کتابخانه دیجیتال

صائب تبریزی

صائب تبریزیدیوان اشعار | صائب تبریزیمتفرقات

486

شمارهٔ ۱ - مثنوی رزمیه (کذا) (قندهارنامه) : برازنده تاج و تخت و کلاه
شمارهٔ ۲ - قطعه (در) تاریخ: چون به الهام الهی، گرداند
شمارهٔ ۳: گر چنین ابروی او ره می زند اصحاب را
شمارهٔ ۴: سرگرانی مانع است از آمدن تیر ترا
شمارهٔ ۵: تا نگیرم بوسه از لب گلعذار خویش را
شمارهٔ ۶: آتش افروز جنون شد دامن صحرا مرا
شمارهٔ ۷: چند دارم در بغل پنهان دل افسرده را
شمارهٔ ۸: پیش رویش چون کنم منع از گرستن دیده را
شمارهٔ ۹: بی نگاه من نشد در عشق معشوقی تمام
شمارهٔ ۱۰: نیست ظرف راز عشق او حریم سینه را
شمارهٔ ۱۱: سر به دیوار ندامت می زند تدبیر ما
شمارهٔ ۱۲: کام خود از کوشش امید می گیریم ما
شمارهٔ ۱۳: تا ز زیر سنگ می آید برون مجنون ما
شمارهٔ ۱۴: ازان پیوسته می لرزد دل از پاس قدم ما را
شمارهٔ ۱۵: (سپندی شد عقیق صبر در زیر زبان ما را
شمارهٔ ۱۶: یکی صد شد ز گلچین برگ عشرت گلشن ما را
شمارهٔ ۱۷: فروغ عارضت پروانه سازد شمع بالین را
شمارهٔ ۱۸: به خودسازی بدل کن ای سیه دل خانه سازی را
شمارهٔ ۱۹: ز هجران که دارد لاله داغی دلسیاهی را
شمارهٔ ۲۰: نگه دارد خدا آن سیمتن را از گزند ما
شمارهٔ ۲۱: بزم عشق است میا از در عادت به درون
شمارهٔ ۲۲: جان من رفتن ازین سینه بی کینه چرا
شمارهٔ ۲۳: گل روی تو چو شبنم نگران ساخت مرا
شمارهٔ ۲۴: نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا
شمارهٔ ۲۵: تا به کی دور بود سایه ابراز سر ما
شمارهٔ ۲۶: رخنه در سنگ کند ناخن اندیشه ما
شمارهٔ ۲۷: صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما
شمارهٔ ۲۸: رنگ بر روی گل آید ز وفاداری ما
شمارهٔ ۲۹: زهی رخ تو نموداری از بهشت خدا
شمارهٔ ۳۰: (مده ز دست درین فصل جام صهبا را
شمارهٔ ۳۱: اسیر ساخت به یک خنده نهان ما را
شمارهٔ ۳۲: در زیر بار مهره گل نیست دست ما
شمارهٔ ۳۳: غافل مشو ز رتبه شوق بلند ما
شمارهٔ ۳۴: قانع به جرعه نیست لب میگسار ما
شمارهٔ ۳۵: تا کی به شعله ای نزند جوش داغ ما
شمارهٔ ۳۶: (مردانه ازین خرقه سالوس برون آ
شمارهٔ ۳۷: از نغمه عشاق چه ذوق اهل هوس را
شمارهٔ ۳۸: بلبل به ثنای تو گشوده است زبان را
شمارهٔ ۳۹: هر نگه صد کاسه خون می خورد
شمارهٔ ۴۰: چه غم از کشمکش ماست جهان گذران را
شمارهٔ ۴۱: لعل از کان بدخشان، گوهر از عمان طلب
شمارهٔ ۴۲: چنان ز ساده دلی ها رمیده ام ز کتاب
شمارهٔ ۴۳: گر ز روی خود براندازی نقاب
شمارهٔ ۴۴: گل رخسار او در عالم آب
شمارهٔ ۴۵: (ای لعل تو جان بخش ترا ز عیسی مشرب
شمارهٔ ۴۶: (حاجت از خاک مراد در میخانه طلب
شمارهٔ ۴۷: هر که از بی طاقتی نالید تمکینش سزاست
شمارهٔ ۴۸: سجده گاه بوسه من نقش پای او بس است
شمارهٔ ۴۹: شیوه ما گرد جانان بی خبر گردیدن است
شمارهٔ ۵۰: خاکساری مشرب و افتادگی دین من است
شمارهٔ ۵۱: چه حاجت است به می لعل سیر رنگ ترا
شمارهٔ ۵۲: خوش آن شبی که کنم مست دیده بانش را
شمارهٔ ۵۳: سرشته اند به دیوانگی سرشت مرا
شمارهٔ ۵۴: ز ناز بوسه لب دلستان نداد مرا
شمارهٔ ۵۵: نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا
شمارهٔ ۵۶: سلاح جوهر ذاتی است شیرمردان را
شمارهٔ ۵۷: ز جلوه تو حیاتی است خاکساران را
شمارهٔ ۵۸: بهار مایه غفلت بود گرانان را
شمارهٔ ۵۹: به دست شانه مده زلف عنبرین بو را
شمارهٔ ۶۰: چه نسبت است به روی تو روی آینه را
شمارهٔ ۶۱: چو آفتاب بکش جام صبحگاهی را
شمارهٔ ۶۲: گذشت عمر و نگردید پخته طینت ما
شمارهٔ ۶۳: باقی به حق، ز خویش فنا می کند ترا
شمارهٔ ۶۴: کو باده تا به سنگ زنم جام عقل را
شمارهٔ ۶۵: (از رحم بر زمین نزد آسمان مرا
شمارهٔ ۶۶: کو عشق تا به هم شکند هستی مرا
شمارهٔ ۶۷: عیدست مرگ دست به هستی فشانده را
شمارهٔ ۶۸: مجنون کند فریب نگاهت غزاله را
شمارهٔ ۶۹: غم روزی نخورد هر که دلش آزاده است
شمارهٔ ۷۰: آن که صد شیوه به آن چشم سخنگو داده است
شمارهٔ ۷۱: لعل سیراب تو ترخنده به صهبا زده است
شمارهٔ ۷۲: سبزه خط تو راه دل آگاه زده است
شمارهٔ ۷۳: داغ مشکینم که ناف لاله ها را سوخته است
شمارهٔ ۷۴: در غلط می افکند هر دم سپند بزم را
شمارهٔ ۷۵: دل به دام زلف آن مشکین کمند افتاده است
شمارهٔ ۷۶: بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است
شمارهٔ ۷۷: تا خیال عارضش در دیده مأوا کرده است
شمارهٔ ۷۸: بر سر گردون گل انجم سرشک ما زده است
شمارهٔ ۷۹: از خمار خواب خوش یوسف به زندان آمده است
شمارهٔ ۸۰: گل ز تیغ غمزه اش در خاک و خون غلطیده است
شمارهٔ ۸۱: آنچه می دانیش روی به خون اندوده ای است
شمارهٔ ۸۲: هر که چشم رغبت از نظاره مرغوب بست
شمارهٔ ۸۳: چشم ما طرفی کز آن رخسار آتشناک بست
شمارهٔ ۸۴: بس که تند و تلخ و خشم آلود آن بدخو نشست
شمارهٔ ۸۵: بس که بر رویم غبار کلفت از هر سو نشست
شمارهٔ ۸۶: خوشدلی فرش است در هر جا شراب و ساز هست
شمارهٔ ۸۷: در محبت جز تهیدستی متاعی باب نیست
شمارهٔ ۸۸: (آتشین جانی چو من بر صفحه ایام نیست
شمارهٔ ۸۹: ذوقی از حرف محبت بی صفای سینه نیست
