کتابخانه دیجیتال

نظیری نیشابوری

نظیری نیشابوریدیوان اشعار | نظیریغزل ها

417

شمارهٔ ۱: اذا ماشئت ان تحیی حیوة حلوة المحیا
شمارهٔ ۲: مانند سراب بند بر پا
شمارهٔ ۳: در پرده ره ندادند وقت سخن صبا را
شمارهٔ ۴: زبان پیام هوس داشت شستم انشا را
شمارهٔ ۵: تو اگر ز کعبه راندی، و گر از بهشت ما را
شمارهٔ ۶: برای خشت خم خوبیم گو آن پیر ترسا را
شمارهٔ ۷: ای کرده خراب خانه ها را
شمارهٔ ۸: ز شهر دوست می آیم پیام عشق بر لب ها
شمارهٔ ۹: طعم هلال می دهد زهر فراقت آب را
شمارهٔ ۱۰: دارد ز غمزه حجت قاطع حبیب ما
شمارهٔ ۱۱: شرم می آید ز قاصد طفل محبوب مرا
شمارهٔ ۱۲: بگذر از عشق که نه خطوه نه گامست اینجا
شمارهٔ ۱۳: به زیر هر بن مو چشم روشنی ست مرا
شمارهٔ ۱۴: صفا از عقده دل هاست آن زلف معقد را
شمارهٔ ۱۵: نه عدم بود و نی وجود اینجا
شمارهٔ ۱۶: طاعت ما نیست غیر از ورزش پندار ما
شمارهٔ ۱۷: بر فلک تابد مسیحا رشته زنار ما
شمارهٔ ۱۸: نشسته در ظلمم با قمر چه کار مرا
شمارهٔ ۱۹: نگاه گم شده در راه کوی یار مرا
شمارهٔ ۲۰: چه منت از مدد روزگار بر سر ما
شمارهٔ ۲۱: دیدمش در دل نهفتم آه بی تاثیر را
شمارهٔ ۲۲: چند از مؤذن بشنوم توحید شرک آمیز را
شمارهٔ ۲۳: ز بس بود دل خود کام ناسپاس مرا
شمارهٔ ۲۴: با شهپر عنقا چه نوا بال مگس را
شمارهٔ ۲۵: کردم ز شکوه منع دل زار خویش را
شمارهٔ ۲۶: غبار از دل به مژگان روبم و بینم نشانش را
شمارهٔ ۲۷: بانگ نی می برد ز هوش مرا
شمارهٔ ۲۸: فراق دوستان بسیار پیش آمد دل ما را
شمارهٔ ۲۹: ای از کرم نریخته خون سبیل را
شمارهٔ ۳۰: در خور اگر نییم می لعل فام را
شمارهٔ ۳۱: مستی ربوده از کف هستی زمام ما
شمارهٔ ۳۲: تمکین خرد برد ز سر شور و شرم را
شمارهٔ ۳۳: ساقی بشو دورنگی امید و بیم را
شمارهٔ ۳۴: بر رخ شکستم از خطا رنگ امید و بیم را
شمارهٔ ۳۵: پروانه ایم و شعله بود آشیان ما
شمارهٔ ۳۶: ز حرمانم غمی در خاطر یاران شود پیدا
شمارهٔ ۳۷: ز عاشق می شود معشوق را نام و نشان پیدا
شمارهٔ ۳۸: گل خلعت نو داد دگر شاخ کهن را
شمارهٔ ۳۹: جز نام صنم نقش مکن لوح جبین را
شمارهٔ ۴۰: دلا گداز که آیینه کرده سنگ تو را
شمارهٔ ۴۱: به صاف صبح نگه کن سر سبو بگشا
شمارهٔ ۴۲: امشب خوش آشناست به رویش نگاه ما
شمارهٔ ۴۳: هرگه رقم کنم به تو عذر گناه را
شمارهٔ ۴۴: از چاه غبغبش به درآورده ماه را
شمارهٔ ۴۵: از کف نمی دهد دل آسان ربوده را
شمارهٔ ۴۶: تا به کی بر خرقه بندم جسم غم فرسوده را
شمارهٔ ۴۷: نظر بر روی او دزدیده بگشا
شمارهٔ ۴۸: از پی آشوب ما، در زلف دارد شانه را
شمارهٔ ۴۹: نیست زین مزرع آب و دانه ما
شمارهٔ ۵۰: ازین ویرانه تر می خواستم ویرانه خود را
شمارهٔ ۵۱: هر روز جویم آب رخ روز رفته را
شمارهٔ ۵۲: به بریدن نرود ذوق تو ز اندیشه ما
شمارهٔ ۵۳: دل شکسته بود تحفه خزینه ما
شمارهٔ ۵۴: آن که بر ما رقم کین زده از کینه ما
شمارهٔ ۵۵: گر به سخن درآورم عشق سخن سرای را
شمارهٔ ۵۶: زیستم بس که به تدبیر خود از خامی ها
شمارهٔ ۵۷: به غیر از رنگ و بویی نیست این عشق مجازی را
شمارهٔ ۵۸: کجا بودی که امشب سوختی آزرده جانی را
شمارهٔ ۵۹: ادب گرفته عنان خمار و مستی ما
شمارهٔ ۶۰: خانه در کوی مغان کردم خراب
شمارهٔ ۶۱: آن که شب داد توبه ام ز شراب
شمارهٔ ۶۲: چون غنچه دل مبند و چو بو بر هوا متاب
شمارهٔ ۶۳: سحر منادی بلبل به گلستان دریاب
شمارهٔ ۶۴: عشق دهد با دل شوریده تاب
شمارهٔ ۶۵: میم در جام و ماهم تا سحر بر روزنست امشب
شمارهٔ ۶۶: سبزه عیش ز بوم و بر هجران مطلب
شمارهٔ ۶۷: می باش و از مزاج حریفان نشان طلب
شمارهٔ ۶۸: عشق تو بند علایق ز ره ما برداشت
شمارهٔ ۶۹: صافی شوم از کون که در درد صفا نیست
شمارهٔ ۷۰: ناله ما نغمه اهل نوا را گرم ساخت
شمارهٔ ۷۱: آن دهد در گریه پند ما که با ما دشمن است
