر آزاده یی؟!
شمارهٔ ۶۳۳: با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده یی؟
شمارهٔ ۶۳۴: عشق نبود جز بلا با صبر بی اندازه یی
شمارهٔ ۶۳۵: ای که از سودای گنج سیم و زر دیوانه یی

واعظ قزوینی

آمارگیر وبلاگ