شمارهٔ ۹۰: تا خیال زلف او ره در دل دیوانه داشت
شمارهٔ ۹۱: در محبت کام نتوان بی دل خونخواره یافت
شمارهٔ ۹۲: پنجه غیرت دل پرویز را در هم شکست
شمارهٔ ۹۳: به این عنوان اگر قامت کشد سرو دلارایت
شمارهٔ ۹۴: هر کجا قامت دلدار به دعوی برخاست
شمارهٔ ۹۵: تار و پود فلک از ناله پیچیده ماست
شمارهٔ ۹۶: پیش ارباب خرد رسم تکلف باب است
شمارهٔ ۹۷: پیش اشکم که خروشنده تر از سیلاب است
شمارهٔ ۹۸: چشمت از گوشه میخانه بلاخیزترست
شمارهٔ ۹۹: در شکست دل ما سعی نه از تدبیرست
شمارهٔ ۱۰۰: فکر دنیای دنی کار خدانشناس است
شمارهٔ ۱۰۱: چاره خاک نشینان به قضا ساختن است
شمارهٔ ۱۰۲: تا به کام است فلک، خار گل پیرهن است
شمارهٔ ۱۰۳: شور دریای وجود از سر پرشور من است
شمارهٔ ۱۰۴: اشک از گرمی آه دل من گلگون است
شمارهٔ ۱۰۵: نامه لاله که داغ جگرش مضمون است
شمارهٔ ۱۰۶: یک سر زلف تو در چین و یکی ماچین است
شمارهٔ ۱۰۷: روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است
شمارهٔ ۱۰۸: اشک خالی کن دلهای غم اندوخته است
شمارهٔ ۱۰۹: راحت و محنت عالم به هم آمیخته است
شمارهٔ ۱۱۰: دل هر کس که مسلم ز علایق رسته است
شمارهٔ ۱۱۱: جوش سودا ز سرم عقل گرانبار گرفت
شمارهٔ ۱۱۲: دل به منت ز من آن یار جفاکیش گرفت
شمارهٔ ۱۱۳: (دلم ز سینه به آن زلف تابدار گریخت
شمارهٔ ۱۱۴: مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست
شمارهٔ ۱۱۵: سیاه روی کتاب از ورق شماری ماست
شمارهٔ ۱۱۶: ترا که پنبه گوش شعور سیماب است
شمارهٔ ۱۱۷: زبان شانه درازست بر سر عالم
شمارهٔ ۱۱۸: دل آرمیده بود گفتگو چو هموارست
شمارهٔ ۱۱۹: ستاره سحر عشق چشم بیدارست
شمارهٔ ۱۲۰: ترا که خط بناگوش ابجد نازست
شمارهٔ ۱۲۱: کلام تلخ جبینان حلاوت آمیزست
شمارهٔ ۱۲۲: تبسمی که دهد یار ازان دهن جان است
شمارهٔ ۱۲۳: سخن بلند چو گردد به وحی مقرون است
شمارهٔ ۱۲۴: ز ناله ام در و بام قفس نگارین است
شمارهٔ ۱۲۵: هزار گرگ هوس در کمین عصمت توست
شمارهٔ ۱۲۶: حیرتکده چشم مرا خواب ندیده است
شمارهٔ ۱۲۷: بر سبزه خط تکیه مکن موج سرابی است
شمارهٔ ۱۲۸: اندیشه ز مستی نکند هر که شرابی است
شمارهٔ ۱۲۹: ارباب همم را چه غم از بی پر و بالی است
شمارهٔ ۱۳۰: جز گوشه میخانه مرا جای دگر نیست
شمارهٔ ۱۳۱: جز نام تو بر لوح دلم هیچ رقم نیست
شمارهٔ ۱۳۲: ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست
شمارهٔ ۱۳۳: در چشم و دل پاک ز دنیا خبری نیست
شمارهٔ ۱۳۴: هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت
شمارهٔ ۱۳۵: زاهدان را گوشه خلوت بس است
شمارهٔ ۱۳۶: ای دل بی درد، آزادی بس است
شمارهٔ ۱۳۷: در چشم پاکبازان آن دلنواز پیداست
شمارهٔ ۱۳۸: سرکشم ز ابر بهاری گذشته است
شمارهٔ ۱۳۹: غم پوشش برونم را گرفته است
شمارهٔ ۱۴۰: ای که گفتی نگاه خیره تو
شمارهٔ ۱۴۱: زهرست بی تبسم شیرین شراب تلخ
شمارهٔ ۱۴۲: شنیدم آنقدر از دوستان تلخ
شمارهٔ ۱۴۳: زلف مشکین تو سر در دامن محشر نهاد
شمارهٔ ۱۴۴: سرو را از جلوه مستانه از جا می برد
شمارهٔ ۱۴۵: عقل را از مغز بیرون داغ سودا می برد
شمارهٔ ۱۴۶: قسم به شمع تجلی که پرتوش ازلی است
شمارهٔ ۱۴۷: ترا که برق بلا خوشه چین خرمن نیست
شمارهٔ ۱۴۸: خیال طره او در دل خراب گذشت
شمارهٔ ۱۴۹: مرا به نیم تبسم خراب کرد و گذشت
شمارهٔ ۱۵۰: ترخنده از عرق به می ناب زد رخت
شمارهٔ ۱۵۱: هستی نماند و در سر پوچ آرزو بجاست
شمارهٔ ۱۵۲: ز اهل سخن مپرس مقام سخن کجاست
شمارهٔ ۱۵۳: ما را بهشت نقد، تماشای دلبرست
شمارهٔ ۱۵۴: چون غنچه گر زبان تو با دل موافق است
شمارهٔ ۱۵۵: موج خطر سفینه اهل توکل است
شمارهٔ ۱۵۶: یعقوب بد نکرد که در هجر چشم باخت
شمارهٔ ۱۵۷: امروز حسن خط به رخ او مسلم است
شمارهٔ ۱۵۸: نرمی حصار عافیت جان روشن است
شمارهٔ ۱۵۹: ناخن به سینه ریزی حسن هلال ازوست
شمارهٔ ۱۶۰: تا عارضت ز آتش می برفروخته است
شمارهٔ ۱۶۱: زلفت که همچو شام غریبان گرفته است
شمارهٔ ۱۶۲: از سرد مهری آتش شوقم فسرده است
شمارهٔ ۱۶۳: در جوش خلق کعبه حاجات گم شده است
شمارهٔ ۱۶۴: خال تو ریشه در شکرستان دوانده است
شمارهٔ ۱۶۵: دل بی خیال طایر شهپر بریده است
شمارهٔ ۱۶۶: از پسته تو شور ملاحت چکیده است
شمارهٔ ۱۶۷: آتش ز شرم خوی تو تا سر کشیده است
شمارهٔ ۱۶۸: دارد سری به کاکل او هر سری که هست
شمارهٔ ۱۶۹: (در زیر آسمان دل بی اضطراب نیست
شمارهٔ ۱۷۰: عشق ترا به رونق ما احتیاج نیست
شمارهٔ ۱۷۱: بر حسن زود سیر بهار اعتماد نیست
شمارهٔ ۱۷۲: در گلشن وجود ره بوالفضول نیست
شمارهٔ ۱۷۳: بر رنگ عصمت تو می ناب دست یافت
شمارهٔ ۱۷۴: از ما به گفتگو دل و جان می توان گرفت
شمارهٔ ۱۷۵: تا چند ز رسوا شدن راز توان سوخت
شمارهٔ ۱۷۶: رخساره گلرنگ تو گلزار بهشت است
شمارهٔ ۱۷۷: رخسار تو شاداب تر از لاله طورست
شمارهٔ ۱۷۸: می بی نمک صحبت احباب حرام است
شمارهٔ ۱۷۹: آغاز خط آن شوخ به عشاق رحیم است
شمارهٔ ۱۸۰: از وصل، ملال دل خرم نمکین است
شمارهٔ ۱۸۱: روی دل این خسته به آن چشم سخنگوست
شمارهٔ ۱۸۲: (راه سخنم معنی بسیار گرفته است
شمارهٔ ۱۸۳: ...