شمارهٔ ۷۲: گر شرر گر شعله هرجا گشت پیدا آتش است
شمارهٔ ۷۳: نشاط عید گدا عجب پادشا بشکست
شمارهٔ ۷۴: نظر به ظاهر و صیاد در خفا خفتست
شمارهٔ ۷۵: گریزد از صف ما هر که مرد غوغا نیست
شمارهٔ ۷۶: حریف دردی و صافی نیی خطا اینجاست
شمارهٔ ۷۷: بی تو دوشم در درازی از شب یلدا گذشت
شمارهٔ ۷۸: امروز آنچه تاج سر ماست دست ماست
شمارهٔ ۷۹: این نخل که از چشمه جان رسته که کشتست؟
شمارهٔ ۸۰: در شهر ما به دولت عشق احتیاج نیست
شمارهٔ ۸۱: آنچه رحم از دل برد تأثیر فریاد منست
شمارهٔ ۸۲: پیش مشتاق تو ویرانه و آباد یکی است
شمارهٔ ۸۳: به حرف اهل غرض قرب و بعد ما بندست
شمارهٔ ۸۴: فخر والانسبتان از بند اوست
شمارهٔ ۸۵: لخت دل بر جیب و جیبم بر کنار افتاده است
شمارهٔ ۸۶: ره حریف گرفتم که شیشه یار منست
شمارهٔ ۸۷: هر که را معنی نمی خیزد ز دل گفتار نیست
شمارهٔ ۸۸: یک آه گرم صیقل زنگار عالمست
شمارهٔ ۸۹: دلی دارم که طاقت کار او نیست
شمارهٔ ۹۰: معشوقه من قبله نما قبله نظر گشت
شمارهٔ ۹۱: جز محبت، هرچه بردم سود در محشر نداشت
شمارهٔ ۹۲: عشق است که علم دو جهان مختصر اوست
شمارهٔ ۹۳: خواهم این بستان پرغم را به شوری درشکست
شمارهٔ ۹۴: دل به قرب و بعد ازو مهجور نیست
شمارهٔ ۹۵: عشق عصیانست اگر مستور نیست
شمارهٔ ۹۶: هیچ راز از دیده صاحب تمیزان دور نیست
شمارهٔ ۹۷: هرکس شهید آن مژه های درازنیست
شمارهٔ ۹۸: گشت دوزخ شرری ز آتش سودایش ریخت
شمارهٔ ۹۹: قرعه بر وصل زند دیده و سامانش نیست
شمارهٔ ۱۰۰: هرکه نوشید می شوق تو نسیانش نیست
شمارهٔ ۱۰۱: خمار می به لبم قفل زد ایاغ کجاست؟
شمارهٔ ۱۰۲: بی عشق عقل را هنری در دماغ نیست
شمارهٔ ۱۰۳: هجران نمکی سودو به داغ دل ما ریخت
شمارهٔ ۱۰۴: به شرح حالت من نامه ها در اطرافست
شمارهٔ ۱۰۵: کس ننمود جرعه یی کز جگرم گزک نخواست
شمارهٔ ۱۰۶: چنان ز خانه برون رفتنم به دل ننگ است
شمارهٔ ۱۰۷: زهی نسخه آفرینش جمالت
شمارهٔ ۱۰۸: تو را به کعبه مرا کار با دل افتادست
شمارهٔ ۱۰۹: در خون دیده گشته تنم بسمل تو نیست
شمارهٔ ۱۱۰: گه تجلی مانع است و گاه هجران حایل است
شمارهٔ ۱۱۱: ذوقی به کمالست و وصالی به دوامست
شمارهٔ ۱۱۲: نشست پهلوی من وز رقیب جام گرفت
شمارهٔ ۱۱۳: عشق را کام به عهد دل خود کام تو نیست
شمارهٔ ۱۱۴: اخترشناس در روش بخت من گم است
شمارهٔ ۱۱۵: بویی از آن دو سلسله خم به خم گذشت
شمارهٔ ۱۱۶: فرحی نیست که در پهلوی آن صد غم نیست
شمارهٔ ۱۱۷: گر کند گیتی وفایی با وفاداران خوش است
شمارهٔ ۱۱۸: بیا که مردم و بر راه چشم جان بازست
شمارهٔ ۱۱۹: ابری به نظر آمد و برقی ز میان جست
شمارهٔ ۱۲۰: هین قدح، شمع شبستان این است
شمارهٔ ۱۲۱: زبان طعنه ما کوته از بریدن نیست
شمارهٔ ۱۲۲: داغ دل در عشق افسردن نمی داند که چیست
شمارهٔ ۱۲۳: هوا بدیهه رسانست و باغ موزون است
شمارهٔ ۱۲۴: محبت تو به هر دل نشست کین ننشست
شمارهٔ ۱۲۵: بختم این بس که مشتری شده دوست
شمارهٔ ۱۲۶: باز دل جایی گل دیوانگی بو کرده است
شمارهٔ ۱۲۷: خوی شه عربده جو افتادست
شمارهٔ ۱۲۸: داند اخلاص مرا وز حال من آگاه نیست
شمارهٔ ۱۲۹: این پیش خیل کج کلهان از سپاه کیست؟
شمارهٔ ۱۳۰: شهر ویران شده گریه مستانه ماست
شمارهٔ ۱۳۱: جمال ساقی ما در ضمیر لاله گذشت
شمارهٔ ۱۳۲: شب از فسانه ام ز جنون خانه پر شدست
شمارهٔ ۱۳۳: گل بیداد دسته بسته اوست
شمارهٔ ۱۳۴: دل که جمعست غم بی سر و سامانی نیست
شمارهٔ ۱۳۵: شور چمن ز نغمه آزادی من است
شمارهٔ ۱۳۶: آن که صد نامه ما خواند و جوابی ننوشت
شمارهٔ ۱۳۷: جزای حسن عمل در شریعت عربیست
شمارهٔ ۱۳۸: غیر من در پس این پرده سخن سازی هست
شمارهٔ ۱۳۹: عشق مرا زبان حکایت بریدنیست
شمارهٔ ۱۴۰: رفتی به بزم غیر و نکونامی تو رفت
شمارهٔ ۱۴۱: عطاش را نه صوابست و نه خطا باعث
