دل نمی دانم کجا، زین آستانم می کشد
مرگ می بینم که با هجرام عنانم می کشد
هر سر مو بر تنم دارد خروشی از وداع
هجر پیوند تو از رگ های جانم می کشد
داشتم در سینه پیکان خدنگ کاریی
دست غیرت این زمان از استخوانم می کشد
می کند آسودگی سیری به گرد خاطرم
گریه هم پایی ز چشم خون فشانم می کشد
قصه وارستگی امروز پیش دل گذشت
طرفه حرف ناامیدی از زبانم می کشد
بر سر بازار جانبازان کمان آویختم
دست غیرت بشکنم هرکس کمانم می کشد
می کشم سر از کمند او «نظیری » بعد ازین
گر به صد زنجیر آن نامهربانم می کشد