شمارهٔ ۱۸۴: از خموشی هر که سر در جیب فکرت می برد
شمارهٔ ۱۸۵: ناله بلبل به بال شیون ما می پرد
شمارهٔ ۱۸۶: تا به برگ سبز، خط او چمن را یاد کرد
شمارهٔ ۱۸۷: کاوش مژگان او از بس که دست انداز کرد
شمارهٔ ۱۸۸: ناله من بزم عشرت را مصیبتخانه کرد
شمارهٔ ۱۸۹: بوی خون از غنچه گل بر دماغم می خورد
شمارهٔ ۱۹۰: می چسان مغز من آتش روان را پرورد
شمارهٔ ۱۹۱: بر گل رخسار او تا زلف پیچ و تاب زد
شمارهٔ ۱۹۲: من کیم تا دست امیدم به آن دامن رسد
شمارهٔ ۱۹۳: بی تو بر من شش جهت چون خانه زنبور شد
شمارهٔ ۱۹۴: تا دل از زلفش جدایی کرد از جان سیر شد
شمارهٔ ۱۹۵: از فضولی چشم بستم خار و گل همرنگ شد
شمارهٔ ۱۹۶: دل فتاد از چشم مست یار تا فرزانه شد
شمارهٔ ۱۹۷: وقت شد تا لشکر خط ماه تا ماهی کشد
شمارهٔ ۱۹۸: هر قدر نقاش نقش او به دقت می کشد
شمارهٔ ۱۹۹: شوربختم، دل به آن کنج دهانم می کشد
شمارهٔ ۲۰۰: خط ظالم از گل رخسار او کین می کشد
شمارهٔ ۲۰۱: داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد
شمارهٔ ۲۰۲: هیچ کس بی گوشمال روزگار آدم نشد
شمارهٔ ۲۰۳: زخم گستاخم لب تیغ شهادت می مکد
شمارهٔ ۲۰۴: از چمن رفتی و گل با حسرت بسیار ماند
شمارهٔ ۲۰۵: شد بهار و غنچه ما همچنان در خاک ماند
شمارهٔ ۲۰۶: یادگار عشق داغی در دل دیوانه ماند
شمارهٔ ۲۰۷: رفت ایام جوانی، شوق در جانم نماند
شمارهٔ ۲۰۸: روز قسمت چون ادا فهمی به ابرو داده اند
شمارهٔ ۲۰۹: وقت جمعی خوش که تخمی در ته گل کرده اند
شمارهٔ ۲۱۰: فتنه و آشوب از هر سو به من رو کرده اند
شمارهٔ ۲۱۱: زهر در پیمانه کردم انگبین پنداشتند
شمارهٔ ۲۱۲: نغمه و گفتار خوش ارواح را بال و پرند
شمارهٔ ۲۱۳: پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند
شمارهٔ ۲۱۴: ناله ام ناخن به داغ عندلیبان می زند
شمارهٔ ۲۱۵: روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند
شمارهٔ ۲۱۶: اهل دعوی خط به حرف اهل معنی می کشند
شمارهٔ ۲۱۷: گه لب لعلش دهد دشنام و گه تحسین کند
شمارهٔ ۲۱۸: می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان
شمارهٔ ۲۱۹: روح را با تن شکم پرور برابر می کند
شمارهٔ ۲۲۰: میان نور و ظلمت عالمی دارم، نمی دانم
شمارهٔ ۲۲۱: ز عشق افزون تمنای دل خودکام می گردد
شمارهٔ ۲۲۲: کدامین سینه مجروح مهمان تو می گردد
شمارهٔ ۲۲۳: دل عاشق به جنت قانع از دلبر نمی گردد
شمارهٔ ۲۲۴: کسی تا کی برای رزق دل بر آسمان بندد
شمارهٔ ۲۲۵: خطش خورشید را در دامگاه هاله می آرد
شمارهٔ ۲۲۶: ز آب تیغ او هر بیجگر سربرنمی آرد
شمارهٔ ۲۲۷: نهال قامت او کی مرا از خاک بردارد
شمارهٔ ۲۲۸: خطر از قاطعان راه، رهبر بیشتر دارد
شمارهٔ ۲۲۹: (غبارم را نسیم ناتوانی دربدر دارد
شمارهٔ ۲۳۰: ازان فرهاد دایم جای در کوه و کمر دارد
شمارهٔ ۲۳۱: خوشا دردی که مهرم از لب خاموش بردارد
شمارهٔ ۲۳۲: چه زنگ از خاطر من دیده نمناک بردارد
شمارهٔ ۲۳۳: برای دیگران صد گل گشایش بر جبین دارد
شمارهٔ ۲۳۴: مگر شمشیر او امروز آب تازه ای دارد
شمارهٔ ۲۳۵: خوش آن آزاده کز منت به خاطر بار نگذارد
شمارهٔ ۲۳۶: کسی چون چشم ازان رخسار آتشناک برگیرد
شمارهٔ ۲۳۷: گه تبسم از لبش، گاهی سخن گل می کند
شمارهٔ ۲۳۸: نشأه دیوانگی تکلیف باغم می کند
شمارهٔ ۲۳۹: داغ عاشق سازگاری کی به مرهم می کند
شمارهٔ ۲۴۰: چشم مستت سرمه را بیهوشدارو می کند
شمارهٔ ۲۴۱: با دلم آتش نگاهی دستبازی می کند
شمارهٔ ۲۴۲: (دود دل را اشک چشم تر تلافی می کند
شمارهٔ ۲۴۳: چند حرف بوسه او بر لب جان بشکند
شمارهٔ ۲۴۴: رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند
شمارهٔ ۲۴۵: حق پرستانی که از عشق خدا دم می زنند
شمارهٔ ۲۴۶: یکه تازان جنون چون روی در هامون کنند
شمارهٔ ۲۴۷: چرخ در گردش بود تا دل به جای خود بود
شمارهٔ ۲۴۸: یاد ایامی که رویش را بهار شرم بود
شمارهٔ ۲۴۹: چشم من دایم سپند آتش رخساره بود
شمارهٔ ۲۵۰: شمع دل را روشنی در وقت خاموشی بود
شمارهٔ ۲۵۱: در جنون عقل از سر دیوانه بیرون می رود
شمارهٔ ۲۵۲: بی تو گر ساغر زنم خون در رگم نشتر شود
شمارهٔ ۲۵۳: دل سیاه ارباب غیرت را ز منت می شود
شمارهٔ ۲۵۴: گنج در ویرانه من مار ارقم می شود
شمارهٔ ۲۵۵: کی دل دیوانه من رام آهو می شود
شمارهٔ ۲۵۶: عافیت می خواهم از گردون، ملالم می دهد
شمارهٔ ۲۵۷: عشوه ها از طالع ناساز می باید کشید
شمارهٔ ۲۵۸: آنچه آن روی لطیف از سایه مژگان کشید
شمارهٔ ۲۵۹: خوش بهاری می رسد فکر می و ساغر کنید
شمارهٔ ۲۶۰: گل نشکفته من در چمن هرگز نمی خوابد
شمارهٔ ۲۶۱: خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد
شمارهٔ ۲۶۲: ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد
شمارهٔ ۲۶۳: مصفا چون شود دل در غبار تن نمی گنجد
شمارهٔ ۲۶۴: شکوه خامشی در ظرف گفت و گو نمی گنجد