شمارهٔ ۱۴۲: بر طبع ساده زود شود خوشگوار بحث
شمارهٔ ۱۴۳: فسون خط تو پیغام بعثت و شب داج
شمارهٔ ۱۴۴: ای کعبه که گردت ننشیند به صفا هیچ
شمارهٔ ۱۴۵: گوش گل می درد از مژده هنگام صبوح
شمارهٔ ۱۴۶: دهل و نای دریدیم به آوازه صبح
شمارهٔ ۱۴۷: مانده ام با دلی از هجر عزیزان مجروح
شمارهٔ ۱۴۸: چگونه نام تو آریم بر زبان گستاخ
شمارهٔ ۱۴۹: چو نیست حد که به بالین نهیم سر گستاخ
شمارهٔ ۱۵۰: بیگانه چون رود به در آشنا رود
شمارهٔ ۱۵۱: بر قفا چشمت نمی افتد چو این در واشود
شمارهٔ ۱۵۲: دوران می حسرت همه در ساغر ما کرد
شمارهٔ ۱۵۳: می روم جایی که غم آنجا ز دل ها می رود
شمارهٔ ۱۵۴: هر سحر سلسله از پای سحر بگشایند
شمارهٔ ۱۵۵: مجلس چو بر شکست تماشا به ما رسید
شمارهٔ ۱۵۶: در آشیان ما پر و بال هما رسید
شمارهٔ ۱۵۷: در به روی عیش تا بستیم دیگر وانشد
شمارهٔ ۱۵۸: آن بخت فتنه جو که تو دیدی به خواب شد
شمارهٔ ۱۵۹: گر تشنه بر سر خم میرم عجب نباشد
شمارهٔ ۱۶۰: چه شور بود؟ که عشقت به من کرامت کرد
شمارهٔ ۱۶۱: ناله را نیست اثر کز تو شکایت دارد
شمارهٔ ۱۶۲: به هوش سیر چمن کن که شاهدان مستند
شمارهٔ ۱۶۳: نه دل آزاد پای بست شود
شمارهٔ ۱۶۴: چه خوست کاین دل کافر نهاد من دارد
شمارهٔ ۱۶۵: هوس چو دیر کشد شعله در نهاد افتد
شمارهٔ ۱۶۶: هوس پروانه است اما به گرد دود می گردد
شمارهٔ ۱۶۷: عالم از عشق در وجود آمد
شمارهٔ ۱۶۸: روز ازلم بود به نابود نهفتند
شمارهٔ ۱۶۹: شمع را زنده دلی در شب تار آخر شد
شمارهٔ ۱۷۰: کمال عاشقی حیرانی دیدار می آرد
شمارهٔ ۱۷۱: آن را که قبول تو خریدار نباشد
شمارهٔ ۱۷۲: دوشینه سرودی دل افگار برآورد
شمارهٔ ۱۷۳: نشان آن که کردم قطع امید از دیار خود
شمارهٔ ۱۷۴: ز نگهت سحری شوق یار می خیزد
شمارهٔ ۱۷۵: جهان جوان شد و عقد بهار می بندد
شمارهٔ ۱۷۶: بزمت غم بار ما ندارد
شمارهٔ ۱۷۷: باز نرگس را گلستان صاحب افسر کند
شمارهٔ ۱۷۸: وقت شد سبزه فرش در پیچد
شمارهٔ ۱۷۹: هنوز راه نگاهم به بام و در ندهند
شمارهٔ ۱۸۰: باعث راندنم از بزم بجز عار نبود
شمارهٔ ۱۸۱: محبت با دل غم دیده الفت بیشتر گیرد
شمارهٔ ۱۸۲: دلم از ناله خوش گردید امید اثر باشد
شمارهٔ ۱۸۳: کسی که تشنه وصل است با کوثر نمی سازد
شمارهٔ ۱۸۴: بیا که بی تو غم از خاطرم به در نرود
شمارهٔ ۱۸۵: ما بید بوستانیم، ما را ثمر نباشد
شمارهٔ ۱۸۶: صبحی بنال راه فلک برنبسته اند
شمارهٔ ۱۸۷: امشب چمن از گریه ما تازه و تر بود
شمارهٔ ۱۸۸: ذوقی ز می نزاد که صد شور و شر نشد
شمارهٔ ۱۸۹: پیران که دقع قبض طباشیر برده اند
شمارهٔ ۱۹۰: این جا نه بهر سنگ سیه نور فروشند
شمارهٔ ۱۹۱: با آنکه ز مهرش به دلم حور نگنجد
شمارهٔ ۱۹۲: روز از آن آید که با صد خواریم بر در کشد
شمارهٔ ۱۹۳: پایمالم فتنه یی را هر که در شور آورد
شمارهٔ ۱۹۴: به گوشم از پریدن های چشم آواز می آید
شمارهٔ ۱۹۵: آمد دگر به صلح و در فتنه باز کرد
شمارهٔ ۱۹۶: آخر به من آن مغ بچه هم کیش برآمد
شمارهٔ ۱۹۷: یغمای تو دستی به کم و بیش برآورد
شمارهٔ ۱۹۸: افسانه شیرین مرا گوش نکردند
شمارهٔ ۱۹۹: به دل ز شوق تو چون ناله در سماع آید
شمارهٔ ۲۰۰: به هجر و وصل دلم الفت و نزاع ندارد
شمارهٔ ۲۰۱: درین دیار عجب مطربان یک رنگند
شمارهٔ ۲۰۲: پس از نه مه جهان را دامن عیشی به چنگ افتد
شمارهٔ ۲۰۳: بی تو بر بال و پر مرغان گلستان تنگ بود
شمارهٔ ۲۰۴: گل آمد و لعلم ز دل سنگ برآورد
شمارهٔ ۲۰۵: من آن صیدم که هرکس را نظر بر حال من افتد
شمارهٔ ۲۰۶: کس چو من نیست که پیش نظر از دل برود
شمارهٔ ۲۰۷: این کعبه را بنا نه به باطل نهاده اند
شمارهٔ ۲۰۸: عشقست طلسمی که در و بام ندارد
شمارهٔ ۲۰۹: این که دل نامند چون حرزم حمایل کرده اند
شمارهٔ ۲۱۰: نمی توان به گزند از من انتقام کشید