شمارهٔ ۲۶۵: ز راه چشم، غم در جان غم فرسود می پیچد
شمارهٔ ۲۶۶: امید وقت خوش از جمع دیوان داشتم، غافل
شمارهٔ ۲۶۷: چو برگ سبز کز باد خزانی زرد می گردد
شمارهٔ ۲۶۸: ز می هرگاه روی یار عالمسوز می گردد
شمارهٔ ۲۶۹: به کوی عشق زاهد دشمن ناموس می گردد
شمارهٔ ۲۷۰: به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد
شمارهٔ ۲۷۱: کم و بیش جهان در نیستی همسنگ می گردد
شمارهٔ ۲۷۲: زمین خشک، گلزار از می گلفام می گردد
شمارهٔ ۲۷۳: (جنون از نشأه هشیاری من ننگ می گیرد
شمارهٔ ۲۷۴: قضا تا نسخه کفر از خط جانانه می گیرد
شمارهٔ ۲۷۵: ز فکر قامتی در دل خرامان شعله ای دارم
شمارهٔ ۲۷۶: نشد قسمت که چندان چشم شوخ او به ما سازد
شمارهٔ ۲۷۷: کسی را از بزرگان می رسد نخوت به درویشان
شمارهٔ ۲۷۸: نفس را یاد رویش شعله بی باک می سازد
شمارهٔ ۲۷۹: تماشای تو از دل سینه ها را پاک می سازد
شمارهٔ ۲۸۰: نفس را صافی از کلفت خراش سینه می سازد
شمارهٔ ۲۸۱: بدآموز قفس در آشیان مسکن نمی سازد
شمارهٔ ۲۸۲: نه لاله (است) این که پای بیستون را در حنا دارد
شمارهٔ ۲۸۳: که می گفت از دل یاقوت دود عنبرین خیزد
شمارهٔ ۲۸۴: صفای عارضش ته جرعه بر مهتاب می ریزد
شمارهٔ ۲۸۵: کشد در خاک و خونم گر غباری در من آویزد
شمارهٔ ۲۸۶: ز دندان ریختن حرص کهنسالان فزونتر شد
شمارهٔ ۲۸۷: ز حیرت بهره عاشق ز خوبان بیشتر باشد
شمارهٔ ۲۸۸: جهان را تار و پود هستی از موج خطر باشد
شمارهٔ ۲۸۹: رهین منت درمان شدن آسان نمی باشد
شمارهٔ ۲۹۰: چه لذت دیدن رخسار آن مه پاره می بخشد
شمارهٔ ۲۹۱: همان خشک است مژگان گر به خوناب دگر غلطد
شمارهٔ ۲۹۲: گل از شرم رخ او خون به روی خویشتن مالد
شمارهٔ ۲۹۳: کدامین سروقد از دامن محشر برون آمد
شمارهٔ ۲۹۴: به قتل من چنان تیغش به استعجال می آمد
شمارهٔ ۲۹۵: اگر ملک دو عالم را کند یک کاسه اقبالش
شمارهٔ ۲۹۶: گرانخوابی که آه سرد را مهتاب می داند
شمارهٔ ۲۹۷: دل سودایی من یار را اغیار می داند
شمارهٔ ۲۹۸: گرفتار محبت دوست از دشمن نمی داند
شمارهٔ ۲۹۹: دلم در سینه درس ناله مستانه می خواند
شمارهٔ ۳۰۰: حجاب بی زبانم رخصت گفتار می خواهد
شمارهٔ ۳۰۱: طبیب پست فطرت خلق را رنجور می خواهد
شمارهٔ ۳۰۲: شود رد خلایق هر که را الله می خواهد
شمارهٔ ۳۰۳: خوشا دردی که هر مو بر تن من در خروش آید
شمارهٔ ۳۰۴: ز سبزی گر برون گردون مینارنگ می آید
شمارهٔ ۳۰۵: به لب از شوق صدره بیش جان نامه می آید
شمارهٔ ۳۰۶: مگر پروانه حرفی از کنار و بوس می گوید
شمارهٔ ۳۰۷: (صبا در هم خبر از طره جانانه می گوید
شمارهٔ ۳۰۸: آن که چشمان ترا نشأه بیهوشی داد
شمارهٔ ۳۰۹: (یک ادای نمکین در همه عمر نکرد
شمارهٔ ۳۱۰: زلف او کی به خیال من غمناک افتد
شمارهٔ ۳۱۱: گر چنین سرو ز بالای تو درهم گردد
شمارهٔ ۳۱۲: اگر ابروی تو محراب نمازم گردد
شمارهٔ ۳۱۳: حسن خط پرده فهمیدن مضمون گردد
شمارهٔ ۳۱۴: عیب در چشم و دل پاک هنر می گردد
شمارهٔ ۳۱۵: شبنم از روی لطیف تو نظر می دزدد
شمارهٔ ۳۱۶: بوی گل مژده آشوب جنون می آرد
شمارهٔ ۳۱۷: شوربختی ز دو چشم تر ما می بارد
شمارهٔ ۳۱۸: هر که را می نگری شکوه ز قسمت دارد
شمارهٔ ۳۱۹: ناله ام کاوش ازان خنجر مژگان دارد
شمارهٔ ۳۲۰: نمک لعل تو کی چشمه حیوان دارد
شمارهٔ ۳۲۱: اشک ما آتش حل کرده به دامن دارد
شمارهٔ ۳۲۲: چمن خلد کی این لاله و نسرین دارد
شمارهٔ ۳۲۳: با رخت آینه خوش عیش تمامی دارد
شمارهٔ ۳۲۴: خنک آن دل که ز وسواس تمنا گذرد
شمارهٔ ۳۲۵: رهنوردی که مدارش به توکل گذرد
شمارهٔ ۳۲۶: داغم از خنده بیهوده خود، می ترسم
شمارهٔ ۳۲۷: قطع امید ازان زلف دوتا نتوان کرد
شمارهٔ ۳۲۸: برو ای غیر به ما داغ محبت مفروش
شمارهٔ ۳۲۹: هر که شبها ز سر زانوی خود بالین کرد
شمارهٔ ۳۳۰: هر کجا از خط سبز تو سخن می خیزد
شمارهٔ ۳۳۱: مرغ من در بغل بیضه هم آزاد نبود
شمارهٔ ۳۳۲: نکشم ناز بتی را که جفاجو نبود
شمارهٔ ۳۳۳: مصر روشن ز جمال مه کنعان نشود
شمارهٔ ۳۳۴: رام عاشق نشدن، کام زلیخا دادن
شمارهٔ ۳۳۵: سخنی کز دهن تنگ تو برمی آید
شمارهٔ ۳۳۶: خون به جوشم ز خط غالیه گون می آید
شمارهٔ ۳۳۷: مگر از ناله بلبل دل ما بگشاید
شمارهٔ ۳۳۸: گلی از عیش نچیدم که ملالی نرسید
شمارهٔ ۳۳۹: دو دل شوم چو به زلفش مرا نگاه افتد
شمارهٔ ۳۴۰: کجا دماغ تو گرم از شراب می گردد
شمارهٔ ۳۴۱: درین ریاض کسی خوشه اش دو سر دارد
شمارهٔ ۳۴۲: کسی که کاوش عشقی درون خود دارد
شمارهٔ ۳۴۳: چو دست خود به دعا می پرست بردارد
شمارهٔ ۳۴۴: لبش به ظاهر اگر حرف شکرین دارد
شمارهٔ ۳۴۵: شراب روز دل لاله را سیه دارد
شمارهٔ ۳۴۶: ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد
شمارهٔ ۳۴۷: به حسن، خیرگی ما چه می تواند کرد
شمارهٔ ۳۴۸: به آه سرد دل خود دو نیم باید کرد
شمارهٔ ۳۴۹: ز سرنوشت قضا احتراز نتوان کرد