شمارهٔ ۲۱۱: یکی فلسم هوس هر روز در سیمابم اندازد
شمارهٔ ۲۱۲: اشک در دیده نیارم که حجابم نبرد
شمارهٔ ۲۱۳: دوش بر سوز دل و سینه براتم دادند
شمارهٔ ۲۱۴: دل نمی دانم کجا، زین آستانم می کشد
شمارهٔ ۲۱۵: کسی به ملک حدوث از قدم نمی افتد
شمارهٔ ۲۱۶: کمند و دام ما غیر از شکار غم نمی گیرد
شمارهٔ ۲۱۷: باده خاص محبت کی به نامحرم رسد
شمارهٔ ۲۱۸: شادی عشق تو هنگامه غم برهم زد
شمارهٔ ۲۱۹: دل باهوش دم برون ندهد
شمارهٔ ۲۲۰: حسن جنبید ز خواب و مژه را برهم زد
شمارهٔ ۲۲۱: سازم آن می نمک آلود که بی غم باشد
شمارهٔ ۲۲۲: رشحه ای از حسن جانان ریختند
شمارهٔ ۲۲۳: نه ز جهدم به کف بخت عنان می آید
شمارهٔ ۲۲۴: درد و غمت که همچو هما استخوان خورند
شمارهٔ ۲۲۵: خونم ار بر خاک ریزی نقض پیمان کی شود
شمارهٔ ۲۲۶: ز بیداد تو حرف مهر را نام و نشان گم شد
شمارهٔ ۲۲۷: منم مرغ اسیری مضطرب از بیم جان خود
شمارهٔ ۲۲۸: دلم را نور رحمت از وداع جان فرو گیرد
شمارهٔ ۲۲۹: بکش، بسوز، که نام امان نخواهم برد
شمارهٔ ۲۳۰: دیده ام نیم نگاهی که به دیدن نرسد
شمارهٔ ۲۳۱: خوشا کز بس هجوم گریه ام در دامن آویزد
شمارهٔ ۲۳۲: نه هر مغزی که بوید نکهت از مصر و یمن گیرد
شمارهٔ ۲۳۳: به خاطرم گله یی گشت و دوست دشمن شد
شمارهٔ ۲۳۴: تبسمش به لب از شرم خشم و کین گردد
شمارهٔ ۲۳۵: ناوک غم جان شکافد سینه گر جوشن شود
شمارهٔ ۲۳۶: گهی که وقت علاج دماغ من باشد
شمارهٔ ۲۳۷: رشکی به من گهی ز ادای سخن رسد
شمارهٔ ۲۳۸: گلزار به شهر آمد و بازار چمن شد
شمارهٔ ۲۳۹: چون ابر بهاری به سرم سایه فکن شد
شمارهٔ ۲۴۰: هرگز به سیر گل دل محزون نمی رود
شمارهٔ ۲۴۱: دریغ نقش امل ها بر آب جو بستند
شمارهٔ ۲۴۲: دل کز تو شد بریده کم از سنگ و رو نبود
شمارهٔ ۲۴۳: ساقی قدح نداد و سفال سبو نبود
شمارهٔ ۲۴۴: نگاهت چشم جادو برنتابد
شمارهٔ ۲۴۵: زان خم که زاهدان به قدم آب جو کنند
شمارهٔ ۲۴۶: آمد سحر که دیر و حرم رفت و رو کنند
شمارهٔ ۲۴۷: تو می رانی و خاطر با تو ذوق گفتگو دارد
شمارهٔ ۲۴۸: ز گردش های چشمش مستی پیمانه می خیزد
شمارهٔ ۲۴۹: هوای کوی او آواره ام از خانه می سازد
شمارهٔ ۲۵۰: چو عریان شد چمن مرغ از ضرورت خانه می سازد
شمارهٔ ۲۵۱: درین سپید رقم قسمت و حواله نماند
شمارهٔ ۲۵۲: به غمزه روز الستم همین معامله بود
شمارهٔ ۲۵۳: عنان دل ز خودرایی به فریادم نگه دارد
شمارهٔ ۲۵۴: قاصد دلی آزرده تر از آبله دارد
شمارهٔ ۲۵۵: عیشم خوش از آن شعله افروخته باشد
شمارهٔ ۲۵۶: شب فغان را به در خلوت او باری بود
شمارهٔ ۲۵۷: نه فوت صحبت این دوستان غمی دارد
شمارهٔ ۲۵۸: حسن چندی سر به دل شوخی و خودرایی دهد
شمارهٔ ۲۵۹: پرده برداشته ام از غم پنهانی چند
شمارهٔ ۲۶۰: فلک مزدور ایمای تو باشد
شمارهٔ ۲۶۱: هر سر شاخ درین باغ هوایی دارد
شمارهٔ ۲۶۲: گردش چشم بتان مستی من حالی کرد
شمارهٔ ۲۶۳: به صدق هرکه سوی کعبه ناقه راهی کرد
شمارهٔ ۲۶۴: بر خوان ما نمک به ملاحت نشد لذیذ
شمارهٔ ۲۶۵: منشین به شاهد آب رخ پارسا مبر
شمارهٔ ۲۶۶: امروز کار و بار جهان را خراب گیر
شمارهٔ ۲۶۷: می است چاره غم هوشمند را چه خبر
شمارهٔ ۲۶۸: به بیرحمی دلی دارد دل صیاد از آن خوشتر
شمارهٔ ۲۶۹: دچار هرکه شوی جز سراغ یار مگیر
شمارهٔ ۲۷۰: یک باره در وفا برآور
شمارهٔ ۲۷۱: طلوع باده ز شام و سحر دریغ مدار
شمارهٔ ۲۷۲: ای مطرب جان سوخت دلم پرده دگر گیر
شمارهٔ ۲۷۳: بزم خاصست درو نکته به دستور بیار
شمارهٔ ۲۷۴: هر روز هست ناله مرغان درازتر
شمارهٔ ۲۷۵: چشمش به راهی می رود مژگان نمناکش نگر
شمارهٔ ۲۷۶: افلاک فتنه زاده به دامان روزگار
شمارهٔ ۲۷۷: چشم زخم خلق را با حسن روزافزون چه کار
شمارهٔ ۲۷۸: غم گرد فراق دید از دور
شمارهٔ ۲۷۹: تعظیم پیام دل آگاه نگه دار
شمارهٔ ۲۸۰: دارم دلی ز طایر وحشی رمیده تر