شمارهٔ ۳۵۰: سخن چو هر دو لب او به یکدگر می خورد
شمارهٔ ۳۵۱: سبکروی به صف دشمنان شبیخون زد
شمارهٔ ۳۵۲: چو شبنم آن که دل خویش با صفا سازد
شمارهٔ ۳۵۳: غریب کوی تو در هر کجا وطن سازد
شمارهٔ ۳۵۴: دل رمیده به این خاکدان نمی سازد
شمارهٔ ۳۵۵: غبار خط چو به عزم نبرد می خیزد
شمارهٔ ۳۵۶: به دل علاقه نداریم تا به جان چه رسد
شمارهٔ ۳۵۷: مس وجود مرا درد کیمیا باشد
شمارهٔ ۳۵۸: شکسته بند قناعت مرا دهان بسته است
شمارهٔ ۳۵۹: کجا به سیر چمن با رخ گشاده نشد
شمارهٔ ۳۶۰: رخ تو روی نگاه از پری بگرداند
شمارهٔ ۳۶۱: سحر که پرده ز رخ گلرخان براندازند
شمارهٔ ۳۶۲: درست سازد اگر شیشه شیشه گر شکند
شمارهٔ ۳۶۳: دلاوران که صف کارزار می شکنند
شمارهٔ ۳۶۴: ترا که چتر زراندود آفتاب بود
شمارهٔ ۳۶۵: ز هر نهال به قد سرو اگر زیاده بود
شمارهٔ ۳۶۶: به تیغ هر که شود کشته پایدار شود
شمارهٔ ۳۶۷: ز درد می دل زهاد با صفا نشود
شمارهٔ ۳۶۸: محنت مردم آزاده فزونتر باشد
شمارهٔ ۳۶۹: فیض در دامن صحرای جنون می باشد
شمارهٔ ۳۷۰: آب بر آتش هر بی سر و پا افشاند
شمارهٔ ۳۷۱: ساده لوحان که بدآموز به صحبت شده اند
شمارهٔ ۳۷۲: سرزلف سخن آن روز به دستم دادند
شمارهٔ ۳۷۳: نی اگر از دل پررخنه صدایی نزند
شمارهٔ ۳۷۴: دل چو آرایش مژگان تر خویش کند
شمارهٔ ۳۷۵: عشق چون شعله کشد اشک دمادم چه کند
شمارهٔ ۳۷۶: آه را یاد سر زلف تو پیچیده کند
شمارهٔ ۳۷۷: خلد تسخیر دل اهل محبت نکند
شمارهٔ ۳۷۸: باده ای را نپرستم که خرابم نکند
شمارهٔ ۳۷۹: عاشقانی که دل از گریه سبکبار کنند
شمارهٔ ۳۸۰: عشقبازان چو جلای نظر پاک دهند
شمارهٔ ۳۸۱: داغ سودای ترا بر دل بی کینه نهند
شمارهٔ ۳۸۲: دل به خال تو عبث چشم طمع دوخته بود
شمارهٔ ۳۸۳: می خرامید و صبوح از می بی غش زده بود
شمارهٔ ۳۸۴: پیش ازین سینه ام از چاک گلستانی بود
شمارهٔ ۳۸۵: (چشمت که راه توبه احباب می زند
شمارهٔ ۳۸۶: چون لاله هر که باده حمرا نمی زند
شمارهٔ ۳۸۷: دم گر چه پیش آینه عالم نمی زند
شمارهٔ ۳۸۸: ماه از حجاب روی تو پروین عرق کند
شمارهٔ ۳۸۹: تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند
شمارهٔ ۳۹۰: چندان که ممکن است کسی مردمی کند
شمارهٔ ۳۹۱: اول به ظالمان اثر ظلم می رسد
شمارهٔ ۳۹۲: در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن
شمارهٔ ۳۹۳: این ناقصان که فخر به انساب می کنند
شمارهٔ ۳۹۴: تیر از فراق شست تو می کرد ناله دوش
شمارهٔ ۳۹۵: مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود
شمارهٔ ۳۹۶: خطت ز پیش چشم سوادم نمی رود
شمارهٔ ۳۹۷: دل روبرو به خنجر مژگان چرا شود
شمارهٔ ۳۹۸: آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود
شمارهٔ ۳۹۹: عمرم به تلخکامی مل خرج می شود
شمارهٔ ۴۰۰: ای سنگدل عقیق تو بدنام می شود
شمارهٔ ۴۰۱: از خواب، چشم شوخ تو سنگین نمی شود
شمارهٔ ۴۰۲: هر کس که از رخ تو نظر آب می دهد
شمارهٔ ۴۰۳: گل بوی بی وفایی ارواح می دهد
شمارهٔ ۴۰۴: آیینه ات ز چشم بدان بی صفا شده است
شمارهٔ ۴۰۵: عاشق عنان به چرخ مقوس نمی دهد
شمارهٔ ۴۰۶: هرگز کسی ز قافله دل نشان ندید
شمارهٔ ۴۰۷: به جای قطره باران به کشت طالع ما
شمارهٔ ۴۰۸: تبسمی پی دشنام تلخ در کارست
شمارهٔ ۴۰۹: چه شد دگر که فغان از دلم خروش کشید
شمارهٔ ۴۱۰: مرا در آتش بی رحمی عتاب مسوز
شمارهٔ ۴۱۱: نسیم از چمن و مشک از ختن گوید
شمارهٔ ۴۱۲: رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد
شمارهٔ ۴۱۳: گفتار او غم از دل ناکام می برد
شمارهٔ ۴۱۴: تا چند ناگواری از اندازه بگذرد
شمارهٔ ۴۱۵: تنها نه کار من به نگاه نخست کرد
شمارهٔ ۴۱۶: کی دیدمش که گریه سر حرف وا نکرد
شمارهٔ ۴۱۷: تا عشق هست ناله به فریاد می رسد
شمارهٔ ۴۱۸: جان چون کمال یافت به جانانه می رسد
شمارهٔ ۴۱۹: از بس ادب که یافت دل ما ادیب شد
شمارهٔ ۴۲۰: آخر غبار خط تو گرد کساد شد
شمارهٔ ۴۲۱: خالش بلای جان ز خط مشکبار شد
شمارهٔ ۴۲۲: بال و پر محیط ز موج آشکاره شد
شمارهٔ ۴۲۳: آثار عشق در دل چون سنگ من نماند
شمارهٔ ۴۲۴: گردنکشی مکن که ضعیفان به آه سرد
شمارهٔ ۴۲۵: مردم ز حد خویش برون پا نهاده اند
شمارهٔ ۴۲۶: روشندلان که آینه جان زدوده اند
شمارهٔ ۴۲۷: این ریش پروران که گرفتار شانه اند
شمارهٔ ۴۲۸: جوش سخن من بود از جذبه مردان
شمارهٔ ۴۲۹: رخسار تو با خط سیه کار چه سازد
شمارهٔ ۴۳۰: می بی خبر از نرگس شهلای تو ریزد
شمارهٔ ۴۳۱: از دیده حیرت زده چون آب نریزد
شمارهٔ ۴۳۲: در دور خط آن سیم ذقن تلخ سخن شد
شمارهٔ ۴۳۳: لب تشنه تو، سوخته ای نیست نباشد
شمارهٔ ۴۳۴: توفیق، مرا رخت به منزل نرساند
شمارهٔ ۴۳۵: ترسم که مرا عشق به مردی نرساند
شمارهٔ ۴۳۶: چون حرف زند، غنچه ز گفتار بماند
شمارهٔ ۴۳۷: جمعی که سر خویش به فتراک تو بستند
شمارهٔ ۴۳۸: کی در تن خاکی دل آگاه گذارند
شمارهٔ ۴۳۹: جویای تو آسودگی از مرگ نبیند
شمارهٔ ۴۴۰: تا صدق طلب خضر من آبله پا بود
شمارهٔ ۴۴۱: احوال دل خسته به اغیار مگویید
شمارهٔ ۴۴۲: (شکست حال پریشان ما چه فایده دارد
شمارهٔ ۴۴۳: کدام شوخ که با من سر عتاب ندارد
شمارهٔ ۴۴۴: عجب نباشد اگر دل ز آسمان بگریزد
شمارهٔ ۴۴۵: خراب شو که به ملک خراب باج نباشد
شمارهٔ ۴۴۶: همت عالی نظر به پست ندارد
شمارهٔ ۴۴۷: دور قدح را مه تمام ندارد
شمارهٔ ۴۴۸: ره به فروغ رخش نقاب نگیرد
شمارهٔ ۴۴۹: طالع ما عیش را غم می کند
شمارهٔ ۴۵۰: گریه ما دل به طوفان می دهد
شمارهٔ ۴۵۱: نه هر دل جای سودای تو باشد
شمارهٔ ۴۵۲: هر که نبرد آب خود چشمه کوثر شود
شمارهٔ ۴۵۳: خار پیراهن مشو آسودگان خاک را
شمارهٔ ۴۵۴: غم مرا در جان بی حاصل نمی گیرد قرار
شمارهٔ ۴۵۵: آشیان بلبلان پر گل شد از جوش بهار
شمارهٔ ۴۵۶: باز دارم نعل در آتش ز پیکان دگر
شمارهٔ ۴۵۷: ای ز رویت هر نظر محو تماشای دگر
شمارهٔ ۴۵۸: نوازش می کند بی حاصلان را آسمان کمتر
شمارهٔ ۴۵۹: با بخت تیره کوکب ما را چه اعتبار
شمارهٔ ۴۶۰: درویش خامش است ز مبرم کشنده تر
شمارهٔ ۴۶۱: اقبال، گلی از چمن نیت خیرست
شمارهٔ ۴۶۲: ای دل بی تاب زاری واگذار
شمارهٔ ۴۶۳: رزق نزدیکان حق آید به پای خویشتن
شمارهٔ ۴۶۴: رنگ من کرده به بال و پر عنقا پرواز
شمارهٔ ۴۶۵: سرو از قد تو کسب رعونت کند هنوز
شمارهٔ ۴۶۶: چون مسیحا فرد شو دل زنده جاوید باش
شمارهٔ ۴۶۷: مست ناز من چنین مغرور و بی پروا مباش
شمارهٔ ۴۶۸: یوسف من از زلیخا مشربان دامن بکش
شمارهٔ ۴۶۹: سرمه یعقوب را مالیده گرد دامنش
شمارهٔ ۴۷۰: کاکل او درهم است از شورش سودای خویش
شمارهٔ ۴۷۱: فصل گل می گذرد بی قدح و جام مباش
شمارهٔ ۴۷۲: آن که از چاک دل خویش بود محرابش
شمارهٔ ۴۷۳: آه کان سرو گل اندام ز رعنایی ها
شمارهٔ ۴۷۴: موجه ای کو که ز دریا نبود ما و منش
شمارهٔ ۴۷۵: خرقه ای دوختم از داغ جنون بر تن خویش
شمارهٔ ۴۷۶: به گوشه قفس از آشیانه قانع باش
شمارهٔ ۴۷۷: از عشق اگر لاف زنی دشمن کین باش
شمارهٔ ۴۷۸: خطی که دمید گرد رخسارش
شمارهٔ ۴۷۹: تیغی که غمزه تو کند سایه پرورش
شمارهٔ ۴۸۰: در گرد خط نهان شد روی عرق فشانش
شمارهٔ ۴۸۱: هر که پیش از مرگ مرد از یک جهان غم شد خلاص
شمارهٔ ۴۸۲: لاله آتش زبان افروخت در گلشن چراغ
شمارهٔ ۴۸۳: هر کس که چون صدف دهن خویش کرد پاک
شمارهٔ ۴۸۴: زلفت ز کجا و ز کجا سلسله مشک
شمارهٔ ۴۸۵: بازآ که بی تو رنگ نیاید به روی گل
شمارهٔ ۴۸۶: گر چه زنگ خاطر تن پروران چون روزه ام
شمارهٔ ۴۸۷: می تراود وحشت از بوم و بر کاشانه ام
شمارهٔ ۴۸۸: دیده از صورت پرستی بسته بود آیینه ام
شمارهٔ ۴۸۹: من که بودم رونق کوی خرابات، این زمان
شمارهٔ ۴۹۰: جلوه ای مستانه زان گلگون قبا می خواستم
شمارهٔ ۴۹۱: چند زور آرد جنون بر من، گریبان نیستم
شمارهٔ ۴۹۲: تیغ کوه همتم، دامن ز صحرا می کشم
شمارهٔ ۴۹۳: پرده بر حسن عمل از دامن تر می کشم
شمارهٔ ۴۹۴: در لباس از سینه تفسیده آهی می کشم
شمارهٔ ۴۹۵: چون نظر بر روی آن دشمن مروت می کنم
شمارهٔ ۴۹۶: گریه را بی طاقتی آموختن حق من است
شمارهٔ ۴۹۷: نیست ناخن در کف و مشکل گشایی می کنم
شمارهٔ ۴۹۸: (تا به چند از گریه آزار دل جیحون دهم
شمارهٔ ۴۹۹: در دل است آن کس که از نادیدنش دیوانه ایم
شمارهٔ ۵۰۰: ما به زور اشک، موج از روی جیحون می بریم
شمارهٔ ۵۰۱: چون به دریا روی با این دیده پر نم کنیم
شمارهٔ ۵۰۲: ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم
شمارهٔ ۵۰۳: به می گرد ملال از چهره دل پاک می کردم
شمارهٔ ۵۰۴: من آن بخت از کجا دارم که با او همسفر گردم
شمارهٔ ۵۰۵: به بوسی قانع از لبهای شکربار چون گردم
شمارهٔ ۵۰۶: نمی کردم به نیرنگ خزان ترک وفاداری
شمارهٔ ۵۰۷: فضای چرخ تنگی می کند بر مغز پرشورم
شمارهٔ ۵۰۸: من آن رندم که راز دل ز لوح سینه می خوانم
شمارهٔ ۵۰۹: بر سر خوان امل دست هوس می بندم
شمارهٔ ۵۱۰: نتوان کرد به زندان بدن محصورم
شمارهٔ ۵۱۱: جذبه ای کو که ازین نشأه به پرواز آیم
شمارهٔ ۵۱۲: گر چه خاکیم پذیرای دل و جان شده ایم
شمارهٔ ۵۱۳: اگر سیاه دلم داغ لاله زار توام
شمارهٔ ۵۱۴: دلی گرفته تر از غنچه در بغل دارم
شمارهٔ ۵۱۵: خدنگ او نظری دوخته است بر بالم
شمارهٔ ۵۱۶: شکار جذبه توفیق شد گریبانم
شمارهٔ ۵۱۷: ستم به خویش ز کوتاهی زبان کردیم
شمارهٔ ۵۱۸: برون ز شیشه افلاک همچو رنگ زدیم
شمارهٔ ۵۱۹: کمند زلف ترا چون به خویش رام کنیم
شمارهٔ ۵۲۰: به هفت آب، دهن از شراب می شویم
شمارهٔ ۵۲۱: فرهادم و ثبات قدم هست پیشه ام
شمارهٔ ۵۲۲: صد خنده واکشم ز تو تا ترک جان کنم
شمارهٔ ۵۲۳: در کار عشق سعی چو فرهاد می کنم
شمارهٔ ۵۲۴: گاهی به کوه و گاه به صحرا نمی روم
شمارهٔ ۵۲۵: کو می که اختیار خرد را به او دهم