شمارهٔ ۲۸۱: هردم از زلف تو دارم کافرستانی دگر
شمارهٔ ۲۸۲: ای صبا از گل عطار نشانی به من آر
شمارهٔ ۲۸۳: درد دل را می کنم با صبر پیوندی دگر
شمارهٔ ۲۸۴: فارغ تر از دل تو ندیدم دلی دگر
شمارهٔ ۲۸۵: هر که از درگه تو گردد باز
شمارهٔ ۲۸۶: آن را که برد به مسند راز
شمارهٔ ۲۸۷: تو درنیافته ای لذت وفا هرگز
شمارهٔ ۲۸۸: بخت ما سست و عشق تو فیروز
شمارهٔ ۲۸۹: ببند دست و می از شیشه در گلویم ریز
شمارهٔ ۲۹۰: چرخ پرویز نیست آتش بیز
شمارهٔ ۲۹۱: غمم به عیش درآمیخت عشق رنگ آمیز
شمارهٔ ۲۹۲: شوریده است آب و گل قالبم هنوز
شمارهٔ ۲۹۳: دل ها همه به بوی گل آویختست باز
شمارهٔ ۲۹۴: سخن گویید با من کمتر امروز
شمارهٔ ۲۹۵: خمش ز لابه که طبعش مشو شست هنوز
شمارهٔ ۲۹۶: جام گیر اختر افتاده بر افلاک انداز
شمارهٔ ۲۹۷: سر برآور بر کله داران قباها تنگ ساز
شمارهٔ ۲۹۸: ذوق وجدان و نظر خالص شد و خامم هنوز
شمارهٔ ۲۹۹: پی تدارک تقصیر صبحدم برخیز
شمارهٔ ۳۰۰: فتاده ام به میان غم از کران برخیز
شمارهٔ ۳۰۱: نشست اختر پروین ز پرنیان برخیز
شمارهٔ ۳۰۲: از طور صلح و عربده بیگانه ام هنوز
شمارهٔ ۳۰۳: مرد بی حوصله مردانه نگردد هرگز
شمارهٔ ۳۰۴: گر به دل خلوت نداری از جهانبانی گریز
شمارهٔ ۳۰۵: سوی صحرای حقیقت برد عشقم از هوس
شمارهٔ ۳۰۶: ناله اصحاب مسجد نیست بی فریادرس
شمارهٔ ۳۰۷: کسی به مشک نگفتست کم کن از انفاس
شمارهٔ ۳۰۸: گشود ابر بغل بر چمن سپاس سپاس
شمارهٔ ۳۰۹: اکسیر حسن در نظر پارسا شناس
شمارهٔ ۳۱۰: شورش عشق از دل شیدا مپرس
شمارهٔ ۳۱۱: فصلی چنین گذشت و سحابی ندید کس
شمارهٔ ۳۱۲: به امید توام خرسند ازین پس
شمارهٔ ۳۱۳: از نیاز و طاعتم مقصود دیدارست و بس
شمارهٔ ۳۱۴: ما به دل شادیم از باغ و بهار ما مپرس
شمارهٔ ۳۱۵: بگو به دیر خرابات السلام و مترس
شمارهٔ ۳۱۶: خسته را فاتحه ای از لب خندان تو بس
شمارهٔ ۳۱۷: ای که نامه می نویسی سوی من فرمان نویس
شمارهٔ ۳۱۸: صبح شد راه شهر و برزن پرس
شمارهٔ ۳۱۹: دست کسی نبسته و افسون نکرده کس
شمارهٔ ۳۲۰: با حکمت ایستاده ام اینم پناه بس
شمارهٔ ۳۲۱: تو عیش و ناز مرا از امیدواری پرس
شمارهٔ ۳۲۲: تو کودکی به بزرگان زبان درازی بس
شمارهٔ ۳۲۳: به اختیار تو در باختم ارادت خویش
شمارهٔ ۳۲۴: دهر پرفتنه و شورست ز چشم سیهش
شمارهٔ ۳۲۵: یارب آن سرو که پرورده ای از اشک منش
شمارهٔ ۳۲۶: در بغل مصحف و سجاده تقوا بر دوش
شمارهٔ ۳۲۷: از خوی کریم تو گنه گشت فراموش
شمارهٔ ۳۲۸: بزم خالی می شود مطرب خموش
شمارهٔ ۳۲۹: داشتم از درد جدایی خروش
شمارهٔ ۳۳۰: غیرتم بانگ زد که: دور او باش
شمارهٔ ۳۳۱: حیاتی در گذر دارم چه پرسی بود و نابودش
شمارهٔ ۳۳۲: از فراق یار ناخشنود خویش
شمارهٔ ۳۳۳: هرجا که بود روز خوش و روزگار خوش
شمارهٔ ۳۳۴: ساقی بیار جام می خوشگوار پیش
شمارهٔ ۳۳۵: گر جهان کشته بیداد شود برگذرش
شمارهٔ ۳۳۶: آن که غایب از نظر گردید درمی یابمش
شمارهٔ ۳۳۷: خرامان آمد از می در سر آتش
شمارهٔ ۳۳۸: به سینه گریه گره شد نقاب برتر کش
شمارهٔ ۳۳۹: بر کس نمانده سنگم زد و چشم شوخ و شنگش
شمارهٔ ۳۴۰: شرمسارم از دل بی صبر و بی آرام خویش
شمارهٔ ۳۴۱: بلاست خط نگارین و زلف خود به خمش
شمارهٔ ۳۴۲: هرگز گلی شکفته نشد از نسیم خویش
شمارهٔ ۳۴۳: یا در درون قبه این آسمان مباش
شمارهٔ ۳۴۴: کی بود شفقت دل سوی اسیران کشدش
شمارهٔ ۳۴۵: بزم می سازیم سامان گر نباشد گو مباش
شمارهٔ ۳۴۶: از نقل و باده گوشه دل گشته روشنش
شمارهٔ ۳۴۷: مطرب به گوشم زد نوا از گریه محزون کردمش
شمارهٔ ۳۴۸: بر غمزده ای خنده زدم گفت حزین باش
شمارهٔ ۳۴۹: بی تو نه با غم خوش و نی خانه خوش
شمارهٔ ۳۵۰: رمید طایر جانم ز آشیانه خویش
شمارهٔ ۳۵۱: طاعت پیر مغان کن وز همه بیگانه باش
شمارهٔ ۳۵۲: لطف می خون در رگ افسرده می آرد به جوش