شمارهٔ ۵۲۶: دل را به زلف حسن شمایل نمی دهم
شمارهٔ ۵۲۷: حاشا که دل به ناز و نعیم جهان نهم
شمارهٔ ۵۲۸: از شرم عشق دیده خونبار بسته ایم
شمارهٔ ۵۲۹: پیش قضا طلسم ز تدبیر بسته ایم
شمارهٔ ۵۳۰: دام امید در ره ایام بسته ایم
شمارهٔ ۵۳۱: راه نشاط بر دل دیوانه بسته ایم
شمارهٔ ۵۳۲: از خط به مهربانی ما بدگمان مشو
شمارهٔ ۵۳۳: رفتیم و کوی او به رقیبان گذاشتیم
شمارهٔ ۵۳۴: گرم نصیحت دل دیوانه خودیم
شمارهٔ ۵۳۵: چون گل پی رنگینی دستار نباشم
شمارهٔ ۵۳۶: ما را به تو شد راهنما راهبر چشم
شمارهٔ ۵۳۷: ما حسرت دیدار تو در سینه شکستیم
شمارهٔ ۵۳۸: دلبستگیی با دل بی کینه نداریم
شمارهٔ ۵۳۹: ما داغ جنون را به سویدا نفروشیم
شمارهٔ ۵۴۰: به کویش مشت خاکی می فرستم
شمارهٔ ۵۴۱: گر تو با هر خار و خس خواهی چو گل افروختن
شمارهٔ ۵۴۲: مردم از افسردگی ای بخت چشمی باز کن
شمارهٔ ۵۴۳: درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من
شمارهٔ ۵۴۴: از نصیحت دم مزن با خاطر افگار من
شمارهٔ ۵۴۵: خیره گردد دیده صبح از جلای داغ من
شمارهٔ ۵۴۶: نیست غیری در حریم دیده نمناک من
شمارهٔ ۵۴۷: منقلب گشته است از دور فلک احوال من
شمارهٔ ۵۴۸: خون ز چشم عاشقان بیگناه آمد برون
شمارهٔ ۵۴۹: زبان شانه را از حرف زلفش کی توان بستن
شمارهٔ ۵۵۰: ز رخسار تو خونها در دل گل می توان کردن
شمارهٔ ۵۵۱: کجا طی راه حق با جان غافل می توان کردن
شمارهٔ ۵۵۲: به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن
شمارهٔ ۵۵۳: بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن
شمارهٔ ۵۵۴: نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من
شمارهٔ ۵۵۵: به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون
شمارهٔ ۵۵۶: راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون
شمارهٔ ۵۵۷: ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
شمارهٔ ۵۵۸: ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
شمارهٔ ۵۵۹: خوش است چاشنی سود در زیان دیدن
شمارهٔ ۵۶۰: ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو
شمارهٔ ۵۶۱: در مجلس شراب رخ شرمگین مجو
شمارهٔ ۵۶۲: می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه
شمارهٔ ۵۶۳: چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب
شمارهٔ ۵۶۴: دستی که ریزشی نکند زیر خشت به
شمارهٔ ۵۶۵: از عرق رخسار گلگون را گلستان کرده ای
شمارهٔ ۵۶۶: پا چو مجنون جمع اگر در دامن صحرا کنی
شمارهٔ ۵۶۷: با خموشی هستی از نیکان عالم بی سخن
شمارهٔ ۵۶۸: ازان رخسار حیرت آفرین تا پرده واکردی
شمارهٔ ۵۶۹: ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشی
شمارهٔ ۵۷۰: دل هر کس که از خورشید ایمان گشت نورانی
شمارهٔ ۵۷۱: عرق آلود ز می طرف جبین ساخته ای
شمارهٔ ۵۷۲: بی سبب بر سرم ای عربده ساز آمده ای
شمارهٔ ۵۷۳: از کجی ناخنه دیده انور گردی
شمارهٔ ۵۷۴: از سخن چند چو سی پاره پریشان گردی
شمارهٔ ۵۷۵: کند چه نشو و نما دانه زمین گیری
شمارهٔ ۵۷۶: زهی نگاه تو با فتنه گرم همدوشی
شمارهٔ ۵۷۷: ز چهره تو چو خوشید نور می بارد
شمارهٔ ۵۷۸: غافل ز سیر عالم انوار مانده ای
شمارهٔ ۵۷۹: در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای
شمارهٔ ۵۸۰: آسوده ای که لطف نمایان ندیده ای
شمارهٔ ۵۸۱: زهاد را به حلقه رندان چه می بری
شمارهٔ ۵۸۲: ای فتنه از سپاه تو تیری ز ترکشی
شمارهٔ ۵۸۳: صبر مرا حواله به سیماب می کنی
شمارهٔ ۵۸۴: محبت چون کند زورآزمایی
شمارهٔ ۵۸۵: مرا چون نیست طالع ز آشنایی
شمارهٔ ۵۸۶: باز رنگت شکسته است امروز
شمارهٔ ۵۸۷: تا چو سرزلف صد شکست نیابی
شمارهٔ ۵۸۸: نهشت شرم رخ از گوشه نقاب نمایی
شمارهٔ ۵۸۹: بهار می گذرد، سیر گلستانی کن
شمارهٔ ۵۹۰: به هرزه ناله و فریاد ای سپند مکن
شمارهٔ ۵۹۱: یکی هزار شد از عشق ناتمامی من
شمارهٔ ۵۹۲: ختم است بر خرام تو راه نظر زدن
شمارهٔ ۵۹۳: اول علاج ما به نگاه کشند کن
شمارهٔ ۵۹۴: خود را به عشق کم ز خودی متهم مکن
شمارهٔ ۵۹۵: تیغ دو دم بود لب خندان به چشم من
شمارهٔ ۵۹۶: هر نغمه طرازی نرباید دل مستان
شمارهٔ ۵۹۷: ز لباس تن برون آ به گه نیاز کردن
شمارهٔ ۵۹۸: دل ز مهر بوالهوس آزاد کن
شمارهٔ ۵۹۹: برد تا رنگ حیا را باده از رخسار او
شمارهٔ ۶۰۰: نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او
شمارهٔ ۶۰۱: عمر را سازد دو بالا، دیدن بالای او
شمارهٔ ۶۰۲: می به جامم می کند چشم خمارآلود تو
شمارهٔ ۶۰۳: ای قیامت نخل بند قامت رعنای تو
شمارهٔ ۶۰۴: ای صبا احوال ما با پاسبان او بگو
شمارهٔ ۶۰۵: مگر ذوق خودآرایی براندازد نقابش را
شمارهٔ ۶۰۶: قیامت را به رفتار آورد سرو روان تو
شمارهٔ ۶۰۷: یکی هزار شد از خط سبز، شهرت او
شمارهٔ ۶۰۸: اگر ز تیغ کند روزگار افسر تو
شمارهٔ ۶۰۹: ...