شمارهٔ ۳۵۳: افغان که بعد صد طلب و جستجوی خویش
شمارهٔ ۳۵۴: افسر به قبادی ده و خاتم به جمی بخش
شمارهٔ ۳۵۵: بستم در تصرف گفت و شنید خویش
شمارهٔ ۳۵۶: به بوی می دو سه ژولیده مرقع پوش
شمارهٔ ۳۵۷: دم دم شاهدست و می می خاص
شمارهٔ ۳۵۸: حریف خود شو و یا خود برآر آز خلوت خاص
شمارهٔ ۳۵۹: ساقیا برخیز با مستان برقص
شمارهٔ ۳۶۰: هرکه چون یوسف شود از محنت زندان خلاص
شمارهٔ ۳۶۱: همیشه خنده شادی به آن لبان مخصوص
شمارهٔ ۳۶۲: نه خانقاه نشین می شویم و نی مرتاض
شمارهٔ ۳۶۳: دهم دو ملک به یک نغمه رباب عوض
شمارهٔ ۳۶۴: حضور وقت نمی یابم و حلاوت فرض
شمارهٔ ۳۶۵: هر صبح کن دو جام شراب مغانه فرض
شمارهٔ ۳۶۶: از جمال تو کمال بشری بود غرض
شمارهٔ ۳۶۷: روی دل با دوست باید داشت در مرگ و نشاط
شمارهٔ ۳۶۸: حکم جفا صحیح و امید وفا غلط
شمارهٔ ۳۶۹: صد جا در انتخاب تو پیدا کنم غلط
شمارهٔ ۳۷۰: در عشق کار بوده و سامان نبوده شرط
شمارهٔ ۳۷۱: جگر به خنده همی سوز و بر کران می غلط
شمارهٔ ۳۷۲: درود پاک تو بر ریش باصفا واعظ
شمارهٔ ۳۷۳: نی خاطرم از کتاب محظوظ
شمارهٔ ۳۷۴: اگر تو نشنوی از ناله های زار چه حظ
شمارهٔ ۳۷۵: هنوز عارف و عامی نداشتند نزاع
شمارهٔ ۳۷۶: به فالی از لب تو تا ابد هما قانع
شمارهٔ ۳۷۷: پای کوبان دست افشان در سماع
شمارهٔ ۳۷۸: فریب دختر رز خواهشیست نامسموع
شمارهٔ ۳۷۹: کند همیشه به دل چشم روسیاه نزاع
شمارهٔ ۳۸۰: گوید سحر که شب گذر افکنده ای به باغ
شمارهٔ ۳۸۱: راز دیرینه ز رخ پرده برانداخت دریغ
شمارهٔ ۳۸۲: نه گل این جا ز عشق خار فارغ
شمارهٔ ۳۸۳: جان به لب از شوق و می آرند پیغامم دروغ
شمارهٔ ۳۸۴: نالم ز چرخ اگر نه بر افغان خورم دریغ
شمارهٔ ۳۸۵: آنی به اثر داری و شأنی به تصرف
شمارهٔ ۳۸۶: فتنه با زلف تو گرفته طرف
شمارهٔ ۳۸۷: تو این گشاد و گره ها به دام فکر مباف
شمارهٔ ۳۸۸: هر که تایب گردد از می بر رخ او رنگ حیف
شمارهٔ ۳۸۹: کرشمه تو برد از قمارخانه حریف
شمارهٔ ۳۹۰: لب ساقی روان ها، دل چشمه حقایق
شمارهٔ ۳۹۱: صبح اول کرده عشقت عشوه ای در کار عشق
شمارهٔ ۳۹۲: رفیق تر نکند در ره تو کام رفیق
شمارهٔ ۳۹۳: ره نداد آه قدرم بر سر خوان تو ملک
شمارهٔ ۳۹۴: نگشت دامن گردی درین بیابان چاک
شمارهٔ ۳۹۵: درهای بسته واشد ز آه سحر مبارک
شمارهٔ ۳۹۶: رسید فصل گل و عیش گلشنم نزدیک
شمارهٔ ۳۹۷: نقش دیبا چنان کشید فرنگ
شمارهٔ ۳۹۸: تا عشق چه ها کند به بلبل
شمارهٔ ۳۹۹: مرحبا ساقی خجسته جمال
شمارهٔ ۴۰۰: گر کشف حجب خواهی بستان می ناب اول
شمارهٔ ۴۰۱: درین بستان به جهد از خار بگسل
شمارهٔ ۴۰۲: به لغزش دست از دلدار مگسل
شمارهٔ ۴۰۳: نیم ز کعبه به می خوردن مجاز خجل
شمارهٔ ۴۰۴: زان شب که یار کرد نگاهی به سوی دل
شمارهٔ ۴۰۵: نخست عشق به میخانه کرد نزول
شمارهٔ ۴۰۶: کتاب خوانده شد و، شبهه ای نشد مغفول
شمارهٔ ۴۰۷: منادیست در آن کو که خون زنده سبیل
شمارهٔ ۴۰۸: صبح چو دم برآورد همرهی صبا کنم
شمارهٔ ۴۰۹: ما حال خویش بی سر و بی پا نوشته ایم
شمارهٔ ۴۱۰: ما به برهان و خبر پیرو ترسا نشویم
شمارهٔ ۴۱۱: گهی بر فرش سنبل، گاه بر روی گیا افتم
شمارهٔ ۴۱۲: ما چو سیل این خار از اول به پشت پا زدیم
شمارهٔ ۴۱۳: نمی گردید کوته رشته معنی، رها کردم
شمارهٔ ۴۱۴: از ما حذر که دست ز آداب شسته ایم
شمارهٔ ۴۱۵: ما قلم در آتش و دفتر در آب افکنده ایم
شمارهٔ ۴۱۶: می روم زین کوی و وز رشک محبت می روم
شمارهٔ ۴۱۷: باز از جرم شکایت ناامید از رحمتم
شمارهٔ ۴۱۸: تا به کی خیمه چو گل بر گذر باد زنم
شمارهٔ ۴۱۹: سوزن به دل از بخیه و پیوند شکستیم
شمارهٔ ۴۲۰: بسیار نظره کردم در گرم و سرد عالم
شمارهٔ ۴۲۱: ز خراش دم به رقت، ز گداز دل به دردم
شمارهٔ ۴۲۲: سوخت چون شمع پای تا بسرم
شمارهٔ ۴۲۳: آتشین گفتار خاکی پیکرم
شمارهٔ ۴۲۴: به گل پیراهنی امیدوارم
شمارهٔ ۴۲۵: من روز ره خانه خمار ندانم
شمارهٔ ۴۲۶: در دشمن زنم و دوستی اظهار کنم
شمارهٔ ۴۲۷: رضا به عشق کدام است و اختیار کدام
شمارهٔ ۴۲۸: هرکجا ساخت غمی دایره مسمار شدم
شمارهٔ ۴۲۹: همیشه تار و پود کار ناهموار می بستم
شمارهٔ ۴۳۰: زین غم نه گریه آید و نی ناله برکشم
شمارهٔ ۴۳۱: چند در دل آرزو را خاک غم بر سر کنم
شمارهٔ ۴۳۲: شب در بتخانه ای را با دو چشم تر زدم
شمارهٔ ۴۳۳: به تمنای غلط بر همه کس میر شدیم
شمارهٔ ۴۳۴: نه مقامی که در آن زاد سفر تازه کنیم
شمارهٔ ۴۳۵: جز نسخه احوال کسان پیش ندارم
شمارهٔ ۴۳۶: غساله شوی ته کاسه و ایاغ شدم
شمارهٔ ۴۳۷: بی روی تو پروانه ای امشب به چراغم
شمارهٔ ۴۳۸: ز جا نتوانم از کم نشئگی چالاک برخیزم
شمارهٔ ۴۳۹: شب نه تشویش صبا نی شور بلبل داشتم
شمارهٔ ۴۴۰: خود را کباب ازین دل خودکام کرده ایم
شمارهٔ ۴۴۱: خواهم که به آزادی دل نام برآرم
شمارهٔ ۴۴۲: خاک دیگر بر سر مژگان بی غم می کنم
شمارهٔ ۴۴۳: امروز پیشت از غم خود دم نمی زنم
شمارهٔ ۴۴۴: تا از قضای دشت به گلشن فتاده ام
شمارهٔ ۴۴۵: ز خیل نغمه سنجان رفتم و طرز کهن بردم
شمارهٔ ۴۴۶: سخن دوست گران بود فراوان کردم
شمارهٔ ۴۴۷: مشنو استغفار من کز اهل ایمان نیستم
شمارهٔ ۴۴۸: هنر در شست و ناوک در کف و زه بر کمان دارم
شمارهٔ ۴۴۹: شکوه نقصان داشت فصلی از میان انداختم
شمارهٔ ۴۵۰: کعبه و دیر شدم صد ره و ویران گشتم
شمارهٔ ۴۵۱: ضبط حرفی می کنم کز وی زبان می سوزدم
شمارهٔ ۴۵۲: رخ نما تا رونما جان آوریم
شمارهٔ ۴۵۳: به جست و جوی تو سرتاسر جهان بدوم
شمارهٔ ۴۵۴: همیشه گریه تلخی در آستین دارم
شمارهٔ ۴۵۵: تا به کی از کثرت غم روی بر زانو نهم
شمارهٔ ۴۵۶: مبین به رد و قبولم که نیکخواه توام
شمارهٔ ۴۵۷: ما برق جای نور به کاشانه برده ایم
شمارهٔ ۴۵۸: یک گلیم، اما به رتبت چون خم و پیمانه ایم
شمارهٔ ۴۵۹: ساقی به زحمت آمده ام تا به پای خم
شمارهٔ ۴۶۰: دهشت از صیدم مکن بی زخم کاری نیستم
شمارهٔ ۴۶۱: دست در طره آشفته یاری نزدیم
شمارهٔ ۴۶۲: کنم بی باده بدمستی که سودایی دگر دارم
شمارهٔ ۴۶۳: عشق تو شیرازه اجزای من
شمارهٔ ۴۶۴: نه مراست حسن خصلی به عیار سربلندان
شمارهٔ ۴۶۵: پیش بنشین ساغری بستان و طبع آزاد کن
شمارهٔ ۴۶۶: صد غم ز غم پیاله ستاند به یاد من
شمارهٔ ۴۶۷: درمان ضعف دل به لب نوشخند کن
شمارهٔ ۴۶۸: نوش می ریزد حدیثت در گزند خویشتن
شمارهٔ ۴۶۹: بسی الطاف و احسان کرد حیرانم چه دید از من
شمارهٔ ۴۷۰: منه به رنگ جهان دل، دی و بهاران بین
شمارهٔ ۴۷۱: دیریست بیرون رفته ام از اختیار خویشتن
شمارهٔ ۴۷۲: دلم شد زودرنج آزار او کن
شمارهٔ ۴۷۳: به گریه در دل تو گر اثر توان کردن
شمارهٔ ۴۷۴: چه خوشست از دو یکدل سر حرف باز کردن
شمارهٔ ۴۷۵: می دود حاجت به راه خواهش از دنبال من
شمارهٔ ۴۷۶: ساقی صلای عام است کاری به کام گردان
شمارهٔ ۴۷۷: مردانه قماری کن دستی به دو عالم زن
شمارهٔ ۴۷۸: با مسلمان زادگان تا کی دل و جان باختن
شمارهٔ ۴۷۹: بیمار بی دردی دلا درمان نخواهی یافتن
شمارهٔ ۴۸۰: غم از دل بر کران نتوان نهادن
شمارهٔ ۴۸۱: چند فارغ از نشاط درد و درمان زیستن
شمارهٔ ۴۸۲: عمر اگر باقیست رنجش ها کهن خواهد شدن
شمارهٔ ۴۸۳: در چراغ حکمت از مغز خرد روغن مکن
شمارهٔ ۴۸۴: دلا رو زان خم ابرو بگردان
شمارهٔ ۴۸۵: سبو بیار و پر از آب زندگانی کن
شمارهٔ ۴۸۶: عیش تنگم کز دل افشردن چکد خوناب ازو
شمارهٔ ۴۸۷: به دل فگار دارم گله بی نهایت از تو
شمارهٔ ۴۸۸: دوش کردیم دل و دیده به دیدار گرو
شمارهٔ ۴۸۹: همنفسی به جان خرم قافله تتار کو؟
شمارهٔ ۴۹۰: به دوریت نتوان بود نیز دور از تو
شمارهٔ ۴۹۱: نوید عهد گل از نورسان باغ شنو
شمارهٔ ۴۹۲: نیست دوران را نشاطی رطل مالامال کو؟