شمارهٔ ۶۱۰: به کویش مشت خاکی می فرستم
شمارهٔ ۶۱۱: گر تو با هر خار و خس خواهی چو گل افروختن
شمارهٔ ۶۱۲: مردم از افسردگی ای بخت چشمی باز کن
شمارهٔ ۶۱۳: درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من
شمارهٔ ۶۱۴: از نصیحت دم مزن با خاطر افگار من
شمارهٔ ۶۱۵: خیره گردد دیده صبح از جلای داغ من
شمارهٔ ۶۱۶: نیست غیری در حریم دیده نمناک من
شمارهٔ ۶۱۷: منقلب گشته است از دور فلک احوال من
شمارهٔ ۶۱۸: خون ز چشم عاشقان بیگناه آمد برون
شمارهٔ ۶۱۹: زبان شانه را از حرف زلفش کی توان بستن
شمارهٔ ۶۲۰: ز رخسار تو خونها در دل گل می توان کردن
شمارهٔ ۶۲۱: کجا طی راه حق با جان غافل می توان کردن
شمارهٔ ۶۲۲: به تنهایی گل از وصل گلستان می توان چیدن
شمارهٔ ۶۲۳: بیا ای عشق جان پای در گل را به راه افکن
شمارهٔ ۶۲۴: نمی آیی، نمی خوانی، نمی جویی خبر از من
شمارهٔ ۶۲۵: به فکر از عقده افلاک نتوان کرد سر بیرون
شمارهٔ ۶۲۶: راز عشق از دل بی تاب نیاید بیرون
شمارهٔ ۶۲۷: ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
شمارهٔ ۶۲۸: ز عشق بی مژه تر نمی توان بودن
شمارهٔ ۶۲۹: خوش است چاشنی سود در زیان دیدن
شمارهٔ ۶۳۰: ای غنچه زر خرید گلستان بوی تو
شمارهٔ ۶۳۱: در مجلس شراب رخ شرمگین مجو
شمارهٔ ۶۳۲: می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه
شمارهٔ ۶۳۳: چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب
شمارهٔ ۶۳۴: دستی که ریزشی نکند زیر خشت به
شمارهٔ ۶۳۵: از عرق رخسار گلگون را گلستان کرده ای
شمارهٔ ۶۳۶: پا چو مجنون جمع اگر در دامن صحرا کنی
شمارهٔ ۶۳۷: با خموشی هستی از نیکان عالم بی سخن
شمارهٔ ۶۳۸: ازان رخسار حیرت آفرین تا پرده واکردی
شمارهٔ ۶۳۹: ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشی
شمارهٔ ۶۴۰: دل هر کس که از خورشید ایمان گشت نورانی
شمارهٔ ۶۴۱: عرق آلود ز می طرف جبین ساخته ای
شمارهٔ ۶۴۲: بی سبب بر سرم ای عربده ساز آمده ای
شمارهٔ ۶۴۳: از کجی ناخنه دیده انور گردی
شمارهٔ ۶۴۴: از سخن چند چو سی پاره پریشان گردی
شمارهٔ ۶۴۵: کند چه نشو و نما دانه زمین گیری
شمارهٔ ۶۴۶: زهی نگاه تو با فتنه گرم همدوشی
شمارهٔ ۶۴۷: ز چهره تو چو خوشید نور می بارد
شمارهٔ ۶۴۸: غافل ز سیر عالم انوار مانده ای
شمارهٔ ۶۴۹: در گریه چشم افشک فشان را ندیده ای
شمارهٔ ۶۵۰: آسوده ای که لطف نمایان ندیده ای
شمارهٔ ۶۵۱: زهاد را به حلقه رندان چه می بری
شمارهٔ ۶۵۲: ای فتنه از سپاه تو تیری ز ترکشی
شمارهٔ ۶۵۳: صبر مرا حواله به سیماب می کنی
شمارهٔ ۶۵۴: محبت چون کند زورآزمایی
شمارهٔ ۶۵۵: مرا چون نیست طالع ز آشنایی
شمارهٔ ۶۵۶: باز رنگت شکسته است امروز
شمارهٔ ۶۵۷: تا چو سرزلف صد شکست نیابی
شمارهٔ ۶۵۸: نهشت شرم رخ از گوشه نقاب نمایی
شمارهٔ ۶۵۹: بهار می گذرد، سیر گلستانی کن
شمارهٔ ۶۶۰: به هرزه ناله و فریاد ای سپند مکن
شمارهٔ ۶۶۱: یکی هزار شد از عشق ناتمامی من
شمارهٔ ۶۶۲: ختم است بر خرام تو راه نظر زدن
شمارهٔ ۶۶۳: اول علاج ما به نگاه کشند کن
شمارهٔ ۶۶۴: خود را به عشق کم ز خودی متهم مکن
شمارهٔ ۶۶۵: تیغ دو دم بود لب خندان به چشم من
شمارهٔ ۶۶۶: هر نغمه طرازی نرباید دل مستان
شمارهٔ ۶۶۷: ز لباس تن برون آ به گه نیاز کردن
شمارهٔ ۶۶۸: دل ز مهر بوالهوس آزاد کن
شمارهٔ ۶۶۹: برد تا رنگ حیا را باده از رخسار او
شمارهٔ ۶۷۰: نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او
شمارهٔ ۶۷۱: عمر را سازد دو بالا، دیدن بالای او
شمارهٔ ۶۷۲: می به جامم می کند چشم خمارآلود تو
شمارهٔ ۶۷۳: ای قیامت نخل بند قامت رعنای تو
شمارهٔ ۶۷۴: ای صبا احوال ما با پاسبان او بگو
شمارهٔ ۶۷۵: مگر ذوق خودآرایی براندازد نقابش را
شمارهٔ ۶۷۶: قیامت را به رفتار آورد سرو روان تو
شمارهٔ ۶۷۷: یکی هزار شد از خط سبز، شهرت او
شمارهٔ ۶۷۸: اگر ز تیغ کند روزگار افسر تو

صائب تبریزی

آمارگیر وبلاگ