شمارهٔ ۴۹۳: از صبح روزگار گشاد جبین مجو
شمارهٔ ۴۹۴: به دست طبع عنان داده ای دریغ از تو
شمارهٔ ۴۹۵: از نصیحت برفروزد روی تو
شمارهٔ ۴۹۶: حسن از خط شود قوی بازو
شمارهٔ ۴۹۷: کاریست بر ملا گذران در خفا گره
شمارهٔ ۴۹۸: دلی دارم ازو دل ها شکسته
شمارهٔ ۴۹۹: پرده بردار و صلای می به شیخ و شاب ده
شمارهٔ ۵۰۰: تا شوی هم انس آگاهی اطلاق خواب ده
شمارهٔ ۵۰۱: عشق افسر ز سر جم به اشارت برده
شمارهٔ ۵۰۲: فکر و غم را سر به جان مردم ناشاد ده
شمارهٔ ۵۰۳: از خوی تند و سرکشت کس ایمن و خشنود نه
شمارهٔ ۵۰۴: از گلستان گل به بازار آمده
شمارهٔ ۵۰۵: شاهدی بر سر این کوچه پدیدار شده
شمارهٔ ۵۰۶: در بند تو زنجیر گرفتار شکسته
شمارهٔ ۵۰۷: آنی که به جان ناز تو را حور کشیده
شمارهٔ ۵۰۸: دیوانه ام ز خانه مشوش برآمده
شمارهٔ ۵۰۹: روندگان ملولیم روبهم کرده
شمارهٔ ۵۱۰: در عهد تو یک سر به گریبان نرسیده
شمارهٔ ۵۱۱: تو بر سر کودکان نهاده
شمارهٔ ۵۱۲: کیست این از روی رعنایی به جولان آمده
شمارهٔ ۵۱۳: دلم گداخته غم وز تنم توان رفته
شمارهٔ ۵۱۴: آب رز در خم آتشین نشده
شمارهٔ ۵۱۵: کجایی ای گل و مل را به رنگ و بو کرده
شمارهٔ ۵۱۶: دل بر این ناخوش آشیانه منه
شمارهٔ ۵۱۷: غم به سزا داده یی دل به نوا کرده یی
شمارهٔ ۵۱۸: در شهر و کو هنگامه ها بهر تماشا کرده یی
شمارهٔ ۵۱۹: دگر خدا بود ای دل سر کجا داری
شمارهٔ ۵۲۰: درین میدان پر نیرنگ حیرانست دانایی
شمارهٔ ۵۲۱: ازین مجلس نمی خیزد دمی کاحیا کند گوشی
شمارهٔ ۵۲۲: بر دماغم دویده شیدایی
شمارهٔ ۵۲۳: غیر از تو نگنجد به سرایی که تو باشی
شمارهٔ ۵۲۴: دیریست ز گوشه نقابی
شمارهٔ ۵۲۵: چه باید مرد را، طبع بلند و مشرب نابی
شمارهٔ ۵۲۶: عقلم وداع عصمت کرد از تنگ شرابی
شمارهٔ ۵۲۷: نیست با مشاطه گلبن طرازم حاجتی
شمارهٔ ۵۲۸: دریغ از صف مردان برون نتاخت یکی
شمارهٔ ۵۲۹: دو گرم و رخ زرد از که داری؟
شمارهٔ ۵۳۰: چند ما را به مدارا و فسون بند کنی؟
شمارهٔ ۵۳۱: چو لعبتان خیال اند آدمی و پری
شمارهٔ ۵۳۲: از ما نهان ز کثرت اغیار بوده ای
شمارهٔ ۵۳۳: به مویی بسته صبرم نغمه تار است پنداری
شمارهٔ ۵۳۴: چمن قربانگه دنیای خونخوارست پنداری
شمارهٔ ۵۳۵: دریغا در چنین فصلی حریفم یار بایستی
شمارهٔ ۵۳۶: گر حسن جمال تو طلبکار نبودی
شمارهٔ ۵۳۷: گر پای سرو و دامن یاری گرفته ای
شمارهٔ ۵۳۸: به توتیای رهم خون ز چشم تر چیدی
شمارهٔ ۵۳۹: کمند عشوه گشادی و فتنه سر دادی
شمارهٔ ۵۴۰: به خودبینی به جز بتگر نباشی
شمارهٔ ۵۴۱: سوی هرکس به عنایت نظر انداخته ای
شمارهٔ ۵۴۲: زان عنبرین کلاله که بر سر نهاده ای
شمارهٔ ۵۴۳: بس در وفا تأمل و تأخیر می کنی
شمارهٔ ۵۴۴: وقت آن آمد که خرگه با گل سوری زنی
شمارهٔ ۵۴۵: از کم سخنی و سر به زیری
شمارهٔ ۵۴۶: تو را گفتم ز صبح وصل مهرافروزتر باشی
شمارهٔ ۵۴۷: خلوتی خواهم و سودای سر زلف کسی
شمارهٔ ۵۴۸: شد آخر روز بر ناییی و میل دل همان باقی
شمارهٔ ۵۴۹: یک ره کم این حجره خاکی نگرفتی
شمارهٔ ۵۵۰: در هیچ مقامم نگذارد به درنگی
شمارهٔ ۵۵۱: گه به عشق کاکلت بر سینه سازم سنبلی
شمارهٔ ۵۵۲: کی سر غنچه او از هر بیان بیابی
شمارهٔ ۵۵۳: گر برون از برقع آن زلف پریشان آمدی
شمارهٔ ۵۵۴: جهان به طره عنبرفشان بیارایی
شمارهٔ ۵۵۵: نوشی به صد جان رایگان قوت روان کیستی؟
شمارهٔ ۵۵۶: کجایی گنج پنهانی کجایی؟
شمارهٔ ۵۵۷: سحر که سنبلم از جیب پیرهن بکشی
شمارهٔ ۵۵۸: سر داده ای و بند نهانی نهاده ای
شمارهٔ ۵۵۹: ز نیرنگ نطقش به مضمون نیایی
شمارهٔ ۵۶۰: نه گلم کفاف رنگی نه گلم پسند بویی
شمارهٔ ۵۶۱: درک هر راز کجا زان عجمی زاده کنی
شمارهٔ ۵۶۲: نی سنبل تنباکویی نه آتش رخساره ای
شمارهٔ ۵۶۳: به تسیح و مصلا کرده ای میخانه آرایی

نظیری نیشابوری

آمارگیر وبلاگ